DE VIERDE MAN
IN DE SINT PETRUSKERK TE BOXTEL zijn Vrijdag twee nieuwe klokken ge
plaatst door de klokkengieterij Petit Fritzen uit Aarle Rixtel. De grootste
der twee klokken, welke 1.47 hoog is en een gewicht heeft van 2125 kilo.
SLECHTS EVEN vertoefden de deelnemers aan de Europa-rondvlucht op Waalhaven. Daarna werd
de reis naar Kopenhagen vervolgd, om vandaar te Berlij.i den tocht te beëindigen.
EEN PRACHTEXEMPLAAR VAN EEN HOP.
kleur blauw-grijs, in de Rotterdamsche dier
gaarde.
HET AFSTEMPE
LEN DER ROND-
VAARTBILJET-
TEN van de
deelnemers aan de
Europa-rondvlucht
geschiedde Vrijdag
op Waalhaven met
veel nauwgezet
heid. Een der
deelnemers laat
zijn biljet door be
voegde handen
waarmerken.
DOOR DEN SCHILDER GEORGE CLAASSEN te Den Haag
is in opdracht van het Haagsche crisis-comité een schilderij
vervaardigd van den eere-voorzitter van het comité den heer
Jhr. Mr. Dr. L. H. N. Bosch, ridder van Rosenthal, burgemeester
van Den Haag.
DE DEELNEMERS aan de groote Europa-rondvlucht maakten Vrijdag op Waal
haven te Rotterdam een tusschenlanding. Van het korte oponthoud w.erd gretig
gebruik gema_ak om benzine te laden.
DE VIER HOOFDBEKLAAGDEN IN HET PROCES TEGEN SANJURGO TE
MADRID. V.l.n.r. kolonel Esteban Infante, kapitein Justo Sanjurjo, generaal José
Sanjurgo en Dr. Garcia de la Merranz.
FEUILLETON.
(Een geval uit de praktijk van Inspecteur
Sanders, lid der Centrale Recherche)
door UDO VAN EWOUD.
30)
Nadruk verboden.
Sanders stelde echter onmiddellijk de
voorwaarde, dat zijn belangen, welke vrijwel
uitsluitend betrekking hadden op de falts et
gestes van de pseudo verpleegster, door het
optreden der Dusseldorfsche autoriteiten
niet zouden worden geschaad.
HIJ begreep zeer wel, dat men hier op het
hoofdbureau meer interesse had voor de be
woners van het perceel in de Alte Jakob-
strasse dan voor de zaak. die hem naar Düs-
seldorf had gevoerd en het leek hem daarom
geenszins overbodig zijn buitenlandsche col
lega's op het hart te drukken vooral geen
stappen te ondernemen zonder zijn voorken
nis. Tot eiken prijs moest hij trachten te
voorkomen, dat de pseudo verpleegster er de
lucht van kreeg, dat zij gevolgd werd en. af
gaande op den. in dit verband min of meer
bedenkelij ken dienstijver van de Duitsche
rechercheurs, leek hem dit gevaar geenszins
denkbeeldig.
De toezegging van den commissaris, dat
niets buiten hem om zou worden onderno
men. stelde hem tenslotte gerust en als re
sultaat van de bespreking kwam men voor-
loopig overeen, dat Sanders weer naar Hotel
„Zweibriickenhof" zou gaan om daar den te
rugkeer van Evertsen af te wachten. Met
dezen zou hij zich dan wederom aan het
hoofdbureau vervoegen, waarna verdere maat
regelen in gezamenlijk overleg zouden kun
nen worden vastgesteld.
Het lunchuur was reeds aangebroken, toen
hij voor de tweede maal op dezen morgen
het restaurant binnentrad. De ruime zaal
bood nu een geheel ander aspect dan enkele
uren geleden. Van de gedekte tafeltjes was
er vrijwel geen enkele onbezet; haastige
kellners, beladen met borden, schotels en
gerechten van de meest uiteenloopende
soort, baanden zich, tallooze malen dezelfde
verontschuldiigng mompelend, een weg tus-
schen de gaande en komende gasten door en
het gegons van honderden stemmen, af en
toe onderbroken door het lawaaierige gerin
kel van ijlings neergeworpen messen en vor
ken. bewees afdoende, dat het niet uitslui
tend eenzame zakenmenschen waren, die
hier hun middagmaal gebruikten.
Tot zijn niet geringe verbazing vond San
ders ook de tafel aan het raam. waaraan hij
ongeveer twee uur geleden met Wil gezeten
had, door anderen in beslag genomen. Hij
had er geen oogenblik aan getwijfeld, of de
reporter zou, hoe onaangenaam dat ook voor
hem mocht zijn, hier op hem wachten. Dat
was afgesproken en een gevoel van wrevel
bekroop hem dan ook bij de gedachte, dat
Wils, het wachten moe. besloten zou hebben
elders zijn fortuin te zoeken. Juist passeerde
hem de kellner, die hen dien morgen bediend
had en hoewel de man beide handen vol had
met een stapel soepborden en twee glazen
schuimend bier, hield hij hem staande om
naar den reporter te informeeren.
Eenlgszlns ongeduldig, bijna onmiddellijk
nadat de vraag gedaan was reeds weer door
loopend, antwoordde de kellner, dat ,.der
Herr" vertrokken was met iemand, die hem
blijkbaar kwam halen.
Als een schok trof Sanders deze mededee-
llng. Toen do kellner nu bevrijd van zijn last
weer naar het buffet draafde, drukte hij hem
een geldstuk in de hand. hetgeen zijn uit
werking niet bleek te missen. De dienende
geest bleef nu uit eigen beweging staan en
alle ongeduldige bezoekers, die hij met een
minzaam „ik kom zóó bij u" of „direct me
neer" den mond snoerde, ten spijt, deelde
hij nu in korte bewoordingen mede, dat Wils
ongeveer drie kwartier nadat Sanders ver
trokken was, het restaurant verlaten had met
een heer, die zich aan hern had voorgesteld.
Beide waren dat had hij duidelijk door
het raam gezien in een groote luxe auto
gestapt, welke de richting van de Cornelius-
platz was opgegaan.
Tientallen vragen bestormden Sanders,
toen hij, langzaam achter andere vertrek-
kenden aanschuifelend. een weg zocht naar
den uitgang. Wat was dit nu weer voor een
raadsel? Wie was de man, die er in geslaagd
was Wils zijn belofte jegens hem Sanders
te doen breken? Was het niet onverant
woordelijk geweest den reporter onder deze
omstandigheden alleen te laten? De pseudo
verpleegster kende hem immers en zij zou ze
ker niet voor drastische maatregelen terug
deinzen, wanneer zij bemerkte, dat men haar
verblijfplaats ontdekt had. Kon het Evertsen
geweest zijn? Maar hoe ter wereld zou die
kunnen weten, dat Wils met hem hier was?
Nee, Evertsen was het niet; het moest iemand
geweest zijn, die wist, dat de reporter daar
op dat oogenblik alleen zat
En plotseling schoot het hem door het
hoofd; die vreemdeling moest zich met een
gefingeerde boodschap van hem tot zijn met
gezel hebben gewend. Hij was onder valsche
voorwendsels meegetroond. Slechts zóó was
het verklaarbaar, waarom Wils zich niet aan
hun afspraak had gehouden en den ander
vrijwillig was gevolgd.
De ongerustheid over het lot van zijn
vriend deed Sanders zoowel den Arnhem-
schen rechercheur als zijn eigen positie een
oogenblik vergeten. Maar toen hij den uit
gang van het restaurant bereikt had en de
portierloge passeerde had hij zich in zooverre
van de even onaangename als onverwachte
verrassing, die hem door een onbekende be
reid was, hersteld, dat hij althans weer lo
gisch kon denken. Hij begreep, dat juist de
aanwezigheid van Evertsen op dit moment
van groote beteekenis kon zijn. Lang niet on
mogelijk toch was het, dat de handlanger
van de pseudo verpleegster, die hier onge
twijfeld de hand in het spel had, tot de be
woners yan het geheimzinnige perceel in de
Alte Jalcobstrasse behoorde. Helaas zou er
dan wel niets anders opzitten dan tot een on-
middellijken inval in dit pand over te gaan,
waardoor men gevaar liep, dat de verpleeg
ster argwaan zou krijgen, maar dat zou men
dan in 's hemelsnaam maar moeten riskee-
ren.
Daarnaast vereischte nu ook zijn eigen
persoon de noodige zorg. Wanneer zijn ver
onderstelling. dat de man. die Wils had mee
gelokt, het had doen voorkomen, alsof hij
met een boodschap van den inspecteur kwam.
juist was. dan volgde daaruit, dat men van
zijn tocht naar 't hoofdbureau op de hoogte
was geweest. Men was dus ook zijn gangen
nagegaan en de kans was derhalve zeer groot
dat hij ook op dit oogenblik nog door 'n lid
van de tegenpartij geobserveerd werd. In
ieder geval diende hij thans met deze moge
lijkheid rekening te houden. Waarschijnlijk
zou de man buiten staan, gereed om hem te
achtervolgen, zoodra hij het restaurant ver
liet. Het kwam er nu dus op aan van deze
kans te profiteeren!
Hij verzocht een picolo, die juist aanstalte
maakte de groote draaideur voor hem in
beweging te brengen, in het restaurant den
naam van Herr Govers af te roepen. Wanneer
de rechercheur dien naam hoorde, overlegde
hij, zou hij zeker begrijpen, dat de Amster-
damsche inspecteur hem zocht. Het bezwaar
dat men elkaar niet kende, bleek slechts op
deze wijze te overbruggen en in ieder geval
leek hem deze handelwijze verkieselijker dan
den naam van den Arnhemschen politiedie
naar in het overvolle restaurant wereldkun
dig te maken.
Na enkele minuten keerde de jongen ech
ter terug met de boodschap dat hij driemaal
met assistentie van eenige kellners geroepen
had, zonder eenig resultaat.
Sanders wendde zich daarop tot den por
tier, en liet zich het vreemdelingenboek over
handigen. Onmiddellijk vond hij, wat hij
zocht. De naam van Josephine Marie Por-
telle, boekhoudster uit Brussel stond onmid
dellijk boven dien van Hendrik Jan Hermans
handelsreiziger uit Vlissingen, waaruit hij
gevoegeijk meende te mogen concludedren,
dat de heer Hermans niemand anders was
dan rechercheur Evertsen, die er vrij gemak
kelijk in geslaagd was een kamer naast die
van de boekhoudster machtig te worden.
Niet onwaarschijnlijk leek het zelfs, dat dit
succes hem noodlottig was geworden. Het
was vrij onvoorzichtig van Evertsen geweest
om zich als Hollander in het vreemdelingen -
boek in te schrijven, ook al behoefden naam
en kwaliteit van den onmiddellijk na haar
gekomen gast dan ook nog niet direct ge
dachten aan een achtervolging op te wekken.
Haar positie bracht echter mee, dat zij wan
trouwen koesterde jegens eiken landgenoot
en alleen het feit reeds, dat een Hollander
na haar het hotel betreden had. was in de
gegeven omstandigheden natuurlijk voldoen
de geweest om dubbel op haar hoede te zijn.
Nu was het aan hem deze fout goed te ma
ken.
Hij begaf zich naar buiten en hoewel zeker
geenszins gezegd kon worden, dat hij op op
vallende wijze om zich heen keek, werd zijn
aandacht onmiddelijk getrokken door een
man, die zich. niettegenstaande de tempe
ratuur nog allerminst daartoe lokte, op een
der banken, welke aan den overkant langs
het wandelpad van de Königsallee waren ge
plaatst, had neergelaten, en met belangstel
ling de drukte op dezen breeden verkeers
weg scheen gade te slaan.
(Wordt vervolgd),
