m
De Mysterieuse Apache.
AAN DE DEMONSTRATIE der Joden te tonden tegen de Jodenvervolging in Duitschland
namen bijna veertigduizend personen deel. Dc demonstranten op weg naar Hyde Park»
Op den voorgrond eenigc rabbijnen,
PPi
LS»»
HET IN DU1TSCHLAND bij een noodlanding zwaar beschadigde Nederlandsche sportvlïegtuïg Ph-A.J.R., van Luitenant Asjes
en de heer Roclants, is Vrijdag met het motorschip „Maas" te Rotterdam aangekomen. Het op de wal plaatsen van de resten
van het vliegtuig.
DE FINALE van de vierriemsgiehen zonder stuurman, hij de hampioensroeiwedstrijden
te Sloten, werd Vrijdag gewonnen door Triton
ONGEVEER ZESDUIZEND GASTEN waren tegenwoordig op het tuinfeest,
dat het Engelsche koningspaar in het park van Buckingham Palace te Londen
gaf. De koning onderhoudt sich met de gasten.
EVEN EEN VERFRISSCHING. Drie
deelnemers aan de Tour de France
koopen even voor het bereiken van
Bordeaux een koelen dronk»
HET KÖLLNISCHE PARK TE BERLIJN zal
veranderd worden in openluchttheater, om daar
middeleeuwsche spelen op te voeren.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
22)
Daar er niets op de wereld was wat hij
op dat oogenblik niet voor haar wilde doen
stemde Wild toe met een edelmoedig voor
bijzien van het onverdiende verwijt.
Cornelia zette zich aan haar schrijftafel
om haar briefje te schrijven.
Het bleek moeilijker dan zij gedacht had
en zij verscheurde drie proeven, voordat zij
het goedkeurde.
„Maar je kunt hem natuurlijk niet alleen
ontvangen", zei Wild plotseling.
Cornelia keerde zich om en keek haar
vader verwonderd aan. „Niet alleen", herhaal
de zij, „maar waarom niet? Per slot van
rekening was hij toch
Wild onderbrak haar met een beslistheid,
die zij nooit te voren gezien had. „Mijn klein
meisje, die twee nachtgn hebben bijna een
ouden man van mij gemaakt en ik wil geen
risico meer loopen", en mot licht bevende
handen nam hij het briefje.
Cornelia keek naar de groote sterke han
den, die zooveel voor haar uit den weg had
den geruimd. Er was een oogenblik stilte,
voordat zij antwoordde.
„Vader, maar dan alleen jij, als je blieft"
zei ze onderworpen.
.Natuurlijk", stelde hij haar gerust; „wan
neer heb je hem gevraagd te komen?"
,,ik stelde morgenmiddag voor".
„Best, ik zal present zijn en mij keurig ge
dragen"., en nadat hij haar in 't oor had
geknepen, verliet hij Cornelia, die nog over
haar vloeiboek gebogen zat.
En 't duurde wel een half uur, voordat
Cornelia opstond van haar schrijftafel, maar
er was niemand die haar kon zien, bijtend
op haar pen, of kleine, wonderlijke schetsjes
teekenend over haar geheele vloeiboek, of
bewegingloos zittend in ernstig gepeins, al
maar turend naar het vierkante stukje
blauwe lucht buiten het raam. Daarna stond
ze op en begon rusteloos door de kamer te
wandelen en de ontelbare vazen, die door
mevrouw Lawson steeds van frissche en mooie
bloemen werden voorzien, te verschikken.
Plotseling bleef zij onbeweeglijk met sa
mengevouwen handen midden in de kamer
staan. Als ik het maar aan iemand kon
vragen, dacht ze; als maar iemand mij kon
uitleggen, waarom het leven zoo vol is van
zonderlinge dingen en waarom we allen
voortgedreven worden langs een bepaalden
weg. Waarom denkt nu iedereen, die ik ken,
dat ik het gedweeë vrouwtje van Frankiyn
Royle zal worden, ik? En met een meer
bevonden, dan vroolijken lach streek Cor
nelia haar blonde haar van haar voorhoofd
weg, dat nog zoo vaak pijn deed, en ging
langzaam naar haar kamer.
Vierentwintig uur later zat ze in een diepen
lagen stoel, met een boek, waarin ze echter
niet las, op haar schoot. Norman Wild was
bezig met een verslag van zijn agent thuis.
Beiden wachtten het bezoek van Cornelia's
bevrijder af, zooals Wild eenigszins ver
heven l'Etranger Rouge beschreven had, of
schoon Wild, die nu in stilte lachte over
zijn goede zaken aan den overkant van den
Oceaan, bijna de reden van dit ongewone
tête a tète met zijn dochter op zoo'n prach-
tigen middag had vergeten. Plotseling hoor
de men zachtjes lachen aan de deur, daarna
de opgewonden stem van Antoine, den par
ticulieren hotelknecht der Wild's: „Monsieur
Wild wenscht dat alle bezoekers worden aan
gekondigd", riep hij uit, toen iemand aan
den anderen kant den deurknop omdraai
de.
„Kalmpjes aan, mijn vriend", antwoordde
een diepe stem en er lag eenig vermaak in
zijn woorden. „Hier dat is voor jou en ga nu
maar weer terug tot je potten en pannen",
en met uitroepen van verrassing, gemengd
met verlegen verontschuldigingen, opende
Antoine de deur voor den verbaasden Wild
en de licht blozende Cornelia en kondigde
eenigszins schaapachtig aan: „Un monsieur"
Toen kwam l'Etranger Rouge binnen, tot
Cornelia's ergernis, ofschoon ze het gevoel
ongeduldig van zich schoof en onmiddellijk
overeind rees, in de meest nonchalante
kleeding van een student uit het Quartier
Latin. Hij nam zijn hoed af met een over
dreven buiging en knipte met zijn bruine,
goedgevormde vingers een draadje van hef
kale, zwartfluweelen jasje.
„Mijn vader!" stelde Cornelia onhandig
voor, na een korte stilte, waarin de bezoe
ker het meest op zijn gemak van het drie
tal scheen.
„Zeer vereerd", mompelde l'Etranger Rouge
met nauw zichtbaar vermaak in zijn oogen
en voerde weer uit, wat Wild reeds geprik
keld in zichzelf een hansworstenbuigin?
noemde
„Mijn dochter en ik wilden u bedanken"
begon hij met een wat ruwe stem.
„Monsieur is zeer vriendelijk", mompelde
l'Etranger Rouge, „wat Mademoiselle be
treft" en hij keek Cornelia nu voor het
eerst sinds zijn binnenkomen aan „zij
heeft mij een voorrecht bewezen ik moet
de meest bevoorrechte der menschenkinderen
geacht worden en weer boog hij diep
Cornelia stond op terwijl zij even onmerk
baar met haar voet stampte en liep dan
met een ongeduldig gebaar naar het raam
Wild trok streng zijn wenkbrauwen samen
hij had een kleur. „Mijn dochter liet u komen
om u zelf te bedanken,. Monsieur, en 't spijt
ons beiden, dat u de tastbare uitdrukking
van onzen dank weigert aan te nemen".
Cornelia deed haastig een stap vooruit en
keek Wild smeekend aan.
L'Etranger Rouge knipte andermaal een
onzichtbaar stofje van zijn mouw. „Mon
sieur moet deze gift maar aan de armen-
zusters geven", merkte hij rustig op, „zij
zouden zijn edelmoedigheid op prijs stellen
Maar Mademoiselle, ik houd u op, ik
ben nu werkelijk voldoende bedankt", voeg
de hij er zacht aan toe en zijn oogen wer
den zachter, teen zij op Cornelia's licht ver
ward gezichtje rustten.
„Au revoir, Mademoiselle zeker, 't ls
au revoir", mompelde hij nauw hoorbaar.
Dan wendde hij zich snel tot Wild, fcoog
andermaal met een sierlijken zwaai van zijr.
hoed, liep naar de deur en was verdwe
nen.
„Wel, waarachtig" viel Wild uit toen
de deur achter den bezoeker gesloten was.
„wat zag je toch in vredesnaam in dien
protsigen kwast; dat je hem toestond je
Parijs te laten zien. Cornelia, ik begrijp er
niets van. Zijn houding, zijn zwierigheid
„Maar, vadertje, zag je dan niet, dat het
allemaal door het geld kwam?"
„Het geld. en waarom als je belieft?" raas
de Wild. „Waarom zou ik zoo'n kalen avon
turier geen geld aanbieden, een
„Houd op. als je blieft", viel Cornelia hem
ini de rede, terwijl zij haar ooren met de vin
gers dicht liield, „ik ik heb hoofdpijn,
laten we over iets anders spreken", riep
ze ongeduldig uit.
„Heel goed, lieveling", antwoordde hij
wat angstig naar de roode wangen en de fel
schitterende oogen tegenover hem kijkend
„Ik zal je voor een poosje alleen laten,
rust wat, kindje" en nadat hij zijn brieven
bijeen verzameld had, ging hij naar de rook
kamer en trok de deur zacht achter zich
dicht.
„Een verspilde, belachelijke middag", riep
Cornelia tegen de vier muren uit, toen trok
ze de geheel en al onschuldige witte roos van
haar japon en zette die tusschen haar soort-
genoóten in een Chineesche vaas, die het
dichtst bij haar stond.
„Ik heb je niet hooren binnenkomen,
Frank", zeide Cornelia, toen deze vijf mi
nuten later de kamer in kwam en vlak bij
haar kwam staan.
„Neen, je scheen erg in gedachten ver
diept", antwoordde Royle wat bitter. Hij had
de aankomst en het vertrek van l'Etranger
Rouge in zijn phantastische kleeding gade
geslagen.
Cornelia wierp een vluggen blik op hem eri
keek toen door het raam naar de drukke
straat beneden. Haar zelfbeheersching was
weer geheel en al teruggekeerd.
„Is tante Julia niet met je meegekomen?"
vroeg ze koel.
„Cornelia", en Royle's stem was heesch,
„die die kerel grinnikte of hij de heele
wereld had gewonnen. Waarom ontvang je
hem nog *•- na
„Frank", en ze keek hem strak in de oogen.
„Begrijp goed, dat je niet het minste over
me te zeggen hebt. Ik mag je, ik waardeer
je vriendschap maar wat ik doe, wien
ik ontmoet dat gaat je absoluut niet
aan".
„Cornelia, ik heb je lief, ik heb altijd van
je gehouden. Alles, wat je doet en zegt, je
meest onbeduidende woorden, je dwaaste
daad is belangrijk voor me. Als ik soms te
gedienstig en bemoeial-achtig ben, dan
komt het, omdat ik het niet laten kan; ik
wou dat ik het kon, het zou beter voor me
zijn"
Cornelia's gezicht kreeg een zachte uit
drukking.
„Het spijt me, Frank", zei ze lief, „mijn
schuld ls het ook niet".
.Neen, jij kunt er niets aan doen. Ik zou
voor je willen sterven ?r. je speelt met mij".
Nu v/as het Cornelia's beurt om boos te
worden.
.(•Wordt vervolgd)..
