Een gemoedelijke burgemeester
Moderne fotografie
DE VIERDE MAN
m
HET NIEUWE BLINDENINSTITUUT aan den Amcrsfoortschc n straatweg te Bussum, zal Vrijdag a.s. door H. M. de Koningin
worden geopend. Een kijkje in een der afdcclingen van het nieu wc blindeninstituut.
GROOTE STAATSLIEDEN MET VACANTIE. De Encelsche staatsman Thomas, die hilst van de Ottawa-Con-
ferentie is teruggekeerd en thans met vacantic is in het plaatsje Brighton. Mr. J. H. Thomas met zijn zoon en
zijn detective.
'ALS DE KONINGIN IN DE HOOFDSTAD KOMT. H. M. de Koningin
zal deze week een bezoek brengen aan Amsterdam. De schilder
huisjes bij het Koninklijk paleis op den Dam worden door de .lantjes
schoongemaakt.
LEVENSAVOND. Een prachtige ty
pische kop, welke door den fotograaf
niet alleen goed gezien, doch ook fraai
gefotografeerd ls.
SOEP HALEN Bil DEN BURGEMEESTER. Te Vlijmen
werd dezer dagen een kinderfeest gegeven, waarbij burge
meester F. van de Ven en zijn echtgenoote persoonlijk
de soep uitdeelden.
FEUILLETON.
.(Een geval nit de praktijk van Inspecteur
Sanders, lid der Centrale Recherche)
door UDO VAN EWOUD.
Nadruk verboden.
3»
„WeH. Informeerde Adams, wiens stem
ming niets te wenschen scheen over te laten,
belangstellend, „heeft het feest tot dusver
aan de verwachtingen beantwoord?"
„Volkomen", antwoordde Wils, terwijl hij
een diepe teug uit zijn glas nam. dat een
goed gedisciplineerde kellner onmiddellijk
by zijn terugkomst aan de tafel opnieuw had
gevuld. „Ik geloof, dat dit een der beste
réunies op dit gebied is, die ik ooit heb mee
gemaakt".
„Ja, jullie krantenmenschen hebben er
buitengewoon slag van een avond als deze tc
organiseeren", prees Adams, in adoratie op
kijkend naar een slanke Pierrette, die rake
lings het tafeltje passeerde en hem van ach
ter haar masker een ondeugenden blik toe
wierp.
„Maar zelfs een avond als deze zonder
zulke vertegenwoordigsters van het schoone
geslacht zou als een tuin zonder bloemen
zijn", spotte Wils, wien de bewondering van
zijn metgezel voor de Pierrette niet ontgaan
was.
„Inderdaad", lachte Adams, „maar ik ge
loof, dat ik niet de eenige ben. die er zoo
over denkt. Vraag het maar eens aan den
inspecteur, die daar eindelijk ook weer bo
ven water komt. Na zich zóó lang met dat
porceleinen figuurtje te hebben geaccupreerd
gal deze jouw opmerking zeker slechts kun
nen beamen".
Inderdaad naderde Sanders op dit oogen-
blik het tafeltje, waar hij zich in een fauteuil
naast den reporter liet neervallen.
„Lafenis! M'n koninkrijk voor een glas
champagne", kreunde hij met een smachten-
den blik op den kellner ,die onmiddellijk op
den koeler toeschoot.
„Allicht", hoonde Adarns, maar Sanders
kreeg geen gelegenheid meer om hem op dit
veelzeggende stopwoord van antwoord te die
nen, want nog voor hij zijn glas, dat hij on
middellijk naar de lippen had gebracht, ge
heel had kunnen ledigen, zette de band een
een verleidelijke tango in, welke den oud-
Hollandschen meester aan een belofte her
innerde die hij aan een, als vrouwelijke helft
van een Russisch danspaar triomfen vieren
de jonge dame had weten af te dwingen.
De beide anderen keken hem na, tot de
vele dansende paren hem aan hun oog ont
trokken.
„Ik geloof, dat de introductlekaart aan
hem welbesteed is", zei Wils na een pauze.
„Dat schijnt zoo", antwoordde Sanders,
maar zijn stem klonk zóó afwezig, dat de
reporter hem een onderzoekenden blik toe
wierp. Dit bleek den inspecteur echter niet
te ontgaan, want hij wendde thans het hoofd
om en terwijl hij zich eenigszins voorover
boog, zei hij op gedempten toon:
„De omstandigheden laten mij geen tijd
tot een uitvoerige explicatie, Miel. Luister
dus goed naar wat ik je nu in 't kort zal
zeggen: We naderen het einde van het raad-
sel-Leuvensteyn en overeenkomstig m'n be
lofte. die ik je in Dusseldorf deed, noodig ik
je bij deze uit van de laatste acte getuige te
zijn. Zorg er voor, dat je tegen twaalf uur
aanwezig bent in de blauwe salon op de
eerste étage, waar je je achter een der gor
dijnen voor het tweede raam kunt verber
gen. Wacht daar rustig op de dingen, die
komen zullen en verbaas je over niets. Je
kunt alles aan mij overlaten en wanneer
alles verloopt, zooals ik dat verwacht, heb je
niets anders te doen dan nog dezen nacht
een sensationeel primeur naar de „Mer-
cuur" te telefoneeren. Ik moet nu gaan. Tot
straks dus".
En vóór dat Wils van zijn verbazing over
deze, op dit oogenblik wel allerminst ver
wachte medcdeeling van den inspecteur, be
komen was, bleek deze reeds in den winter
tuin te zijn verdwenen.
„De oplossing van het raadsel.... nu
op dit uurin deze omgeving? Wanneer
het Sanders niet geweest was, die hem daar
van de verzekering had gegeven, zou hij ge
dacht hebben, dat men een loopje met hem
wilde nemen. Sinds Zaterdagochtend, toen de
inspecteur hem de belofte had afgedwongen
geen vragen met betrekking tot deze
affaire meer te zullen stellen, had hij
geweten, dat het einde van deze ge
schiedenis naderde en dat hij elk uur van
den dag een telefoontje van het Hoofdbureau
kon verwachten om van dat einde getuige te
zijn, maar zelfs geen seconde was de gedach
te bij hem opgekomen, dat dezen avond, in
een carnevalsroes, het mysterie van den
treinmoord zou worden opgehelderd.
Drie dagen lang had hij zich het hoofd ge
pijnigd met de vraag wie de schuldige zou
kunnen zijn. Na hetgeen hij van Sanders ver
nomen had, zag hij al spoedig de mogelijk
heid. welke zich hier voor de politie opende
om achter de identiteit van den dader te
komen. ja. hij had er zich zelfs eenigszins
over verbaasd, dat men daarvoor zooveel tijd
noodig bleek te hebben tot men hem nu
plotseling voor een fait accompli stelde en
dat wel op een tijdstip, waarop hij, voor het
eerst sinds hij van de misdaad kennis had
gekregen, de heele geschiedenis voor een
oogenblik uit het hoofd had weten te zetten.
Hij wierp een blik op de, speciaal voor dit
feest op het podium geplaatste enorme klok.
welke kwart voor twaalf wees. „Tegen twaalf
uur", had Sanders gezegd" en daar hij zich
eerst nog van de ligging van de blauwe salon
op de hoogte moest stellen, werd het das
langzamerhand tijd. dat hij zich gereed
maakte om aan de invitatie gevolg te geven.
Langzaam slenterde hij de raai Tdt naar de
ruime hall. waar menig paar in de ruime
clubfauteuils zich wat koelte trachtte toe te
wulven. Een brecde, marmeren trap leidde
naar de eerste verdieping, waar Wils niet
lang naar de door Sanders aangeduide plaats
behoefde te zoeken. Ongeveer in het midden
van de gang toch bevind zich een ruime
salon, welke, naar hij zich nu herinnerde,
vooral eenige vermaardheid genoot bij een
aantal bridge-clubs uit de residentie, welker
leden deze rustige omgeving hadden uitver
koren om zich aan dit edelste aller kaart
spelen te kunnen wijden. Op den avond ech
ter. nu de N.P.V. op Hotel Esplanada beslag
had gelegd en voor haar gasten van buiten
ook alle kamers op de eerste en tweede étage
had gereserveerd, hadden de bridgers hun
tenten elders moeten opslaan en de blauwe
salon, waarvan het bestaar> zeker slechts
aan enkelen der bezoekers van het bal be
kend was, bleek dan ook, hoewel de deuren
noodend openstonden, geheel verlaten te
zijn.
Zooals het smaakvol gemeubileerde en
van een rustige, intieme sfeer doortrokken
vertrek daar lag. zag het er allerminst naar
uit. alsof zich hier over eenige minuten het
laatste bedrijf zou afspelen van een moord
zaak. die gedurende eenige dagen geheel Ne
derland in spanning had weten te houden en
onwillekeurig aarzelde Wils dan ook even al
vorens aan de aanwijzingen, die Sanders hem
verstrekt had, gevolg te geven. Hoewel er
geen menscheüjk wezen te bekennen was,
had de reporter toch het gevoel, dat hij zich
hier niet alleen bevond. Bij nadere beschou
wing leek het hem lang niet onmogelijk, dat
iemand, of wellicht zelfs meerdere personen
zich achter de dichte overgordijnen, de meu
belen in een der hoeken of misschien ook
achter de gesloten schuifdeuren, die ter lin
kerzijde toegang schenen te geven tot een
ander vertrek, verborgen hielden, doch daar
Sanders hem niet had opgedragen hiernaar
een onderzoek in te stellen, talmde hii thans
niet langer, doch liep rechtstreeks toe op
het tweede venster, dat, evenals de andere
ramen, door zware portieres was afgesloten.
Op hetzelfde moment, dat hij een der gordij
nen terugsloeg om zich daarachter te ver
bergen. klonk echter een hem welbekende
stem, die hem fluisterend toevoegde:
Schrik niet, Micl. Ik ben het. Kom binnen,
't Is hier best uit te houden!"
Ondanks den wrlgemeenden raad maakte
de reporter toch een onwillekeurige beweging,
die men. zooal niet met het altijd wat klei
neerend klinkende woord „schrik", dan toch
met „verrassing" zou kunnen aanduiden On
middellijk had hij zich echter hersteld en
toen Sanders met een veelbeteekenend ge
baar zijn rechter wijsvinger op de lippen
legde nam hij zyljgend naast hem plaats op
een bank, welke in den zich hier bevindenden
erker was aangebracht. Hoewel men door een
kleine spleet tusschen de gordijnen de salon
niet geheel kon overzien, bleek het toch zeer
goed mogelijk den ingang van het vertrek
vanaf den gang in het oog te houden en meer
scheen Sanders voorlooplg niet te elschen.
Traag kropen de minuten voorbij. Van de
zalen boneden uit klonk het geluld van stem
men, vermengd met de tonen van een popu
laire melodie, tot. de wachtenden door, deu
ren werden dichtgeslagen, gerinkel van gla
zen. schuifelende voeten van dansende pa
ren. een heldere vrouwenlach. die uit de hall
scheen te komen Wils onderscheidde elk
geluid en bracht het onmiddellijk thuis, tot
hij plotseling een hand op zijn arm voelde,
die hem als het ware dwong wat voorover t«
buigen en een blik door den gordljnkier te
werpen.
Verbaasd staarde de reporter naar de ver
schijning. die juist door de geopende deuren
het vertrek was binnengetreden en na even
vluchtig te hebben rondgekeken, in een der
gemakkelijke fauteuls bij den ingang plaats
nam.
(Wordt vewoIgdX