De Jaarbeurs te Utrecht geopend. - Proefvaart van de „Moldanger".
EEN WONDERLIJKE
GELIJKENIS.
DE EERSTE HEILDRONK aan boord van het m.s. „Mol
danger" dat voor Noorsche rekening bij de Ned. Scheeps
bouw Mij. te Amsterdam werd gebouwd, na de overname
tijdens dc proefvaart welke Dinsdag op de Noordzee werd
gehouden. Geheel rechts: kapitein Hansen.
DE 28STE KON. NED. JAARBEURS tc Utrecht is Dinsdag
geopendDe eerste bezoekers voor de loketten.
DE HUIZEN van het St. Jacobskerkhof te den Bosch
worden met den grond gelijk gemaakt, om plaats te maken
voor nieuwe straten cn huizenblokken. Alleen dc St. Jacobs-
kerk cn het Provinciaal Museum blijven staan.
DOOR HET JAARBEURSBESTUUR wordt een actie gevoerd
tegen dc valsche cntrcc's, welke elk jaar in omloop worden
gebracht. - Een sandwichman waarschuwt voor het Jaarbeursge
bouw te Utrecht het publiek daartegen.
IN DEN WIERINGERMEERPOLDER
heerscht groote bedrijvigheid, daar thans in
varband met het naderend voorjaar gezaaid
moet worden. Een aardig detail.
DE HAKENKRUISVLAG op het Rijksdaggebouw te Berlijn. In verhand met de nieuwe Duitsche
vlaggenverordening is op het Rijksdaggebouw te Berlijn de Hakenkruisvlag gebescben.
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
JOSEPH HOCKING.
(Nadruk verboden.)
42)
Dikwijls bekroop haar de vrees, dat hij"
'Öood was, omdat het zoo onmogelijk leek, iets
omtrent hem gewaar te worden en toch kon
ze het niet gelooven. Het was alsof een in
wendige stem haar zei, dat hij ergens m de
wijde wereld moest zijn, al zouden ze elkaar
misschien ook nooit meer zien.
„Toch is het eigenaardig", zei de jonker op
een avond, nadat vader en dochter geruimen
tijd zwijgend in de bibliotheek van Donni-
thorne Hall bijeen hadden gezeten.
Wat is vreemd?" vroeg Mirriam. Ze hield
zich onwetend, maar begreep best waarop
hij doelde.
„Wel van dat jongmensch", was het ant
woord. „Ik ik had vast gedacht, dat bij
nog eens geschreven zou hebben of iets van
dien aard. Ik zou wel eens willen weten of
hij nog leeft."
„Hoe komt u daar zoo ineens op?" vroeg het
meisje nerveus.
„Het is al haast drie jaar geleden, dat hij
de Manor verlaten heeft en niemand heeft
ooit taal of teeken van hem vernomen. Als
hij nog in het land der levenden is, zou ik
wel iets omtrent hem hebben gehoord."
„Waarom?" klonk het gretig.
„Ochikenfin, als je 't dan weten
wiltik heb een onderzoek naar hem la
ten instellen."
„Hoe bedoelt u?"
„Ik had het Je eigenlijk niet willen vartellen,
Mirry; maar ik ik ben naar Londen ge
gaan en heb een detective aan het werk ge
zet. Ik heb natuurlijk niet meer dan het
hoognoodige verteld, en en nu, hij heeft
niets kunnen ontdekken."
„Waarom wilde u weten waar hij was?"
„Omdat ik veronderstelde dat het jou
zou interesseerenen omdat ik dacht, dat
hij misschien hulp noodig had".
En zoudt u hem geholpen hebben, als dat
zoo was?"
„O ja. Ik mocht den jongen, Mirry. Als hij
mijn eigen zoon was geweest, had ik niet
meer van hem kunnen houden. Wat hij deed
was absoluut verkeerd, daar hoeven we niet
over te praten, maar toch had hij, door dat
„testament' 'of hoe je het noemen wilt een
soort zedelijk recht op Dulverton Manor. En
toen hij tot het besef kwam van wat hij had
gedaan, wel, toen heeft hij zich gedragen
als een man. Hij is in verzoeking gebracht
en bezweken en we zouden eerst zelf in ge
lijke omstandigheden moeten verkeeren, om
te zien of wij sterk genoeg waren om de ver
leiding te weerstaan. Daarom mogen wij hem
niet te hard beoordeelen en toen ik een
beetje over den eersten schok heen was er.
in staat was rustig over de zaak na te den
ken, verlangde ik er naar iets van hem te
hooren. Maar het is verloren moeite: hij is
weg en het is misschien het beste daar dank
baar voor te zijn."
Mirriam gaf geen antwoord en staarde
droomerig zich over het park.
„Jij kunt hem niet vergeten, he Mirry?"
vroeg de jonker zacht.
„Neen vader; en ik ben het geweest, die
hem verdreven heeft. Hij heeft ons nooit la
ten weten waar hij is, omdat hij dacht.
„Wat dacht?" vroeg de jonker, toen ze den
zin niet afmaakte.
„Dat ik hem nooit zou kunnen vergeven",
gong ze voort. „Toen hij mij alles opgebiecht
had, liet ik hem gaan zonder een woo^fiL-Ik
was zoo van mijn stuk gebracht, dat ik niet
wist wat ik deed. Ik herinner me, dat ik met
een soort wilden afschuw naar hem keek
en dat zal ik mezelf nooit vergeven. Het was
alsof ik zijn doodvonnis aan hem voltrokken
had. Enfin, het is voorbij vader; we zullen
hem nooit terugzien."
Hun gesprek werd gestoord door de komst
van den postbode die de avondpost bracht en
eenige minuten later zag Mirriam, dat haar
vader belangrijk nieuws ontvangen moest
hebben.
„Mirry", riep hij opgewonden, „kijk dit
eens. Wat kan dat beteekenen?" Hij zwaaide
een brief heen en weer en met meisje haastte
zich naar hem toe.
„Lees het, Mirry, lees het!" vervolgde hij.
„Het is van een of ander advocatenkantoor
in Londen, enen enfin, kijk zelf maar!
Hij moet dan toch nog in leven zijn!"
De brief, die Mr. Donnithorne zoo buiien-
zichzelf bracht, luidde aldus;
Zeer geachte heer.
Wij ontvingen opdracht u te berichten,
dat wij aan Mr. Arthur Dulverton, Duiver-
ten Manor, Petherick, Devonshire, de som
van 500 (vijfhonderd pond) toezonden,
voor het gebruik van zijn huis enz., van 2
April tot 17 Juli 19onze cliënt, die dit
bedrag bij ons deponeerde deelde ons mede.
dat geen verdere toelichting noodig is;
maar hij gaf ons de nadrukkelijke in
structie, dat u onmiddellijk hiermede in
kennis gesteld moest worden.
Met de meeste hoogachting.
Giuchrist Mc Uready."
„Ik vraag je nog eens, wat beteekent dat?"
hijgde de jonker, toen Mirriam klaar was
met lezen.
De oogen van het meisje straalden.
„Dat beteekent, dat htj in Engeland is, tn
Londen!" riep ze op een juichtoon. „Het
beteekent, dat hij het de Dulyertons voorgoed
onmogelijk heeft gemaakt om zich over hem
uit te laten zooals ze steeds deden. Het be
teekento ik'ben zoo blij.... ik ben toch
zoo blij
En verrukt sloeg ze de armen om den hals
van haar vader.
„Het schijnt hem goed te gaan. dat hij
zich dit kan permitteeren" meende de jonker;
„hij moet toch een kraan van een kerel zijn,
Mirry; ondanks alles".
„En hij heeft ons niet vergeten!" vulde
Mirriam aan.
„Natuurlijk niet; hij stelde er prijs op. dat
wij zouden weten hoe hij, nadat hij een keer
heeft gefaald, al het mogelijke gedaan heeft
om zich te rehabiliteeren"
„Kunnen we vanavond nog naar Londen,
vader?"
Naar Londen? Van avond?
Zeker; begrijpt u het niet? Hij moet in
Londen zijn. Ik wil hem vertellen dat
dat.... o, begrijpt u het niet, vader? Hij
heeft verkeerd gedaan, maar hij heeft zijn
schuld betaald: hij heeft alles gedaan wat in
zijn macht lag om het goed te maken. Ik heb
hem verdreven. Ik wist dat het zijn hart brak
maar ik gedroeg me als een lafaard als een
huichelaarster. Ik wist, dat hij in den grond
een rechtschapen man was, maar ik heb
niets gedaan om hem te helpen, om hem te
troosten. Ik schaam mij diep. Misschien
heeft hij mij nog noodig en als dat zoo is.
o, begrijpt u het nu, vader."
„Misschien is het een voor-de-mal-hou-
derij", hernam de jonker; „misschien heeft
Dulverton het geld niet eens gekregen."
„Vader, hoe komt u erbij?" protesteerde
het meisje.
„Ik ga direct naar d': Dulverton's om
poolshoogte te nemen", kondigde Mr. Donni
thorne aan.
„Maar laat niets los over dezen brief", waar
schuwde Miriam.
De jonker liet zijn paard zadelen en reed
raar Dulverton Manor, terwijl Miriam naar
boven girg en na lang en aandachtig haar
spiegelbeeld te hebben aanschouwd, begon ze
haar koffers te pakken.
Het was al laat eer de jonker terug kwam,
maar Mirriam was op hem blijven wachten.
„Ze hebben het geld ontvangen", deelde hij
in antwoord op haar vragenden blik mee.
„Vertelden ze het?"
„Neen, maar ze hebben het ontvangen."
„Hoe weet u dat zoo zeker?"
„Door ze op een diplomatieke manier uit
te hooren. Ze waren er heelemaal niet op ge
steld dat ik het zou weten, maar het is* vast
en zeker dat ze de 500 pond gekregen heb
ben."
„Ze hebben toch niet gemerkt dat u op de
hoogte was?"
„O, neen, ik ben heel behoedzaam te werk
gegaan."
„Maar direct vertellen deden ze niet?"
.Integendeel: ze deden extra hun best om
mij nog eens goed te laten voelen wat 'n
schurk en 'n oplichter hij toch eigenlijk was"
„Het is nu geen kwestie meer welke van
de belde partijen de rechtschapenste is", riep
het meisje uit en niet alleen straalden haar
oogen, maar er klonk een lach in haar stem,
Den volgenden dag namen Mr. Donnithor
ne en Mirriam een vroege sneltrein naar
Londen.
XXX.
IN DEN NEVEL.
„Het spijt me. meneer, maar ik kan het u
niet vertellen. Ik weet niet waar hij is".
„Maar u deelde ons mee dat hij hier is
geweest?"
„Pardon, dat heb ik u niet meegedeeld".
„Maar hij moet toch hier geweest zijn....
of geschreven hebben. Hoe hebt u anders
het geld gekregen?"
„De zaak heeft haar beslag gekregen door
bemiddeling van een vriend.
.(Wordt vervolgd.#
