De Mysteneuse Apache.
Het gouden jubileum van den A.N.W.B.
HET PRACHTIGE N/EDERWALD-MONUMENT bij Rüdeshetm aan den Rijn bataat
thans vijftig jaar. Het is vooral bekend om zijn fraaie vormen.
TER GELEGENHEID van het gouden jubileum van den A.N.W.B. is Vrijdag een
optocht van Schiphol naar het Museumplein te Amsterdam gehouden. Bij aankomst
v.I.n.r.de bestuursleden de BruynEdo Bergsma 5 baron Kraayenhoff en van Bale,
EVEN RUST tijdens de Tour de
France, de krachtprestatïe der wiel
renners. - In hun kwartier nemen de
deelnemers een welverdiende rust na
een moeizamen dag.
PIJNENBURG verbeterde op de Bossche Wie
lerbaan ondanks den straffen wind zijn eigen
record over 250 Meter, dat hij van 16 seconden
bracht op 15,8 sec.
1 p. 1 >7 it? p EEN NEDERLANDSCHE CONFERENTIE bij de Economische Wereldconferentie te Londen.
OP SCHIPHOL kwamen Vrijdag de deelnemers en deelneemsters aan de oterrit van aen rl.lN. W.D. aant V.Ln.r.de heer M. J. W. Beyen, directeur Rotterdamsche Bank; Mr. L. Trip, president NederL
welke rit gehouden is In verband met het gouden jubileum van den bond.
Bank; de minister-president Dr. H. Colijn.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
4)
HOOFDSTUK II.
De gebroken arm.
't Was Royle, die hem antwoordde.
„Dit is een brutaliteit, mijnheer", zei hij
opspringend. „De dame danst niet met
vreemden".
De man keek hem met een langzamen
lronischen glimlach aan.
- „Dat ik mejuffrouw onbekend ben, is on
gelukkig voor me en ik zou mij willen haas
ten hierin verandering te brengen, zeide hij
met een diepe, muzikale stem.
Royle balde zijn vuisten en keek weer naar
het knappe gezicht voor hem.
„Mademoiselle danst niet", zei hij scherp.
L'Etrangcr Rouge keek recht in Cornelia's
blauwe oogen en glimlachte.
„Dit zou ik MariemoiseÜe gaarne zelve
hooien verzekeren", zei hij met een tweede
buiging.
„Je zoudt met mij dansen'kwam plotse
ling een andere stem en Yvonne stond naast
hem met een spottend glimlachje om den
mond. terwijl haar oogen vonken scho
ten.
Hij wendde zich om en keek haar aan mei
een trek van lichte geprikkeldheid op zijn
6 „De nacht begint pas", zei hij luchtjes.
„La Féroce" wenscht niet te wachten',,
antwoordde zij met verheffing van stem.
Een oogenblik aarzelde hij; dan wendde hij
zich met een licht schouderophalen weer tot
Cornelia.
„Indien Mademoiselle het toestaat, kom ik
over eenige minuten weer terug, om haar
den dans te vragen, dien zij mij goedgunstig
zal geven", zei hij zacht lachend en zonder
een verder woord nam hij Yvonne in zijn
arm en zwierde met haar weg.
„Cornelia" Royle's stem stokte door plot
selinge angst en woede, „verdraag je deze
beleediging? Wat moet ik zeggen?
„Niets", zei ze ongeduldig, terwijl zij naar
de wonderlijke zwenkingen van den man en
het meisje in zijn arm keek.
„Hoor eens, Cornelia", ging Royle wan
hopig verder 't Is niet alleen die man
daar, maar ik ken ook het soort vrouwen
Dat meisje zou je...."
„Schei uit. Frank", onderbrak zij hem ter
wijl zij boos met haar vingers op de tafel
trommelde. „Die man heeft volmaakt keuri
ge manieren; jij zelf wil me een scène op
den lfals halen, en praat toch niet zoo hard",
eindigde zij, terwijl zij zich meer op haar
stoel omdraaide om naar den dans te
kijken.
„Cornelia, ik kan je gewoonweg hier niet
laten", ging Royle geduldig door. „Denk er
als je 'blieft aan, dat ik je vader beloofd heb.
dat ik verantwoordelijk voor je ben, dat
Met een ongeduldig gebaar draaide Cor
nelia zich verder om en keek met hoogroode
wangen vol belangstelling naar de dansers,
voora) naar den man, die haar op zoo'n
vreemde manier had aangesproken en naar
zijn blonde danseuse.
Schokschouderend zweeg Frank plotseling
en keek somber het vertrek rond. Onwille
keurig begon alles ook hem te boeien. Dat
eigenaardige schepsel aan de upiano, kon
waarlijk suelen. Het onttrok wilde melodieën
aan het oude instrument, waarvoor het zat
en de dansers zwierden en draaiden in on
gebonden extase. Wild dansten zij, de man
nen slingerden de meisjes van zich af, klem
den haar vast in hun stevige omarming, kus
ten en omhelsden haar. De meisjes, met losse
fladderende haren, haar hooge hakjes klik
kend op den grond, draaiden en zwaaiden
sprongen en lagen slap in de armen hunner
partners.
Royle schoof onrustig op zijn stoel. On
beteugeld, bandeloos als het tooneel was, toch
had het de bekoring van wilde vrijheid, die
op zichzelf een genot was en die zelfs de
meeste conventioneele toeschouwers niet
zonder ontroering zou kunnen aanzien.
De muziek hield op, en de dansers, rood
en verhit, vielen neer aan de tafeltjes, luid
roepend om drank. L' Etranger Rouge en
zijn dame zaten niet ver van Royle en Cor
nelia, wier blauwe oogen, zooals Royle boos
opmerkte, voortdurend naar hun tafeltje-
dwaalden.
De kellner had l'Etranger Rouge den ge
wonen wijn gebracht, meestal door derge
lijke heeren gedronken. De hand van
l'Etranger Rouge was al om de flesch, toen
plotseling iets in zijn hoofd scheen op te
komen. Vlug bestelde hij iets aan den man,
die met duidelijk zichtbare verwondering
wegslofte om eenige minuten later met eer.
flesch champagne terug te komen.
L'Etranger Rouge hief de flesch op en
sloeg met een handlgen tik tegen een tafel
rand den hais er af. Vlug vulde hij zijn glas
en dat van zijn gezellin, dan wendde br
zich met het gezicht naar het gezelschap.
„Mijne vrienden", sprak hij, het glas op
heffende, met zijn volle, diepe stem. >rDezei
avond hebben bezoekers ons café vereerd
Laten wij hun een welkom toeroepen, later
wij met hen den beker der vriendschar
drinken". Hij keerde zich om en keek Cor
nelia in 't gelaat. Zij bloosde diep en haa
adem ging sneller.
„Ik drink op de schoonheid", zei hij en
ledigde zijn glas. Gelach klonk door het ver
trek, blijkbaar kon de koning geen kwaad
doen. Ei- werd geklonken, eenige ruwe com
plimenten bereikten Royle's gloeiende ooren.
de meesten sloten zich aan bij de toespraak.
Er was maar één uitzondering.
Koel, beslist nam Yvonne haar glas op en
met haar doordringende oogen op Cornelia's
blozend gezicht, smeet zij den inhoud op den
grond.
L'Etranger Rouge vloekte binnensmonds,
dan lachte hij plotseling en met een onver
schillig gebaar kneep hij Yvonne in 't oor.
„Als je blieft", zei hij duidelijk. „Denk er
aan, dat ik hier baas ben".
„La Féroce" gaf geen teeken dit te heb
ben verstaan. Met het leege glas nog in haar
hand, staarde zij zonder te zien naar een
houtskoolteekening op aen muur tegenover
haar. Met een onverschillig schouderophalen
weqdde l'Etranger Rouge zich af en liep op
Cornelia toe, de boosheid was uit zijn ge
zicht verdwenen, zijn donkere oogen schit
terden.
„Mademoiselle", zeide hij zacht. „Nu kom ik
mijn dans opelschen".
Het bleef langen tijd stil. Royle's hand
glipte in zijn heupzak, terwijl hij wachtte, op
hij wist zelf niet wat. Toen stond Cornelia
met eenige verlegenheid op en deed een
paar passen naar den man. die op haar
wachtte. Met een lachje naar Royle legde hij
zijn arm 0111 haar slanke leest en knikte over
haar hoofd heen bevelend naar den man
lan de piano.
Weer brak de wilde muziek los, uitnood I-
'end, bevelend, dringend;
„Cornelia", Royle's stem was heesch, maar
juist terwijl hij riep. voerde l'Etranger Rouge
iet meisje naar het midden van de zaal.
Heel haar leven herinnerde Cornelia zich
üen dans. Ze had gedanst met danseurs even
bekwaam als beroepsdansers, had gewalsd,
den tango, den fox-trot, den one-step gedanst
:n verschillende landen, maar nooit had zij
gedanst als nu.
Niemand anders maakte aanstalten om ook
te dansen. Als bij algemeene afspraak keken
zij toe naar het dansen van hun leider en
zijn danseuse. Zij hingen tegen de witge
kalkte muren, hun onaangenaam ruikende
sigaretten rookende of zaten op de ruimen
hanken en keken naar wat zeker het
eigenaardigste paar was, dat ooit op dezen
met zaagsel bestrooiden vloer van „La Maison
dia-ble" had gedanst.
Het was geen bepaalde dans, dien zij uit
voerden, de donkere, knappe, krachtige man
en het slanke, bijna tengere meisje, dat hij
zoo zonder verdere ceremonies in zijn armen
hield. Zij keerden, draaiden, wentelden en
zwierden. Cornelia gehoorzaamde aan een
blinde ingeving door de leiding van haar
danseur zonder meer te volgen: ruw greep
hij haar en even ruw stootte hij haar van
zich af; één oogenblik lag zij op haar rug
in zijn armen, dan weer zwierde zij rond.
terwijl hij haar stevig omkneld hield. Er
kwam een oogenblik in den dans, een vreem
de, wilde maat. dat Cornelia met een adem
loos lachje uit zuivere vreugde opkeek in
die doordringende donkere oogen, strak op
de hare gericht met een uitnoodiging in
hun geheimzinnige diepte, die nu eigenaar
dig droevig leek en een bijna teeder lachje
op de besliste lippen. Hij hield haar op arms
lengte van zich af en plotseling keek zij hem
glimlachend in de oogen, de hare wijd open
en schitterend. Het volgend oogenblik was zij
gevangen in een stevige omarming en waren
haar lippen tegen de zijne gedrukt.
(Wordt vervolgd).
