De Mysterieuse Apache.
Druiven eten in het Westland.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
7)
„Bent u bereid langs alle winkels in de
Rue de la Paix te wandelen, tante Julia",
vroeg zij lachend, terwijl zij een broodje
smeerde. Norman Wild kreunde en verdween
achter zijn krant.
„Nu vader", ging Cornelia vleiend door.
„li'weet wel, dat dit op mijn verjaardag zoo
afgesproken was, ik zou, nu ja volko
men „carte blanche" hebben, herinner u wel,
mijn eersten morgen in Parijs, in plaats van
alle andere dingen, die u mij gewoonlijk
geeft. U gaat nu toch uw gegeven woord
niet terugtrekken?" pleitte zij op een toon
van spotachtigen schrik.
Alles wat ik kan zeggen, is, dat ik het
aan Julia overlaat, om zorgen, dat ik
niet geruïneerd word", klonk het grimmig
achter de courant vandaan.
,,.Ik zal je bijstaan, Norman'', antwoordde
deze dame vroolijk. ondanks Cornelia, d.e.
ontevreden de wenkbrauwen fronsend, over
haar kop koffie keek.
„Frank gaat met mij mee kondigde v-.a
plotseling aan. terwijl hij zijn krant opvouw
de en opstond, .'s Morgens zaken, jong-
mensch. 's middags en 's avonds kun je op
pad gaan. zooveel je wilt Waarom neem je
Celia van middag niet eens mee naai de
Tuilerieën of naar een andere fatsoen :jxe
plaats", voegde hij er bij met een wenk.
„Ik zal zien, hoe ik bij de lunch ben", ant
woordde Cornelia haastig. „Ik ben klaar,
tante Julia', kondigde zij, van haar stoel
opspringend, aan. „Ik zal geen twee minuten
noodig hebben, om mij aan te kleeden".
„Wat een wonder", grinnikte Wild, terwijl
hij een sigaar aanstak en langzaam het
luchtig figuurtje van zijn dochter die de zaal
uitging, nakeek. Intusschen haastte Julia
Lawson zich naar de lift.
Boven in haar kamer keek Cornelia met
de handen in de zij door het open raam, met
roode wangen en een opstandigen blik in de
wijde, open blauwe oogcn. Zoo zou het nu
lederen dag gaan, overpeinsde zij ongeduldig;
's mojgens met- tante Julia winkels of nog
minder belangrijke dingen bekijken, 's mid
dags uitgaan met Royle, dan dineeren ge
volgd door dansen of een théater. 's avonds
totdat Ei- kwam een kuiltje in Cor
nelia's wangen. Er zal een „totdat" komen,
beloofde zij zich zelve. Zij vouwde haar
handen achter haar hoofd en lachte blij.
Toen sprong ze door de kamer, dook in haar
kleerkast en nadat zij de keurige, dubbele
rij schoenen had onderzocht, haalde zij haar
mooiste paar van krokodillenleer te voor
schijn en zich haar belofte van twee minu
ten herinnerend, kleedde zij zich vlug aan
en rende zingend de trappen af.
„Je hebt goeden zin", riep Royie bewonde
rend, half benijdend uit, toen zij hem voor
bijging, terwijl hij de post voor Wild naar ce
rookkamer droeg. „Vanmiddag is 't mijn
beurt", zei hij, met een grimas naar den
stapel brieven.
„Misschien", antwoordde zij hem, onderwijl
haar handschoenen langzaam aantrekkend,
„misschien ook niet".
Royle's gezicht vertrok in wat Cornelia zijn
martelaarsblik placht te noemen.
.Misschien blijf ik liever op mijn kamer
ging zij door. terwijl zij met overdreven zor_
haar handschoenen recht schoof, „om wat te
rusten, of te lezen of met een mooi hand
werk om me wat op te monteren", en zij
keek naar hem met een uitdrukking van
kinderlijken ernst.
„Hoor eens, Cornelia", zei hij met aan
drang, „wij behoeven niet naar de Tuilerieën
te gaan, als jij geen zin hebt, dat kunnen
wij later nog wel eens doen".
„Of", ging zij achteloos door, „wij konden
naar een museum gaan. Ik verlang er ecl>t
naar, de wapens uit het steenen tijdperk van
dichtbij te zien of stukken van Romein-
sche baden", en zij staarde met haar blauwe
oogen droomerig naar een hoop koffers bij
de groote glazen deur, waarachter in den
helderen zonneschijn de drukke Parijsche
menigte zich bewoog.
„Neen, hoor Cornelia", ging Royle nu
haastig door. want hij zag dat mevrouw
Lawson nog eenige laatste waarschuwingen
van Wild kreeg, ..wij zullen alles doen, wat
iij wilt ik bedoel altijd binnen de per
ken".
Cornelia barstte in lachen uit en plotse
ling pakte ze hem bij de schouders tot groot
plezier van den portier en den boekhouder
in het kantoortje, die met hun bezigheden
ophielden om naar haar te kijken.
„Binnen de perken", herhaalde zij, „ben
jy ooit te buiten gegaan, in je goede
saaie leven?", ging zij door, terwijl zij hem
bij ierieren onstuimigen zin door elkaar
schudde. „Heb jij ooit behoefte gevoeld op
een dak te staan en te gillen
..Cornelia", riep de gegeneerde stem van
Julia Lawson. die haastig door de gang kwam
aanloopen, toen zij Cornelia's woorden op
ving, „als je belieft
„Neem mij niet kwalijk, tante Julia", ant
woordde Cornelia, terwijl ze Ineens haar ar
men liet zakken en zwakjes haar witte hand
schoenen weer goed streek „Dus tot na de
lunch", wendde zij zich tot Royle, „de zaal
net de Egyptische mummies, in het dichtst
bij gelegen museum" zei ze op een graf
toon.
Royle w:endde zich ongeduldig af en nam
zijn post weer op.
..Au revoir, beste Frank", mompelde Cor
nelia met een verblindenden glimlach en liep
naar de deur, terwijl Royle met een onder
werpen gezicht de rookkamer binnen ging en
de deur dicht smeet.
„Nu", zuchtte Cornelia, toen zij het hotel
achter zich liet. ..nu zullen we eens een prei-
tigen morgen hebben" en nadat zij een taxi
had aangeroepen, werden zij naar de winkels
gebracht, wrier namen nauwkeurig in Cor
nelia's zakboekje stonden opgeteekend.
Schitterende modezaken, met verbijsteren
de weelde in de uitstalkasten, of, en deze
vielen meer in Cornelia's smaak, kleine smaak
volle salons, waar 'n koninklijke japon in
prachtige eenzaamheid ten toongesteld was.
winkels, waar welsprekende artisten elkaar
aanriepen om Mademoiselle in deze of gene
verrukkelijke creatie te komen zien. Hoeden,
japonnen, bloemen volgden elkaar op in
vroolijke rij, terwijl Cornelia koos of af
keurde met onpartijdige zekerheid. Van
echte en levendige belangstelling in den
gang van zaken, kwam Julia Lawson. door
verschillende stadia van moeheid in den
toestand van uitputting en onverschilligheid
dankbaar in een stoel neerzinkend, terwijl
de verschillende aanwijzingen en opmerkin
gen gegeven werden.
Eindelijk werd ook Cornelia het moe, en
vervuld van plotseling medelijden nam zij
haar opofferende chaperonne onder den
arm. „Wat een egoïst ben ik", riep ze uit.
„u ziet er uit als een geest. Laten we deze
benauwde winkels maar uitgaan, ik kan
geen kleeren meer zien. en voel de eerste
weken geen behoefte, weer een winkel in
te gaan"
Arm in arm liepen zij naar buiten, de
frissche warme lucht in. Het was al
over twaalf, de lucht was van diep wolken-
loos blauw. Een frisch windje bracht een
bloemengeur over, die zelfs opviel nLdden
in het drukke stadsgewoel. Cornelia zucht
te licht van welbehagen.
„We zijn per slot van rekening maar eens
Jong", fluisterde zij, alsof dit haar een open
baring was.
„Natuurlijk lieveling", antwoordde Julia
Lawson terwijl een taxi op haar kwam toe
gereden. „Ik weet ook wel, dat je geen
kleeren In haast kunt koopen. de rit naar
huis zal me opfrisschen", en met een zucht
van verlichting zonk ze in de kussens.
„Wacht", zei Cornelia impulsief. ..Ik zal
voor u wat van die prachtige rozen halen",
en zij Hep vlug naar een oude vrouw, die
onder een pyramide van roode en rose rozen
schuil ging. Alweer had zij die arme tante
Julia uitgeput, overwoog ze, en tante Julia
had geduldig als een lam gewacht, totdat
zij nauwkeurig aan lederen gril had vol
daan. Waarom verdroegen de menschen dat
steeds van haar. vroeg zij zich verwonderd
af, haar vader. Julia, Royle allemaal be
dienden zij haar op haar wenken. Het was
suf. vervelend, soms zelfs bracht het haar
lichtelijk in verlegenheid. Natuurlijk 't was
niet noodig dat Royle armen van menschén
zou breken toch
„Zes. Gloires de Dyon", vroeg ze de vrouw
verstrooid, „en een tak van die groote roode
en misschien
„Mademoiselle fluisterde een stem
naast haar. De rozen ln haar hand kregen
een schok, waardoor hun fijne kopjes naar
omlaag vielen en Cornelia, plotseling blo
zend, keerde zien tot den spreker. Een
keurig, niet opvallend, goed gekleed heer.
door haar nog niet opgemerkt, betaalde
Juist zijn aankoop van een enkele roos en
bleef nu rustig staan, stellig verwachtend
door haar herkend te zullen worden
(Wordt vervojgd).
DE ENGEESCHE POEITIEKRUISER „GODETIA" is Dinsdag tc Amsterdam
aangekomen en heeft ligplaats genomen aan den steiger ran de firma van
Es van Ommeren.
H. EL H. PRINSES JULIANA ging tijdens haar verblijf te Engeland Dinsdagmiddag te Londen winkelen. De Prinses, vergezeld EEN LASTIG WERKJE. Om tc controleeren of veel ooievaars bij den VO(Jcltrck VCronqe-
van haar kamerheer Baron Baud en de freules Taets en Bentinck, staande op een vluchtheuvel in de Engelsche hoofdstad# lukken, worden de jonge ooievaars thans van ringen voorzien, welke gemerkt Zijn met „Museum
Nat. Hist. Leiden-Holland",
EEN VROOLIJKE NOOT. De Ver-
eeniging „Liefdadigheid naar Vermo
gen" organiseerde Dinsdag een boot
tocht voor ouden van dagen naar
Velsen, welke tocht door muziek werd
opgeluisterd.
DE HEER KLAAS DE VRIES, oud gemeente
raadslid en inspecteur van het Volksonderwijs
tc Amsterdam, is Dinsdag in het huwelijk ge
treden met mej. M. G. Stratingh. Het
bruidspaar bij het verlaten van het stadhuis.
EET MEER DRUIVEN 1 Dinsdagmiddag is een pers-excursie gehouden naar de druiven-
kassen van „Veldzicht" te de Lier, waar voortaan bezoekers in de gelegenheid zullen
worden gesteld in de kassen het heerlijke Westlandsche ooft te eten. De eerste proevers.
