De Mysterieuse Apache.
IN DE SCHADUW VAN HET PARLEMENTSGEBOUW te Londen hebben
de schoolkinderen een heerlijke zandkuil om in te ravotten en hun vacantie-
verblijf in den grooten stad zoo aangenaam mogelijk te maken.
AAN DE START voor een rit over de Alpen. De deelnemende
wagens aan de betrouwbaarheidsrit over de Italiaanschc, Fransche
en Zwitscrsche Alpen bijeen op de startplaats te Merano.
DE FASCISTISCHE JEUGDAFDEELING, die per extra-trein van Italië
naar Berlijn i« gekomen, werd Woensdag ten stadhuizc in dc Duitsche
hoofdstad door het gemeentebestuur ontvangen. De troep voor het stadhuis.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
33)
„Débu", 'vulde de andere aan en nam in
eerbiedigen groet voor de Watteau-her-
derin zijn Napoleonsteek af; bij gluurde
vrijmoedig onder baar masker en liet zijn
blik rusten op haar ronde hals en blanke
schouders.
„Monsieur Débu Ah, aangenaam
bromde Deligny en liep door met een boozen
blik in zijn oogen, woedend, dat hij herkend
was.
Débu keek hem na. „De laatste verovering
van Monsieur le Comte Deligny", zei hij bij
zich zelf. „Een beeldje, maar toch geloof ik
wel te weten, waar deze bloesem ontlook",
en in gedachten liep hij de trap af.
Van een balcon af had, slechts een paar
minuten te voren, een meisje in wit satijn
met haar zakdoek gewuifd naar den be
stuurder van een grijzen tweepersoonswa
gen, die naast zich op de onbezette zitplaats
een zwart-fluweelen muts met pluim had
neergelegd, welke nu vervangen was door
een sewonen vilthoed van onopvallende
kleur" Hij wuifde er bevallig mee, terwijl hij
wegreed.
En boven in de balzaal laclne een be-
tooverend bruuiootfig zigeunermeisje de ver-
schb'pv. wc; uit de oogen van
„Het leven is vermakelijk, verrukkelijk",
verzekerde zij hem, schoof haar hand in de
zijne en drukte die blijde.
Hij keek op haar neer en lachte bescher
mend. „Iets anders", zei hij hardvochtig tot
zich zelf, „was onmogelijk".
HOOFDSTUK XHI.
HET LOT NEEMT WEER EEN WENDING.
Vanavond gaan we naar de Opera in de
loge van dien aardigen Mr. Débu, niet
waar?" vroeg Denise Levallier daags na het
Bal Masqué.
„Ja", antwoordde Cornelia met een zucht,
„en morgen dineeren wij met dienzelfden
aardigen Mr. Débu en twee dagen daarna
dineert hij bij ons. Dat zijn vijf avonden
dat het laat wordt! Wat je geachte moeder
daarvan zeggen zou, weet ik niet!".
Denise begon vroolijk te lachen en strekt-:
zich behageïijk in haar stoel. De beide meis
jes zaten in haar zitkamer, waar Cornelia
vluchtig eenige brieven beantwoordde en
stadsgezichten en kiekjes insloot voor een
breeden kling Amerikaansche kennissen.
Denise deed absoluut niets en verlustigde
zich in haar nieuw leven als een hagedis
op een door de zon-beschenen muur. Een
handwerk, want het meisje kon prachtig
borduren, lag nu op den grond, de zijden
draden hingen over de armen van den
stoel.
„Heb je het niet erg op Monsieur Débu?'
vroeg Denise onschuldig.
Cornelia schreef haar naam met een
öreede krul neer, vóór ze antwoordde.
„Jij wel?" zei ze afwerend, zonder
zien.
Met haar hoofd op zij overwoog Denfee
deze belangrijke vraag.
„Ja zeker, warom niet", zei ze nadenkend,
„maar jij weet heel goed, dat hij niet op
•■nii verliefd is".
„Ik wilde, dat het waar was", zei Cornelia
heftig en bekeek een buitengewoon slechte
reproductie van den Are de Triomphe.
„Hij is, wat wij in Frankrijk een goede
partij noemen, is 't niet?"
„Dat geloof ik wel als je het zoo op
vat", zei Cornelia onverschillig.
„In Frankrijk", Denise knikte nadenkend,
„kiezen onze ouders onze mannen. Als jij een
Fransch meisje was Cornelia en een
beetje bedeesd brak zij den zin af.
„Ga door", zei Cornelia kalm.
„Wel dan geloof ik, dat mon oncle Mr.
Débu voor je zou uitkiezen. Je zouct on
geveer zes weken verloofd zijn en dan
een groote trouwpartij", besloot ze met stra
lende oogen.
„Een afschuwelijke gewoonte", zei Cor
nelia scherp. „Elk meisie moet vrij zijn, zelf
haar keus te doen".
„Zijn die dan altijd zoo gelukkig die
andere huwelijken?" vroeg Denise i>2 eenig
stilzwijgen en bekeek haar goedverzorgde
nagels.
Cornelia lachte. „Getroefd", bekende ze.
„Ik geloof niet, dat er bij jullie meer onge
lukkige huwelijken zijn dan bij ons. Ik ge
loof dat dit wel ongeveer op hetzelfde neer
komt. Maar ik zal toch niemand ter wereld
het recht geven over mijn toekomst te be
schikken. zelfs vader niet", voegde zij er
met plotselinge heftigheid aan toe.
„Mr. Royle zei mij. dat hij vond, dat er
veel voor onze gewoonte te zeggen was", be
gon Denise een beetje verlegen, na een
nieuwe stilte.
„Zoo, zei hij dat? Toch geloof ik, dat hij
er sterk op tegen zou zijn. dat zijn vrouw-
voor hem werd uitgezocht".
Terwijl zij sprak, keek ze naar Denise er.
zag .vuist nog een lichten blos haar sma!
ovaal gezicht overtrekken. Met 'n licht-ver-
rasten glimlach om haar lippen keek ze het
venster uit.
Vóór Denise kon antwoorden, werd de deur
geopend en trad Wild binnen met eeh pak
brieven en papieren in zijn hand.
„Zijn je brieven klaar, Cornelia?", vroeg
hij, „ik was van plan ze zelf weg te brengen,
want je kunt dat hotelpersoneel niet altijd
vertrouwen, ze vinden het niet zoo erg als
er een paar verloren gaan".
„Juist klaar, vader", antwoordde Cornelia
en verzegelde hastlg haar laats ten brief.
Wild wendde zich tot Denise. „Ik ben
erg blij te hooren, dat je vader beter is.
beste kind", zei hij hartelijk. „Je tante ver
telde mij vanmorgen, dat je bericht gekre
gen had en dat ze weer thuis komen, 't Is
zeker nog meegevallen, hoewel koorts een
leelijk ding kan zijn".
Denise lachte ondeugend. ..Zqo gaat het
altijd; als vader pijn in zijn pink heeft,
denkt moeder al aan zijn begrafenis en zijn
gezondheid blijft altijd dezelfde", besloot
zjj met een lichte schouderophaling.
„Wel, wei, 't was niet kwaad als alle echt-
genooten zoo aan elkaar gehecht waren en.
beste meid, tante Julia is aan 't schijven
en vraagt of je soms nog wat te zeggen
hebt".
Denise stond gehoorzaam op en haastte
zich naar mevrouw Lawson, vader en doch
ter bleven alleen achter. Wild kneep In
Cornelia's oor en lachte teeder.
„Je ziet er goed uit. lieveling. Ik geloof,
dat het lang opblijven je beslist goed doet".
„Het zal wel moeten en er komt weer een
late avond", lachte zij, maar vader hoorde
niet de lichte spijt in haar stem.
„De Opera de loge van Débu ja, na
tuurlijk".
„Vader, hadden, we niet zelf een loge kun
nen huren?" vroeg ze met afgewend ge
laat.
„Zeker, maar dat zou vrij onhebbelijk ge
weest zijn tegenover Débu, vind je niet?
Zie je, beste kind", ging hij vlug door, „het
is van groot gewicht dat ik deze fusie hee'.e-
maal klaar krijg en Débu is daarin een der
hoofdpersonen. Je weet, ik handel niet voor
mij zelf, maar in 't belang der vennootschap
en natuurlijk rekent men er op. dat ik deze
zaak met goed succes zal afwikkelen".
Cornelia schoof teeder haar arm door den
zijnen.
„Zeker begrijp ik dat, lieverd", zei ze, „en
om u plezier te doen. zal ik zoo vriendelijk
voor hem zijn, als ik maar kan. Dochters
zijn evengoed nuttig als lastig, is het niet?"
vroeg ze wat peinzend.
Mijn lief klein meisje je bent alles wat ik
heb", antwoordde hij haastig en nam liefde
vol haar mooi, blond kopje in zijn beide
handen.
„Ga nu uw brieven posten", zei ze vroo
lijk. „Ik ga tante Julia helpen met haar
japon, ze is erg precies op haar kraagje,
niemand doet het naar haar zin".
Wild grinnikte en haastte zich naar de
lift.
Maar Cornelia maakte geen haast met
het wachtende kraagje. Ze sloot de deur en
ging in den stoel zitten, waaruit Denise was
opgestaan en speelde gedachteloos mei cc
vergeten zijden draadjes.
De neergelaten markiezen beschutten de
kamer tegen de heete middagzon, vazen met
bloemen verspreidden een fijnen geur en
toch, trots de omgeving, beving haar
een vaag gevoel van eenzaamheid. Zij wist
niet wat de toekomst brengen zou, zij was
onrustig, nu eens ongeloofelijk gelukkig,
aan weer heel vreemd te moede. Zij leunde
achterover in haar stoel en liet haar ge
dachten den moeizamen kring volgen, dien
zij den laatsten tijd gewoonlijk namen.
Maar een oplossing bestond er niet. dacht
zij bitter en haar oogen dwaalden naar het
portret van haar vader in de zilveren lijst,
dat haar stilzwijgend herinnerde, dat zij al
les voor hem was. En toch, zelfs als ze een
wees was geweest en juist dan.... Haaj
gedachten sprongen op onvruchtbare zij
wegen. (Wordt vervolgd).
DE CREMATIE van wijlen prof. dr. W. Storm van Leeuwen, hooglecraar aan dc Rijksuniversiteit
te Leiden, heeft Donderdagmiddag op Westerveld plaats gehad. - Het stoffelijk overschot wordt
het crematorium binnengedragen.
DR. R. S. BAKELS, de bekende portret
en landschapschilder, tevens voorzitter
van het bestuur der Academie van
Beeldende Kunsten, is zestig jaar
geworden.
MET EEN SCHEEPSNEUS OP TRANSPORT. Dc nieuwe neus van het s.s. „Johan de
Witt" der Stoomvaart Maatschappij „Nederland" is Donderdag van de terreinen der Ned.
Scheepsbouwmaatschappij te Amsterdam naar de Amsterdamsche Droogdok Mij. overge
bracht, om aan het schip gemonteerd te worden. Het transport onderweg.
EEN 700-JARIG JUBILEUM. Het stadje EIburg Bestaat dezer dagen 700 jaar.
Een tweetal aardige kiekjes van'de haven en het stadje zelf-.
