De voorjaarsbloemententoonstelling „Primavera" in wording.
In het holst van den nacht...
IN VERBAND met de benoeming van dr. H. CoHjt» tot
kabinetsformateur, bracht Prof. Aalberse reeds Dinsdag
•en langdurig bezoek aan Dr. H. Colijn. - Prof, Aalberie
verlaat het huis na de conferentie.
DE VOORBEREIDENDE WERKZAAMHEDEN voor de voorjaarsbloemententoonsteïïing uPrimavera\
welke Vrijdag a.s. te Rotterdam geopend zal worden, zijn in vollen gang
DE TWEE KLEINZOONS VAN ALHAJI MUHAMMAN D1KKO, Emir van Katsina (Noord
Nigeria}, dte met bun grootvader en gevolg een bezoek aan Londen brengen*
DE JAARLIJKSCHE EFFECTENBEURS-WEDLOOP van Londen
naar Brighton is Maandag gehouden. De deelnemers passcercn
dc Westminster brug.
DE 250 TON METENDE MOTORSCHOENER
„APOLLINARIS Hl", een zeeschip, is Dinsdag
van Rotterdam naar Boedapest vertrokken
voor het onderhouden van een gercgcldcn
dienst tusschen Alexandria en Boedapest.
FEUILLETON
Naar het Duitsch bewerkt door
i* VAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden)
3*»
„Een oogenblikje, mijnheer Heynitzr ze!
hij en tegelijk haalde hij een papier uit zijn
zak. „Ik moest u de rekening presenteeren
als u kwam".
„Wat beteekent dat?" vroeg de ander ge
prikkeld, zich tevergeefsch inspannend zijn
schrik achter een masker van laatdunkend
heid te verbergen. „Ik heb tot nog toe weke
lijks betaald".
De kellner haalde de schouders op
„De baas heeft gezegd dat u direct betalen
moest; ik kan er ook niet aan doen."
Met een nijdigen ruk trok Heynitz het pa
pier uit de handen.
„Natuurlijk zal ik het betalen als jullie
me niet vertrouwt", stiet hij uit. „maar je be
grijpt zeker wel, dat ik op staande voet hier
vandaan ga. Je kunt het geld direct boven
komen halen".
Toen hij de deur van zijn kamer achter
zich gesloten had, bleef Georg Heynitz een
oogenblik hijgend staan en in een aanval van
vertwijfeling balde hij krampachtig de vuis
ten. die hij als een krankzinnige boven zijn
hoofd heen en weer schudde. Zijn verwrongen
gezicht had niets menschelijks meer. Daarop
trok hij de koffer van achter eer. gordijn te
voorschijn en smeet er in wilde haast zijn be
zittingen in. Hij was juist klaar toen de
kellner kwam om het geld ir. ontvangst te
nemen. En achter dezen liep hij de trap af.
Op het moment echter, dat hij naar buiten
wilde stappen, werd er een hand zwaar op
zijn schouder gelegd en omkijkend keek hij
in het gelaat van een forschen man met een
rooden baard, achter wien twee, in uniform
gekleede agenten opdoken.
„Stefan Scheffranek je bent gearres
teerd klonk het hem in het Russisch in de
ooren. „En ik raad-je goedschiks mee te
gaan, want zooals je ziet is iedere poging tot
verzet nutteloos".
xvm.
Heeft de juffrouw mij gebeld?"
Zacht en schuchter kwamen de woorden
over de lippen van de aardige kleine kame
nier. Haar oogen waren rood van het huilen
en ze was dicht bij de deur blijven staan, in
de blijkbare hoop, zich direct weer te kunnen
verwijderen.
Traute, die in wandeltoilet voor haar
schrijftafel stond, keek het meisje ernstig
aan.
,.Je moet je dadelijk klaar maken om uit te
gaan, Hilda!" antwoordde zij vriendelijk.
„Maar haast je alsjeblieft een beetje".
Er kwam een uitdrukking van angst in de
gewoonlijk zoo schalksche oogen.
„Waar moet ik dan naar toe. juffrouw?"
vroeg zij met een benepen stemmetje. En ze
barstte opnieuw in snikken uit, toen Traute
antwoordde:
„Je moet met mij mee naar den rechter van
instructie. Maar je hoeft er niet om te huilen.
Hilda; er is geen reden om je ergens ongerust
over te maken. En ik durf je wel beloven, dat
ook mijn vader je vergeven zal".
Het doodelijk-beangste meisje liet zich
echter niet zoo gemakkelijk kalmeeren.
„Och lieve deugd", jammerde ze, „als ik
maar niet mee naar den rechter moet! Die
schande overleef ik niet. Kan het niet zon
der
..Van schande is absoluut geen sprake.
Hilda. Je moet de zaak niet overdrijven! Het
was natuurlijk heel verkeerd en ondoordacht,
wat je gedaan hebt, maar er was toch niets
slechts of schandelijks in! En je zult toch zelf
niet willen, Hilda, dat er. door jouw toedoen,
een ernstige verdenking blijft rusten op een
onschuldige?"
De kleine kamenier keek verlegen naar den
grond.
„Neen. datdat zou ik zeker niet willen,
juffrouw", klonk het aarzelend. „Ikik zal
mij direct gaan aankleeden".
Zij ging de kamer uit en Traute staarde
haar na met een blik van medelijden in de
oogen. Toen nam zij de krant weer, waarin zij
had zitten lezen, voordat het meisje binnen
kwam. En met de grootste aandacht, woord
voor woord, herlas zij het bericht, waarboven
met in het oog vallende letters het opschrift
„De Russische Bankbiljettendiefstal" prijkte.
Omtrent de gevangenneming van Stefan
Scheffranek, die in Juli van dit jaar den
grooten diefstal bij de Centrale Russische Ma
chine- en Motorenfabriek in Charkow pleeg
de, kunnen wij het volgende mededeelen.
De gelukkige vangst is ln hoofdzaak te dan
ken aan een Russischen detective, die met
taaie volharding het spoor der vluchtelingerl
heeft gevolgd Scheffranek heeft reeds een
uitvoerige bekentenis afgelegd. Hij verklaarde
naar de betrekking van een Charkowsche fa
briek te hebben gesolliciteerd in de hoop een
kans te zullen krijgen, een flinken slag te
kunnen slaan. Met hetzelfde doel had hij ook
bij andere groote ondernemingen, die regel
matig groote bedragen in kas hebben, gepro
beerd in dienst te komen, maar pas bij de
Centrale Machinefabriek had hij succes ge
had. Door een toeval was hij in aanraking
gekomen met den vroegeren boekhouder
Franz Beiersdorf. een geboren Duitscher, die
echter jaren in Rusland werkzaam was ge
weest en die enkele maanden voordat Schef
franek zijn betrekking bij de Machinefabriek
aanvaardde, daar ontslagen was. Deze Beiers
dorf heeft hem met raad en daad bijgestaan
en hij was het ook aan wien Scheffranek op
den dag van den diefstal bij het verlaten van
het gebouw, het grootste deel van den buit ter
hand stelde. Ze hadden afgesproken elkaar in
een "klein hotel in Danzig weer te ontmoeten
en voor het geval dat Scheffranek gevangen
genomen zou worden, kwamen ze overeen dat
Beiersdorf het geld in bewaring zou houden
tot de ander zijn straf had uitgezeten. Ze
taxeerden die op vier a vijf jaar hoogstens.,
ze zouden zorgen door gefingeerde adverten
ties, waar niemand iets verdachts in zou Kun
nen bespeuren in de „Danziger Tagepost",
tegen dien tijd voeling met elkaar te krijgen.
Beiersdorf zou dan een zeker percentage als
bewaarloon krijgen. Maar toen deze laatste
vernam dat Scheffranek gearresteerd was.
dacht hij, dat hij het heele kapitaal wel voor
zichzelf kon houden en verdween hij naar
Berlijn. Na wekenlang zoeken gelukte het
Scheffranek pas de verblijfplaats van zijn
handlanger te ontdekken. Hij stelde zich, na
tuurlijk met inachtneming van de noodige
voorzorgen met Beiersdorf in verbinding. Deze
zocht echter allerlei uitvluchten en eischtc
ten slotte het leeuwenaandeel van den bult
voor zichzelf op. Hij voelde zich blijkbaar
sterk in de overtuiging, dat de ander moeilijk
de politie in de zaak kon mengen. Op een
nacht, dat er opnieuw onderhandelingen tus
schen het nobele tweetal zouden worden ge
voerd. is Beiersdorf onder raadselachtige om
standigheden gestorven. Hoe nu het geld, dat
zich ongetwijfeld in het bezit van den over
ledene heeft bevonden, in de brievenbus van
het hoofdbureau van politie terechtkwam. Is
nog steeds niet opgehelderd. In verband met
deze duistere geschiedenis wordt ook den
naam genoemd van een jong geleerde, den
privaat-docent aan de Berlijnsche Universi
teit Dr. R die den nacht waarin Beiersdorf
stierf, in de woning van laatstgenoemde zou
hebben doorgebracht. Dr. R. de zoon van een
hooggeplaatst en zeer gefortuneerd regee-
ringsambtenaar heeft gisteren een verhoor
ondergaan, dat echter, indien onze inlichtin
gen juist zijn. geenerlei resultaat heeft ge-
had. Politic en justitie blijven hun nasporin
gen inmiddels voortzetten".
Een zacht kloppen op dc deur deed Traute
de courant neerleggen. Pas toen zij dat had
gedaan, riep zij „binnen". Ze verwachtte
Hilda te zullen zien, maar er trok een scha
duw van ontstemming over haar gezicht, toen
gelijk met de kamenier Lizzy Delvendal bin
nentrad. Ook de gezelschapsdame scheen
onrustig en gedrukt en Traute's houding was
er niet naar, om haar op haar gemak te zet
ten.
„Ga je uit?' vroeg Lizzy, met een slecht-
gelukte poging om op onbevangen toon ie
praten. „Nu vlak voor de koffie?"
„Ja. ik heb een paar boodschappen, die ik
niet tot vanmiddag kan uitstellen. Je moet me
maar bij Papa excusecren
Met een nerveuze beweging streek Lizzy
haar haren glad.
„Zal ik met je meegaan?"
„Neen, dank je," was het stroeve bescheid.
„We kunnen ook lastig allebei weg zijn, als
papa straks komt koffiedrinken. Kom Hilda,
we moeten gaan".
Er scheen nog een vraag op Lizzy's lippen
te branden. Maar of Traute's weinig-toeschie
telijke bejegening haar weerhield of de aan
wezigheid van het kamermeisje, in ieder ge
val zweeg zij. Met een paar korte woorden,
waarin weinig klonk van den hartelijken
toon, waarop zij gewoonlijk tegen elkaar spra
ken. namen zij afscheid en toen de anderen
ai geruimen tijd weg waren, stond Lizzy nog
steeds besluiteloos bij de deur van Traute's
kamer. Ze scheen een zwaren strijd in haar
binnenste uit te vechten, maar gezicht droeg
de sporen van heftige emotie. Eindelijk deed
zij een paar onzekere passen in ae richting
van Traute's schrijftafel, toen bedacht ze
zich blijkbaar en langzaam, alsof zij al haar
veerkracht verloren had, sleepte zij zich naar
haar eigen kamer. Met een afwezigen blik
keek zij om zich heen. als iemand die
het de grootste moeite kost. zijn gedachten te
verzamelen.
(Wordt vervolgd!.
