Een gemoedelijke burgemeester Moderne fotografie DE VIERDE MAN m HET NIEUWE BLINDENINSTITUUT aan den Amcrsfoortschc n straatweg te Bussum, zal Vrijdag a.s. door H. M. de Koningin worden geopend. Een kijkje in een der afdcclingen van het nieu wc blindeninstituut. GROOTE STAATSLIEDEN MET VACANTIE. De Encelsche staatsman Thomas, die hilst van de Ottawa-Con- ferentie is teruggekeerd en thans met vacantic is in het plaatsje Brighton. Mr. J. H. Thomas met zijn zoon en zijn detective. 'ALS DE KONINGIN IN DE HOOFDSTAD KOMT. H. M. de Koningin zal deze week een bezoek brengen aan Amsterdam. De schilder huisjes bij het Koninklijk paleis op den Dam worden door de .lantjes schoongemaakt. LEVENSAVOND. Een prachtige ty pische kop, welke door den fotograaf niet alleen goed gezien, doch ook fraai gefotografeerd ls. SOEP HALEN Bil DEN BURGEMEESTER. Te Vlijmen werd dezer dagen een kinderfeest gegeven, waarbij burge meester F. van de Ven en zijn echtgenoote persoonlijk de soep uitdeelden. FEUILLETON. .(Een geval nit de praktijk van Inspecteur Sanders, lid der Centrale Recherche) door UDO VAN EWOUD. Nadruk verboden. 3» „WeH. Informeerde Adams, wiens stem ming niets te wenschen scheen over te laten, belangstellend, „heeft het feest tot dusver aan de verwachtingen beantwoord?" „Volkomen", antwoordde Wils, terwijl hij een diepe teug uit zijn glas nam. dat een goed gedisciplineerde kellner onmiddellijk by zijn terugkomst aan de tafel opnieuw had gevuld. „Ik geloof, dat dit een der beste réunies op dit gebied is, die ik ooit heb mee gemaakt". „Ja, jullie krantenmenschen hebben er buitengewoon slag van een avond als deze tc organiseeren", prees Adams, in adoratie op kijkend naar een slanke Pierrette, die rake lings het tafeltje passeerde en hem van ach ter haar masker een ondeugenden blik toe wierp. „Maar zelfs een avond als deze zonder zulke vertegenwoordigsters van het schoone geslacht zou als een tuin zonder bloemen zijn", spotte Wils, wien de bewondering van zijn metgezel voor de Pierrette niet ontgaan was. „Inderdaad", lachte Adams, „maar ik ge loof, dat ik niet de eenige ben. die er zoo over denkt. Vraag het maar eens aan den inspecteur, die daar eindelijk ook weer bo ven water komt. Na zich zóó lang met dat porceleinen figuurtje te hebben geaccupreerd gal deze jouw opmerking zeker slechts kun nen beamen". Inderdaad naderde Sanders op dit oogen- blik het tafeltje, waar hij zich in een fauteuil naast den reporter liet neervallen. „Lafenis! M'n koninkrijk voor een glas champagne", kreunde hij met een smachten- den blik op den kellner ,die onmiddellijk op den koeler toeschoot. „Allicht", hoonde Adarns, maar Sanders kreeg geen gelegenheid meer om hem op dit veelzeggende stopwoord van antwoord te die nen, want nog voor hij zijn glas, dat hij on middellijk naar de lippen had gebracht, ge heel had kunnen ledigen, zette de band een een verleidelijke tango in, welke den oud- Hollandschen meester aan een belofte her innerde die hij aan een, als vrouwelijke helft van een Russisch danspaar triomfen vieren de jonge dame had weten af te dwingen. De beide anderen keken hem na, tot de vele dansende paren hem aan hun oog ont trokken. „Ik geloof, dat de introductlekaart aan hem welbesteed is", zei Wils na een pauze. „Dat schijnt zoo", antwoordde Sanders, maar zijn stem klonk zóó afwezig, dat de reporter hem een onderzoekenden blik toe wierp. Dit bleek den inspecteur echter niet te ontgaan, want hij wendde thans het hoofd om en terwijl hij zich eenigszins voorover boog, zei hij op gedempten toon: „De omstandigheden laten mij geen tijd tot een uitvoerige explicatie, Miel. Luister dus goed naar wat ik je nu in 't kort zal zeggen: We naderen het einde van het raad- sel-Leuvensteyn en overeenkomstig m'n be lofte. die ik je in Dusseldorf deed, noodig ik je bij deze uit van de laatste acte getuige te zijn. Zorg er voor, dat je tegen twaalf uur aanwezig bent in de blauwe salon op de eerste étage, waar je je achter een der gor dijnen voor het tweede raam kunt verber gen. Wacht daar rustig op de dingen, die komen zullen en verbaas je over niets. Je kunt alles aan mij overlaten en wanneer alles verloopt, zooals ik dat verwacht, heb je niets anders te doen dan nog dezen nacht een sensationeel primeur naar de „Mer- cuur" te telefoneeren. Ik moet nu gaan. Tot straks dus". En vóór dat Wils van zijn verbazing over deze, op dit oogenblik wel allerminst ver wachte medcdeeling van den inspecteur, be komen was, bleek deze reeds in den winter tuin te zijn verdwenen. „De oplossing van het raadsel.... nu op dit uurin deze omgeving? Wanneer het Sanders niet geweest was, die hem daar van de verzekering had gegeven, zou hij ge dacht hebben, dat men een loopje met hem wilde nemen. Sinds Zaterdagochtend, toen de inspecteur hem de belofte had afgedwongen geen vragen met betrekking tot deze affaire meer te zullen stellen, had hij geweten, dat het einde van deze ge schiedenis naderde en dat hij elk uur van den dag een telefoontje van het Hoofdbureau kon verwachten om van dat einde getuige te zijn, maar zelfs geen seconde was de gedach te bij hem opgekomen, dat dezen avond, in een carnevalsroes, het mysterie van den treinmoord zou worden opgehelderd. Drie dagen lang had hij zich het hoofd ge pijnigd met de vraag wie de schuldige zou kunnen zijn. Na hetgeen hij van Sanders ver nomen had, zag hij al spoedig de mogelijk heid. welke zich hier voor de politie opende om achter de identiteit van den dader te komen. ja. hij had er zich zelfs eenigszins over verbaasd, dat men daarvoor zooveel tijd noodig bleek te hebben tot men hem nu plotseling voor een fait accompli stelde en dat wel op een tijdstip, waarop hij, voor het eerst sinds hij van de misdaad kennis had gekregen, de heele geschiedenis voor een oogenblik uit het hoofd had weten te zetten. Hij wierp een blik op de, speciaal voor dit feest op het podium geplaatste enorme klok. welke kwart voor twaalf wees. „Tegen twaalf uur", had Sanders gezegd" en daar hij zich eerst nog van de ligging van de blauwe salon op de hoogte moest stellen, werd het das langzamerhand tijd. dat hij zich gereed maakte om aan de invitatie gevolg te geven. Langzaam slenterde hij de raai Tdt naar de ruime hall. waar menig paar in de ruime clubfauteuils zich wat koelte trachtte toe te wulven. Een brecde, marmeren trap leidde naar de eerste verdieping, waar Wils niet lang naar de door Sanders aangeduide plaats behoefde te zoeken. Ongeveer in het midden van de gang toch bevind zich een ruime salon, welke, naar hij zich nu herinnerde, vooral eenige vermaardheid genoot bij een aantal bridge-clubs uit de residentie, welker leden deze rustige omgeving hadden uitver koren om zich aan dit edelste aller kaart spelen te kunnen wijden. Op den avond ech ter. nu de N.P.V. op Hotel Esplanada beslag had gelegd en voor haar gasten van buiten ook alle kamers op de eerste en tweede étage had gereserveerd, hadden de bridgers hun tenten elders moeten opslaan en de blauwe salon, waarvan het bestaar> zeker slechts aan enkelen der bezoekers van het bal be kend was, bleek dan ook, hoewel de deuren noodend openstonden, geheel verlaten te zijn. Zooals het smaakvol gemeubileerde en van een rustige, intieme sfeer doortrokken vertrek daar lag. zag het er allerminst naar uit. alsof zich hier over eenige minuten het laatste bedrijf zou afspelen van een moord zaak. die gedurende eenige dagen geheel Ne derland in spanning had weten te houden en onwillekeurig aarzelde Wils dan ook even al vorens aan de aanwijzingen, die Sanders hem verstrekt had, gevolg te geven. Hoewel er geen menscheüjk wezen te bekennen was, had de reporter toch het gevoel, dat hij zich hier niet alleen bevond. Bij nadere beschou wing leek het hem lang niet onmogelijk, dat iemand, of wellicht zelfs meerdere personen zich achter de dichte overgordijnen, de meu belen in een der hoeken of misschien ook achter de gesloten schuifdeuren, die ter lin kerzijde toegang schenen te geven tot een ander vertrek, verborgen hielden, doch daar Sanders hem niet had opgedragen hiernaar een onderzoek in te stellen, talmde hii thans niet langer, doch liep rechtstreeks toe op het tweede venster, dat, evenals de andere ramen, door zware portieres was afgesloten. Op hetzelfde moment, dat hij een der gordij nen terugsloeg om zich daarachter te ver bergen. klonk echter een hem welbekende stem, die hem fluisterend toevoegde: Schrik niet, Micl. Ik ben het. Kom binnen, 't Is hier best uit te houden!" Ondanks den wrlgemeenden raad maakte de reporter toch een onwillekeurige beweging, die men. zooal niet met het altijd wat klei neerend klinkende woord „schrik", dan toch met „verrassing" zou kunnen aanduiden On middellijk had hij zich echter hersteld en toen Sanders met een veelbeteekenend ge baar zijn rechter wijsvinger op de lippen legde nam hij zyljgend naast hem plaats op een bank, welke in den zich hier bevindenden erker was aangebracht. Hoewel men door een kleine spleet tusschen de gordijnen de salon niet geheel kon overzien, bleek het toch zeer goed mogelijk den ingang van het vertrek vanaf den gang in het oog te houden en meer scheen Sanders voorlooplg niet te elschen. Traag kropen de minuten voorbij. Van de zalen boneden uit klonk het geluld van stem men, vermengd met de tonen van een popu laire melodie, tot. de wachtenden door, deu ren werden dichtgeslagen, gerinkel van gla zen. schuifelende voeten van dansende pa ren. een heldere vrouwenlach. die uit de hall scheen te komen Wils onderscheidde elk geluid en bracht het onmiddellijk thuis, tot hij plotseling een hand op zijn arm voelde, die hem als het ware dwong wat voorover t« buigen en een blik door den gordljnkier te werpen. Verbaasd staarde de reporter naar de ver schijning. die juist door de geopende deuren het vertrek was binnengetreden en na even vluchtig te hebben rondgekeken, in een der gemakkelijke fauteuls bij den ingang plaats nam. (Wordt vewoIgdX

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Haarlem's Dagblad | 1932 | | pagina 9