Het uitspreken der rede van Dr. H. Colijn op de Economische Conferentie.
DRAG HARLAN
MINISTER-PRESIDENT Dr. H. COLIJN, heeft Woensdag op de Eco
nomische Wereldconferentie te Londen een groote rede uitgesproken*
HihiiïÉifi:
DE EERSTE DAG der beroemde rennen van Ascot (Eng.) bracht een over
winning voor het paard „Roi de Paris". Het spannend moment van de finish
bij de rennen.
DE OVERLEVENDEN van het motor-
zeiljacht „Stella Maris" uit Dusseldorf,
dat op de Amelandsche kust bij Hol-
lum strandde en waarbij twee perso
nen om het leven kwamen.
DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN voor het vertrek "der 24 vlieg
tuigen uit Rome, welke onder leiding van generaal Balbo naar Chicago
sullen vliegen»
IN WEENEN kwam het Maandag op verschillende plaatsen tot
heftige politieke demonstraties. De politie moest krachtig ingrij
pen en eenige belhamels arrestccren»
EINDELIJK VERNIEUWD. De eerste paal voor het nieuwe ge
bouw van de „Bisschop" op den Dam te Amsterdam, een plekje, dat
langzamerhand veel bcteckenis heeft gekregen, is Woensdag in tegen
woordigheid van gemeentelijke autoriteiten geslagen»
ONDER GROOTE BELANGSTELLING heeft H.K.H. Prinses Juliana, Woens
dag de nieuwe brug over de Linge, te Geldermalsen, voor het verkeer open
gesteld. Na afloop hiervan bezichtigde H.K.H. de Nederl. Herv. Kerk te Buren.
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
80)
Gedurende enkele oogenbllkken, die uren
schenen te duren, bewoog geen van beide
mannen zich. Iets in Harlan's houding gaf
Latimer den indruk, dat zijn tegenstander
broedde op een plotselinge daad. Tien secon
den duren niet lang, maar zij Latimer den
tijd van streek te raken. Een gevoel van twij
fel bekroop hem. Zou Harlan nou nooit pro-
beeren zich te wreken? Die vraag martelde
Latimer. Hij begon te gelooven, dat Har'n-i
niet van plan was, de uitdaging te a
vaarden.
Toen
„Ha!"
Latimer stootte een juiehtkreet uit.
Harlan's rechterhand bewoog zich lang
zaam naar de revolver op zijn rechterheup.
Eenige centimeters slechts, maar zijn hand
was nog een heel eind van de revolver af.
toen Latimer's vingers klauwden om den
greep van zijn eigen wapen. Nu wist hij zeker,
dat hij Harlan zou vellen in een eerlijken
strijd dat hij hem zou dooden, ondanks de
reputatie volgens welke Harlan niet te tref
fen was.
Er gebeurde Iets iets wonderlijks, iets
onverklaarbaars. Want al had Latimer tijd
te over, hij werd er zich bewust van. dat
Harlan's revolver vuur en dood uitstraalde.
Hfj zag den rook, voelde den kogel, welke hem
deed wankelen.
Hij viel, ongelooviB starend toen hij de
revolver, die hem in den dood zond, niet in
Harlan's rechterhand zag, maar in diens
linker.
Hai'lan stond langzaam op, zoodra Latimer
aan zijn voeten lag en wierp een vluggen blik
op den gevallene om zeker te zijn, dat dit
incident was gesloten. Vervolgens, terwijl
ieder naar hem keek, liep hij naar den stal,
waar Lanky en Poggs stonden, nadat zij ge
tuigen waren geweest van den dood van hun
medeplichtige.
Zij verstijfden, toen Harlan naderde; zij
wisten, dat voor hen de zaak nog niet was
afgeloopen, schuldig als ook zij waren aan
dezen aanslag.
Toen Harlan voor hen bleef staan, roer
loos, zochten zij op zijn gelaat naar een be
wijs, dat ook zij zouden vallen ten prooi aan de
vlugheid van dezen man.
„Jelui deed mee aan dat spelletje van
Latimer", zeide Harlan kortaf. „Het moet nu
maar meteen uit zijn. Schiet of ik doe
het!"
Poggs noch Lanky- grepen naar hun wapen.
Zij bleven doodsbleek staan, wetend, dat de
minste beweging hun het leven zou kosten.
Harlan's revolver stak weer in den holster,
maar toch hadden zij niet den moed een
schietpartij te beginnen. Tersluiks gluurden
zij naar de anderen, smeekend, dat iemand
tusschenbeide zou komen
Doch niemand bewoog zich. De meesten
waren overbluft door Harlan's optreden, door
de ongelooflijke manier, waarop hij zijn lin
kerhand had gebruikt. Zij hadden practisch
gedemonstreerd gezien, wat zij bij geruchte
vernamen en één bewijs was meer dan vol
doende.
Ieder begreep, dat Poggs en Lanky de uit
daging tot schieten zouden afwijzen. Nu
hoorde men Harlan schreeuwen:
..Hier is geen ruimte voor tuig van jelui
soort. Vandaag probeer je het met mij,
morgen lukt het je met een ander. Haal je
paarden en maak, dat je weg komt! Laat ik
geen van jullie ooit meer tegenkomen. En
vlug!"
Hij bleef toekijken, terwijl de mannen hun
paarden opvingen, hun geringe bezittingen
uit de schuur haalden, opstegen en wegreden,
zonder om te zien. Toen liep hij terug naai
de bank, waar Rogers hem had gewaar
schuwd voor het complot tegen zijn leven. Hij
gaf een paar man opdracht het lijk van
Latimer weg te brengen, nam plaats en stak
een sigaret op.
Geruimen tijd later, toen de mannen, die
Latimer hadden weggebracht terugkeerden,
zat Harlan nog op dezelfde plaats.
Niemand sprak een woord, maar hij merkte
het respect waarmede de anderen, zelfs
Rogers, hem aanstaarden.
Ten slotte kwam Rogers bij hem zitten,
toen de anderen weer aan hun bezigheden
waren gegaan. Weer fluisterde Roger'-, hem
iets toe. Ditmaal met bewondering in zijn
stem.
„Het kost je maar één woord kerel, en het
kamp is van jou".
HOOFDSTUK XXI.
DE ZWARTGEBAARDE IMAN
Strom Rogers was het, die de leden van de
bende, op de Star aanwezig, duidelijk maakte,
dat voortaan Harlan gezag zou oefenen op
dezelfde wijze als vroeger Haydon en Deveny
De weide was zoo opgepropt met vee. dat
de dieren er onder begonnen te lijden.
Deveny had niets gezegd over hetgeen er met
den voorraad moest gebeuren en waar Hay
don verblijf hield, wist niemand.
Vroeger had Rogex-s meermalen op eigen
initiatief tot den verkoop besloten, want hij
trad steeds op als assistent van beide bende
leiders. En Rogers wist waarheen de kudde
moest werden gebracht, ver zuidelijk, zoodra
tot den verkoop eenmaal was besloten.
Thans echter voelde hij zich hevig gebelgd
op den bandietenleidei'. Lust om zich te
wreken kwam in hem op. Maandenlang had
hij Barbara Morgan vereerd, hoewel vaag
beseffend, dat hij nooit op haar behoefde te
rekenen.
Hoe laag gezonken echter, in Rogers was
Iets gebleven van eerlijkheid en rechtvaardig
heid en zijn oprechte bewondering voor het
meisje gedoogde niet, dat haar leed zou ge
schieden.
Dien dag toen Harlan ixx Lamo verscheen,
had hij bijna zijn gevoelens tegenover Deveny
verraden. Deveny vertelde openhartig wat
zijn bedoelingen met het meisje waren en
weinig scheelde het of hij was tusschen beide
gekomen, doch de physieke moed om zijn
leven op het spel te zetten, ontbrak hem.
De man, die koelbloedig het bandietenkamp
was binnengestapt, nadat hij eerst Deveny in
Lamo aan de kaak had gesteld, deed onwille
keurig een dwixxgend beroep op het goede in
Rogers. Deze wist, dat Harlan een kans had
overwinnaar te blijven in de moeilijkheden
die ongetwijfeld zouden komen en dat bracht
hem er toe, zij-x lot te verbinden aan dat van
den vechter uit Pardo.
Daarom weigerde hij ook dezen morgen, nu
het vee moest worden vervoerd, zelf eexx be
slissing te nemen.
Hij wachte tot na het ontbijt, toen de
anderen bijeen stoxiden voor een van de
schuren en hij zeker was, dat iedereen zou
kunnen hooren. wat hij zeide.
Harlan was er ook. Sedert meer dan een
week had hij zich niet op de Rancho Seco
laten zien uit vrees, dat tijdens zijn afwezig
heid de macht, welke hem was toegevallen
door het neerschieten van Latimer, weer
verloren zou gaan.
Terwijl allen op hem letten, liep Rogers op
Harlan toe en riep hij luid; „Wordt het geen
tijd, dat het vee op weg gaat. HaJan? Jij
moet beslissen je bent nu eenmaal de
baas. Gaat het vandaag weg en waar
heen?"
Hax-lan begreep onmiddellijk zijn bedoeling.
„Weg er mee!", beval hij kortaf. ,3reng
het maar naar de gewone plaats".
Alsof hij zijn leven lang commando's had
uitgedeeld, zoo noemde hij de namen van
degenen, die de kudde zouden begeleiden.
Niemand weigerde. Zij, wier namen werden
afgeroepen, vingen onmiddellijk hun paarden
en maakten zich gereed Harlan's bevelen op
te volgen. Eenigen tijd later, toen het vee
werd weggedreven en de geweldige kudde
voorttrok over de vlakte, in zuidelijke rich
ting, keek iedereen vroolijk.
Want Harlan had medegedeeld, dat hij
ieders aandeel in de opbrengst van het vee
belangrijk ruimer zou stellen. En hij had
bovendien degenen, die den tocht ondexnamen
verlof gegeven een extra dagje in de stad te
blijven, voor zij den terugtocht aanvingen.
Slechts één man bleef bij Harlan op de
Star, toen de kudde achter den zuidelijken
hox-izon verdween. Het was de zwartgebaarde
man, die Harlan bij diens eerste bezoek aan
de ranch had begeleid Lafe Woodward.
De man had zijn bewondering voor Harlan
nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij
bleef zooveel mogelijk in diens onmiddellijke
nabijheid en Harlan wist, dat de man er
bijzonder op gesteld moest zijn, nader met
hem kennis te maken.
Woodward stond naast hem, toen de kudde
uit het gezicht raakte. Vroolijk had hij ge
lachen om de woorden, weikek Rogers Harlan
toefluisterde, even voor zijn vertrek:
„Je hebt ze heelemaal gewonnen door hun
een grooter aandeel toe te zeggen. Ze mop
peren al een heelen tijd. Het heet, dat Haydon
en Deveny ons beknibbelen, maar je krijgt
een hoop last met Haydon en Deveny"'.
Harlan lacht spottend. Hij kreeg nu voor
het eerst gelegenheid tweedracht te brengen
in de bende en dit voordeel wilde hij zich niet
laten ontgaan. Hij was volkomen bereid de
gevolgen er van onder het oog te zien.
(Wordt vervolgd).
