LETTEREN EN KUNST
ZIJDEN SCHOENEN
verven in elke
gewenschte kleur
J. LOTTCERINC
In en om Cenève.
Vaseline
Chesebrough
EEN WONDERLIJKE
GELIJKENIS.
HAARLEM'S DAGBLAD
MAANDAG 27 FEBRUARI 1933
HET TOONEEL
KUNST AAN HET VOLK.
GEZELSCHAP VERKADE.
üe Duivel in de Vrouw.
Onlangs hoorde is van iemand, die met
Annie Verhuist had gespeeld in de jaren, toer.
zij nog enkel kleine rollen vervulde, dat zij
zich in dien tijd haar dramatisch talent ab
soluut niet bewust was, ja, voor het dramati
sche zelfs in het geheel niet voelde. En ook
in haar omgeving was er toen niemand die
een toekomstige „dramatische rol" in haar
zag.
Hoe is dat mogelijk? vroeg ik mij af, toen
ik Annie Verhulst Zaterdagavond voor de
leden van Kunst aan het Volk in Karl
Schönherr's boerentragedie de vrouw zag spe
len. Hebben wij na mevrouw MannBouw
meester een actrice gehad, die met zulk een
kracht de vrouw, waarin alle driften zijn los
gebroken, heeft kunnen spelen? Met een pas
sie, die de planken deed schroeien, gaf zij de
primitieve vrouw, die door een welvelwind van
hartstochten wordt opgenomen en een
maal door den duivel bezeten tot het uiter
ste durft gaan om haar doel te bereiken. Een
vrouw voor wie niets anders meer bestaat dan
haar alles verterende passie. Het was spel van
een bijna ontstellende felheid, ongepolijst,
maar van een oer-kracht. zooals alleen de
waarlijk grooten het kunnen geven.
Annie Verhulst he'&ft zich wel in zeer kor-
ten tijd tot een der meest beteekenende dra
matische tooneelspeelsters in ons land ont
wikkeld. O. ik weet wel, dat zij niet is aange-
l legd voor het salon-stuk. Zij is in ons land als
mgewezen voor het uitbeelden van de vrouw-
in haar primitieven natuurstaat, de vrouw-
met de oer-instincten, groot in haar liefde
zoowel als in haar haat. Niet de actrice voor
halftinten, maar voor sterke kleuren, een, die
de vrouw geeft rauw, fel, hartstochtelijk, maar
in eiken vezel trillend van leven.
Daarom ligt de rol van de vrouw in Schön
herr's drama haar zoo uitstekend. „Jij hebt
oogen in je kop als weerhaken!" zegt de man
tot haar. Ja, wel mocht hij dat zeggen. Welke
actrice heeft in ons land zulke expressieve
oogen als Annie Verhulst? Zij kunnen gloeien
cn branden van hartstocht, zij kunnen prie
men en steken van haat, maar ook smelten
van verlangen! Zie haar dat tooneel spelen,
wanneer zij daar als een sfinx stil aan
de tafel zit, haar kin steunend op haar han
den, en zij het gif der moordgedachte lang
zaam druppelt in het gemoed van den grens
lager die haar lief heeft. Spel louter van
oogen, maar zeldzaam expressief. Deed Annie
Verhulst daar niet denken aan een slang, die
haar prooi langzaam naar zich toe trekt?
En van welk een onstuimige kracht en tèu-
gellooze wildheid was op andere oogenblikken
weer haar actie. Voor sommigen misschien
zelfs te hevig en te wild, maar men vergete
niet, dat het dier in deze vrouw was losge
broken.
Annie Verhulst beheerschte deze opvoering
geheel en al. Men zag eigenlijk alleen maar
naar haar. Toch heeft Cor Hermus, als- de
man. haar over het algemeen zeer goed te
genspel gegeven. Hij speelde dezen sluwen vos
misschien wel wat erg oud en een heel en
kelen keer o.a. aan het slot werd zijn
spel al te melo-dramatisch, maar het was van
Hermus toch over het geheel een boeiende
creatie, kleurrijk, levend en sterk van uitbeel
ding. Er zat in dat „manneke van niks"
ondanks zijn lichamelijke zwakheid, innerlijke
kracht en brandende hartstocht, die op som
mige momenten fel naar buiten sloeg.
Vah dien hartstocht merkten wij bij den
grensjager al te weinig. Piet Bron bracht
uierlijk alles mee voor deze figuur, schijnbaar
een krachtkerel, maar in werkelijkheid te
genover de vrouw niet veel meer dan een hul
peloos kind. Maar in zijn spel bleef Bron al te
egaal. Wij zagen bijna niets van den inner-
lijken strijd van dezen man. Was dat een door
passie verscheurd mensch? Hoe veel sterker
en vooral tragischer gaf Ko van Dijk inder
tijd in de voorstelling van Royaards dezen
man!
De tragedie van Schönherr deed vooral
door het nadrukkelijke en door sommige al
leenspraken nu en dan nog al verouderd
aan. maar het blijft nog altijd een sterk
speelstuk, dat groote spelers tot iets beklem
mends en geweldigs kunnen opvoeren. Wij
hebben dit vooral gezien door Annie Verhulst.
zelfs in de oogenblikken, waarin zij door on
voldoende tegenspel solo moest spelen.
Het applaus aan het slot was zeer warm.
doch ik bemerkte toch wel om mij heen, dat
sommigen dit stuk van felle, büna dierioke
hartstocht wat te cru vonden. Maar Schön
herr heeft niet voor niets zijn drama „De
Duivel in de Vrouw" genoemd.
J. B. SCHUIL
KUNST AAN HET VOLK.
De Tsaad-film van Th. Regout.
Zaterdagavond heeft mr. Th. Regout uit
Maastricht in het gebouw van den Ned. Pro
testantenbond voor de leden van Kunst aan
het Volk zijn Tsaad-film vertoond, na hier
voor ter inleiding een causerie te hebben ge
houden over de reis, waarop hij ,met zijn
vriend Schimmelpenninck deze opnamen
heeft verzameld.
Op 18 December 1930 is dit tweetal met een
Ford-twoseater uit Maastricht vertrokken en
aldaar op 2 Februari daaraanvolgende terug
gekeerd. Het had zijn vacantie van zes weken
besteed door per auto door Frankrijk, en na
met de boot te zijn overgestoken, door Algiers
en de Sahara naar de Soedan te rijden, een
in alle opzichten belangwekkende, maar even
eens gevaarlijke tocht.
Toen mr. Regout daar zoo eenvoudigweg
en zonder eenigen ophef het relaas van de
expeditie deed. geraakten wij overtuigd, hoe
meesleepend de auto-sport kan zijn, welke
bij een dergelijk inspannend en hachelijk
avontuur eerst recht een beroep doet op alle
sportieve hoedanigheden. Maar ook bewees
hetgeen wij zoo vlak na de vertooning van
Pabst Atlantis van dezen amateur te zien en
te hooren kregen, hoe de werkelijkheid ro
mantischer kan zijn dan de fantasie.
Vooral de episode, waarbij het ondernemen
de tweetal op de ontoegankelijkste plek van
de hccle aarde bijna verongelukt, was wijl hun
in den letterlijken zin van het woord d'
grond onder de voeten wegzonk, was span
nender dan de sensationeelste filmromantiek.
Mr. Regout is niet alleen een koen sports
man en een onderhoudend causeur, maar
heeft bij de opname cn de samenstelling van
zijn film tevens blijk gegeven, dat hij in de
moeilijkste omstandigheden de camera weet
te hanteeren.
Ofschoon het hier een amateurs-smalfilm
betreft, heeft het op het doek weergegeven
reisverhaal niet- slechts de verdiensten van
een deugdelijke documentaire. maar het
maakt ook door de keuze van de opnamen en
de bewerking van de scènes een artistieken
indruk. De operateurs hebben zich niet tot de
imposante verschijnselen, welke hun ontdek
kingstocht opleverde, beperkt, maar door de
inlassching van intieme tafereeltjes uit de
menschen- en dierenwereld, die zij ontmoeten,
hebben zij de sfeer van het doorleefde in al
haar verscheiden aspecten tot den toeschou
wer gebracht. Zij beschikken over het juiste
gevoel voor afstand én verhouding en over
een goede dosis humor en menschelijkheid
Daarbij kenmerkt deze film zich door een
aantrekkelijkheid: dat het op het doek gere
produceerde de eerlijke en oprechte weergave
der werkelijkheid is. En. aldus, onopgesmukt.,
zonder camouflage of retouche en zonder de
kwasi-sensationeele en kwasi-romantische
fantasterijen van de amusementsfilm, brengt
dit beeld den toeschouwer diep onder den in
druk van het vreemde en verre, dat daar leeft
in deze van de beschaving afgesloten zand
vlakten en watergebieden. Inderdaad hebben
de bezoekers van dezen film-avond kennis
gemaakt met donker Afrika en zijn geheim
zinnige bewoners.
H. G. CANNEGIETER
MUZIEK
Haarlem's operette-ensemble.
Hoewel voor deze uitvoering de aankondi
ging niet vergezeld ging van de mededeeling:
met begeleiding van groot orkest, zooals dit
bij operette-opvoeringen meestal 't geval is
('t groote orkest telt dan dikwijls vijf leden
of minder), telden we in den orkestbak Zater
dagavond twee en twintig man. Dat was een
verblijdend teeken; bij vorige gelegenheden
hebben we de leidster bij herhaling den raad
gegeven, niet zelf alleen de begeleiding te wil
len verzorgen. Mej. Truus Krijnen heeft dan
maar, nu zij weer opnieuw als leidster op
treedt. meteen de koe bij de horens gepakt,
INGEZONDEN MEDF.DEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
VERVERIJ EN CHEM WASSCHERIJ
Groote Houtstraat 5 a Telef. 10771
en het volledig symphonie-orkest Orpheus"
geëngageerd, wiens directeur de heer W. Th.
Lindenborn de zorg op zich nam voor een
goed orkestensemble tijdens de uitvoering.
Mej. Krijnen zat aan de piano, een slagvaar
dig souffleur bande zorgvuldig elk ernstig
déraillement uit. en zóó kon er iets goeds tot
stand komen.
Eerst speelde het orkest in heel goed en
semble Schubert's ouverture Rosamunde:
voor dc uitvoering daarvan mag men enkel
lof hebben, en de goede indrukken die we
van dit svmphonieorkest bewaarden, konden
er slechts door worden versterkt. Daarna ging
men over tot de uitvoering van fragmenten
uit de operette „The Geisha", gevolgd door
het Terzett „Wie. was? Entsetzen!" uit
Weber's Freischütz. Het was spijtig, dat de
cellópartij bij „Darf Fiircht im Herz des
Waldmanns hausen?" niet wat sterker bezet
was, want het. geheele eerste deel rust daarop.
Overigens, hoe prettig deed in deze muziek
de orkestklank aan. want een piano alleen,
een enkele keer met versterking van een
viool, geeft al een heel ontrouwe afspiegeling
van Weber's partituur. Nog niet steeds ging
alles langs lijnen van geleidelijkheid. Op het
podium waren de meestal heel jeugdige
dames en heeren nog niet gewend aan den
orkestklank uit den „bak", en namen een
sneller vaartje dan voor een goede eenheid
geoorloofd is. Aan Lindenborn dan de taak.
zijn orkest met een even snel vaartje het
dreigend onheil te doen afwenden. Twee ma
len leek het critiek, beide malen redden Lin
denborn de situatie; maar een gewaarschuwd
man telt voor twee. en een derde maal bleef
hij ook bij een schijn van afwijking paraat.
Het waven de dames T. v. Waard, als Aga-
the, L. de Jong als Aenchen en de heer W. A.
Hensen als Max, die in Weber's muziek de
partijen vervulde, en die we al meer, (den
heer Hesen zelfs vele malen>, op het podium
zagen en hoorden. De eerste kwam na de pau
ze nog eenmaal als Santuzza, de tweede als
Lola, de laatste als Turidu voor het voetlicht.
Hoe zoo? Een Cavallerie-opvoering? Daar
over straks. Eerst was nog een stuk van Ke-
tèlby. alleraardigst in scène gezet. Orpheus,
dat zich nog eenige malen afzonderlijk had
laten hooren, illustreerde raak 't gebeuren
op het podium, waar slechts de Turksche pijp
ontbrak om 't tooneel te volmaken. Perzische
tapijten gaan van hand tot hand, 't is een
loven en bieden, een af- en aanloopen, en ten
slotte verschijnt de shah in hoogst eigen per
soon.' De muziek wordt levendiger, een Tsi-
gane werpt zich te midden der menigte en
legt den handel een moment stil. Dan her
neemt de muziek haar vorige beweging, en
vredig en stil eindigt dit bekoorlijke tooneel-
tje.
Nu Terpsichore zoo onverwacht haar In
trede deed op het podium, kwamen ook vlpr
leerliïigen van Tilly Sylon ons vergasten op
een rnool staal van haar kunnen. Van Gricg
twee stukken, dan de Tarantelle van Heller
en tot slot de wals uit ,.Dor Rosenkavalier"
van Rich. Strauss. De dames Truus Krijnen,
F. Welsenes, T. Koning cn G. Glazenmaker
verrukten ons door haar mooie beheerschte
bewegingen, waarmee de costumes zinvol
harmonieerden.
Na de paüze ging Cavalleria rusticana?
Niet heelemanl juist, maar kostelijk geparo
dieerd. De naam. die vertaald „boeren-eer"
luidt, heette hier „Rustende Cavalerie", 't Ts
een .aaneenrijging geworden van kostelijke
nonsens, en de componist. Van der Naaten.
wist er weg mee, om ons een hapïe Mascagnl
toe te dienen, maar 't ons dadelijk met een
„pardon" even snel weer af te nemen en als
volleerd goochelaar daarvoor Meijerbeer in
de plaats te zetten of minder belangrijke
grootheden. We mochten niet verwachten,
dat steeds de pointes werden weergegeven
zooals wenschelijk was. of. zoo zij al goed ge
plaatst waren, er bii 't publiek ingingen. Dat
was wel iets voor Bijlevcldt en zijn troep, en
succes zou hij er zeer zeker mee hebben. Ge
zongen werd er ook doorgaans heel goed: op
vallend was de mooie altstem van degene die
moeder Lucia weergaf.
Het was middernacht, toen eindelijk voer
man Alfio met beide schouders tegen den
grond lag. 'tgeen hei eind van het kostelijke
lachspel inluidde. Indien het gezelschap dit
stuk niet terzijde legt, maar zich er nog wat
meer inwerkt fdit kan alleen met vergelijking
van Mascagni's partituur), voorsnellen wij
Haarl. Operette ensemble voor een volgende
keer een uitbundig succes.
G. J. KALT.
Een historische dag voor den Volkenbond.
(Speciale correspondentie).
De dag. beslissend voor het Sino-Japa-
neesch conflict is aangebroken: na 17 maan
den van onderzoek, nota-uitwisselingen, dis
cussies, verzoeningspogingen, zal eindelijk de
Assemblée Extra-ordinaire het ontwerp- rap
port opgesteld door de commissie van negen
tien in stemming brengen; het rapport dat
Japan als schender van art.10 van het
Voikenbondsverdrag kenmerkt, en liet lier-
stel van China's souvereiniteit in Mantsjoe-
rije, zij het dan niet volgens het status quo
ante, aanbeveelt, zal naar alle waar
schijnlijkheid worden aangenomen, terwijl
over het algemeen weinig onzekerheid meer
bestaat.
Het glazen ontwapeningsgebouw, sinds
1932, naast het Volkenbondssecretariaat op
getrokken, onder welks dak het meerendeel
der internationale conferenties plaats vin
den, vormt dezen dag nog meer dan ge
woonlijk het einddoel voor honderden en
honderden menschen. Van acht uur 's mor
gens af, spoeden zich belangstellenden langs
het nog in morgenwaas gehuld liggend
meer in de richting van het conferentie
gebouw om zich van plaatskaart en volg
nummer voor da zich twee uren later ope
nende publieke tribune te vooi-zien en de
wachtende menschenmassa, die zich in de
loop van den ïorgen vóór en in de meer-
ingang van het glazen gebouw verzamelt,
levert een schouwspel dat een verrassende
gelijkenis vertoont met het in Londen zoo
bekende „waiting for the pit'".
Voor de in groote getale aan de achter
zijde de officiee'.e ingang voor pers en
gedelegeerden aanwezige portiers en
gendarmes, begint de drukte eerst om een
uur of tien.
Delegatie-auto's, de kleurige vlaggetjes der
nationaliteiten voorop, rijden aan, in stem
mig zwart gehulde gedelegeerden stappen
uit. journalisten, delegatie-secretarissen, ai-
les haast zich naar binnen; een kort ge
sprek Ln de groote. vroolijke, naar moderne
stijl ingerichte hall, een blik in de in de
perszaal voor het grijpen liggende com
muniquésen in drommen schuiven ze
door de groote deuren de conferentiezaal
binnen, waar het zware geroezemoes van
stemmen, als in een goedgevulde schouw
burgzaal in afwachting van den aanvang
van een première eerst door herhaald
hameren door den president van de Assem
blée Extra-ordinaire tot bedaren kan worden
gebracht.
Ja, een tooneelvoorstelling in bijzonderen
vorm, hiermede ware het aspect opgeleverd
door deze zaal niet ten onrechte te verge
lijken: zoo beschouwt dan ook het meeren
deel der de publieke tribune versierende,
fraai uitgedoste dames de zich nu voor hun
oogen afspelende gebeurtenissen; vol
enthousiasme wijzen ze elkaar de bekende
en herkende figuren: Paul-Boncour met zijn
grijze pagehaar. de kittige figuur van de
Madariaga, Sir Eric Drummond, die'nu aan
het einde van zijn zoo verantwoordelijke
loopbaan van Secretaris-Generaal staat....
en tijdens de langdurige uiteenzettingen- en
vertalingen vergasten zich hun oogen aan
het fraai natuurtafereel van meer en berger,
dat de. glazen wand van de conferentiezaal
hen a!s, een prachtig fresco vertoont.
De pers echter, amphitheatersgewijs opge
steld onder de publieke tribune, is in volle
actie; geen stoel is onbezet cn vol aandacht
volgt zij de speech van Dr. Yen, China's
gedelegeerde, zijn dankbetuigingen aan den
Raad, Commissie van Negentien, Assemblee,
voor de dor hen gedane moeite tot regeling
van het conflict, zijn observaties inzake het
de Assemblée voorgelegde rapport, tenslotte
de uiting van zijn gevoelens van opluchting,
dat nu eindelijk het moment is gekomen dal
de overtreder van het Voikenbondsverdrag
zal worden veroordeeld; een zekere spanning
wordt merkbaar ais na de eindelooze verta
ling, Matsuoka. de Japansche gedelegeerde
het podium betreedt en in moeilijk verstaan
baar Engelsch de onmogelijkheid verklaart
voor de Japansche regeering om het rapport
te aanvaarden, nogmaals met nadruk wijst
op Japan's rol als ordehandhaver in het
Verre Oosten, en tenslotte de Assemblée
smeekt ter wille van den vrode.in het verre
Oosten, ja in de geheele wereld, het rapport
niet aan te nemen.
De groote electrisclie wandklok wijst één
uur, als, na de speeches van drie kleinere sta
ten. de president de stemming over het rap
port aan de orde van den dag stelt, en in de
over- en overvolle zaal een stilte ontstaat,
haar tot nogtoc tijdens zittingen onbekend,
een stilte slechts onderbroken door het een
tonig afroepen der staten, het met meer of
minder stemverheffing geantwoorde: yes of
oui, der gedelegeerden. Een stilte vóórtdurend.
tijdens Hyman's constateering dat het rap
port eenstemmig is aangenomen, een stilte,
die haast iets plechtigs krijgt, als hij, na ge
wezen te hebben op de politieke beteekenis
van deze stemming: het aanbod der leden
van den Volkenbond tot regeling van een ge
schil tusschen twee harer medeleden, een
aanbod, evenwel zonder executoriale kracht,
voor de tweede maal het woord verleen', aan
den Japanscher. gedelegeerde: en eerst n a
Matsuoka's verklaring „dat de Japansche re
geering genoodzaakt is te gevoelen, dat nu de
grens harer samenwerking in zake de Sino-
Japaneesche geschillen is bereiktn a het v-er-
laten der zaal door hem en de andere Japan
sche gedelegeerden komt eenige ontspanning
in de overvolle ruimte....
Zoo is dan de Volkenbond gekomen in een
stadium, zoo moeilijk en zoo gecompliceerd,
dat pessimisme-van-nature waarlijk geen ver-
eischte is, om geen oplossing te zien voor de
hem omringende problemen: De verzoening
inzake het Sino-Japaneesche conflict heeft
niet mogen gelukken, de Zuld-Amerikaansc-he
Staten komen met problemen, in wezen uni
form met de moeilijkheden In het verre Oos
ten. en tijdens de over de geheele wereld
heerschende economische crisis, tijdens een
toestand van wanorde, van onstabiele regee
ringen Sn Europa's voornaamste Suilen, wordt
van den Volkenbond gcëischt een gunstig ein
de te geven aan de ontwapeningsconferentie,
een conferentie wier slagen zoo bij uitstek af
hankelijk is van liet nu zoo uitermate schaar-
sche wederzijdsche vertrouwen.
Zoolang echter de mcnscliheld haar ver
trouwen in de mogelijkheden van den Volken
bond niet prijsgeeft, zullen Mr. Hymans'
woorden na de stemming over het rapport
bewaarheid worden: „zal de Yo'kevbond blij
ven werken om zijn taak. hem opgedragen door
de opstellers van het Volkenbondsverdrag,
ten uitvoer te brengen, om in de door geschil
len. vooroordeelen en misverstanden ontred
derde wereld een internationale orde te stich
ten. waarin eendracht en rechtvaardigheid de
volkeren zullen vereenigen".
CURSUS BIJENTEELT.
Door de afd. Kenncmerland van dc Vcree-
niging tot bevordering der Bijenteelt, zal te
Haarlem door den heer R. tor Brugge te
Hciloo een cursus worden gehouden in Bijen
teelt. Do cursus zal worden verdeeld over twee
Jaren. Elk jaar 6 gewone lessen en 2 practi
se he lessen.
PERSONALIA.
De heer dr. H J. T. Bijlmer te Haarlem, is
toegelaten als privaat-docent in de PhysDehe
Anthropologic. Sn het bijzonder dc mcnsc'-c-
lijke erfelijkheidsleer, aan de Gemeente-uni
versiteit te Amsterdam.
CHR FILMCOMÏTê.
Binnenkort, waarschijnlijk den 17dcn
Maart, hoopt het Chr. Filmcomité te Haarlem
een tweeden filmavond te beleggen
Thans heeft men beslag weten te leggen
op de interessante film „De Noordpoolvlueht
van generaal Nobile". Ongetwijfeld zal men
dezen avontuurlijken tocht, welke zulk een
tragisch einde had en waarbij onze landge
noot Sjef van Dongen een aandeel in de
reddingspogingen had. nog wel te herin
neren.
Voor een aardig en gezellig bijprogramma
wordt zorggedragen en eveneens voor uit
stekende illustreerendc muziek.
—.GEZONDEN MEDEDEELING EN
a 60 Cts. per regel.
In elke Huisapotheek
ccn po* c Vaseline Chesebrough
een ivfcr Boor-Vaselinc Chesebrough
cn «en doci,« Vaseline' Chesebrough
Kamferijs
Een uilkomsl voor ruwe huid.
kleine verwondingen, winter
handen en -voeten.
„Blanke huid
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
JOSEPH HOCKING.
28)
(Nadruk verboden.)
Zijn onbesuisde durf liet niet na indruk op
haar te maken, hoe boos ze ook op hem
was. Ze slaagde er niet in zichzelf wijs te ma
ken dat er niet een hemelsbreed verschil was
tusschen hem en Arthur. Ze dacht aan de
manier waarop de jonge rechtsgeleerde
blijk gaf van zijn gevoelens voor haar, aan
wat hij dezen zelfden dag nog tegen haar
gezegd had en ofschoon Arthur haar in be
paalde opzichten meer aantrok dan deze
krachtige, ja heerschzuchtige en brutale, be
wonderaar. moest'ze erkennen, dat zijn woor
den haar nooit zoo ontroerd en tot in het
diepst van haar gemoed geschokt hadden, als
die van dezen man het deden. En ze had
heelemaal niet de gewaarwording, dat ze met
haar ouden makker sprak die overweging
speelde niet de minste rol in haar verwarde
gevoelens het was alsof ze met een vol
slagen vreemde te doen had, die pas aan den
horizon van haar bestaan was verschenen.
„Wat verwacht je eigenlijk dat ik op dit
alles zeggen zal?" vroeg ze na een lange pau
ze.
..Niets".
„Verbazend attent van je".
„Ik verwacht geen antwoord tenminste
niet nu. Maar dat antwoord komt daarom
welje zult het me geven als het oogen-
bik daar is. Vanavond.... misschien ook
morgen en overmorgen.... zal je nog boos
op me zijn, maar mijn uur zal komen! En
zullen we nu naar binnen gaan? Morgen kom
ik een visite op de Hall brengen
MIRIAM'S VERJAARDAG.
„Ik hoop dat Bob vroeg komt" zei Jonker
Donnithorne den volgenden morgen aan het
ontbijt. Endellion had bij het afscheid gis
teravond de aankondiging van zijn bezoek
tegenover Miriam's vader herhaald.
„Misschien komt hij heelemaal niet", ant
woordde het meisje onverschillig.
„O. hij komt vast; het zou me niet verba
zen als ik op ditzelfde oogenblik zijn paard
in de oprijlaan hoorde".
„U bent wel buitengewoon met hem inge
nomen."
„Dat ben ik inderdaad. De jongen stelt me
telkens voor nieuwe verrassingen. Neem nu
eens die speech van gisteren.wie had tien
jaar geleden kunnen denken dat hij lot zoo
iets in staat was? Maar onze vriend heeft
zijn licht aldie jaren onder de korenmaat
gezet! En wat is hij aardig en gezellig
als hij mijn eigen zoon was kon ik niet meer
van hem houden. Aha, daar hebben we
hem
En de landheer stond haastig op om den
bezoeker tegemoet te gaan.
„Neen. vertel me nu niet, dat je al ontbe
ten hebt", riep hij uit,, terwijl hij Endellion's
hand greep. „Miriam en ik zijn net begon
nen. Geen excuses, waarde heer. ga zitten.
Wat beteekent nu tweemaal ontbijten voor
een boom van een kerel als jij! Bovendien je
hebt een stevigen rit achter den rug. Mirry,
laat voor Bob bijdekken en op het buffet
staat allerlei, waar je wel wat van zult lus
ten, zoek zelf maar uit." z
Endellion begroette Miriam hartelijk; hij
scheen haar koele terughouding niet op ie
merken en evenmin aandacht te schen
ken aan het feit, dat ze direct na zijn komst
de kamer verliet. Hij was bijzonder opgewekt
hij bedankte zijn gastheer nogmaals voor
alles wat deze den vorigen dag had
gezegd en gedaan en sprak vrijuit over zijn
plannen en verwachtingen voor de toekomst.
De beide mannen bleven geruimen tijd pra
ten, maar Miriam kwam pas terug toen
Ralph op het punt stond naar Dulverton te
rug te rijden. Maar hij kreeg gelegenheid
een oogenblik alleen met haar te zijn.
„Miriam" begon hij, „heb je me verge
ven?"
„Neen", klonk het kortaf.
„Maar je moetje zult. Het spijt me dat
je boos bent, maar ik kan geen woord her
roepen van wat ik gezegd heb".
Ze gaf geen antwoord en ze nam het zich
zelf kwalijk, dat ze niet boozer op hem was!
„Wat ik zei was de waarheid", ging hij
voort; „ik heb er den heelen nacht over lig
gen denken, maar het is niets en niets dan
de waarheid."
„Jé bezit een rijke fantasie, daar gaat niets
van af", viel ze bits uit.
„Vind je?" Misschien heb je gelijk
maar dat doet toch niets te kort aan het
feit, dat ik hierheen gekomen ben om je uit
drukkelijk te vertellen dat ik geen woord
van gisteravond terug neem."
„Heel vriendelijk van je om je zooveel
moeite te geven! Ik voor mij herinner me uit
ons gesprek niets, dat de moeite waard is om
er verder ook maar een gedachte aan te
verspillen; het was allemaal even idioot
het had veel van een vierderangs ouder
wetse h melodrama, maar ik neem ook niets
terug van wat lk gezegd heb."
„Toch zul je dat", verklaarde hij, luchtig
in het zadel wippend.
„Heuschalles zal gaan,, zooals ik voor
speld heb. Tot ziens!"
Ze stond op het grasveld en keek hem na,
terwijl hij door de oprijlaar. galoppeerde.
Ja. ze kon niet ontkennen dat haar vader
volkomen gelijk had: hij was ongetwijfeld
den knapsten jongeman uit geheel den om-
trek, maar toch was het haar onmogelijk aan
hem te denken als aan haar ouden kameraad
Bob Dulverton. Hoe kwam dat, en waarom
maakte hij haar zoo boos?
Ze ontmoetten elkaar na dien herhaalde
lijk. maar Endellion maakte geen enkele toe
speling op hun onderhoud van dien avond en
ook vermeed hij zorgvuldig den naam van
Arthur Dulverton te noemen.
Enkele weken later herhaalde Arthur zijn
aanzoek.
„Het compagnonscontract tusschen vader
en mij is nu heelemaal in orde", vertelde hij.
„Daar ben je zeker wel blij om, hè Mirry?
Ik ben er financieel nu goed aan toe en bo
vendien ben ik erin geslaagd een groote
zaak te krijgen, die wel 'n hoop werk kost,
maar dan ook *n hoop geld in het laadje
brengt."
„Wat ben je van plan met al dat geld te
doen?" lachte ze.
„Dat weet je heel goed. Mirry. Ik zou
graag een aardig klein huis, dat toevallig
juist vrij ls, koopen en het inrichten naar
jouw smaak. En dan zou ik het natuurlijk
aan jou geven."
„Ik houd niet zoo erg van kleine huizen",
wendde Mirry dc vraag af.
„Het grootere huis zal ook wel komen! O,
Mirry, ik zou 'n geweldige prikkel hebben om
te werken, als Jeals je me alleen zou
willen belovenmaar je weet immers hoe
het met mij gesteld is. Kun je me geen be
lofte geven?"
Het meisje schudde het hoofd.
„Ik kan je op het oogenblik nog niets be
loven."
„Maar wanneer dan, Mirry? Geef me dan
in elk geval 'n beetje hoop alles wat ik
van de toekomst verwacht ligt in jouw hand.
En hoop doet leven, zegt het spreekwoord.
Beloof me tenminste dat je me op je verjaar?
dag je antwoord zult gever.."
En Mirriam, zich nauwelijks bewust van
wat ze zei. stemde toe hem op dien dag haar
besluit te zullen meededen.
Gedurende de halve maand, die aan haar
verjaardag voorafging, zag Mirrlam Endel
lion geen enkele maal; het leek haast of hij
het erop toelegde Arthur zooveel mogelijk
gelegenheid te geven het meisje voor zich te
winnen. Mirriam voelde zich in zeker opzicht
teleurgesteld; zijn aanwezigheid mocht haar
dan ergeren, toch zag ze met iets van verlan
gen naar het weerzien uit. Maar hij kwam
niet naar Donnithorne Hall en was het
toeval of opzet een ontmoeting bleef ook
achterwege.
Haar verjaardag kwam met vroolijke zon
neschijn en een stralenden zomerhemel.
„Kijk eens wat de postbode voor je ge
bracht heeft", lachte haar vader, nadat hij
haar aan het ontbijt met een hartelijken
verjaringskus begroet had. De arme kerel
wankelde haast onder den last."
Gretig wendde zij zich naar den stapel
brieven en paketten op een zij tafel en mon
sterde in spanning het handschrift van de
adressen en de namen van de afzenders.
„Wat ls er van Bob bij. Mirry?"
„Niets."
„Niets? Zelfs geen briefje?"
„Neen."
„Dan zal hij straks wel zelf komen. Hij
weet dat Je jarig bent; hij had het er een
poosje geleden nog over."
Ze opende een klein mandje cn zag een
leuken kleinen Pekingces.
„Wat 'n schat!" riep het meisje verrukt.
Van wie zou ik die hebben?"
Naast het hondje lag een kaart met de
woorden
Voor Miriam met veel liefs van Ar-
Arthur en den lnnlgen wensch. dat deze
verjaardag de gelukkigste mag worden,
dien zij tot nu toe beleefd heeft."
(Wordt vervolgd.)
