HET HAARLEMSCHE STADSBEELD.
Hoe wordt men millionnair?
ZATERDAG 22 JULI 1933
HAARLEM'S DAGBLAD
Hoe het eens was.
Hoe het geworden is.
De St. Bavo in de 18e eeuw.
Geluk IJver Concentratie.
De bekendste onder de millionnairs is we!
John D. Rockefeller, die door de petroleum
zijn fabelachtige» rijkdom verkreeg, cn op de
vraag, wat men moest doen om millionnair
te worden, antwoordde: „Men moet vooral
drie dingen hebben: geluk, geluk en nog
eens geluk, en tevens weten, hoe dit geluk
uit te buiten".
Van den genialen uitvinder Edison, wien
het zelfde gevraagd word, komt de bewering,
dat ijver en nog eens ijver de eerste en voor
naamste voorwaarde tot succes is, en van
hem is ook het gezegde: „Een genie is één
procent inspiratie en negen-en-negentig pro
cent transpiratie".
Ford huldigt het principe, dat men zijn
geheele aandacht moet concentreeren op één
branche, onverschillig welke deze is, en vol
gens hem spelen geluk en toeval in zaken
evenmin een rol als genie en intuïtie.
Zooals men dus ziet, zijn de opinies over
het millionnair worden, zelfs onder de „vak-
mensohen" niet eensluidend.
Het leven der millionnairs speelt zich niet
altijd af, zooals het op het tooneel of in de
filmromantiek wordt voorgesteld: van Kran
tenjongen tot koning van een of ander be
drijf, maar wel bezit het meestal een keer
punt, nameli.jk het oogenblik, waarop mis
lukking verandert in succes. Een voorbeeld
hiervan is de geschiedenis van Alfred Nobel,
den stichter van den Nobelprijs.
Reeds een paar jaar experimenteerde hij
in zijn laboratorium buiten Stockholm met
het doel een bijzondere krachtige springstof
uit. te vinden. De bevolking schuwde zijn
werkplaats, want reeds éénmaal was het
huis, waarin hij nitro-glycerine fabriceerde,
in de lucht gevlogen.
In een klein New-Yorksch hotel was eens
een agent van Nobel aangekomen, die den
portier een onschuldig uitziende kist in be
waring had gegeven, waarin zich tien pond
nitro-glycerine bevond. Toen de gast eenige
dagen niets van zich liet hooren, gebruikte
de portier de kist als zitplaats, wanneer hij
zijn schoenen opwreef. Op een dag bemerkte
een kellner, dat een roodachtige rook uit de
kist kwam. Men had nog juist den tijd ze
buiten te brengen, het volgende oogenblik
weerklonk een ontzettende slag, de straat
werd meters diep omwoeld en de huizen in
de nabijheid werden zwaar beschadigd.
Nog verschillende kleinere ongelukken had
den met de nieuwe springstof plaats, totdat
de wereld opeens werd opgeschrikt door een
scheepsramp. Een schip, dat 100 vaten dyna
miet naar Peru bracht, vloog onderweg in de
lucht, waarbij de geheele bemanning, 47
koppen, om het leven kwam.
Doch juist door die ongelukken was de
aandacht op de nieuwe springst i gevestigd
en de scheepsramp werd het uitgangspunt
van Nobel's succes.
Iets dergelijks is overkomen aan den Duit-
schen millionnair Alfred Krupp. den stichter
van de Krupp-Werke. In het midden der vo
rige eeuw werd te Parijs de eerste beroemde
wereldtentoonstelling gehouden en Krupp.
wiens gietstaal in Duitschland niet veel waar
deering genoot, wilde aan het buitenland
toonen, wat hij kon. Hij zond een blok van
ongeveer 10.000 kilo naar Parijs, maar het
voertuig, dat dit gevaarte naar zijn plaats
van bestemming moest brengen, zakte onder
den last ineen en tot verbazing van de Pa-
rijsche bevolking bleef de kolos uit Essen
midden op straat liggen. Het duurde een
halven dag, vóór men hem op kon richten en
een eind verder transporteeren. Maar nau
welijks op de. tentoonstelling, zakte hij met
balken en steunen in den grond en Alfred
Krupp kon door dit bloedige ongeval, dat de
aandacht op zijn fabrikaat had gevestigd,
een groot succes boeken.
Niet altfjd echter waren dergelijke krach
tige argumenten noodig om de behoefte aan
een bepaald artikel te demonstreeren.
De Zeepkoning Lord Leverhulme stond als
veertienjarige jongen in den kruidenierswin
kel van zijn vader. Zijn eerste taak was het
blok zeep, zooals het van de ziederlj kwam,
te verdeelen en voor den verkoop klaar te
maken. Reeds toen bemerkte de knaap, dat
de huisvrouwen eerder een stuk zeep mee
namen, wanneer het netjes en aardig verpakt
was, en toen later de jonge Lever zijn eigen
winkel had. deed hij dezelfde ervaring op.
namelijk hoe gewichtig de verpakking voor
den verkoop van een artikel is. De zeep, die
Lever maakte, onderscheidde zich dan ook
van andere fabrikaten hierdoor, dat de klan:
ze in een keurige verpakking ontving en om
het verschil nog grooter te maken gaf hij
ze een aantrekkelijkn naam. dien hij op ieder
pakje liet drukken: Sunlight soap.
Dit krachtwoord was in korten tijd tot
iedere Engelsche huisvrouw doorgedrongen,
terwijl Lever daarbij nog zorgde voor een ge
weldige en nieuwe reclame.
Van Engeland uit veroverde de Sunlight
zeep de geheele wereld en Port Sunlight, een
fabriekstad bij Liverpool, door Lever ge
sticht, werd het centrum van een der groot
ste Engelsthe industrie-concerns. Lever werd
Lord Leverhulme en binnen dertig jaar mil
lionnair.
John D. Rockefeller is een voorbeeld, dat
niet de ontdekker of uitvinder zelf million
nair werd, maar van iemand, die de practi-
sche beteekenis v/ist te begrijpen van een
ontdekking. Waar men omstreeks 1860 petro
leum vermoedde, streken honderden men-
sohen neer, die begonnen te boren, met het
gevolg, dat de een voor den ander de olie
wegboorde en nadat hun geld op was het na
eindelooze moeite opgaven en ferkennen
moesten, dat het bijna nog ondankbaarder
was dan goud zoeken. De jonge Rockefeller
deed anders, hij liet het risico aan anderen
over en beperkte zich tot het koopen van
petroleum, dat hem tot den rijksten man van
de wereld heeft gemaakt.
W. S.
ELINDEN SCHRIJVEN AAN
ZIENDEN.
Prof. Raoul Duval heeft een nieuw systeem
bedacht, waardoor het mogelijk wordt, dat
binden met zienden schriftelijk converseeren.
Onderling konden de blinden zoo iets al lang.
Ze zetten iets op schrift door het prikkèn van
punten, terwijl de geadresseerden lezen met
de vingertoppen.
Du va Is middel is dit: het z.g. brailleschrift
Igenoemd naar zijn maker) werd vereenvou
digd, zoodat ook zienden, wier concentratie
uit den aard der zaak kleiner is het gemak
kelijk kunnen leeren. Ook den ongelukkigen
zelf wordt door het nieuwe schrift veel
moeite bespaard. Het is phonetisclier dan
dat van Braille. Of zooals Duval het uitdrukt:
„Alles is gebaseerd op het oor". Zijn schrijf
wijze noemt hij dan ook: graphonie, een
combinatie van graphie (schrift) en phonie
of phonetica (klank of klankleer).
Te Parijs demonstreerde hij met een aan
tal blinden in het gebouw der „Association
des mutiiés des Yeux" (Maatschappij vafl
visueel invaliden
Het Brailleschrift vindt de professor niet
heelemaal logisch; er worden teveel varia
ties bij gebruikt en aan de orthographie
wordt nuttelooze aandacht besteed. De gra
phonie stelt schrijver en lezer echter in
staat het woord tusschen duim en wijsvinger
te vatten. De enorme dimensies, die de oude
methode vereischt, zijn verder onnoodig en
geld en tijd worden gespaard. Blinden en
zienden kunnen zonder moeite onderling cor-
despondeeren.
Duval heeft zijn stelsel in de gevangenis
uitgewerkt. Hij was valsch beschuldigd en
daardoor in de cel terechtgekomen. Daar
werd hij in het archief te werk gesteld, maar
hij weigerde hardnekkig iets uit te voeren,
tenzij voor zichzelf. Het gevolg was, dat men
het hem met alles lastig maakte. Hij -wist
evenwel een inktpotlood en wat-er te bemach
tigen, van een lat maakte hij een liniaal, en
tenslotte wist hij het zoo te sturen, dat hij
met zijn uitvinding, de graphonie, nog vóór
zijn vrijlating een brevet verwierf. De pro
fessor vervaardigde bovendien een interna
tionale grammatica en onderwijst zijn inven
tie in zeven talen. Vier lessen van een half
uur zijn voldoende om dc principes te leeren.
Blinden kunnen met Duvals systeem het
tot stenograaf brengen, te eenvoudiger omdat
ze evenals goed pianospelen goed typen kun
nen leeren.
W. S.
DE STEMMING DER JODEN IN
DUITSCHLAND.
Steeds toenemende angst.
Naar de Temps van den 17den Juli mede
deelt. is de emotie die zich sedert het begin
der nat. soc. Regeering in Duitschland van
de Joden aldaar heeft meester gemaakt, ge
durende de afgeloopen dagen in zeer sterke
mate toegenomen.
Het voortduren van de antisemitische actie,
die zich in het bijzonder in de provinciesteden
doet gevoelen en bovenal de niet te contro-
ieeren berichten, die van nieuwe maatregelen
tegen de Joden spreken, hebben ontelbare
Joden tot ontzettende wanhoop gebracht.
Deze angst der Joodsche bevolking
aldus de Temps is nog toegenomen ten
gevolge van de overigens aan alle Duit-
schers opgelegde verplichting om aan de
autoriteiten het bedrag van de bankreke
ningen. aandeelen of andere eigendommen
in het buitenland gedeponeerd, bekend te
maken. In meer gegoede Joodsche kringen
beschouwt, men dezen maatregel als een di
recte bedreiging tot inbeslagneming van hun
bezittingen.
Bovendien zijn de .1.1. Vrijdag afgekondigde
wetten betreffende het ongedaan maken dei-
naturalisatie en de ontzetting uit de Duit-
sche nationaliteit, van welke bepaalde on
derdeden speciaal op de Joden betrekking
hdjben. wel zeer weinig geschikt om de
Joden gerust te stellen.
DE CROOTE KERK.
De oude teekening toont aan. dat aan de
bijgebouwen der 31Bavo in den loop der
laatste eeuwen veel veranderd is.
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'Jiiiiiiüiiüiiüiii.'i;.1.!
WAT DE JODEN VAN PALESTINA
GEMAAKT HEBBEN.
HITLER'S GROOTE VERGISSING.
Er wordt te Londen een tentoonstelling ge
houden. die vooral ten doel heeft de aandacht
te vestigen op heL kolonisatiewerk, dat door
de Joden in Palestina werd verricht.
Er kon inderdaad geen beter antwoord ge
geven worden op de Jodenvervolging in
Duitschland. die in de gansche wereld zoo
veel verontwaardiging heeft gewekt.
Want daardoor blijkt eens te meer de ko
lossale vergissing die Hitier heeft gemaakt,
door een van de werkzaamste en levenskrach
tigste elementen uit de gemeenschap te wil
len uitsluiten.
Waaraan heeft de Duitsche cultuur de be
wondering en de sympathie te danken, die zij
sedert den wereldoorlog weer langzamerhand
aan het terugwinnen was?
Niet aan Duitsche tucht en Pruisisch mfll-
tarisme. Maar wel aan schrijvers als Remar
que, aan dichters en denkers als Emile Lud-
wig. Jacob Wasserman, Stephan Zweig, Leon
Feuchtwanger. de gebroeders Mann, die dooi
de heek wereld beroemd zijn: aan geleerden
zooals Einstein en Sigmund Freud; aan ge-
neesheeren zooals Ehrlich en Wassermann;
musici als Mendelssohn en Brahms, kunste
naars als Max Relnhardt en Stelbergy, za
kenlieden en organisatoren zooals een Ra-
thenau of een Schwabach. Om zelfs van de
ontelbare specialisten niet te spreken die bij
het groote publiek minder bekend zijn doch
onder vakgeleerden daarom niet minder ge
waardeerd worden.
Welnu, allen zijn Joden. Volgens het natio-
naal-socialisme is het hun geest, die niet
strookt met dien van het Duitsche volk.
Doch deze Jodenvervolgingen hebben
Duitschland niet alleen de sympathie van de
wereld gekost, zij hebben het land niet alleen
zedelijk en geestelijk verarmd, maar zullen
het ook stoffelijk verarmen.
Het is een groote vergissing, die Hitier
heeft begaan, te meenen, dat hij. door het
uitschakelen en vervolgen van de Joden,
eenige verbetering in de toestanden brengen
zal.
Integendeel: de Joden hebben meestal wel
stand gebracht, arbeid en nijverheid gescha
pen in de streek waar zij gevestigd waren;
de tentoonstelling te Londen van hun werk
in Palestina heeft dit wederom bewezen.
Palestina was een arm en dun bevolkt land,
zonder handel, zonder nijverheid, slecht ge
legen, grootendeels ingesloten door de woes
tijn, met slechts enkele havens van weinig be
teekenis aan de Middellandsche Zee.
Wat zou het lot zijn van de Joden die naar
Palestina wilden uitwijken? Hoe zouden zij
hun bestaan vinden op dien onvruchtba'/en
grond, te midden van een bevolking die hun
vijandig was?
De tentoonstelling heeft getoond wat daar
in veertien jaar tijd? jfertaan is: wegen wer
den aangelegd, steden gebouwd, moerassen
drooggelegd en in vruchtbare velden her
schapen.
Handel en nijverheid zijn er gevestigd.
Waar de Joden uit Palestina wel met de
meeste fierheid op wijzen, en niet zonder
reden, is op de nederzettingen te Tel Aviv, bij
Jaffa, het bekende Joppe uit den Bijbel.
Veertien jaar geleden was Tel Aviv een on
beduidend gehucht van 40 huizen; thans is
het een stad met 70.000 inwoners, met
schouwburgen en cinema's en koffiehuizen.
En in den omtrek zijn tal van fabrieken ver
rezen: steenbakkerijen, constructie-ateliers
weverijen, zeepziederijen, fabrieken van
kunstzijde en zoo meer.
Tel Aviv is thans het grootste centrum van
den sinaasappelcultuur, die een der belang
rijkste takken van uitvoer van Palestina is
geworden. Daar, in den omtrek, vindt men de
groote plantages, waardoor dit land thans op
den vierden rang voor den uitvoer van
sinaasappelen gekomen is,
In het afgeloopen seizoen werden niet min
der dan 4.500.000 kisten uitgevoerd en on
danks den grooteren afstand kunnen de
oranjeappels uit Palestina thans met die van
Spanje. Italië en Algiers concurreeren. Voor
het volgend seizoen wordt de uitvoer op zes
millioen kisten geschat. De kapitalen in deze
plantages belegd, hebben verleden jaar niet
minder dan 25?ó opgebracht.
Aanzienlijke winsten werden gemaakt door
het oprichten van een groote siroop- en mar-
meladefabriek. Sinaasappels, die van de boo-
men vallen, zijn geschonden en kunnen niet
meer vervoerd worden. Ze hebben geen waar
de meer en het daardoor geleden verlies kan
soms zeer hoog loopen. Maar voor het ver
vaardigen van stoop of marmelade kunnen
ze nog uitmuntend dienen. Het oranje- en
citroensap uit Palestina wordt thans naar
Europa uitgevoerd.
Enkele jaren geleden moesten schier alle
levensmiddelen nog uit het buitenland inge
voerd worden; tegenwoordig kan Palestina
reeds voor een groot gedeelte in eigen be
hoeften voorzien. Talrijke fabrieken zijn op
gericht: een groep Fransche Joden heeft een
groote cementfabriek gebouwd, zoodat men
zijn eigen cement fabriceeren kan; ook een
lucifersfabriek is in volle werking.
Haïpha, aan den voet van den Karmelberg,
is op weg de groote haven van den nieuwen
staat te worden; daar komen de buizen uit
van de petroleumleidingen die honderden
mijlen ver door de woestijn naar de petro-
leumbronnen van Irak voeren. Daar wordt de
petroleum overgepompt in de tankschepen,
die het product over heel de wereld voeren.
De exploitatie van de Doode Zee, die eeuwen
lang het zinnebeeld van doode verlatenheid
is geweest, is nog maar in haar begin De
Potasch Maatschappij van Palestina is be
gonnen met het uitbuiten van de minerale
en scheikundige stoffen die hier ln grooten
overvloed aanwezig zijn.
Hier hoopt men binnen kort genoeg che
mische meststoffen uit het water te trekken
om een groot gedeelte van het land vrucht
baar te maken. Zelfs de wateren van den
Jordaan werden dienstbaar gemaakt en ver
schaffen nu electrisch licht en drijfkracht
aan een groot gedeelte van de streek. Ook de
wereldcrisis, die reeds sedert ongeveer drie
ia ar over zoowat de geheele wereld woedt,
heeft, indirect tot den bloei van Palestina
bijgedragen.
Talrijke Joodsche ondernemingen, die door
de crisis getroffen waren, hebben hun bedrijf
naar Palestina overgebracht.
Door de vervolgingen van Hitier zijn tal
rijke Duitsche Joden naar Palestina uitge
weken, die er anders nooit aan zouden ge
dacht hebben hun vaderland te verlaten.
Veel van deze uitgewekenen zijn kapitaal
krachtige lieden en hebben dadelijk hun geld
in verschillende ondernemingen gestoken.
Zoo maakt Palestina thans een tijdperk
van bloei door, terwijl men overal elders
slechts over de erfeis hoort jammeren; of
schoon hoofdzakelijk een landbouwland is
het bezig zich in een industrieland om te
zetten; voor het oogenblik telt men er niet
minder dan zeshonderd verschillende takken
van nijverheid, die alle blijken van levens
kracht geven.
De groote vergissing van Hitier zal allicht
groote gevolgen dragen. Duitschland zal er
niet alleen zijn aanzien, maar ook een be
langrijk deel van zijn handel bij verliezen.
UIT DE WERELD VAN DE FILM.
MARION DAVIE S
die leed aan teveel aan schoonheid
Marion Davies is een van de sterren, die te
kampen heeft gehad met een teveel aan
schoonheid. Om haar plaats als goed actrice,
als uitstekend comedienne, op de juiste ma
nier te kunnen vervullen, had Marion Davies
te „vechten" tegen haar aantrekkelijkheid,
doordat bewonderende medespelers haar som
tijds te veel op den voorgrond lieten treden
en haar dus te veel als een enkeling in de
film lieten optreden, inplaats dat zij deel uit
maakte van het geheel.
Miss Davies werd geboren in Brooklyn N.Y.
als dochter van Mr. en Mrs. Bernard Douras.
Haar vader was rechter. Haar eerste onder
wijs ontving zijn op een christelijke school in
Brooklyn. Later ging zij naar de school, die
verbonden was aan het Klooster van het Hei
lige Hart té Hastings, waar zij o.a. werd on
derwezen in dramatische kunst, Fransche en
Engelsche literatuur en muziek. Hoewel zij
hier in diverse historische stukken optrad,
die door de studenten werden opgevoerd, ont
plooide zij geen op den voorgrond tredende
talenten.
Na deze school met goed gevolg te hebben
doorloopen, zocht Marion Davies werk bij het
New Yorksche tooneel. Daar zij echter niet
direct een plaats kon krijgen, nam zij een
betrekking aan in een der modemagazijnen
van Fifth Avenue, waar zij nieuwe modellen
ontwierp. Reeds spoedig daarna verkreeg zij
een plaats in het koor (dus niet als figurante,
maar als chorus-girl, wat een belangrijke
plaats is) van de show „Chu Chin Chow".
Hiervandaan ging zij naar de musical-show"
Oh Boy, waar zij tevens in danste. Florenz
Ziegfield, die er steeds op uit was, nieuwe
schoonheden te ontdekken, zag haar daar en
bood haar een plaats aan bij de beroemde
Follies.
Terwijl zij deel uitmaakte van de Ziegfield
Follies, poseerde zij voor de kunstschilders
Howard Chandler en Harrison Fisher. Zij
werd door het werk van deze twee zóó bekend
dat zij door Florenz Ziegfield geannonceerd
werd als „The girl of the magazine covers"
(het meisje van de omslagen der geïllustreer
de bladen). Voor Harrison Fisher diende zij
ook als model voor het beroemde schilderij
„Morning".
Terwijl ze in een winterseizoen, voordat de
nieuwe revue van Ziegfield begonnen was,
haar vacantie in Florida doorbracht, werd
zij aan het strand gefotografeerd met nog
eenige andere meisjes. Een filmfabrikant zag
deze opneming en haalde Marion over de Fol
lies te verlaten en voor de camera te gaan
spelen. Zij was zóó verlangend dat haar eer
ste film een succes zou worden, dat zij er zelf
het scenario voor schreef. Deze rolprent werd
gemaakt door een kleine maatschappij en
had een welverdiend succes.
Onder den invloed van schoonheid, manie
ren. houding en figuur, gingen de fabrikan
ten er ter-stond toe over haar als „star" te
anonceeren. Zij speelde hoofdrollen in: The
Belle of New York, The burden of proof. Ce
cilia of the pink of the roses. The cinema mur
der, April Folly. The Restless Sex. Buried trea
sure. Enchantment, The Bride's Play en The
young Diana. Haar schoonheid was, vreemd
genoeg, haar grootste handicap. Het publiek,
dat gauw genoeg haar persoonlijke charme
apprecieerde, lette daardoor minder op haar
talent.
Eerst toen zij in haar films komische ge
deelten van eigen vinding inlaschte, werd zij
door het publiek ten volle geapprecieerd. De
eerste film. waarin zij dit deed, was When
Knïghtwood was in Flower. Sindsdien is het
blijspel haar grootste kracht. Het eene succes
volgde op het andere; zij heeft groote triom
fen gevierd in Little old New York (Roman
in Twee Werelden), Janice Meredith, Yolan-
da. Zander the Great (Een jeugdig Held).
Lights of old Broadway, Beverley of Grali
st ark (Als de Vrouw regeert), The red Mill,
her Cardboard Lover (Haar Bordpapieren
Minnaar), Quality Street (Delftige Straat),
Patsy en Show People (Heel Hollywood op
Stelten). Haar eerste sprekende films zijn:
Marianne en Polly of the Circus.
STUDIO SNUFJES.
Laura la Plante, die in de Show-Boat op
trad, en die op het hoogtepunt van haar
roem 25.000 dollar per jaar verdiende, is voor
een 3-weeksche vacantie in Engeland aan
gekomen: haar eerste bezoek aan Europa,
Aan de News Chronicle vertelde ze, dat ze
gepasseerd wordt in de studios. Ze is gehuwd
met een filmregisseur in Hollywood, doch is
in geen twee jaar voor de camera opgetreden.
En toch zou ze wel graag weer willen. Maar...
geruchten, dat ze zich teruggetrokken zou
hebben, dat ze niet meer voor de film voelde,
„deden het hem".
Laura la Plante. in werkelijkheid mrs. W.
A. Seiter, getieeten, begon haar filmcar
rière als figurant voor 5 dollar per dag.
„Ik zou graag weer terugkeeren naar do
camera, maar niet voordat ik gevraagd
word, en die uitnoodiging laat lang op zich
wachten", zei ze glimlachend,
cliché.
Na beëindiging van de opnemingen voor
Tubhoat Annie zullen Marie Dressier en Wal
lace Beery samenspelen in de film Ferike.
De definitieve titel van de Jean Harlow-
Clark Gable film, oorspronkelijk aangekon
digd als Black Orange Blossoms, zal zijn:
Hold your Man.
LANGS DE STRAAT.
Bruiloftsstoet,
De dreining van het kind was niet van de
lucht. Tot tweehoog achter kon het in die
straat worden gehoord en wie. ondanks het
nachtelijk vroeger uur. dooaelijk verschrikt,
zich haastte om te zien, wat reden of oorzaak
was van dit lawaai, aanschouwde dan een
hoogst zonderlinge groep, waarvan het kind,
alleen reeds ter oorzake van het vreeselijke
dreinen, het onverwachte middelpunt vormde
Nochtans, dit kind was niet ouder dan zes
maanden. Zoo jong nog en reeds zóó be
dorven
Niettemin was de groep zelf ook het aan
zien waard, reeds om het uitzonderlijk vroege
uur, waarin zij zich op straat bewoog, maar
ma».r nog om de zonderlinge uitdossing dezer
familiegroep, welke ongetwijfeld van een
bruiloft keerde. Men oordeele.
Er was een pa, die de soliditeit en het
degelijke op het ronde gelaat gezicht gedrukt
stond en tochnu had hij een mutsje
op van gekleurd papier, zoo los en zwierig,
dat hij er zelf van geschrokken zou zijn, had
hij zich in den huiselijken spiegel bekeken.
Hij droeg een tulp in zijn knoopsgat en een
sjerp om het middel.
En daarna liep een moe. wier handen wezen
op huishoudelijke gaven, om er je hoed voor af
te nemen, en toch nu waren haar schou
ders getooid met tulpen, waarvan er ook een
in heur haar stak. goed zichtbaar, want ze
hield haar hoed in haar hand. Af en toe
lachte zij, niet geheel frisch meer.
Drie bakvischjes, een viertal tantes en even
veel ooms maakte de groep compleet.
Alleen was er nog het kind. dat nog altijd
die straat met de wildste geluiden vol-
dreinde.
Wil je stil wezen .1 siste een der
tantes, die het wurm droeg, maar de uit
werking was niet de gewenschte. Het wurm
had zijn eigen meening over het hem mee
sjouwen naar bruiloft, waarvan hij toch
niet genieten kon. Wat had hij aan een
fox-trot of een glaasje met boerenjongens
en wat aan papieren mutsen? Een schoone
luier wou ie, niets anders dan dat en voor die
meenihg kwam hij op. Toen waagde een oom
een verstandige vraag.
Waarom nam je 'm mee? vrqeg hij,
maar daarvan had hij spijt. In een overvloed
van woorden werd hem duidelijk gemaakt,
dat de moeder het wurm niet alleen wenschte
te laten en dat ze wel genoodzaakt geweest
was, om
En toen het zoover was ging een raam
open.
Door die raamopening keek een zeer kwaad
mensch, die niet het minste begrip had van
terugkeerende bruiloftsgangers. Zijn woe
dende stem overschreeuwde zelfs een oogen
blik het wurm, toen hij riep:
Mensch, wil je doorloopen alstublieft?
Nachtbrakers
Dat liet het wurm zich toch niet aan
leunen. Nachtbraken.... zes maanden oud
een nachtbraker, en zoo verdorven was hij
nog niet. Hij gilde nu. Hij had groot gelijk.
Lame nou doorloopen, we zijn er zoo!
zei pa.
En alsjeblieft vlug, zei de raamope
ning.
Me zool, schold tante, maar ze liepen
door. Vlugger nog dan straks en het op
schieten scheen het eenige, dat ook het wurm
interesseerde. Het zweeg even.
Gauw nou, drong een oom op nog
grooter spoed aan. Vooruit
Het werd een looppas. Ze haalden het, tot
twee huizen van den hoek. Het wurm was er
ingeloopen. Het had kracht verzameld voor
een laatste verschrikkelijk protest, maar het
werd juist toen het zou beginnen, gesmoord
door het dichtslaan van een deur.
Het festijn van de bruiloftsgangers was
uit.
TON RUYGROK, .1
