VENEZUELA.
H.D. VERTELLING
UIT DE WERELD VAN DE FILM.
ZATERDAG 30
JULI 1932 BIJVOEGSEL VAN HAARLEM'S DAGBLAD
VIERDE BLAD
Naar Caracas en Maracay.
Rrrrt, alweer een ander mouvement! De j
toerist in West-Indië heeft wel zwaar werk,
zoo de eerste dagen na de groote zeereis.
Eerst het gezellige Barbados, met zijn heer
lijk grijnzende negertronies, dan het fantas
tische Trinidad met zijn steile rotsen en reu-
zenboomen en nu het grootsche Venezuela
Grootsch in alle opzichten. Een land, waar
wij weer verbaasd staan over alles wat ons
onder de oogen komt, omdat alles zoo anders
dan anders is en steeds grooter dan wij dach
ten en machtiger.
Wanneer wij de kust naderen, rijst Zuid-
Amerika voor ons op. Een geweldige rots
muur staat daar vóór ons, duizend, twaalf
honderd, vijftienhonderd meter hoog; kaal,
bijna loodrecht en toch nog geravineerd en
blinkend in allerlei kleuren. Helder groen
alleen waar meer wat water langs vloeit en
roodbruin op de graten en ruggen, waar de
zon het onbarmhartigst schijnt. Als wij het
anker werpen op de reeds van La Guaira is
er nog veel meer kleur te zien. Overal langs
de roode helling liggen houten huisjes ver
spreid, geschilderd in alle denkbare kleuren,
maar meest lichtgroen, lichtblauw of geel.
Een uurtje later kunnen wij vertrekken naar
de kade en zetten voet aan land op Zuid-
Amerika's bodem met een vrijgeleide-pas
van het ministerie in Caracas, die ons in
staat stelt de douane-formaliteiten over te
slaan en in een minimum van tijd zitten
wij in een geriefelijke president Studebaker
en suizen omhoog langs uitstekende wegen.
Welkome gasten worden in Venezuela zeer
vlot en prettig behandeld!!
Maar wat een merkwaardige natuur. Waar
Trinidad ons echt Tropenweelde toonde, geeft
de Noordrand van Venezuela een beeld dat
bijna een cactus-woestijn kan worden ge
noemd. Metershoog verheffen zich overal de
kandelaberachtige staaf cacteeën LCereus re-
pandus en grisens) als domineerende factor
in het landschap. Eerst bij nader toekijken
zien we hier en daar wat bladerlooze strui
ken en vooral ook agaven met hun meter-
lange bladeren in zware rozetten. De weg
slingert de eerste tien kilometer langs de kust
omhoog, uitzicht gevende op de haven ach
ter ons, op een paar rijen cocospalmen langs
het strand en op een steeds breeder worden
de vlakte, ruig met cactusboomen begroeid,
waar middenin een groot bleekgeel vliegveld
is uitgespaard, dat er keurig uitziet. De weg
is ook prima. Flink breed, forsch van aanleg,
op de steilere gedeelten uitgeribd beton om
slippen te voorkomen bij nat weer, in één
woord: In orde!
Telkens als wij even een ravijntje in-
zwaaien is er weer plantengroei. Water
schijnt hier alles te zijn en dat wordt nog
duidelijker als wij ombuigen naar een Zuid-
West helling, die lang niet zoo sterk aan de
zonnestralen is blootgesteld. Daar groeien
bananen en mais en bloemen in kleine
tuintjes, terwijl aan den overkant van het
dal weer woestijnkarakter heerscht. En zoo
gaat het steeds stijgende voort, tot mijn ba
rometer 900 M. hoogte aanwijst. Dan een
paar scherpe dalingen en wij rijden Caracas
binnen. Wéér een verrassing. Een keurige
stad! Breede straten, flinke pleinen, aardige
plantsoenen, mooie groote gebouwen en ach
ter dat alles steil oprijzende berghellingen,
door talrijke ravijnen doorploegd. Bijna zon
der plantengroei. Zou het waar zijn, dat de
Spanjaarden dit allemaal hebben ontboscht?
Het is haast niet te gelooven. Het zal wel
dezelfde roofbouw zijn geweest, die wij haast
overal in de tropen door de Inlanders zien
plegen. Platbranden van het bosch om een
paar jaar mais of pinda's te planten en dan
verovert dc graswildernis het vrijkomende
terrein en verstikt alles wat weer probeert
op te schieten. Maar ondertusschen is het
heelc Noordelijk deel van Venezuela ont
boscht en moet waarschijnlijk daarin de re
den worden gezocht, dat de kuststreek en de
daarvóór liggende eilanden zooveel minder
regen krijgen dan vroeger het geval was. Een
drukke, gezellige stad, met een bevolking, die
mij sterk aan Spanje, maar ook aan Marok
ko, bijv. Tanger herinnert. Zoowel de stroo-
hoeden der mannen, als de kanten sluiers der
dames herinneren sterk aan het Zuid-Oosten
van Europa. Alleen, hier is alles ordelijker,
het verkeer bijv. beter geregeld en dank zij
de voortvarendheid van President Gomez en
de ruime middelen, waarover deze, dank zij
de olie, kon beschikken, maakt Caracas een
uitstekenden indruk. De buitenwijken der
stad, waar de employés der Caribbean Oil Co.
wonen en waar zoowel Europeanen als Vene-
zolanen hun clubs hebben, behoeven voor de
beste wijken van Soerabaja, Batavia of Me-
dan niet onder te doen.
Na de lunch gaan wij verder om over Ma
racay naar Porto Cabello te rijden en daar
ons schip weer op te pikken. De weg loopt
grootendeels door of langs de hellingen van
een rivierdal. Daar is water en dat is in
deze streken het eenig noodige om weelde
rig groen tc voorschijn te roepen. In de val
lei suikerrietvelden in alle tinten van groen,
langs de hellingen in de tuinen veel Bougaln-
villea., Koningspalmen, enz. Veel Eucalyptus-
boomen herinneren er aan, dat deze streek
vroeger sterk door koortsen geteisterd werd,
maar dat is ook al weer overwonnen. Ook
de dorpen waar wij doorkomen hebben een
Spaansch cachet, de huizen, de kerken, de
ezeltjes; alleen verzorgder, niet zoo armoedig
en vooral kleuriger, doordat de vrouwen naar
mate zc donkerder van huidskleur zijn, hel
kleuriger hoofddoeken, haarkammen en ja
ponnetjes dragen. Want de Venezolaanschc
kleedt zich graag goed: hier geen witte soep
jurken, zooals bij de negers van Trinidad en
Barbados. Wij stijgen boven de dalwanden
uit. Een tijdlang loopt de weg over een berg
kam met vrij uitzicht over tientallen kilo
meters bergland, alles kaal geladangd zeg
gen wij in Indië. Alleen in steile ravijntjes
groeit nog wat bosch. Dan dalen wij weer:
de weg wordt overschaduwd door de in In
dië ingevoerde regenboomen en loopt door
bebouwde velden, uren en uren lang. Steeds
beton en asfaltweg; zoo om de 20 of 30 KM.
een politiepost, waar autonummer en chauf-
feursnaam en inzittenden worden genoteerd.
Je kunt hier geen slippertje maken hoor!
Het is al donker als wij Maracay binnen
rijden, een soort zomerresidentie van Pres.
Gomez met een prachtig hotel op een schit
terend plein met groote kazernes en andere
openbare gebouwen. Overal mooie plantsoe
nen, standbeelden, waterfonteinen enz. Als
wij na den eten nog een blokje omloopen,
vinden wij op het geluid drie soorten pad
den, oenk-oenk, puut puut en err-orr. Een
merkwaardig concert. Dan komt de maan op
en beschijnt het 1001 nacht tafereel: het
groote hotel, rondom een groote binnen
plaats met bloembedden en vijvers en wij
gaan voor het eerst slapen onder de klam
boe, het muskietengaas na een wilde jacht
op een half dozijn kakkerlakken. Dat begint
op tropenland te lijken.
's Morgens om zes uur staat onze Stude
baker weer klaar voor het hotel te Maracay
en al spoedig gaat het weer met een 60 K.M.
vaartje er van door. Maar niet lang. Het
wordt t e interessant. Gister in halfduister
soezerig van den wind van een paar honderd
kilometer in een open wagen, was het niet
zoo tot ons doorgedrongen: dat is nu de
echte Savannah, waar de groote Hacienda's
staan. Die veeboerderijen van tientallen vier
kante kilometers met duizenden stuks vee,
die rondzwerven door de onafzienbare wei
landen, onoverzichtelijk vooral doordat er
telkens eenzame reuzenboomen in staan. Re
genboomen meest, met een rijkdom van rose
scheerkwastjes getooid, met wijd uitstaande
takken, de schaduw waarvan straks in de
heete middaguren het vee zich zal verzame
len. .In de Cactusheggen die den weg begren
zen. wemelt het van vogels. Gele en roode
troepialen we vervogels parkieten, soms
papegaaien. In de grootere boomen zitten
gieren, bij de bloeiende struiken suikervo-
gcltjes in schitterende kleuren met een fijn
gebogen snaveltje. Telkens vliegen duiven
over. Op de telefoondraden langs den weg
zit net als bij ons de klauwier.
Dan verandert het landschap weer; eerst
heuvels, dan bergen, zeer steile kalkrotsen
nu bij Juan las Moras en dan dalen wij nog
een heel eind af in het stroomgebied van
den Orinoco om een zijweg te vinden, die
ons achter het meer van Valencia om zal
voeren. De chauffeur aarzelt, vraagt, aar
zelt nog eens en gooit dan ineens het stuur
om, rijdt dwars door een riviertje, dat het
water over de treeplank spat, den steilen
overkant op, dwars over een groot stuk
prairie en verzeilt midden tusschen een
troep van een tweehonderd wild uitziende
runderen, die door een viertal vaquero's te
paard worden bijeengedreven juist voor den
ingang van onzen weg. Wijde broekspijpen,
breedgerande hoeden, de lasso aan den zadel;
eenige typen, die aan de boeken van Aimard
en Karl May herinneren.
De „zijweg" is nu eens een karrespoor over
breede grasvlakten, half verdord natuurlijk,
dan weer een soort van trap langs een ra
vijnkant; het eene oogenblik jagen wij ge
weldige stofwolken op van de bruingebran
de prairie, even later plonzen wij weer door
een beekje heen totdat wij de breede Sa-
vannenstrook rond het meer van Valencia
bereiken Aan den rand van Savannah en
heuvelland liggen daar nog de Indianendor
pen. Een merkwaardig menschentype, maar
wel heel veel anders dan de verhalen van
Buffalo Bill. Het gezicht is hoekig, vaak ge
sierd door den arendsneus en de prachtige
doordringende bruine oogen. Maar de klee
ding is vereuropeescht. Ik heb op dezen
heelen tocht van 500 a 600 K.M. door Vene
zuela geen vrouw zonder ,.jurk" en geen
man zonder langen broek gezien.
Runderen en ezels, kippen en varkens,
cacteeën en veel mooie wilde vogels houden
onze aandacht voortdurend bezig Dan vol
gen de prachtige panorama's over het meer
van Valencia en als de groote weg bereikt is
ook al spoedig Valencia zelf. En daar rijden
weer mannen en vrouwen op ezeltjes ter
markt, daar gaan in kanten sluiers gehulde
dametjes winkelen, daar is een wemelende
drukte in de hallen, die de plaats van onzen
marktdag innemen. Tot het laatste bedrijf
begint: de afdaling van het hoogland naar
de kust onder begeleiding van een geweldi
ge regenbul. die ons noodzaakt de beroemde
zwavelbronnen te laten schieten. Maar als
wij beneden aankomen in de heete kustvlak
te. waar haast niet-s dan cactussen groeien,
dan is daar weer geen droppel gevallen en
stof en hitte begeleiden ons van haven naar
consul en consul naar gouverneur en gou
verneur naar douane, want vergunning om
Venezuela te verlaten wordt niet gemakke
lijk verkregen. Maar ook dit lukt en wij ver
laten de Venezolaansche kust, die zich in
regen en donder hult, vol respect over het
vele mooie en goede, dat hier in de laatste
jaren is tot stand gebracht. Venezuela, voor
zoo ver ik het gezien heb, is een kleine staat,
maar één die mee kan doen, evengoed als
menigeen onzer Europeesche mogendheden.
VAN DER SLEEN
DE SCHRIK VAN DE ARGENTIJNSCHE
MISDADIGERS
De strafkolonie Ushuaia bevindt zich in
Vuurland, het land van den eeuwigen wind.
Aan dc zeezijde liggen vulcanische rotsen,
die door de ijskoude golven glad gepolijst
zijn en aan de landzijde wordt de kolonie
afgesloten door een steilen bergwand, waar
achter in een omtrek van 500 kilometer een
verlaten steenwoestijn ligt, zoodat aan een
vlucht niet te denken valt. De kolonie zelf
bestaat uit eenige massieve gebouwen, die
door hun bruine kleur de troosteloosheid van
het gebied nog vergrooten.
Moordenaars en andere zware misdadigers
zijn hier opgesloten, te zamen met politieke
gevangenen. Zij hebben wat groenten en
bloemen geplant op een plekje, dat men met
een sterke verbeelding tuin zou kunnen
noemen. De bewakers houden zich bijna uit
sluitend bezig met de r.ieuw aangekomenen.
daar slechts bij hen het gevaar voor ont
vluchten bestaat. De andere „bewoners" heb
ben al lang ingezien, dat van een vlucht
geen sprake kan zijn.
Het werk. dat de gevangenen moeten ver
richten is niet zwaar, en de behandeling der
gevangenen kan niet al te streng worden ge
noemd. Er heerscht een ijzeren tucht, die
echter hoofdzakelijk uit verbodsbepalingen
bestaat, en niet uit bevelen. Het zijn niet
de werkzaamheden, en het ondergaan van
de opgelegde straf, die van de gevangenen
in eenige maanden levende lijken maken.
De weinigen, die van Ushuaia zijn terugge
keerd, dragen op hun gelaat het brandmerk
der slaven, zonder ooit als slaven te zijn be
handeld.
Onafgebroken fluit de wind tusschen de
rotsen en de ijzeren tralies der cellen. Het ge
huil van den wind is het eerste dat men bij
het ontwaken hoort en waarmee de dag:
wordt besloten. Voortdurend vervolgt dit ge
luid de gevangenen, zoodat zij tenslotte vaiv
zelf hun mond houden. Slechts de nieuwe
lingen spreken, hoewel niemand hun ant
woord geeft. Na verloop van eenige weken
zijn ook zij verstomd en kunnen niet begrij
pen, dat zij vroeger hebben getracht een
gesprek te voeren.
De gevangenen, die zich eenige Jaren ach
tereen onberispelijk hebben gedragen, mo
gen hun cellen verlaten en een der kleine
hutten bewonen, die voor dat doel zijn ge
bouwd. Hoewel dit ongetwijfeld een ver
lichting beteekent, komt die weldaad meest
al te laat en het komt slechts zelden voor,
dat de een of andere daardoor aan zijn
droefgeestigheid wordt ontrukt.
Ondanks alle protesten zal de strafkolonie
toch wel niet worden afgeschaft. Aangezien
Argentinië de doodstraf niet kent. is het
zenden naar die kolonie de meest afschrik
wekkende straf van het Argentijnsch ge
recht en de justitie is van meening. dat zij
van dit middel geen afstand kan "doen.
Br andver zekering
door
B SERPHOS.
Het gesprek liep over verzekeringen en er
waren enkelen in het gezelschap, die zich
onvriendelijk uitlieten over het langdradige
onderzoek, dat sommige maatschappijen in
stellen. alvorens zij tot gedeeltelijke betaling
der rechtmatige claim ovengaan.
,-Op zoo n manier", beweerde Brugman,
..zou je de lust vergaan de hooge premies
te betalen, wanneer je in geval van brand
of diefstal zoo lang op je geld moet wach
ten".
De verzekeringsagent Banning stak lachend
een sigaar op en zeide:
„Jullie hebt allemaal goed praten en je
zoudt willen, dat de assurantie-maatschap
pijen maar oogenbiikkelijk de geleden schade
volgens je eigen opgave vergoedden en de
mogelijkheid van kwade trouw uitschakelden.
Als dat gebeurd?, zou er na enkele jaren geen
enkele dergelijke zaak meer bestaan. En als'
je een voorbeeld wilt, luister dan maar eens
naar het volgende:
„Enkele jaren geleden woonde er in de
provincie G. een schatrijk zakenman, die
behalve een prachtig landhuis, dat meer op
een kasteel geleek. hond?rden hectaren grond
bezat. De man had kantoren in alle groote
handelssteden en was bekend om zijn ver
zameling antiquiteiten. Vanzelfsprekend had
hij huis en inboedel zwaar verzekerd en bijna
e'.k jaar verhoogde hij deze verzekering, om
op deze wijze het. risico van de afgelegen lig
ging zijner bezittingen zooveel mogelijk te
verminderen.
Het kwam herhaaldelijk voor, dat onze
cliënt voor langen tijd in het buitenland
vertoefde, doch nimmer was er ook maar het
minste of geringste voorgevallen. Bij de
beurskrach van twee jaar geleden d "den
allerlei geruchten de ronde, waarbij ook de
bedoelde persoon, die toen in Amerika ver
toefde. betrokken werd. Echter kwam hij
tegen Kerstmis welgemoed naar ons land
terug en in zijn levenswijze wees niets er
op. dat hij financieel geleden zou hebben.
Hij bracht de Kerstdagen op zijn land
goed door en gaf groote 'diners, waarbij hij
zijn plan te kennen gaf. om met dat ellendige
weer, zijn huis te sluiten, het personeel vrij
af te geven zelf voor enkele maanden naar
Zwitserland te gaan. En direct na de feest
dagen vertrok hij naar Davos
Jullie zult ongetwijfeld den geweldigen
brand herinneren, die op Oudejaarsavond het
afgelegen kasteel geheel en al verwoestte,
waarbij het feit. dat het gebouw onbewoond
en deugdelijk afgesloten was, er veel toe bij
droeg dat het vuur pas ontdekt werd, toen
er geen redden meer aan was. De schade
beliep, vooral door de waarde der kunst
schatten. ongeveer ccn milliocn. en het was
ontroerend te zien, ho? de direct teruggeroe
pen eigenaar zijn onherstelbaar verlies be
treurde. Immers, de verzameling antiquitei
ten was zeldzaam en niet door geld te ver
vangen.
Maar jullie weet, hoe het in dergelijke
gevallen gaat. Het groote publiek praat graag
en zoo deden er al gauw geruöhten de ronde,
als zou onze cliënt bij de bmrs-krach bijna
zijn geheele vermogen verloren hébben. Een
en ander werd gecombineerd en de direc
teuren der betrokken verzekeringsmaatschap
pijen lieden door een deskundig speurder een
nauwgezet onderzoek instellen, hetgeen, ge-
zen de bijkans totale verwoesting, geruimen
tijd vorderde.
En wat werd tenslotte on.tdekt? Onze
cliënt, had een keurige etectrische geleiding
aangelegd, welke aan de eene zijde in verbin
ding stond met zeer brandbaar materiaal en
aan d* andere zijde met de bel van de tele
foon. Zoodra hij in zijn hotel in Zwitserland
was aangekomen, had hij zijn huis opgescheld
en het overgaan van de telefoonbei had het
contact veroorzaakt, waardoor de brand was
ontstaan Het bleek, dat onze vernuftige
cliënt al zijn geld had verloren en op deze
manier had getracht, zijn brandkast ten
koste der verzekeringsmaatschappijen te
vullen.
In plaats daarvan kreeg hij één jaar en
zes maanden.
TWEE TROUWE KAMERATEN
„Wij probeeren geen kunst te brengen"
zeide Oliver Hardy, „ons coel is het publiek
te laten lachen
Stan Laurel knikte instemmend.
De twee komieken rustten tusschen opne
mingen van hun nieuwste film in het ge
luidsstudio.
De grondslag van de kluchten vap dit po
pulaire tweetal is het beproefde recept van
rondvliegende taarten, vallen, modderpoe
len en brekende ruiten. Toch ontvangen zij
brieven over de geheele wereld geschreven
door serieuze zakenmenschen, doctoren ad
vocaten, bankiers, professoren en werklieden
en zelfs zeelieden.
De sympathie voor Laurel en Hardy is al
gemeen en zij slaagden, waar anderen geen
succes hadden. Zij probeeren niet meer in
hun spel te leggen, dan het bekende type
van twee ongelukkige hulpelooze zwervers.
De grondslag van hun succes is hun kennis
van het publiek, het leven en den mcnsche-
lijken aard en bovendien hun aangeboren
gave voor echt komisch spel. Zij maken van
te voren uit wat hun filmpersoonlijkheden
moeten doen en welk type zij moeten zijn.
Zij nemen dit type aan en volgen conse
quent de handeling van de uit te beelden
personen.
De meeste menschen lachen om Laurel en
Hardy en vragen zich later af, waarom zij
eigenlijk gelachen hebben. Zij lachten om
dat zij toestanden en personen, die zij zich
in hun eigen omgeving konden indenken
op het witte doek gezien hadden. Voor het
amusement van het publiek hebben deze
twee mannen ons gebracht een paar zwer
vers; hun zeldzame gave van kluchtspelers
heeft hen in staat gesteld iets komisch
menschelijks uit te beelden en een naïeve
jeugdige verwondering over omstandighe
den rond hen.
Zij hebben dit moeten vergrooten en ver
sterken om filmeffecten en komische hoog
tepunten te kunnen bereiken, maar zij ver
persoonlijken dc eenvoudige kinderlijkheid
en de gretige verwondering, die onbewust
in de meeste menschen is.
Laurel en Hardy maken geen kluchten
zoomaar lukraak. Iedere film van hen wordt
ernstig overwogen en een grondidee is de
basis voor iedere geschiedenis.
Hardy, de „gewichtige" helft van het
tweetal, zegt dat een zekere spontaniïteit
het geheim is van een goede klucht.
„Wij werken altijd volgens hetzelfde prin
cipe. Wij beginnen met een gegeven, dat
wij samen uitgedacht hebben en iedereen
geeft zijn meening te kennen of oppert
nieuwe ideeën Als de basis vastgesteld is
beginnen wij met de opnemingen en worden
de details gedurende het spel verder uitge
werkt.
..Eigenaardig is. dat het woord klucht een
soort uitdaging voor het publiek schijnt te
zijn net als een strijdkreet, de bioscoopbe
zoekers nemen dikwijls de houding aan:
Laat ons zien wat U kunt en laat ons lachen
als U kunt., en wij moeten steeds opnieuw
door deze hindernis heenbreken en het pu-
blieik voor ons veroveren."
Ook Stan Laurel gaf zijn opinie te ken
nen. Eigenaardig is Laurel's diepe muzikale
stem in het privéleven.
Hij zeide: „Als je denkt, dat je iets ge
weldig goeds kunt brengen, is bij het pu
bliek meestal weinig te bereiken, maar als
je gewoon mcnschelijk bent cn je hebt en
kele ideeën, die lachsuccessen betcckcnen,
heb je publiek gauw op Je hand.
..Toen wij besloten samen te gaan wer
ken". vervolgde Laurel ..waren Oliver cn ik
het eens. dat wij voor alles moesten stre
ven naar natuurlijkheid. Wij moesten be
grijpelijk zijn cn door het publiek herkend
worden."
..Iedereen kent ergens ln zijn omgeving een
Stan en een Oliver", zegt Hardy, „wat wij
doen. zou door iedereen gedaan kunnen wor
den. Wij moeten natuurlijk het komische iets
aandikken, maar niet meer dan noodig is. Het
dcek verlangt een scherper omlijnd beeld,
dan hel gewone leven'
Gewoonlijk is Oliver spraakzamer dan
Stan. Als deze laatste echter op zijn kalme
manier iets uitlegt, is er een zekere autori
teit in zijn woorden, doch ook Oliver kan een
zaak zeer serieus bekijken. Als men met deze
beide mannen eer. rustig gesprek heeft, kan
mer. zich haast niet voorstellen, dat het de
zelfde personen zijn. elie avond aan avond in
duizenden theaters lachstormen weten te
ontketenen. D</.c twee zijn de eenige komie
ken. die jarenlang succesvol samen gewerkt
hebben. Met iedere nieuwe film zijn zij meer
populair gewore.cn. Misschien is het. omdat
zij ze'.f zoo goea de grenzen van hun eigen
mogelijkheden kennen en daarbinnen weten
te blijven.
IETS OVER ACHTER SLOT EN GRENDEL.
De opnemingen voor de eerste, groote,
Duitsch sprekende film van Stan Laurel cn
Oliver Hardy duurden bijna een half jaar.
Dit is niet zoo ncel lang, als men in aanmer
king neemt, dat de film in vijf verschillende
talen werd opgenomen, n!. Engelsch, Duitsch,
Fransch. Spaansch cn Italiaansch.
De Engelsche editie werd het eerst opge
nomen en vervolgens verfilmde men dc vier
andere edities tege'.ijkortijd.ci.w.z. iedere scène
werd vier maal achtereenvolgens in verschil
lende talen opgenomen. Intusschen hielden
Laurel en Hardy persoonlijk toezicht op het
mor.teeren van de Engelsche editie.
Op het laatste moment werd een scène in-
gelascht. waarvoor men op een katoen-plan
tage moest werken. Er was niet veel tijd meer
en dus moest men hot noodige in de onmid
dellijke omgeving van Hollywood zoeken Na
vier dager, vond men ccn geschikt veld met
bloeiende katoen-struiken, dit werd gekocht
en reeds den v I -enden dag werd begonnen
de struiken met wortel cn al uit te graven en
over te brengen naar het terrein van dc Mc-
tro-Goldwyn-Mayer studio's, waar ze opnieuw
geplant werden. Dit werk nam twee dagen in
beslag en toen kon met de nieuwe scène be
gonnen worden.
De gevangenis, waarin een groot gedeelte
van de film speelt, werd gebouwd naar foto's,
gemaakt van dc bekende Amerikaansche ge
vangenis Sing-Sing en ook de verschillende
details zijn zuiver gecopicerd. Enkele beamb
ten van een gevangenis kwamen naar Holly
wood om inlichtingen over voorschriften cn
gewoonten te geven.
BUSTER KEATON GESCHEIDEN.
Mevrouw Nathalie Talmadge. zuster van
Norma en Contance Talmadge. heeft een ac
tie tot echtscheiding ingesteld tegen haar
man. Buster Keaton. Zij beschuldigt hem van
..geestelijke wreedheid en verkeerde behan
deling". aldus de News Chronicle.
In April was er een oneenigheid tusschen
de echtgenooten.
Buster vloog '.oen met zijn beide zoontjes
naar zijn ranch in Mexico. Op verzoek van
zijn vrouw hield de politie in San Diego hem
toen vast: zijn vrouw had geklaagd, dat hij
de kinderen van haar weg wilde nemen. Toen
ontkende zij te willen scheiden, zij wenschte
hem alleen te verhinderen dc kinderen in een
vliegtuig mee te nemen.
Veertien dagen geleden echter is uitgelekt,
dat zij gescheiden waren. Buster zeide van
zijn vrouw: „Zij heeft me r.!et meer noodig.
Ik kan gaan. Zij zegt, dat ik een nietsnut
ben en dat ze r.iet op me rekenen kan. Ik
ben overcompleet.
Gisteren Maurice Chevalier, heden Buster
Keaton, morgen
