De Mysterieuse Apache.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSOHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
20)
Even na elf uur verliet hij het hotel, nam
een taxi en liet zich naar den overkant van
de vieine brengen. Op den Qual ci' Orsay liet
hij de auto verder gaan en sloeg zelf den
Boulevard St. Germain in om zijn wacht te
beginnen. Hij was nog te vroeg voor de af
spraak er was nog veel verkeer van auto's
en voetgangers, ofschoon dit verminderde,
terwijl hij ais in-een droom wachtte op de
komst der vrouw.
Hij liep de lange straat op en neer, ter
wijl zijn hart zenuwachtig bonsde.
Ergens in de verte sloeg een toren kwart
voor twaalf, 't Zou nu niet. lang meer duren!
Waar zou die geheimzinnige vrouw vandaan
komen? Hoe zou hij haar herkennen en wat
zou de ochtend brengen?
Hij was nu aan het andere uiteinde van
den Boulevard gekomen bij den Quai St.
Bernard en plotseling zag hij uit de duister
nis een gedaante snel op hem afkomen. Het
was een slanke vrouw, gehuld in een donke
ren man-tel, het gelaat met een sluier- be
dekt.
Wild's keel werd droog hij voelde een
onstuimig verlangen om op die duistere per
soon toe te springen en haar de waarheid te
ontrukken. Doch in plaats daarvan bleef hu
jaarzelend staan, totdat de vrouw naast hem
was gekomen!
„Heeft u het geld?"
De woorden werden hem bijna toegeflui
sterd.
Hij stak de hand in zijn zak en bracht het
gewichtige pakje te voorschijn.
„Zeg mij", smeekte hij heesch, „Is zij
veilig?"
De vrouw schudde het hoofd. „Ik weet
niets", antwoordde zij, „ik ben maar een af
gezant, vlug het geld".
Wild stak haar het pakje toe en zonder
een woord te zeggen, nam zij het aan en
haastte zich weg in de richting, vanwaar
zij gekomen was.
Wild stond haar na te staren en toen
gebeurde er iets vreemds. In een deurpost
werd een schaduw zichtbaar, werd levend,
vlug en stil als schaduwen zijn en volgde de
donkere figuur, die nu de Seine overstak. En
terwijl Wild keek, werd er weer een schaduw
levend en nog een, totdat een half dozijn
andere schaduwen de snel verdwijnende
vrouw volgden, aangevoerd door een, grooter
en vlugger dan de anderen.
Wild slaakte een zucht, die op een srebrom
leek; terwijl hij wegging begon hij zich toch
geruster te gevoelen. Indien het waar was,
wat Royle geloofde, dan zou waarlijk deze
apache slagen, waar het de politie mislukt
was. God geve het!
Was Wild er bij geweest, dan had hij kun
nen zien, hoe de vrouw, goed en wel over het
water, haar mantel en sluier afdeed en zich
in Yvonne „la Féroce" ontpopte. De triom
fantelijke glimlach om haar roode lippen
zoude hem nieuwe reden tot- angst hebben
gegeven. Een goede nacht was dat geweest!
Honderdduizend francs en het meisje nog om
mee te spelen voordat ja, Raval, die
gek, had voor een keer gelijk gehad. Goud
was best. en haar wraak zou nog komen.
En een heele reeks duivelsche gedachten be
waarde die glimlach om de wreede lippen.
Zij haastte zich voort en haalde met diepe
teugen de koude nachtlucht in. Vanavond
moest het afgeloopen zijn. Wat had ze er aan
onnoodig gevaar te loopen, en Etienne werd
prikkelbaar. Yvonne lachte in het duister
stilletjes voor zich heen. Hij was jaloersch
die vent, zij hield niet van zulke menschen.
Bij een hoek, dicht bij de Place de la Bastille
vond ze een kleine gesloten auto met Raval,
die zijn pet diep over zijn oogen had ge
trokken, aan het stuur.
Hij leunde voorover om in Yvonne's schit
terende oogen te kijken.
„Goed!" zei ze. „Ik heb het geld, de zaken
zijn nu afgehandeld, nu komt het ver
maak".
Ze lachte een weinig en niettegenstaande
de zachte lucht, moest Raval huiveren. Vrou
wen waren hij paste verschillende hoe
danigheden op haar toe; maar Yvonne was
een koningin, een duivelskoningin misschien,
maar toch een koningin.
Yvonne stapte den wagen in en liet de
raampjes zakken.
De auto spoedde zich naar Ménilmontant
en terwijl zij steeds sneller voortvlogen om
hulden de schaduwen, die achtervolgd had
den, een langen, lagen racewagen, die weer
uit andere schaduwen gevormd scheen.
De jacht was begonnen.
HOOFDSTUK VIH.
Vitriool.
Bijna geruischloos liet Raval de auto stop
pen voor het smalle vervallen huis, waarin
acht en veertig uur geleden ook de niets ver
moedende Cornelia was binnengegaan.
Yvonne sprong uit de auto, Raval verliet
zijn plaats aan het stuur en beiden traden
het donkere huis binnen. Toen de deur ge
sloten was, knipte Raval zijn zaklantaarn
aan en haastig liepen ze de krakende trap
pen af naar den kelder.
In de deuropening bleef Yvonne staan, met
naar handen op de heupen. Haar oogen schit
terden toen Raval met zijn lantaarn het
krotterige vertrek verlichtte.
„Vlug een beetje!" zei hij, niet op zijn ge
mak. „We kunnen de auto daar niet laten
staan".
Zonder te antwoorden liep Yvonne naar een
hoek van den kelder en keek neer op iets
dat bij het eerste gezicht een bundel kleeren
leek. Met een valschen glimlach schopte ze
met haar slanken voet tegen het hoopje. Met
een gesmoord geluid trachtte Cornelia, die
met een pi op in haar mond op een hoop
zakken lag gebonden, haar hoofd ïop te
richten.
„La Féroce" lachte. „Zoo, mooie juffrouw",
grauwde zij, „nu ben je niet zoo mooi! Het
spijt me, dat ik van je moet scheiden; je
bezoek heeft mij veel genoegen gedaan, maar
Yvonne houdt haar woord en daar ze het
beloofd heeft, zal ze je naar papa terugzen
den"..
Er kwam langzaam een blik van verlich
ting, als kon ze het niet gelooven, in Cor
nelia's oogen. Deze laatste dag en nacht leken
de pijn en de eenzaamheid van een heel
ieven in zich samen te hebben geval, zoodat
de dood haar een welkome gedachte was.
En nu sprak deze vrouw, deze duivelin, die
in heel haar lage woordenschat geen ge
schikte uitdrukking voor haar haat tegenover
haar slachtoffer kon vinden, er van, haar
naar huis te zenden!
Toen Yvonne dien blik zag, lachte zij
weer
„Ja zeker, je moogt gaan, maar voordat je
vertrekt, moet je nog maar eens goed rond
kijken; goed, zegt ik je, want dit is 't laatste
wat je oogen ooit zullen aanschouwen. Je
vond l'Etranger Rouge knap, is 't hïet? Nu zul
je nooit meer weten of een man blank als
de dag, of zwart als de nacht is".
Cornelia keek in niet begrijpende angst op,
terwijl Ravalongerust, dichterbij kwam.
„Wat doe je?", vroeg hij.
Yvonne glimlachte hem tegen en Raval
deed een stap achteruit. Met een vlugge be
weging stak ze de hand in haar japon en
haalde een klein, blauw fleschje te voor
schijn.
Raval's gezicht werd wit, toen hij er naar
keek. Hij kende die fleschjes met hun vreese-
lijken inhoud.
„Je bent gek!" zei hij schor, ,,je zult toch
geen vitriool gebruiken?"
„Waarom niet?'
„En we hebben toch het geld!"
„Het geld!' Met een hartstochtelijk ge
baar nam ze het pakje op, dat Wild haar
had overhandigd, en wierp het voor zijn
voeten.
wDenk je heusch, gek, dat honderd, twee
honderd, vijfhonderdduizend francs mij zou
den geven wat ik verlang", en haar stem
werd zoo hoog, dat het bijna gillen leek.
Daarop ontkurkte zij het fleschje en een
kreet van afgrijzen ontsnapte Cornelia.
Yvonne hief het fleschje over haar gevangene
en lachte. Cornelia zag die beweging en met
een laatste dolle poging deed ze een uitval
met al de kracht, die nog in haar was. Met
een greep vatte ze Yvonne geheel onver
wachts bij de enkels; deze verloor het even
wicht, wankelde en viel met uitgestrekte
armen neer. Kreet na kreet weerklonk door
den donkeren kelder, toen de vreeselijke
vloeistof over haar hand en armen spat-
te.
Haar gillen werd plotseling overstemd door
een luid gebons op de deur en voordat Raval
een onderdrukten vloek geuit had, was deze
krakend opengesprongen en l'Etranger Rouge
trad binnen met een half dozijn volgelingen
vlak achter zich.
„Pak Raval vast, twee van jullie", riep hij,
en terwijl twee mannen op zijn bevel toe
sprongen, stapte hij de kamer door, links en
rechts hindernissen wegslingerend, totdat
hij de nu bewustelooze figuur in den hoek
had bereikt. Hij knielde bij haar neer, sneed
de koorden door en trok zachtjes de vuile
prop uit haar mond.
(Wordt vervolgd);.
DE AMERIKAANSCHE LUITENANT
SETTLE, die met Jean Piccard, den broeder
van den befaamden professor, een stratos-
feervlucht wil ondernemen.
HOE HEI NIET MOEST, Tijdens het handicap-springconcours op het concours-hippique te Hoofddorp viel de
heer Stehouwer met „Kwik" bij het nemen van een hindernis.
OVER DE HINDERNIS. Een prachtige sprong tijdens het springconcours op het jaarlijhch concours-hippique, dat Woensdag onder zeer
groote belangstelling te Hoofddorp gehouden is.
DB BEKENDE VIOLIST
LOUIS ZIMMERMANN ia
in verband met zijn zestig
sten verjaardag benoemd
tot Officier in de Orde van
Oranje Nassau.
EEN MEEVALLERTJE. Dc beelden van het dak van
het in afbraak zijnde gebouw van de Academic van
Beeldende Kunsten, die men eerst voor waardeloos
hield, blijken thans van waarde te zijn en worden
geschat op £1. 3000,—».
EEN DER DEELNEMERS aan de
bekende schietwedstrijden te Bisley
(Eng.) wist zich op origineelc wijze
tegen dc zonnestralen tc beschermen.
DE JAMAïCA-PADVINDERS die deze weck op doorreis t«
Rotterdam vertoefden, zijn behouden in Engeland aangekomen.
DE AANKOMST der deelnemende paarden
aan het groot concours hippique te Hoofd
dorp dat Woensdag onder begunstiging
van schitterend wees plaats had»
