O
Aix-les-Bains en de omgeving.
Over den Atlantischen Oceaan.
UIT DE WERELD VAN DE FILM.
Het Solarium. Abdij vari Hautecombe. Vjllars de Lans.
(Van onzen Parijschen correspondent.)
Zonder onderscheid: iedereen was er op
uit om het ons zoo aangenaam mogelijk te
maken. Overal: op het oude stadhuis, in de
heerlijke villa, vlak aan het meer, aan ,,le
Grand Port", waar M. Argence, directeur
van Havas zijn zomerverblijf heeft, in het
hypermoderne landhuis dat M Mollard. se
nator en burgemeester heeft laten zetten
tegen de bergglooiïng en vanwaar men een
schitterend uitzicht heeft over de stad en
het meer.
Vlak bij Aix, wanneer men bergopwaarts
gaat. bevindt zich het draaibare solarium,
stichting en uitvinding van den beroemden
geleerde dr. Jean Saidman, directeur van
het actinologisch instituut. Dr. Saidman
heeft ons zelf willen rondleiden in zijn
merkwaardige stichting, welke zulk een ge
weldig succes had. dat fen thans overal in
Frankrijk en het buitenland bezig is. om een
soortgelijke instelling te stichten. Het ge
bouw lijkt op een molen boven op een toren
draait ee,n „wiek" waarin verschillende ap
partementjes zijn ondergebracht. De zieke
nu, die zonnebaden noodig heeft (voor rheu-
matische aandoeningen) draait met de zon
mee en een hoogst ingewikkelde installatie
van electrische lampen regelt nu precies de
doses welke de patiënt noodig heeft. Is er
volop zon. dan wordt de sterkte van de stra
len getemperd, maar bij zwakken zonne
schijn vullen de electrische apparaten het
te kort aan.
We verlaten nu de stad Aix zelf om en
kele excursies naar buiten te maken.Want dit
is nog het enorme voordeel van Aix: wan
neer men in de stad' zelf is uitgekeken en
wanneer men de kleine uitstapjes rondom
heeft gemaakt, dan blijft er nog het enorme
achterland makkelijk te bereiken, dank zij
de schitterende organisatie van de comfor
tabele P. L. M.-cars. Een van de mooiste toe
ren is zeker die om het meer over den Col du
Chat, naar de Abdij van Hautecombe. Het is
een smalle weg met geweldige slingerboch
ten (haarspeldbochten) vanwaar men elk
oogenblik, en naar mate men hooger komt,
een steeds overweldigender uitzicht heeft
over het hemelsblauwe Lac du Bourget. Het
doel van de reis is de beroemde abdij, eigen
dom van het Italiaansche koningshuis, als
opvolgers en erfgenamen van de vroegere
heeren en eigenaars, de hertogen van Sa-
voie. Het uitstapje wordt volkomen gerecht
vaardigd door de onvergelijkelijk mooie lig
ging van de abdije boven op een rots, vlak
aan het meer, maar niet door de historische
waarde of door de kunstschatten van de
stichting, welke nog steeds wordt bestuurd
door monniken. Integendeel: de kapel bevat
wel eenige merkwaardige grafmonumenten
van hertogen, maar anders is het een leelijk
smakelooze stuc-ornamentatie en de ex-her
togelijke vertrekken zijn van een armoedig
heid welke niet de minste interesse kan op
wekken. De abdij van Hautecombe is als
we het zoo eens mogen zeggen teveel af
gegraasd" door de touristen en de eigenlijke
„clou" is een verkoopzaaltje van briefkaar
ten en ordinanre souvenirtjes in hout, been,
schulpen, perlemoer of lood.
Tot onzen spijt kregen we een zelfden in
druk van de wereldberoemde abdij van de
Grande Chartreuse. Sedert de veel-betwiste
wetten van „vadertje-Combez" is dit heele-
maal een huis zonder ziel geworden en de
eenige beweging in „de brouwerij" wordt er
verwekt door energieke ansicht-kaarten-
venters die nog steeds als souvenir likeurtjes
„d'origine" verkoopen. alhoewel de fabricage
van het godendrankje al sedert een halve
eeuw is stopgezet. Blijkt dit vat dus onuitput
telijk, niet minder overweldigend is het
stortbad dat wordt uitgegoten over de ro
mantische verbeelding van hen, die hopen
hier nog eenige sensaties van middeleeuw-
sche piëteit en naieveteit te doorleven. Maar
wat doet dit er alles toe. wanneer men be
loond wordt door een tocht door de bergen,
langs diepe afgronden, honderden meters
hooge steile rotswanden, uitgestrekte bos-
schen, langs enorme watervallen, door stre
ken, zoo eenzaam, maar tegelijk van zulk een
wild natuurschoon, dat men ze aanduidt met
den naam van „woestijn", door tunnels welke
in de rotswanden zijn uitgehouwen, over
hooge bergruggen van waar men telkens
weer een ander, even imposant uitzicht
heeft? De weg van Aix, over Chambéry, langs
de Grande Chartreuse naar Grenoble ls een
van de mooiste routes van Frankrijk. Het
doel van onze tocht, daar waar men ons
wachtte voor het dejeuner, was Villars: de
Lans. En dat niet alleen omdat Villars de
Lans een van de meest luxueuse en comfor
tabele hotels bezit en niet omdat Villars
's winters meer en meer 'n druk bezocht cen
trum voor wintersport wordt, maar omdat
deze plaats een unicum in <ie wereld Ls. En
kele uren na aankomst krijgt de bezoeker
een geneesheer bij zich en hij heeft zich te
onderwerpen aan het onderzoek dat moet
uitwijzen of de bezoeker geen besmettelijke
ziekten en vooral geen symptomen van tu
berculose heeft. Slechts wanneer dit onder
zoek negatief is wordt hij toegelaten, maar
anders onverbiddelijk uitgewezen. Want Vil
lars de Lans is vooral en uitsluitend bijna
gesticht voor gezonde kinderen die in een
pure. reine omgeving een gezonde berglucht
komen inademen, 't Ietwat dictatoriale van
de maatregelen doet eerst wat „vreemd"
aan. maar wanneer men de prachtige in
stellingen heeft gezien en de blozende, heer
lijke gezonde krullenkoppen, de vroolijke en
rumoerige dreumissen. die hier hun vacan-
tie komen doorbrengen, na héél een jaar
misschien stadswalmen te hebben ingeademd
dan kan men niet anders dan het initiatief
loven om ook eens eindelijk niet alleen aan
de zieken, maar ook aan de gezonden te
denken. En waar in gezonde lichamen ook
gezonde geesten huizen, daar is Villars de
Lans zoowel 's zomers als 's winters een
oord van uitsparning en vermaak geworden,
niet alleen voor kinderen maar ook voor vol
wassenen, en Adret biedt alle mogelijke ver
maken.
I Een kleine vaüei en dan weer klimmend tot
op meer dan duizend meter en ineens ba
dend in een zee van licht, als een sprookjes-
stad, diep beneden ons, doorsneden door een
zilveren Isère: Grenoble, de coquette univer
siteitsstad met zijn breede boulevards en
ruime pleinen, de stad van de standbeelden
en de mooie bruggen. Maar 't was al laat ge
worden en men wachtte ons nog dien dag
in de Dauhins van Saint Julien ce Ratz. De
ligging van Saint Julien, op een breed berg
terras, midden in een vallei, omringd door
hooge bergwanden is eenig. Het is heel be
grijpelijk dat de oude Bourbons voor vacan-
tie oord dit kasteeltje uitzochten. Het was
in den loop der eeuwen vervallen, maar se
dert kort is het gerestaureerd en als hotel
opengesteld voor het publiek. In het inwen
dige herinnert nog veel aan de vroegere hooge
bezoekers en ik geloof graag dat er nog
Amerikanen zijn te vinden die er gevoelig
voor zijn om te slapen in de kamer en in het
authentieke bed van Marie-Antoinette. Waar
om ook nietalles is tenslotte illusie
Maar als we nu even niet willen denken aan
het snobistische van zulk een pretentie, dan
blijft er de herinnering aan een heerlijk
stillen avond in een majestueus bergland
schap. als de bergtoppen beginnen te gloeien
in het schijnsel van een zon die ten onder
gaat.
De koplampen op.... we ratelen alweer voort
tusschen de bergwanden en de stille dorpjes
waar alles reeds ter ruste isen daar zijn
de eerste stralende lichten van Aix... de pret
begint weer: het leven is slechts een droom...
En zoo kan men uitvliegen, eiken dag weer
naar iets anders, naar het blauwe meer van
Annecy, naar Brives-Les-Bams, naar Cha-
monix, naar Evian, naar Luz-la-Craix-Haute,
naar Culez, overgaand van eenzaamheid,
naar gezelschap van stilte naar jazz-rumoer,
van luieren en aroomen naar activiteit
Aix-Les-Bains is het centrum van dezen
heilstaat.
HENRY A. TH. LESTURGEON.
WOL PLUKKEN IN SOVJET
RUSLAND.
In Sowjet Rusland bestaan geen schapen
scheerders meer. Daar heeft men een nieuwe
methode van wolproductie uitgevonden, die
naar men zegt veel goedkooper en beter is.
Den schapen wordt een bepaald scheikun
dig preparaat toegediend, dat het effect
heeft van haaruitval, maar zóó, dat binnen
enkele dagen de wol gemakkelijk kan worden
afgeplukt, waarvan de schapen volkomen
glad en kaal afkomen.
Niet lang echter loopen ze als biljartballen
rond, daar de nieuwe wol spoedig opkomt en
zich snel ontwikkelt tot een nieuwe vacht.
Zóó snel, dat men zegt, dat viermaal per jaar
een wol- oogst van elk schaap kan plaats
hebben.
Dit „ruien" kan ook trapsgewijs geschie
den. Volgens den uitvinder van deze wijze
van scheren bestaan er methoden, die bijv.
eerst de fijnere wol en dan pas de ruwere
levert.
LANGS DE STRAAT.
De goedgeefsche.
Hij was jong, donker en niet leelijk van
uiterlijk, blootshoofds en hij verscheen in de
deur van het mondain café in de hoofdstad,
met een geweldig-groote bos roozen in de
armen geklemd.
Maar ach: hij had blijkbaar te veel geld
op zak gehad, althans meer geld dan goed
voor hem was omgezet in geestrijke dranken.
Hij verscheen als gezegd in de deur
van het café. met het kennelijk doel zich
naar buiten te begeven. Hetgeen hij dan ook
deed, langzaam en niet erg zeker. Maar daar
hij ontegenzeggelijk een beschaafde jonge
man was. liet hij toch van den bedenkelijken
toestand waarin hij verkeerde, niet veel mer
ken en wist hij zich vrij recht te houden.
Met zijn bloemenschat steeds in de armen
geklemd liep hij een eind de straat op. om
daarna om den hoek van een gracht te ver
dwijnen. En ik meende al. dat ik dezen zon
derlingen bloemdrager nooit meer zou zien.
Maar ik vergiste mij, want vijf minuten
later....: daar was hij weer. Vriendelijk en
welwillend glimlachend naderde hij, ging
weer naar het café en nam nu er vóór
plaats op het terras. De bos rozen legde hij
naast zich neer op een stoel, riep den ober
en was zich blijkbaar nog wel zóó van zijn
toestand bewust, dat hijthee bestelde.
Maar toen deze onschuldige drank hem
gebracht werd. uitte hij zijn verbazing.
„Zag, ober!!" zei hij. „Datdat is
théé!"
Op het gelaat van den kellner lag het Ab
solute Niets.
,.U hebt thee besteld, meneer" zei hij.
„ZóóThee besteld? Nou...., óók
goed!"
De kellner trok zich terug.
In de nabijheid speelde een orgel: „Oooh.
Mona"
De jongeman neuriede zachtjes en telkens
de melodie afbrekend, mee.
„Aèrdig orgel!" merkte hij toen vrij hoor
baar op. „Leuk orgel! Tt Zal die vent wat ge
ven, als-le straks hier komt!"
Het orgel naderde en bleef voor het café
staan. Nauwelijks hadden de eerste tonen
van een nieuw lied geklonken, of de man
met het centenbakje kwam het loon vragen
dat. de arbeid waard is.
De jongeman zocht in de zakken van zijn
jas, zocht in zijn broekzakken en haalde ten
slotte uit zijn rechtervcstzak moeizaam een
gulden te voorschijn dien hij in het centen
bakje liet glijden.
De man-met-het-bakje nam zijn pet af,
stamelde verrast een dankbetuiging en
maakte zich toen haastig uit de voeten,
blijkbaar van oordeel dat dit te mooi was om
waar te zijn en bevreesd dat de royale gift
misschien herroepen zou worden.
Maar daaraan dacht de goedgeefsche niet.
Hij was den gulden alweer vergeten en keek
met aandacht naar een paar Amsterdam-
sche schooiertjes, die op hun beurt met
groote begeerige oogen keken naar de weel
de van rozen, die op den stoel tentoonge
spreid lag.
Eén oogenblik dacht de bloemendrager
ernstig na, voor zoover hij daartoe in staat
was. Toen maakte hij van de groote bos
twee bossen, wenkte de jongens en duwde
hun elk de helft van den bloemenschat in de
handen. Zij knepen er haastig mee uit.
Het is goed, maar vaak wonderlijk, den
mensch te ontwaren tot de waarlijke gene
rositeit in staat zijnde
J. C. E.
Sterren en de Bank van Leening.
Uncle Joe vertelt
door JERRY LANE.
Het was daar een aardig hoekje in de
schaduw van de Hollywood-boulevard en de
etalage was gevuld met die wonderlijke ver- j
zameling voorwerpen, die een pandjeshuls I
aanduidt. Al meer dan 10 jaar hing daar het I
teeken der 3 ballen.
Een oude actrice schoof dicht langs me j
heen. legde een papiertje en een 5 dollar-
biljet op tafel. „Hier", zei ze „hier is geld.
Mag ik mijn mantel hebben'''' Ze glimlachte,
toen „Uncle Joe" haar het kleedingstuk over
de toonbank heen aanreikte. „Ik heb geluk
gehad van de week: bij Fox gewerkt en
morgen treed ik bij de Metro Goldwyn Mayer
als negervrouw op."
Een groote kerel trad binnen en bood een
reusachtige diamanten ring naar Uncle Joe.
„Hoeveel?"
„Vijf-en-twintig. Geen cent meer".
„Vooruit. Dank je". De man verdween.
Drie jaar geleden was hij ster in Wild West
films.
Ik scharrelde wat rond tusschen de rom
mel in den winkel, bracht het gesprek op
moeilijke jaren van huidige sterren en wist
Uncle Joe tenslotte aan het praten te krijgen.
Tja. neem Clark
Gable, nou bij de
grooten hoorend.
Maar eens was er een
tijd, nog niet eens
zoo lang geleden, dat
hij niet genoeg te
eten had, dat hij
geen cent bezat. Hij
beleende eerst zijn
overtollige kleeren en
tenslotte moest hij
scheiden van zijn
kostbaarste bezit, een
zwaar gouden horlo
ge, dat zijn groot
vader hem geschonken had. Dit horloge
reisde eenigen tijd heen en weer. van Gable's
zak naar de bank en terug. Eens zelfs twee
maal op denzelfden dag. Hij bracht zijn klok
naar Joe, kreeg dien morgen een engage
ment met. voorschot en wisselde het horloge
weer in. Zijn hospita wilde hem echter niet
binnenlaten zonder eindelijk eens huur ont
vangen te hebben. Zoodat Clark terugging
en het horloge maar weer in pand gaf....
Richard Arlen, een der huidige sterren
van de Paramount kende de zaak ook. Ook
hij had een horloge met ketting, waaraan
voor hem echter geen herinnering verbon
den was. En eiken keer. dat hij bij Joe kwam,
koek hij verlangend naar de armbandhorlo
ges. die er te koop lagen Alle sterren droe
gen zulke horloges, dus wilde hij er eveneens
een hebben.
Eindelijk kon hij zijn oude horloge inruilen
met bijlegging van enkele dollars. Van toen
af lonkte do fortuin hem toe. Buiten den
winkel ontmoette hij dadelijk een vriend,
die hem een geleend 10 dollarpapiertje terug
gaf. En Paramount bood hem de rol in Vlam
mende Vleugels (Wings) aan.
CURAQAO.
Den 29sten Juli van het jaar 1634, straks
dus 300 jaar geleden, voeren eenige kleine
Hollandsche oorlogsschepen de St. Anna-
baai en het Schottegat in. Den 21sten
Augustus van hetzelfde jaar gaf de Spaan-
sche Gouverneur het eiland vrijwel zonder
slag of stoot in onze handen over. Bijna 300
jaar wappert op Curacao de Nederlandsche
vlag en toch behoort dit merkwaardig stukje
van ons rijk tot die oorden, waarvan menig
Nederlander niets en de ontwikkelde heel
weinig weet.
En dank zij de uitstekende voorlichting
van publicisten, die van één tot vierentwin
tig uur lang op het eiland hebben vertoefd,
is wat men van Curasao meent te weten
gewoonlijk onjuist. Zoo ging het mij althans.
Ik heb stom verbaasd gestaan over wat ik
zag; en mijn verbazing is in bewondering en
genegenheid veranderd. Veertien dagen heb
ik het eiland in alle richtingen doorkruist.
En het spijt mij alleen maar dat ik er niet
nog een vier weken kan doorbrengen.
Meestal komen onze mailschepen met het
krieken van den dag voor de haven van Wil
lemstad aan en varen de Annabaai binnen
als de zon haar eerste gouden stralen werpt
op de knusse rechte geveltjes, de roode dak
pannendaken en de breede witte randen,
waarmede de daken zijn afgezet, Willemstad
heet een Hollandschen indruk te maken
Maar is dat eigenlijk wel heelemaal waar0
Het heeft niets van Amsterdam of Rotter
dam. maar weet ge waar het op lijkt? Op
oude platen van Hoorn, op een Groot Enk
huizen of een Hyper Stavoren!
Maar wat doet- dat er toe. Het is gezellig,
zindelijk en netjes. Alles ziet er degelijk en
welverzorgd uit. al zijn veel straatjes erg
nauw en bochtig, al ziet ge er weinig weelde
of rijkdom, maar de eerste én de blijvende
indruk is, dat het er goed is, dat iedereen
het er goed heeft, dat er plaats is voor velen
onder en in de zon. Net als in de goede tij
den bij ons in Holland. Maar ik krijg nu
nog geen gelegenheid om de oude stad. het
Gouvernementspaleis, het fort enz. te bezoe
ken. Voorzitter en secretaris van het Alg.
Nederl. Verbond, waarvan ik de gast ben.
zijn „Islamenschen", bewoners van het
eiland in het eiland, van Emmastad. de
groote nederzetting en fabriek der Cura-
caosche Petroleum Industrie Maatschappij.
Een snel motorbootje ligt vlak voor onze
Trouwe Colombia en voert ons pijlsnel onder
de hooge rotsen langs, waarop Fort Nassau
staat, dwars over het Schottegat, recht op
een complex flinke twee-verdiepingshuizen
aan. met gezellige roode daken, met breede
asfaltstraten en aardige voortuintjes. Langs
bloeiende Oleanders en Hybiscus 'Kembang
Spatoe) wandelen wij hier door een modern
stadsgedeelte. Daar wonen de technische
beambten, die het hart der enorme fabriek
doen kloppen, die het geweldige aardolie-
bedrijf aan den gang houden en de admini
strateur, employés, die orde hebben te hou
den in den geweldigen stroom van cijfers.
Waterleiding, electrisch licht, ijsfabriek, li-
monadefabriek een mooie school, clubgebouw
groote winkel, kapperszaak, een geheel en
al Europeesche nederzetting midden in het
tropenland. Tennisbanen met avondverlich
ting, zwembassins, golfvelden! Hier leven
moderne menschen met alle geriefelijkheden
onzer beschaving. Enhier waait nacht
en dag het grootste deel van het jaar de
koele Noord-Oost-passaat!
Een mijner vrienden neemt het stuur. Wij
suizen langs de fabrieksterreinen, zwaaien
rechts .een eind langs den weg rond het
Schottegat en dan plotseling links, een kar-
respoor op, tusschen een negerhut en het
schuurtje, dat er bij hoort door, dan links
een varken, rechts een pikzwart meisje,
twee drempels van koraalkalk over, dan een
hellinkje van vijfentwintig procent met twee
haaksche bochten en daar staat onze wagen
steunend stil tusschen twee orgelpijp-cactus
sen van vijf meter hoog en een geclstcenen
gebouwtje, waarop met. groote letters staat:
..Watervoorziening". Maar dat heb ik pas
later gehoord. Eerst moest ik kijken en kij
ken en nog eens kijken! Is dat Curacao?
Waar is die bruine vlakte, waardoor wij
reden, de moddervelden langs den weg? Is
dat die dorre klip neergesmakt in de Caralbi-
sche zee? O, dwazen, die een land beoordee-
len en veroordeelen na een autorit van een
uur rond een zoutwaterbaai en een paar
uur kletsen in een Sociëteit met uitzicht op
een oud geveltje. Zoek even een hoog punt.
waar ge iets meer ziet dan wat vlak naast
den weg staat en ge zult met mij uitroepen:
Wat is dat mooi!
Vóór ons ligt het Schottegat, een grillig
vertakte baai. afwisselend glanzend in diep
blauw of smaragdgroen, omgrensd door een
grijs strand, dat hier. en daar met donker
groene mangroven bedekt is. Midden in de
grillige baai de Isla de aardolieraffinaderij,
een machtig complex van tientallen hecta
ren met honderden schoorsteenen en tanks,
waar duizenden menschen werk en brood
vinden. Een wereldbedrijf. zooals er maar
weinig zijn. Machtig, forsch; mooi, zelfs de
zware rookwolken der destllleerovens, die
door den passaatwind worden weggevoerd
naar den heuvelrug, die in het Noorden den
gezichtseinder afsnijdt, de kust van Hato
zegt mijn gids. Achter door den rook zien
wij den Christoffelberg, dik 350 M. hoog.
dan achter het glanzende Schottegat de
drie gebroeders met hun typische steile rots-
vormen. De Smalle Annabaai is van hier
nauwelijks te zien, maar de uitkijkpost van
den havenmeester op Fort Nassau markeert
den ingang. En dan? Nog verder links, daar
waart het oog over een lustwarande van
groen, waar boven enkele rood-baksteenen
plantagehuizen uitsteken. Daar liggen de
hofjes van Suikertuintje en Groot Davelaer
met een rijkdom van Cocospalmen, mango
en mispelboomen, oude tamarinden en hier
en daar een kleurige Bougainvillea. Alles
scherp en duidelijk afgeteekend in de glas
heldere lucht en kleurig! Om een schilders-
hart in verrukking te brengen.
Wij zijn driekwart rond. Achter ons ligt
een heuvel, steenig, maar toch niet kaal;
daar staan groote kandelabercactussen (Ce-
reus repandus) en meloencactussen, als een
voetbal en grooter. (Melocactus communis)
en de rest van de vegetatie ls vijgencactus,
hier Spaansche joffer genoemd. Een beetje
bruin gras er tusschen, maar toch geen
„kale klip", zelfs deze rotsachtige heuvel-
punt niet.
Lustig draaien overal de metalen wind
molens (aero-mill), die het water voor de
bevloeiing der tuinen omhoog moeten pom
pen. Als wij wat kalmer terug rijden, blij
ken langs den weg heele vlakken van „bo
terbloemen" te staan, maar ik zou ze liever
zilverschoon of ganzerik noemen. Ook staat
er een forsche plant, die aan hoornpapaver
doet denken, maar heel andere vruchten
heeft. En dat na drie maanden droogte ter
wijl de vorige zeven jaar zoo weinig regen
gevallen is. dat er geen enkele behoorlijke
oogst is geweest. Gelukkig, dat juist in dien
tijd de Petroleumindustrie onafhankelijk
maakte van den landbouw. En het geld, dat
rijkelijker vloeide werd door zeer velen be
steed aan opknappen van huis en hof.
Daarom woont elke neger In een net huisje,
rood of blauw of geel geschilderd met een
behoorlijke deur en luiken voor de ramen.
Ik heb op heel Curasao geen luik gezien, dat
scheef in zijn scharnieren hing! Nu is het
weer minder mooi. De C. P. I. M. bezuinigde
geweldige sommen op de loonen! Wat dat
zeggen wil begrijpt iedereen, maar duizenden
ontslagenen hebben natuurlijk het land ver
laten en zijn terug gegaan naar hun landen
van herkomst. En de ker»ekoeneger schikt
zich makkelijk in zijn minaere inkomen. Die
menschen hebben heel weinig noodig om te
vreden en gelukkig te zijn. Straks zullen ze
het weer zonder zijden kousen en bruine
schoenen moeten doen. maar dat went ook
weer. Tenzij betere tijden komen.
VAN DER SLEEN
Ramon Novarra
kwam uit Mexico met
een guitaar en amu
seerde zich met spel
en zang in de pauze's,
als hij als figurant in
de studio's zat. Rex
Ingram herinnerde
zich eens dien droo-
morlgen jongeling
met zijn prachtige
stem en liet hem ko
men. hem en zijn
guit aar.
Maar Ramon bezat
neen guitaar meer,
toen die blijde bood
schap kwam. Het geld
voor de beleening van
het instalment ont
vangen verschafte Ramon en zijn broer voor
een week voedsel. Hij moest een antieke
zegelring beleen en. die al geslachten lang
aan de Novarro's behoord had. Maar hij
kreeg een baan en kon den ring spoedig
weer terugkoopen.
Ann Harding stond eens te zoeken naar
koopjes bij Uncle Joe. toen een sjofel geklce-
de vrouw binnentrad en schuchter vroeg,
wat een miniatuurtje op zou brengen, wat ze
bii zich had. Uncle Joe bood te weinig, want
hij heeft geen hoogen dunk van miniatuur
tjes. De vrouw liep langzaam, wankelend,
weg. Buiten werd ze aangesproken door Ann
Harding, die vroeg het miniatuur te mogen
zien.
„Dit is mijn moeder", zei de vrouw In dat
hoekje van de boulevard kwam de koop tot
stand voor een goeden prijs, waarbij Ann
het adres van de vrouw verkreeg.
Den volgenden dag ontving de vrouw haar
miniatuur terug.
John Gilbert heeft 1
In zijn beginperiode
noodgedwongen groo-
te belangstelling ge- i*
koesierd voor het 1
pandjeshuis. Eens be-
leende hij in zijn
spon tanen Gilbert-
stijl zijn overjas om
een verjaardag ca
deau voor een meisje 1
te kunnen bekostigen.
Later op den middag
kreeg hij bericht den
volgenden morgen te
moeten optreden in
daagsch pak en overjas! Eén van 's levens
ironieën.
Maar John lachte het laatst en het best.
Hij beleende het juist gekochte cadeau, haal
de de jas terug, speelde dien dag en verdien
de, liep 's avonds naar de bank en haalde
het cadeau daarvan terug....
„Ja", zei Uncle Joe „ik hoor allerlei ge
schiedenissen. Sommige mensehen sproken,
anderen zwijgen. Maar het blijft interes
sant."
JOURNAAL
De tweede groote loonsverlaging binnen
een maand in Hollywood hoeft plaats gehad
De Warner Bros-First National bobben een
een korting van 15 tot 35 percent aangekon
digd.
Het volgende lijstje toont het verschil In
we eksa la rissen:
William Powell van 1200 op 800 pond.
Ruth Chatter ton van 1200 op 800 pond.
Douglas Fairbanks Jr. van 500 op 395 pond.
Kay Francis van 500 op 395 pond.
Ann Dvorak van 50 op 42 pond.
Miss Constance Bennett zal haar jaar-
lijksche salar.s vermoedelijk van 70.000 op
45.000 pond zien teruggebracht.
Er blijft nog genoeg over, dunkt ons
De kampioen tabakspruimer van het witte
doek Ls teruggekeerd in zijn oude studio! Karl
Dan? heeft een nieuw contract met- Metro
Goldwyn Mayer afgesloten cn za'. optreden
In do nieuwe Bust?r Kcaton film „Spcak
Easily".
Buster Keaton's hond. Elmer, heeft de ge
woonte Ln vreemde auto's te klimmen, waar
schijnlijk belust op avontuur. Doze eigen
aardigheid heeft al verschillende vroolijke
momenten in de Metro Goldwyn Mayer
studio's veroorzaakt. Een van zijn laatste
slachtoffers was de chaffeur van Greta Gar-
bo.
Deze chauffeur deed een dutje aan het
stuur van Greta Garbo's wagen voor haar
kleedkamer en schrok wakker door een ge
luld alsof iemand achterin plaatsnam. Den
kende dat de actrice was ingestapt, -zette
hfj den motor aan en vroeg: .Naar huls,
mevrouw". Bij wijze van antwoord werd zijn
gezicht afgelikt fn men kan zich zijn ver
bazing voorstellen, toen hij ln den wagen
Elmer, den grooten St. Bernardhond van
Buster Keaton ontdekte.
EEN MECHANISCHE HELD.
De helden, die bij het uitbreken van een
brand op een druk bevolkte plaats, de lei
ding op zich nemen en een paniek voorko
men door koel en vastberaden optreden, zul
len wel uitsterven. Want er is een automa
tische paniek-voorkomer uitgevonden in den
vorm van een nieuw soort brand-alarm, dat
niet alleen brand meldt, doch tegelijk ook
instructies geeft.
Het alarm komt in actie met trompetge
schal, als de hitte van den brand een bepaalde
plaats bereikt. Dan schreeuwt het:
„Er is brand, maar geen onmiddellijk ge
vaar. Gij moet het gebouw verlaten. Op de
beurt. Rustig. Niet rennen. Let op de groene
p<len".
Vervolgens laat het een pittige marsch
hooren op wiens tonen de menigte het ge
bouw verlaat.
Aldus in theorie. De praktijk zal misschien
zijn. dat men evenmin aan de mechanische
bevelen gehoor geeft als men soms al doet
aan de menschelijk in dergelijke gevallen.
Het persoonlijke element speelt steeds een
rol vooral in oogenblikkcn van gevaar.
