De Mysterieuse Apache.
Dr. H. Colijn bespreekt de mogelijkheid
tot verdaging Econ. Wereldconferentie.
BESPREKINGEN hi Het GeoIogiscH Museum 6c Londen betreffende de mogelijkheid van Het verdagen dee
Economische Wereldconferentie. V.I.n.r.Dr. H. Colijn, de Nederlandschc minister-president, Jung (Italië)Le
Breton (Argentinië) en Bonnet (Frankrijk).
EEN DER GROOTSTE ATTRACTIES van den
Londenschen dierentuin is wel de chimpanse-
familie. Vooral wanneer het gezelschap aan
tehet tafelen" is, bereikt de belangstelling haar
hoogtepunt.
DE OOSTENRIJKSCHE REGEERING heeft den spoorwegaan-
lagplcger Matuschka uitgeleverd aan de Hongaarschc overheid.
Matuschka aan dc Hongaarschc grens.
LONDENSCHE MARKTKOOPLIEDEN en straatventers
hebben in schilderachtig costuum een grooten optocht
door het Regcnta Park gehouden.
KERSENPLUK IN BELGIË. - In dc provincie Brabant is de
kersenpluk in vollen gang; typisch zijn vooral de korven waarin
de kersen vergaard worden.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
8)
„Monsieur Le Roy zei ze met een
lichtelijk verbaasd en geamuseerd lachje.
Een oogenblik was de straat, de wachtende
taxi, zelfs deze keurig uitziende man in
conventioneel morgentoilet verdwenen, zij
was weer terug in de opwindende cirkelin
gen van den dans in den vorigen nacht.
„Mademoiselle vindt het een beetje onaan
genaam", ging de stem voort. Toen sprak
1' Etranger Rouge vlug door, met zijn rug
naar de bloemenverkoopster, terwijl hij keek
naar de taxi, waarin Julia Lawson zat, die
niets vermoedend, een anderen kant op
keek
Wilde Mademoiselle hem niet toestaan
haar andere van zulke belangrijke plaatsen
en dingen te toonen, zooals zij vannacht had
gezien, maar, natuurlijk zonder zulke on
aangename gebeurtenissen als haar van
nacht zoo van streek hadden gebracht?
„Neen, neen, neen", lachte Cornelia, bij
komend van haar verrassing. ..mijn vrien
den zouden niets meer van zulke avonturen
willen hooren", en, nadat zij haastig de
vrouw betaald had, ging zij terug naar de
wachtende taxi.
„Mevrouw Lawson begon TEtranger
Rouge, maar Cornelia, even verbaasd dat
hij haar naam wist, onderbrak hem: „Mijn
chaperonne 't laatst van allemaal'', zei ze
glimlachend.
„Mag ik me voorstellen. Mademoiselle",
zei hij met een kleine, stijve buiging, toen
streek hij met een plotselingen uitroep van
ongeduld zijn hand over zijn voorhoofd.
..Mademoiselle", ging hij haastig voort en
zijn oogen schitterden van plotselinge on
deugendheid. „Als u niet bang van mij
bent
Cornelia rekte zich uit en trok haar wenk
brauwen vragend op. „Zoo niet", ging hij
onmiddellijk ernstig door, „dan heb ik u een
klein genoegen aan te bieden. Een grijze
auto zal iederen avond buiten bij uw hotel
op u wachten; 't' gezicht van den chauf
feur is vol litteekens, maar hij is geheel en
al te vertrouwen. Hij kan iederen avond
komen en u ergens brengen, waar ik op u
wacht om u interessante plaatsen te
toonen, vreemde, schilderachtige, ontoe
gankelijke plaatsen, zooveel en zoo weinig
als u zelf wilt maar mevrouw Lawson
wacht u", en met een diepe buiging wendde
hij zich af en liet haar alleen staan om deze
eigenaardige uitnoodiging te verwerken.
„Mevrouw Lawson wacht en dat is alles,
wat ik voor 't oogenblik kan begrijpen",
dacht Cornelia, terwijl zij, lichtelijk verbij
sterd, zich terug haastte naar de taxi.
„Wat een prachtige rozen", zei Julia zacht,
toen Cornelia met haar bloemen in de auto
stapte. „Maar je ziet er verhit en moe uit,
lieveling als je thuis komt moet je een
beetje gaan rusten" en Julia zelf leunde met
gesloten oogen achterover.
Terug in het hotel, haastte Cornelia zich
naar haar kamer en stond rechtop in ge
dachten voor het open raam. „Waarom zou
ze niet", vroeg zij zich af. „Wat kon het de
andere schelen, als ze een uurtje uitging om
zich wat te vermaken". Zij keerde zich naar
de toillettafel en haar oog viel op haar's
vaders portret in ae zilveren lijst. Natuur
lijk zou hij woedend zyn, als hij haar af
wezigheid ontdekte, maar er waren hoopen
dingen, die zij hem niet vertelde, zelfs thuis
niet. en met een ietwat verhoogde kleur ging
zij langzaam naar beneden voor de lunch.
Dien avond om half elf, toen het viertal
op Cornelia's verlangen van vroeg naar bed
gaan (wel tot aller verwondering) zich in
hun kamers hadden teruggetrokken, zat
Cornelia op den rand van haar bed, een
eindje verder, links van de hoteldeuren. Of
schoon Cornelia eenige minuten besluiteloos
met haar rug naar de ramen had gestaan,
deed zij nu gauw een donkeren mantel aan
en wond een sjaal om haar hoofd Met klop
pend hart opende zij de deur, ging snel
de trappen af door de bijna verlaten hal',
en de straat op
Voor het hotelstonden verschillende auto's
te wachten, maar spoedig koos zij uit het
donker een grijzen tweepersoonswagen,
waarvan de chauffeur een met litteekens
bedekt gezicht ophief om de rondschuiven-
de menigte te overzien. Toen zij naderde,
leunde de chauffeur voorover, keek haar
strak aan en deed dan met een handige be
weging het portier wijd open.
„Stapt u maar in, Mademoiselle",
noodigde hij.
Met snelkloppcnd hart stapte Cornelia in
en een oogenblik later suisde zij weg. Door
een net van straten vloog de auto, tot zij
eindelijk stil stond voor een half verlicht
café. In de deuropening stond een slanke
figuur met een breedgeranden hoed. Bij het
knarsen van de remmen kwam de man vlug
naar het portier van de auto om deze te
openen.
„Welkom. Mademoiselle", zei hij zacht.
Cornelia keek schuw, doch vastberaden
in het gezicht van l*Etranger Rouge.
„Hier ben ik", lachte ze, terwijl hij haar
hielp uitstappen.
In de deur bleef hij staan. „Hier komen
mijn vrienden bijeen om zaken te verhande
len. Misschien interessen het u, ze te zien",
zeide hij.
Cornelia volgde hem. ze hoorde nu het ge
klots van water en bemerkte den onmis-
kenbaren reuk van een rivier, wat haar be
wees, dat ze° ergens bij de Seine moest
zijn. Door de eerste kamc-, die geheel ver
laten was, behalve, dat er een gapende neger
over de toonbank hing, volgde zij haar gids.
Haar nieuwsgierigheid overwon bijna den
geheimen angst, die zich toch van haar
had meester gemaakt. Zij gingen door een
gang en kwamen zoo in een binnenkamer
met de gewone houten tafels en stoelen waar
zich een menigte van dezelfde mannen en
vrouwen verdrong, als ze den vorigen nacht-
gezien had, juist zoo gekleed, 't zelfde in
oppervlakkig voorkomen en toch ook weer
zoo geheel anders. In „La Maison Diable"
kwamen ze voor hun genoegen, hier in de.
„Waterrat"; was het duidelijk te zien, dat
zij kwamen voor zaken, moeilijke, dringende
zaken Van alle kanten werden de hoofden
opgelicht bij hun binnenkomst en glommen
vijandige oogen in achterdochtige gezich
ten, doch toen zij 1' EU-anger Rouge zagen,
gingen zij weer aan hun verschillende bezig
heden, niets meer dan voorbijgaande nieuws
gierigheid toonende. L*Et ranger Rouge
noodigde Cornelia te gaan zitten. Een slanke
gespierde vrouw de vrijmoedige, onver
schrokken oogen op Cornelia gericht, trad
vervolgens op hen toe.
„Wijn, Martha", beval hij. „wijn voor
Le Roi" en" zijn oogen rustten op het
meisje naast hem ..zijn vriendin'.
Toen de wijn gebracht en de flesch ont
kurkt was, begon TEtranger te sprei.en.
.Mademoiselle", zeide hij. vaag door de
kamer kijkend, „laat mij u iets vertellen van
deze vreemde vrienden van mij. Ik ver
zeker u. dat ik u vannacht laat zien, wat
geen gids in Parijs u kan toonen. Den vori
gen nacht zag u de apachen dansen van
nacht zult u ze aan 't werk zien en in alle
bei zijn ze natuurlijk".
Cornelia keek langzaam rond, terwijl hij
korte Levensbeschrijvingen van enkelen gaf.
die hij uitpikte. De mannen en meisjes zaten
in groepjes van twee of drie en allen schenen
zij verdiept in wat zij deden. Twee
apachen, jonge, lenige kerels, waren bezig
een plan op te maken. Voor een ander paar
lag een hoopje juweelen, dat zij plechtig
verdeelden. Maar op één man, wiens eerste
jeugd reeds voorbij was, zijn grimmig mager
gelaat misvormd door een litteeken, dat van
zijn oog tot zijn kin liep, bleven Cornelia's
oogen 't langst rusten. Hij zat alleen en al
zijn aandacht was in beslag genomen door
een soort harnas, waarop hij heel dicht bij
elkaar dunne, scherpe nageltjes naaide.
Cornelia keek vragend naar haar geleider.
L'Elranger Rouge fronste de wenkbrauwen
en zijn oogen schoten vuur.
„Hij hoort niet tot de mijnen ik ver
bied dat", zeide hij.
„Maar wat doet hij?" vroeg Cornelia.
Hij heeft twee vijanden, zijn leeftijd
cocaïne. Die twee samen maken het hem
soms moeilijk aan dc politie te ontkomen,
daarom maakt hij het harnas, dat u ziet,
zoodat. wanneer iemand een hand op hem
legt, hij deze snel terugtrekt".
Cornelia sidderde.
„Dit leven is ruw, Mademoiselle", fluister
de TEtranger Rouge, „zij vragen niet wat
zij graag hebben, mijn vrienden hier, z\J
nemen het"
Cornelia staarde peinzend rond; toen be
merkte zij met schrik dat er al een uur
voorbij was.
„Ik moet terug gaan", zei ze snel.
..De auto staat tot uw dienst", antwoord
de 1 "Etranger Rouge, opspringend. Hij bracht
haar door een kleine zijdeur onmiddellijk
naar de wachtende auto.
Hij wenschte haar goeden nacht, terwijl
hij zich over haar hand boog.
i Wordt vervofedfc.
