De Mysterieuse Apache.
Het afscheid van Mr. A. Fentener van Vlissingen als President van den Hooge Raad der Nederlanden.
IN DEN AMSTERDAMSCHEN DIERENTUIN had onder lei-
ding van Dr. Portielj'e de eerste excursie voor kinderen plaats.
DE VEREENIGING „Bijstand aan Ziekenhuizen en Sanatoria van alle
gezindten" hield Woensdag een boottocht van Amsterdam naar IJmui-
den, waaraan ongeveer duizend ouden van dagen en hulpbehoevenden
uit verschillende inrichtingen deelnamen.
ALS INZET der herdenking van het gouden jubileum van den A.N.W.B. Is Woensdag een gedenksteen
onthuld in het gebouw der Ver. Chemische Fabrieken, Maliebaan 81 te Utrechtwaar 50 jaar geleden
de bond werd opgericht
DE HEER W. KAN, zoon van oud-minister Kan, is Woensdag te
Amsterdam in het huwelijk getreden met de actrice Corry Vonk.
De plechtigheid ten stadhuizc.
Mme. GERARD DECUGIS van het
Fransche Damcsgolftcam in training
voor den wedstrijd tegen het vertegen
woordigend Engelsch Dames-golf team,
welke op de links van de St. George's
Hill Golfclub deze weck gespeeld
wordt.
DE PRESIDENT VAN DEN HOOGE RAAD der Nederlanden. Mr. A. Fentener van Vlissingen,
beeft Woensdagmiddag in een speciale zitting afscheid uit zijn functie genomen.
DE LAURENSGRACHT TE ARNHEM, welke men eerst had uitgebaggerd, heeft men thans weer vol laten
loopen, in verband met de herdenking van het 700-jarig bestaan van Arnhem. Na dc feestelijkheden zal
deze gracht dan weer gedempt worden.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
2)
„We doen niets van dat alles", begon haar
vader boos, „wat komt er nog meer in je
hoofd op? Ik ben bereid je de stad en de
winkels te laten zien, maar deze dievenben
den
„Beste vader, ik ben in goede handen bij
Frank", vleide zij, „als u te moe bent
bederf dan niet alles", ging zij zeer onbillijk
voort.
„Wat deksels, wat wil je nu zeggen, Cor
nelia''. Wild werd boozer, „ik de boel be
derven
Toen tikte Royle hem op zijn arm.
„Ik zal haar we! meenemen, mijnheer
Wild", zei hij kalm. „Neemt u mevrouw Law-
son mee terug naar het hotel, ze kan niet
meer. U kunt Cornelia aan mij toever-
tróuwen".
Wild sputterde nog wat tegen en keek
■woedend naar den nu zwijgenden gids.
„Nu goed dan", zei hij zachtjes, tot den
wachtenden Royle, „maar is het wel
veilig?"
Met een bijna onmerkbare beweging ging
Royle's hand in de richting van een lichte
uitDuiling van zijn zak.
Wild knikte en wendde zich tot mevrouw
Lawson. „Laten wij maar terug gaan", zei hij
kort, „en vergeef mijn dochter haar gebrek
aan eerbied", waarop Cornelia hem een kus
gaf. En lachend haar arm in dien van Royle
stekend, keerde zij zich om en volgde den
gids.
Royle wendde zich eveneens tot hem en
vroeg:
„Waar is dat drommelsche café van je?"
De man zwaaide zijn arm. „Belleville, M'sieu",
antwoordde hij.
Royle, die een en ander van Parijs wist,
riep een voorbij tuffende taxi aan en hielp
Cornelia instappen.
,,'t Is aardig van je om mee te gaan,
Frank", zei Cornelia zachtjes, toen op aan
duiding van den gids de taxi öe Rue Richeliue
insloeg en noordwaarts reed.
„Je liet me niet veel keus, is 't wel?" vroeg
hij.
Zij lachte. „Ik wil alles zien, ik wil geen
enkele emotie missen!"
„Ik hoop, dat je ze allemaal te genieten
krijgt, nu ik er toch als schokbreker bij
ben", antwoordde hij haar.
Zij legde haar koele hand op zijn arm.
Hi> was werkelijk aardig, toch kon zij niet
van hem houden, zooals zij het geprobeerd
"naa. toen hij haar in 't begin het hof maak
te. Maar 't ging niet en sinds dien wist zij
instinctmatig, dat het een heel andere man
moest zijn, die de citadel van haar hart zou
veroveren.
'E-en man en zij wendde har oogen af
van Frankiyn's ernstig gezicht en zag een
ander: groot, breed, mooi, verblindend
Frank verblindde niet, niemand zou hem
daarvan beschuldigen een leider onder de
menschen, en ofschoon ze het niet onder
woorden bracht, toch dacht ze, heel diep in
haar hart: een die haar. bijvoorbeeld, niet
zou hebben toegestaan, vanavond op de
apachenjacht te gaan Zou ze hem ooit vin
den, vroeg ze zich verwonderd af, en indien
ze hem niet vond, zou zij er dan toe kun
nen komen den beste op één na te nemen?
De auto raakte nu uit de breede, schit
terende straten en spoedde zich langs nauwe
slecht onderhouden sloppen, die donkerder
werden naarmate zij verder kwamen. Na
een schepe bocht joeg de auto langs een
straat, die slechts door een flikkerende lan
taarn verlicht was en stond plotseling stil.
De gids sprong op de keien en opende een
deur.
.ia Maison Diable. M'sieu", zeide hij.
Royle stak zijn hoofd naar buiten en keek
met gefronste wenkbrauwen de duistere vieze
straat af.
„Cornelia. 't kan niet 't is afschuwe
lijk". drong hij aan. ..Ga mee terug en laten
we ergens anders probeeren".
„Onzin", gaf zij hem op een scherpe manier
ongelijk. „Je had toch niet verwacht, dat het
er als de „Fifth Avenue" zou uitzien, is 't
wel? 't Zal binnen wel lichter zijn, daarbij
bepaald emotievol. Wees nu geen spelbreker.
Frank" Er met een opgewonden lachje glipte
zij langs hem heen en sprong uit de auto.
„Hierheen, Madame", mompelde de gids
en Cornelia volgde den man.
„Groote hemel, Cornelia' wacht tot ik den
chauffeur heb betaald", riep Royle. die uit
de auto sprong; hij greep haar bij den arm
en hield dezen stevig vast. terwijl hij zenuw
achtig en gehaast betaalde.
Hij was moe en terecht; de gedachte aan
een warm bad en een bed sc!■",'"■• onverbid
delijk te verdwijnen met de wegrijdende taxi.
die den hoek om schoot en hen overgaf aan
de stille straat.
„Nu", zei Royle, terwijl hij zijn jas dicht
knoopte. en zich weer voelde bezwijken toen
zijn blik de lachende oogen van Cornelia
ontmoette, „als je dan toch wilt, kom dan
maar en laat ons hopen dat we het er g 2d
afbrengen", en samen volgden zij den gids
naar een deur. waarop deze een reeks zachte
maar duidelijke roffels uitvoerde.
„Doe toch niet zoo gewichtig, Frank",
mopperde Cornelia. „Dit is nu een echt
avontuur en daar wil ik volop van genieten'
en zij keek verlangend naar de deur.
Het bleef lang stil, toen flikkerde er flauw
een lichtschijn, vergezeld van sleepende stap
pen. In de deur werd een klein luikje terug
getrokken en in het vierkante lïchtvlak werd
het rimpelige gezicht van een oudere vrouw
zichtbaar. De gids zei zachtjes iets, de stem
der vrouw antwoordde, toen vloog de deur
open, terwijl de scharnieren krasten.
De gids trad binnen, gevolgd door Royle
en Cornelia. Door de deur kwam men dade
lijk bij een smalle trap, die naar een kel
derachtig vertrek leidde, vanwaar een ver
ward rumoer van lachen, schreeuwen en ge
rinkel van glazen opklonk en een dikke rook
lucht gemengd met een zonderlingen geur
hun tegemoet steeg. Niettegenstaande haar
moed, drukte Comelia zich dichter tegen
Royle aan, terwijl zij achter den wenkenden
gids naar beneden gingen. Onder aan de
trap bleven zy staan.
De kelder zag er uit als een café van
het geringste soort met roode houten banken
en wankele tafels vol wijnvlekken. De onge
lijke vloer was bestrooid met zaagsel, dat
zelfs tot de pooten van een oude plano, die
in een hoek stond, opwarrelde, de muren
waren bedekt met ruwe teekeningen. waar
van enkele, gezien in de volle vlam der pe
troleumlampen, Cornelia plotseling deden
blozen.
Maar naar het gezelschap keek zij het
langst. Toen ze binnen kwamen werd het
ineens stil. de meesten van het gezelschap
keken ook haar aan. De manner. die ove:
de tafeltjes hingen en haar met vrijpostige
bewondering aanstaarden, hadden een grap
pige gelijkenis met elkaar, zoowel in gezicir
als kleeding. De meesten hunner aroegcr
grove truien die over hun wijde, slecht zit
tende broeken heen vielen en een laken pet
diep over de ooren getrokken zoodat hun
overschaduwde gezichten alle dezelfde uit
drukking schenen te hebben. half wild.
half sluw en achterdochtig. Comelia keek
naar de miesjes, met korte rokken, bloots
hoofds, velen onder haar aardig, de meester
lenig en bevallig, alien met dezelfde onbe
schaamde vijandigheid in de loerende ge
zichten. Cornelia's hart begon sneller te klop
pen. Wat ook de afloop van dit avontuur
zou zijn, 't was in leder geval echt.
Terwijl de nieuw aangekomenen aarzelend
onder aan de trap bleven staan, kwam een
kellner met een vuile, groen baaien sloof voor
en deed den gids snauwend een vraag. Het
antwoord scheen hem gerust te stellen,
want met een blik op Royle en het meisje
wees hij hun een vrij tafeltje aan en vroeg
Royle wat hij wenschfe. Royle aarzelde en
de gids glimlachte.
„M'sieur kan gerust zijn", zelde hij. „de
wijn is van de beste soort cn niet versneden".
Royle bestelde cn ging naast Cornelia zit
ten. Het avontuur had voor hem geen be
koring. hij zou blij zijn als he*, voorbij was.
buddel blij, omdat hij in tegenstelling van
wat hij verwachtte, zag, dat het geen be
driegerij was.in elkaar gezet voor sensatie
zoekende touristen, maar werkelijkheid cn
werkelijkheid in Parijs kan gevaarlijk
zijn. Hij keek even naar Cornelia; zou zij
meegaan, als hij zijn vermoedens te kennen
gaf?
Zij leunde lichtelijk voorover en nam haar
omgeving op met half geopenden mond. ter
wijl zij sne! ademde, de blauwe oogen in ge
spannen verwachting en een hoogroode kleur
op de wangen Royle onderdrukte een zucht.
Dat kende hij, zoo had ze gezeten bij dat
vreeselijke stierengevecht te Madrid, waar
van ze niet was weg te krijgen, totdat ze
bij het eerste bloedende paard in zijn armen
was flauw gevallen en zoo had ze gezeten
tijdens dien heclen verschrlkkelijken boks
wedstrijd en bij verschillende andere „avon
turen".
(Wordt vervolgd).
