HET HAARLEMSCHE STADSBEELD.
De Vrouw in de XXe eeuw.
UIT DE WERELD VAN DE FILM.
Hoe het eens was.
'fe 5*"'
Hoe het geworden is.
De Leidschevaart gezien naar de -plek waar nu de Wilhelminastraat is.
TARZAN, DE AAPMENSCH.
Naar het verhaal van Waagenaar
over de Metro Goldwyn Mayer
film, gebaseerd op de figuren uit
de boeken v«yi Edgar Rice Bur
roughs.
James Parker was een van die onversaagde
lieden, die weten, dat zij hun dorst naar ivoor
met hun leven kunnen bekoopen. Hij woonde
in een kleine hut. ergens aan den oever van
een lange, kronkelende rivier in de eenzaam
heid van Afrika met Harry Hol, en samen
ruilden zij het ivoor met de negers tegen zout,
kralen en andere dingen, die voor de negers
zulk een rijkdom beteekenden. Zij woonden
daar reeds jaren en al die jaren hadden zij
getracht de plaats te weten te komen, die on
der de negers bekend stond als de ,3erg des
Doods". Er leefde een legende dat wanneer
een olifant zijn einde voelde naderen, hij zijn
schreden richtte naar deze wijkplaats om er
tusschen de door de zon gebleekte gebeenten
van honderden van zijn voorgangers den laat-
sten adem uit te blazen. Maar de negers had
den een grooten angst voor dit olifanten-kerk
hof en waagden het ook niet het te betreden,
noch er een blik op te slaan en zoodoende was
het dan ook noch aan Parker, noch aan Holt
gelukt ooit eenige zekerheid te verkrijgen,
waar het zich precies bevond. Doch de hoop
het te vinden woekerde voort, want welk een
onmetelijk fortuin aan ivoor moest daar niet
zijn opgeborgen!
Eindelijk besloten de twee blanken in de
richting te trekken, waar zij hoopten, dat hun
fortuin verborgen lag.
Op zekeren morgen kwam met de boot,
die de laatste benoodigdheden voor de expe
ditie meebracht, ook Parker's dochter Jane
naar Afrika op zoek naar avontuur, niet den
kend aan de gevaren, waaraan zij zich bloot
stelde, noch aan de ontzettende verantwoor
delijkheid, die zij wierp op de schouders van
haar vader. Evenwel niets hielp haar van
haar plan af te .brengen en zoodoende werd
besloten den tocht, niet met twee, doch met
drie blanken door te zetten.
Op dien tocht hadden ze een ontmoeting
met een kudde neushoorns, die echter nog
goed afliep.
Terwijl de kleine karavaan door de uitge
strekte wouden trok. werd de aandacht ge
trokken door het, schreeuwen van een groot
aantal apen. Het bijzondere was echter, dat
de troep werd vooraf gegaan door een blank
wezen.
Eenige oogenblikken bleef de vreemdeling
stil in den boom staan, dan hief hij zijn hoofd
op uitdagende wijze op en een langgerekte
kreet klonk door het oerwou'd.
Plotseling liet hij zich uit den boom vallen.
Jane was van schrik achteruit gegaan en wist
in deze ongewone omstandigheden niets an
ders uit te brengen dan: „Dag meneer". Op
hetzelfde oogenblik voelde zij er het komische
van en begon hardop te lachen.
Hierop deed Tarzan eenige stappen naar
voren, tot hij zich vlak voor het jonge" meisje
bevond. Toen pakte hij haar op en vluchtte in
de boomen.
De witte reus bracht het meisje naar een
plaats, waar een heele kolonie apen huisde.
Hij zette Jane op een van de takken neer, Op
hetzelfde oogenblik kwam een geweldige aap
langzaam op Jane toe. doch de man wierp zich
op hem en een hevig gevecht tusschen man
en aap ontstond. Het duurde niet lang of de
groote Orang-Oetang viel uit den boom.
Zoo snel als mogelijk was begon Jane nu naar
beneden te klimmen. Doch juist op het oogen
blik, dat zij een tak lager was gekomen, deed
de man een sprong en met een zwaai bevond
Jane zich weer op dezelfde plaats als te vo
ren. Want beneden stonden twee luipaarden
aan den voet van den boom. Een van hen
sprong de hoogte in. Het meisje was angstig,
doch de man liet zich met zijn mes uitge
strekt in de hand op een van de beesten val
len, dat met een enkelen steek gedood werd,
terwijl het tweede dier op de vlucht ging.
Jane begreep, dat deze vreemdeling, hoe
wel hij haar niet verstond toch al het moge-
'lijke deed om haar te beschermen en zij zei:
„Dank u." Geen antwoord krijgend liet zij er
op volgen: „Ik ben Jane".
De reus begreep haar en zich op de borst
slaande zei hij: „Tarzan! Tarzan!"
Gedurende eenige dagen was Jane nu al in
gezelschap van den heerscher der wildernis.
Op zekeren dag bemerkte zij plotseling de
kleine karavaan met haar vader en Holt die
op eenigen afstand voorbij trok. Het idee haar
vader terug te hebben gevonden, vervulde
haar met vreugde, maar aan den anderen
kant kon zij er toch slecht toe komen haar
metgezel, waarvan zij in die dagen was gaan
houden, te verlaten. Zij begreep echter, dat
het een onmogelijkheid was langer te blijven
en in snikken uitbarstende, terwijl zij Tarzan
probeerde duidelijk te maken, dat zij gaan
moest, begaf zij zich naar haar vader.
Parker trok verder, tot hij zich plotseling
weer omringd zag door een dwergstam en dit
keer konden zij niet aan een gevangenneming
ontkomen.
Tarzan. die door een aapje geroepen w
begreep wat er gaande was en meteen begaf
hij zich op weg.
Hij moest .een rivier overzwemmen, hoewel
deze vol krokodillen was. Het werd een race
op leven en dood. doch de nauurmensch won
het van de rivierbewoners. Hij slingerde zich
van boom tot boom voort.. Eindelijk kwam hij
bij het dorp der dwergen aan. Als een pijl uit
een boog snelde hij tusschen de hutten door,
om bij een diepen kuil aan te komen.
Juist op dat oogenblik verdween Jane, mee
gesleurd aan een touw, in den kuil. Tarzan
sprong naar beneden. Beneden in den kuil
stond een ontzaglijke menschaap, die Jane in
zijn armen geklemd hield, terwijl er omheen
de zwaar verminkte lichamen der negers la
gen.
„Tarzan, de aap:
Er ontstond een gevecht tusschen Tarzan
en de aap dat door Tarzan gewonnen werd.
Toen stormde luid trompetterend een kudde
olifanten het dorp binnen, alles verwoestend
wat zich op hun weg bevond.
Tarzan liet zijn uitdagenden overwinning-
kreet hooren en eenige oogenblikken later
kwamen twee olifanten aan en twee aan twee
op de beesten zittend, begaf het kleine gezel
schap zich langs de ruines van het dorp door
de wildernis. Zij waren echter nog slechts wei
nig gevorderd, toen plotseling de olifant, waar
op zich Parker en Jane bevonden, een lang-
gerekten smartelijken kreet liet hooren. Tar
zan, die te voet was gegaan, trok een vergif
tigde pijl uit zijn flanken. De gewonde olifant
draaide zich langzaam om en sloeg de link-
sche richting in.
..Laat hem gaan", zei Parker. „Hij zal ons
naar het olifantenkerkhof op de „Berg des
Doods" brengen".
Inderdaad kwamen zij daar. Parker zat
eenige oogenblikken sprakeloos, dan zijn han
den opheffende riep hij uit: „De Berg des
doods" ivoor wij zijn ergleed van den
olifant af, en stierf.
Holt herinnerde zich de woorden: „Niemand
die den ..Berg des Doods" aanschouwd heeft,
kan verder leven, dat is de wet van de jungle".
Holt ging naar de beschaafde wereld terug,
om een groote karavaan uit te rusten en het
ivoor te gaan halen.
„Ik kan niet weggaan van Tarzan", zei Jane.
DE LEIDSCHE VAART
Wij geven hier eenige teekeningen ter
vergelijking van de Leidschevaart op de plek
waar nu de Wilhelminastraat is. De eerste
teekening is ongeveer 11/2 eeuw oud.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIU1
terug komt
„Ik houd van hem. Maar als je
zullen wij je tot gids dienen".
Jane en Tarzan beklommen een heuveltje,
vanwaar zij nog langen tijd mensch en dier
konden volgen. Zij stonden er ook nog, toen
er niets meer te zien was. De gedachte bij den
man te blijven, dien zij. hoewel totaal ver
schillend van haar zelve, toch lief had, ver
vulde haar met vreugde.
Toen zuchtte Jane diep. Zij draaide zich om
en hand in hand liepen zij terug naar de
jungle, terug naar de eenzaamheid.
INKOOPEN DOEN VOOR ANDERMANS
GELD!
De heele week kan men haar in Hollywood
en Los Angeles rond zien rijden in een prach
tige luxe-auto, in gezelschap van Mariene
Dietrich of Sylvia Sidney. Voor de elegantste
en meest exclusieve modezaken vindt, men
haai* snelle sport-torpedo geparkeerd. De
directies der fijnste modehuizen ontvangen
haar met bijzondere voorkomendheid vaak
immers is voor Miss Irene Tranger het duur
ste nog maar amiper goed genoeg? Duizend
dollars besteedt zij aan costuums, aan hand
schoenen, hoeden, aan kostbare stoffen
en als het zes uur is geworden gaat de mooie
wagen naar de garage en Miss Tranger gaat
met de bus naar huis om haar eigen potje te
koken.
Irene Tranger is een donker, slank meisje
van even twintig jaar. Haar functie is een
van de meest begeerde in Hollywood: in
koopster voor de garderobe-afd eelin g van de
studio's. lederen dag doet zij haar ronde
langs de talrijke modewinkels en waren
huizen van Los Angeles, dikwijs vergezeld
van wereldberoemde stars die materiaal wil
len uitkiezen voor de costuums die zij in een
volgende film te dragen zullen hebben. Want
de meeste costuums worden in de studio ver
vaardigd en slechts de stoffen worden inge
kocht. Slechts zelden, indien een toilet niet
op itajd gereed kan komen, wordt een costuum
kant en klaar gekocht.
Miss Tranger was verkoopster in een wa
renhuis toen het geluk haar gunstig was.
Paramount's inkoopster verliet de studio en
Irene werd door de directie van het waren
huis aanbevolen als een meisje met een
buitengewoon goeden smaak.
„Ik vind het heerlijk dat ik deze betrek
king gekregen heb", bekende zij den inter
viewer. „Het mag kinderachtig klinken, doch
ik heb na anderhalf jaar nog steeds het
grootste genoegen in het koopen van allerlei
prachtige dingen, die ik zelf onmogelijk zou
kunnen betalen 1"
Hoe wij nu die plaats kennen.
De Hollandsche Vrouw en Clubleven.
JOURNAAL.
Zij hooren alles, -maar zien niets
Als blinden die een tooneelvoorstelling bij
wonen werken de ingenieurs die in het
filmstudio de apparaten bedienen welke de
electrisohe geluidstrillingen als lichtflikkerin-
gen op de filmfoand vastleggen. Den heelen
langen dag hooren zij wat er in de studio
gebeurt door -middel van een groote luid
spreker, maar nimmer krijgen zij iets te zien.
Slechts door lichtsignalen en een telefoon
onderhouden zij de verbinding met de -tech
nici die in de studio werken.
Mooie rollen vinden zij die waarin veel
gesproken wordt, „stil spel" interesseert hen
niet- in het minst.
Zij werken In een klein gebouwtje, ver
verwijderd van de opneming-studio. De ca
mera's nemen geen geluid op. Zij fotogra
feeren slechits het beeld, terwijl hun motor
synchroon loopt met de apparaten die het
geluid vastleggen.
De filmster Odett-e Florelle (die o.a. optrad
in de Fransehe versie van „De Driestuivers-
opera") is ten gevolge van een eirnistig auto
ongeluk vooi-eerst niet in staat haar mede
werking aan films te verleenen.
De Tsjechische film-producent A. Voitechows-
ky heeft toestellen vervaardigd, die het mo
gelijk maken .films te vertoonen bij helder
daglicht, zonder dat de beelden hierdoor
minder duidelijk worden. Zijn uitvinding- is
van het hoogste belang, wanneer men haar
-met andere pogingen in die richting verge
lijkt.
Op het congres van filmexploitanten, dat
juist te Belgrado is gehouden, hebben de ver
tegenwoordigers der Amerikaansche maat
schappijen verklaard, dat zij de filialen van
genoemde corporaties in Joego-Slavüë zullen
sluiten, aangezien de hooge belasting op bui-
tenlandsche films de mogelijkheid om winst
te maken volkomen te niet doet.
Te Moskou zal een bibliotheek worden op
gericht, waairin copy's van alle door den
Sovjetstaat vervaardigde rolprenten zullen
worden ondergebracht. In de veertien jaren
dat de Sovjets produceeren, zijn er 2000 films
tot stand gekomen. Zesduizend fotografieën
zijn voor de nieuwe bibliotheek ook reeds be
schikbaar.
Vitjiïarzan, de aapmensch".
DE KOUDE GEEFT GELUID.
Op welke zonderlinge wijze soms weten
schappelijke ontdekkingen worden gedaan,
blijkt uit een lezing, die dezer dagen voor de
„British Association"' te New York werd ge
houden door Miss Mary D. Waller, docente
in de Natuurkunde aan de Londensche vrou-
wenschool voor medicijnen.
Miss Waller kocht op zekeren dag een
pakje vruchtenijs bij een straat-koopman en
merkte, dat telkens wanneer hij de bel van
het karretje met het ijs in aanraking bracht,
dit voorwerp geluid gaf.
Miss Waller heeft, nu een demonstratie ge
geven voor de ..British Association", waarbij
ze aantoonde, dat een blok vast kooldioxyde
(welke stof wordt gebruikt bij de fabricage
van vruchtenijs) een aantal muzikale en voor
een deel onmuzikale tonen te voorschijn
roept, wanneer het in contact wordt ge
bracht met metalen objecten. Zilveren kan
delaars, vorken van messing en stalen sta
ven deden dienst als proefvoorwerpen. De
t"1"""1", woiv-o rir- fT-sluidstrill-Ingen veroorzaakt,
zou het gevolg zijn van het zeer groote t.emrje-
ratuurvrr-chi' tusschen het CO? er de me
talen en voorts van den aard der gebruikte
stoffen. Messing, staal en zilver bleken voor
deze experimenten het geschiktst.
Met 1 October heeft het Clubgebouw voor
Vrouwen, Lange Vijverberg 7, te 's-Graven-
hage opgehouden te bestaan. De dames, die
gewend waren er te logeeren, zullen naar een
ander verblijf moeten omzien; de oude
dames, die er geregeld bridgeten, zullen el
ders moeten samenkomen; de billard- er
conversatieclubjes nemen een einde; de wer
kende vrouwen, die hier een restaurant von
den, zullen de lunch (voor middagmaal) el
ders moeten gebruiken; zij, die hier haar
fiets stalden als zij gingen winkelen in de
stad, zullen naar een andere garage moeten
uitzien. Al deze belangen heeft de club ge
diend in de ruim tien jaren van haar be
staan, en het is de vraag, of er spoedig in de
residentie een nieuwe club zal komen, om
dat blijkbaar de eerste club niet in een be
staande behoefte heeft voorzien. Immers het
ledental was steeds achteruitgegaan, laatste
lijk misschien door de crisis, maar van toe-
nemenden bloei is toch geen sprake geweest.
Het getal 1200, waarop was gerekend voor een
goede exploitatie, heeft het ledental nooit
bereikt.
Den lien October 1921 werd zij, vol illusies
officieel geopend, na reeds eenige maanden
gebruikt te zijn, en stil moest zij verdwijnen,
zonder in het sociaal leven van Den Haag een
groote leegte te laten, omdat zij nooit een
echt centrum is geworden van Haagsch vrou
wenleven, nooit van beteekenis is geweest
voor de groote massa uitgaande en werkende
vrouwen in Den Haag en daarbuiten. Want
ook voor de vrouwen buit-en Den Haag, die
buitenlid konden zijn, was zij bestemd.
We weten, dat er velerlei oorzaken zijn
voor het roemloos uiteinde, dat we betreu
ren, maar we zullen er niet bij stilstaan, om
dat het nutteloos zou zijn, nu redding toc.h
onmogelijk bleek. De ongunstige financieele
toestand is ongetwijfeld de hoofdoorzaak
van de liquidatie, maar niet de eenige Mis
schien is van nog sterker invloed geweest het
feit, dat de Hollandsche vrouw nog lang
niet rijp is voor het clubleven, een feit dat
men elders wel mag overwegen, als men
denkt aan de oprichting van clubs. Het is
een verwijt, dat zoowel de leiding als de
leden en buitenleden treft, zoodat allen
schuldig waren, als de club velen niet heeft
geboden wat zij ervan verwachtten van ge
zelligheid en gerieflijkheid.
De schilderessen hebben wellicht het best
den geest begrepen, welke noodig was. Daar
voor waren zij ook artisten en niet typisch
Hollandsche vrouwen met Hollandsche
psyche.
De Hollandsche vrouw heeft ongetwijfeld
zeer weinig van den socialen geest, welke
voor clubleven wordt vereischt en waarin
haar Angelsaksische zusteren zoo uitmunten.
Haar geslotenheid, ja zelfs verlegenheid, ge
paard met- haar onafhankelijkheidszin wor
den soms stijfheid en stroefheid en onbe
leefdheid ten opzichte van de onbekende
clubgenoote, voor wie zij niet de minste in
schikkelijkheid of tegemoetkoming toont,
overtuigd van eigen goed recht op de beste
plaats en op alle nieuwste tijdschriften te
gelijk! Slechts weinigen begrijpen den geest
van kameraadschap, meestal de gestudeer
den of zij. die veel hebben gereisd. Zoo is
het moeilijk de saamhoorigheid te scheppen,
welke het clubleven tot een weldaad kan
maken, voor allen die geen thuis hebben.
Men is bij ons sterk doortrokken van cöterie-
geest. die leidt tot een indeeling in hokjes
en kringen. Men plaatst graag zichzelf en
zijn omgeving op een voetstukje ten koste
van anderen.
Het is jammer, dat in een stad als de hof
stad, die zoo menigmaal gastvrijheid ver
leent aan buitenlandsche gasten, het club
leven nog zoo weinig onder de vrouwen ont
wikkeld is, want het is voor iedere klein
behuisde gastvrouw heel plezierig de buiten
landsche of buitensteedsche gast een thé
complet of een maaltijd in een clubgebouw
midden in de stad te kunnen aanbieden. Het
is niet minder aangenaam voor de vrouw
van buiten, als zij voor Staten-Generaal of
voor zaken of voor een feest in de residentie
komt. daar over een pied-a-terre te kunnen
beschikken, waar zij kan uitrusten, zonder
vermoeiend strijkje, waar zij zich kan op-
frisschen. kennissen rendez-vous kan geven,
in één woord een thuis vindt, zonder iemand
dank verschuldigd te zijn.
In het buitenland weet men op deze wijze
de club te gebruiken, hier weet men nog niet
voldoende partij van haar te trekken, be
grijpt men niet genoeg haar voordeelen voor
de alleenstaande vrouw, die gezelligheid be
hoeft. Daarentegen is men bij ons altijd
uitei'st c.ritisch. en als men crit'ek oefent doet
men het vaak in den onvrienrieliiks^en vorm.
Buitenlandschen. die lang in ons land ver
toefden en volkomen waardering hadden
voor onze goede hoedanigheden hebben ons
wel eens opmerkzaam gemaakt, op deze door
haar wel eens pijnlijk gevoelde schaduwzijde
van het Hollandsche karakter en het is wel
licht goed, er eens aandacht aan te schen
ken.
We vermoeden, omdat er zijn, die de club
ongaarne missen, dat er toch zal worden ge
tracht een nieuwe te slichten, en dan moet
»if" z'ch v"' bewns' zün. waavon ons Hol-
landsch clubleven bij de beste leiding zou
kunnen stranden. Men zoeke het niet enkel
in een degelijken financieelen opzet en In i
flinke organisatie, niet enkel in economische
en huishoudelijke factoren maar men lette
op de kleine eigenaardigheden en gevoelig
heden der Hollandsche vrouw, die ondanks
de veranderde tijden aan haar huis gehecht
blijft en in de vreemde niet dadelijk de toe
komstige vriendin ziet. Zij noemt niet iedere
kennis „friend", zooals de Amerikaansche.
Zij voelt zich niet overal thuis en is kies
keurig met de inrichting van de club en de
maaltijden betreft.
Feitelijk kan men slechts ïn het klein be
ginnend geleidelijk toenadering verwachten.
Dat de meeste werkende vrouwen niet twee
warme maaltijden gebruiken, zooals in hei
buitenland, maakt, dat de meesten eenmaal
thuis of op haar bureau een broodmaal ge
bruiken, wat voor de club altijd weer minder
inkomsten beteekent en minder uitwisseling
van gezelligheid. Vooral tegenwoordig, nu
men in elk warenhuis een koffiemaal kan
krijgen tegen reclameprijs moet de club
kunnen concurreeren.
Maar dit zijn détails, hoofdzaak zal zijn
een bestuur met tact en soepelheid, dat ge
zelligheid weet te scheppen, vooral op feest
dagen, dat zijn leden kent en begrijpt, en de
kunst verstaat van geven en nemen, de orde
weet te bewaren zonder te veel straffe voor
schriften, veel over zijn kant laat gaan, maar
zijn grenzen kent en ervoor waakt, dat men
nooit vervalt in die goedige slordigheid, die
alle vrouwen met net-ten geest of goeden
cmaak oj de vlucht jaagt-. En vooral make
men, als er ooit een nieuwe club komt, gast
vrije bepalingen voor buitensteedsche gasten
en introducées en voor de vrouwen van In
dische verlofgangers, waarvan Den Haag er
zoovelen kent. Dergelijke gastvrijheid is on
misbaar voor het bestaan en den goeden
naam van elke club, vooral in Den Haag.
EMMY J. B.
„EEUWIGE LOGES".
De erfgenamen van de Vanderbilts hebben
hun loges in de Metropolitan Opera te New
York verkocht voor den prijs van 200.000
dollar.
Het is de gewoonte van rijke families ge
worden, zich in groote opera's „eeuwige
loges" te koopen. Zoo heeft de Metropolitan
Opera niet minder dan 35 van zulke loges
verkocht. Zij behooren natuurlijk alleen aan
de families van de Amerikaansche geldaris
tocratie. Daar in de Metropolitan Opera geen
nieuwe loges meer worden verkocht, kunnen
zij, die toch zoo'n loge willen hebben, ze al
leen regelrecht van andere bezitters koopen.
Zoo was het ook gesteld met de Vanderbilts.
De loge kwam in het bezit van een petroleum-
magnaat uit Californië.
ENGELAND, EEN LAND ZONDER
STORINGEN.
De leider van de afdeeling storingsbevrij
ding bij de Engelsche Post-, Mr. Morris, geeft
eenige bijzonderheden over den strijd tegen
de radiostoringen. De strijd tegen die storin
gen berust van den aanvang af bij de Post,
die alle kosten draagt-.
In het afgeloopen jaar werden 10.030 sto-
ringsgevallen behandeld. In aanmerking ge
nomen de eppervlakte. is dus het aantal sto
ringen niet groot, wat deels moet worden
toegeschreven aan het feit. dat 50% van het
land nog stroomloos is, waardoor het hebben
of houden van apparaten die de radio
ontvangst bederven, onmogelijk is.
Hoe gering dit aantal storingen is, moge
verder blijken uit het feit, dat in Engeland
geen fabriek is die zich toelegt op de vervaar
diging van middelen tegen storingen, waar
mede ons land zelfs nog overstroomd wordt.
In zeer ernstige gevallen staat men in Enge
land machteloos. De post kan geen wettigen
druk op de stoorders uitoefenen Alleen kan
bij storing de schuldige oer officieel schrij
ven verzocht worden, middelen aan te wen
den om de storing te voorkomen. Helpt dit
schrijven niet, dan wordt nog door een
ambtenaar gepoogd den stoorder tot beter
inzien te brengen, doch mislukt ook dit, dan
kan de post onverrichterzake huiswaarts
keeren.
DIEREN EN TABAK.
Op het eerste gezicht zou men denken, dat
de dieren nigts van tabak moeten hebben.
Dat is niet- algemeen zoo. De aap bijvoor
beeld, en vooral de chimpansé. houdt van een
goede pijp. Als de orang-oetang op Borneo
tabak van de Inlanders kan stelen is hij er
als de kippen bij: hij kauwt dan op de bla
deren. Men zou kunnen zeggen, dat hij
pruimpt".
In een music-hall van San-Francisco was
onlangs een blauwe kangocr0 te zien. die
met smaak s'garen rookte. Wordt een bril
slang echter in een plaats gebracht, waar
gerookt wordt, of werd. dan wordt ze door
een hevigen schrik bevangen.
