De jaarlijksche roeiwedstrij den op het Noordzee-kanaal
DRAG HARLAN
14)
HET HOOFDNUMMER van dc Varsity die
Donderdag op het Noord=eekanaaI werd ge
houden, werd gewonnen door Triton (oude
Vier). De ploeg na de overwinning.
STAATSRAAD J. B. KAN doet den aftrap, tijdens den voetbalwedstrijd tasschcn oud-internationale
en een Delftsch elftal, die Donderdag te Delft werd gehouden bij gelegenheid van het zilveren
bestaansfeest van D.V.C.
DE UIT 1644 DATEERENDE MOLEN
TE BOSKOOP, die in verband met de
verbreeding van den provincialen weg
Gouda-Alphcn zal moeten verdwijnen.
OP DE AMSTERdAMSCHE SINTELBAAN hadden Donderdag grootc atletiekwedstrijden plaats. De start van den 100 Meter
hardloop voor dames, die gewonnen werd door Mcj. A. Doorgeest.
MARSEILLE bezit een unieke schoencnmarkt,
waar heel wat slcctsche paartjes verhandeld
worden.
SUZANNE LENGLEN, de vermaarde Franschc tennisspeelster, arriveert in het tcnnl»»
stadion te Amsterdam, waar zij Donderdag eenige wedstrijden zou spelen, die echter
wegens het slechte weer niet doorgingen.
DE TWEEDE NEDERLANDSCHE BOUWMATERIALEN TENTOONSTELLING t>'
Maastricht, is Woensdag door den commissaris der Koningin in Limburg, baron van
Hövcll tot Wcsterflier, officieel geopend.
MAURICE WILSON, lid van de Londensche
aero-club, is van Londen vertrokken om per
vliegtuig naar den Mount Everest te gaan,
waar hij op den top van den berg wil landen
en er de Engelschc vlag wil planten.
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
De bergbruggen lagen ongeveer twaalf
mijlen van elkander af, gescheiden door een
dal, waar een smalle rivier stroomde, die het
goud van de ondergaande zon weerspiegelde.
Harlan merkte de ongerepte wildernis van
het immense dal. Het lag daar. sereen als in
een sluimering, de steile hellingen, de bos-
schen, die opklommen tegen de heuvels, be
roerd door de rose tinten, terwijl in de diepte
de purperen schaduwen heerschten.
Tersluiks gluurde hij naar Barbara. Het
meisje zag bleek en haar oogen droegen een
uitdrukking, die hem deed zuchten Het was
al jaren geleden, sinds hij den afschuw had
gevoeld, dien zij op het oogenblik onderging.
Hij wist, dat de somberheid zou wijken, om
dat het harde leven haar opeischte en toch
moest op dit oogenblik het scherpe contrast
tusschen de schoonheid van de omgeving en
de pijn over het verlies, haar martelen.
Toen hij zag, hoe zij naar hem keek, begon
hij op ernstigen toon een gesprek.
„Er zijn zonsondergangen en zonsonder
gangen. Men zegt. dat ze in alle deelen van de
wereld op elkaar lijken. Wyoming, bijvoor
beeld is trotsch op zijn zonsondergangen. En
Italië en Frankrijk, en nog me°r van die
landen, waar de menschen hetng an om
naar de lucht te kijken, precies zoo. Maar het
lijkt mij altijd malligheid om zoo in extase te
raken over wat kleur en wolken. De zon
heeft haar eigen werk en ze doet dat. zonder
er drukte over te maken. Ik heb me laten
vertellen, dat het overal precies dezelfde
zon is.
Ik beweer altijd dat de zon geen behoefte
heeft aan complimentjes ze gaat toch
wel prachtig onder zoo nu en dan. De men
schen geraken er over in extase. Maar als
een man den volgenden dag toevallig door de
woestijn moet rijden, waar geen water is,
vervloekt hij de zon vrij hartgrondig en is
hij al de vriendelijke dingen van den vorigen
avond weer vergeten".
Barbara keek hem toornig aan.
„U hebt geen greintje gevoel voor poëzie!",
verweet zij hem. „Het spijt mij heusch. dat
we hebben stilgehouden om naar het dal en
de zon te kijken. Uu kunt het mooie
niet waardeeren".
Hij gaf geen antwoord, toen zij Billy de
sporen gaf. maar zoodra zij verder reden
naar het zuid-westen. Fantoom ver achter,
nam Harlan zijn hoed af, maakte een buiging
naar het grandiose dal en fluisterde hij:
„Je ongelooflijk mooi. Maar als een man
een greintje gevoel voor poëzie had
drommels
Hij reed verder, glunderend van plezier, nu
hij in zijn voornemen was geslaagd.
„Ze zal er wel vrij nijdig over zijn, maar
dan heeft ze ook geen tijd voor sombere ge
dachten. Die komen later toch wel, als ze
eenmaal op Rancho Seco is".
Loeien van het vee bracht Harlan tenslotte
tot de overtuiging, dat zij Rancho Seco na
derden dat en het in zicht komen van
enkele daken.
Zij moesten echter nog een half uur rijden
eer zij bij het vee en dc gebouwen kwamen;
de vlammende kleuren van den avondhemel
waren reeds vervaagd tot verschemerend
grijs. Duisternis begon haar sluier te spreiden
over het land en iets van de groote verlaten
heid, waarmede de eindelooze vlakte den
nacht welkom heette.
Barbara had geen woord meer tot Harlan
gezegd, totdat zij de reeks gebouwen bereik
ten. welke vlak bij een rivier stonden opge
trokken.
Zij waren even te voren een groot stuk
weiland gepasseerd, dat afgezet bleef met
ijzerdraad; het meisje hield haar ponny in
voor een vrij groot gebouw met adobe dak.
„Hier is Rancho Seco", zei zij kortaf. „Dit
is de stal. Ginds is het woonhuis. De mannen
schijnen alle afwezig te zijn".
Zij steeg af, ontdeed het paard van zadel
en toom, welke zij in den stal bracht en
joeg vervolgens Billy de weide in. Toen zij
het hek had gesloten, wendde zij zich tot
Harlan, die eveneens was afgestegen en nu
naast Fantoom stond, den teugel in de hand.
„Ik dank u voor wat u gedaan hebt" begon zij
koeltjes, „maar nu zou ik graag weten, wat
uw plannen zijn en waarom u hier bent ge
komen".
Harlan's oogen vernauwden zich tot spleet
jes, toen hij haar aankeek. Hij herinnerde
zich de woorden van Lane Morgan: „John
Haydon is doodelijk van Barbara", en hij had
zich sedert de incidenten in Lamo voortdu
rend algevraagd of Barbara de gevoelens
van Haydon beantwoordde en Haydon ge
noeg vertrouwde om zich op hem te verlaten.
Barbara's houding ten opzichte van Hay
don zou Harlan's houding ten opzichte van
het meisje bepalen. Want als zij hield van
dien man of zich op hem beriep voor het
regelen van haar zaken, zou Harlan's aan
wezigheid op Rancho Seco haar in een
scheeve positie brengen. z
Maar Haydon was voor Harlan een onbe
kende en Harlan voelde zich niet zonder meer
bereid, het oordeel van Morganc over een
vreemde als beslissend te aanvaarden. Boven
dien. Morgan had een voorbehoud gemaakt:
„Maak eens kennis met John Haydon en als
je denkt, dat hij te vertrouwen is, en je
wilt zelf verder zwerven dan kim je de
zaak aan hem overlaten".
Harlan hadgeen lust om weer te gaan
zwerven. Sinds zijn vertrek uit Lamo en
tijdens den rit naar Rancho Seco was zijn
tegenzin in het zwerven sterk toegenomen.
Hoe boos het meisje ook mocht worden, hij
dacht er niet over haar onbeschermd achter
te laten.
Maar hij kon haar niet vertellen, waarom
hij weigerde heen te gaan. Hij moest blijven
ondanks haar protesten, totdat hij zich een
oordeel zou hebben gevormd over het karak
ter van John Haydon.
Iets van spot kwam in zijn oogen, toen hij
Barbara aankeek.
„Ik houd mijn belofte aan uw vader ik
moet op Rancho Seco blijven, omdat hij het
gezegd heeft. Hij wilde dat ik een beetje toe
zicht hield, opdat u niets zou overkomen. En
daar moeten we ons maar aan houden".
Hevige onrust greep Barbara aan. Harlan's
glimlach scheen een duistere beteekenis te
hebben. Er kwam in tot uiting, dat hij reke
ning hield met de eenzaamheid, met het feit
dat zij alleen was en machteloos. Zij was
bang, dat hij nu zou trachten zijn booze
voornemens te volbrengen.
Harlan behoorde nu eenmaal tot de vogel
vrijen. Hij was berucht tot in wijden omtrek
en nu zij hem gadesloeg, meende zij aan de
uitdrukking van zijn gelaat te kunnen con-
stateeren, dat hij tot alles in staat was.
Hij mocht dan haar vader niet vermoord
hebben, Rogers en Lawson hadden zijn on
schuld bewezen, toch kon het zijn dat hij
loog, wrat betreft een belofte, aan haar vader
gedaan. Dan was het alleen zijn bedoeling
een voorwendsel te hebben om op Rancho Seco
te blijven.
Waarom had haar vader hem niet een brief
meegegeven? Of hem eenig bewijs verstrekt,
om zich tegenover haar te legitimeeren? Zij
had tot nu toe niets waaruit viel op te maken
dat hij waarheid sprak.
„Bent u van plan om hier voor goed te
blijven?" vroeg zij. Haar stem was heesch
van den angst, die haar bekroop
Hij glimlachte.
„Dat is zoo ongeveer de bedoeling".
„Ik wil niet, dat u blijft", verklaarde zij
ftig.
„Ik blijf". Zijn glimlach verdween en een
ernstige uitdrukking kwam in zijn oogen.
„Later als alles geregeld is zal ik u
wel eens vertellen waarom ik gebleven ben".
„Maar op het oogenblik
Zij deinsde achteruit, verlamd van vrees.
En voor hij iets kon vertellen van zijn plan
nen had zij zich reeds omgekeerd en rende ze
naar het woonhuis.
Hij keek haar na tot zij verdween; hij
hoorde de deur dicht slaan, merkte dat zware
grendels er voor werden geschoven. Toen
bleef hij staan kijken naar het huis. Geen
licht werd aangestoken, geen geluid ge
hoord.
Hij stelde zich voor, In welken toestand het
meisje thans verkeerde, aangegrepen als ze
was door ontzetting. Na een poosje liep hij
verder, totdat hij bij een ander gebouwtje
kwam. een schuur. Daar bleef hij een tijd
lang staan.
Het is een beroerde geschiedenis", mom
pelde hij. „Ze is in verschrikkelijke omstan
digheden geraakt, nu Deveny achter haar
aanzit en haar vader op die manier werd
vermoord. Ze weet natuurlijk niet, wat ze
moet beginnen. En dan scharrel ik hier nog
rond met een reputatie van heb ik jou daar!
Ik kan haar toch niet vertellen waarom ze
niet bang voor me hoeft te zijn! Het kan
bijna niet erger!"
HOOFDSTUK X.
OP WACHT.
De man, die geen greintje gevoel had voor
poëzie, bleef twee. drie uur lang zitten, op
den drempel van de schuur, zijn oogen voort
durend gericht op het woonhuis. Hij dacht
na over zijn reputatie en kwam tot de con
clusie. dat Barbara Morgan inderdaad reden
had om bang te zijn als tenminste de ver
halen van de misdaden, weike hem werden
tosgeschreven, tot haar waren doorgedron
gen. En hij wist, dat er heel wat verhalen
"over hem in om'oop waren, want „men" is
een onvermoeide werker.
.(.Wordt veryplgd). j
