De Mysterieuse Apache.
RUBENS! EN JOONSTELLING bij de firma Goudstikker te Amsterdam. De heer Goudstikker
bekijkt een der schilderijenvoor de opening der tentoonstelling, welke Vrijdagavond beeft plaats gehad.
DE HEER HANS BYVANCK, eerste concert
meester der Haarlcmschc Orkcstverccniging, i»
Vrijdag tc Wassenaar in het huwelijk getreden
met mcj. Fickc Ridderhof. Het bruidspaar
verlaat 1 et stadhuis te Wassenaar.
NAAR BUITEN. Ongeveer 1500 kinderen vertrokken Vrijdag van de de Ruyterkade
te Amsterdam naar Westeroord in den Y-polder nabij de hoofdstad, om daar een
vacantiedag door te brengen. De jeugd gaat aan boord.
OP DE GROOTE MARKT TE NIJMEGËSjf ging Vrijdagavond de première van het
Middeleeuwsche spel „Mariken van Nieumeghe.u door de Amsterdamsche tooneelver-
eeniging. Een scene\uit het spel.
ONGEVEER TWEEHONDERD MEISJES uit Zweden, Noorwegen en Finland nemen deel
aan de Engelsch—Scandinavische zomerschool voor lichamelijke opvoeding, welke voor de
elfde maal thans te Sturry in Kent (Eng.) wordt gehouden. Finsche meisjes gereed om
de. Finsche gymnastiekmethode te demonstreeren.
DE INTOCHT DER VAANDELS bij de opening van de wereldjamboree,
welke te Godollo in de nabijheid van Budapest plaats vindt.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.i
34
De deur werd geopend en mevrouw Law-
son kwam binnen, haar gewoonlijk, zoo hel
der voorhoofd stond zorgelijk en over haar
arm hing een japon met een gcplisseerd
crêpe'-georgette kraagje. Zij wierp de deur
achter zich dicht, eonige papieren fladder
den op den grond en met een lach sprong
Cornelia op en boog zich vol ernst en met
overdreven ijver over de japon.
Als In een droom eindigde de prachtige
zomerdag en Cornelia kleedde zich voor de
Opera met het. vaste voornemen, om. zooals
ze beloofd had, de opmerkingen van Gas
ton Débu plichtmatig aan te hooren. Zij
hield van muziek en leunde genietend in de
donkere loge; zij luisterde stil met haai
oogen op het tooneel gericht naar de een
voudige. fijne Mozart-aria's. Vanavond zou
ze Wagner niet hebben kunnen aanhooren
merkte ze in zichzelf dankbaar op. Toer,
de Opera afgeloopen was, vroeg Débu haar
met grooten aandrang den volgenden avond
met hem te dineer en, zij met haar vader
als hij wilde mischlen was hel de laatst»
gelegenheid die zich bood, daar de zaker
afgedaan waren en zij, naar hij vreesde, Pa
rijs zouden gaan verlaten.
Cornelia schrok wat terug voor zijn aan
drang en keek vragend haar vader aan
de zaak werd als afgehandeld beschouwd.
De uitnoodiging voor het intiem diner, a
trois, in het Witte Huis te St. Cloud, werd
met een paar woorden aangenomen. Deze
afspraak op de overvolle stoep van het
Operagebouw zou echter zeer gewichtige
onvergetelijke gevolgen hebben.
„Zou je Mr. Débu als schoonzoon wen
schen, Norman?" vroeg mevrouw Lawson
toen zij een uur later in de hotellift stap
ten, om naar hun kamers te gaan.
Wild streek over zijn kin. „Ik wil je wei
zeggen dat hij mij daaromtrent al eens ge
polst, heeft en ik zei hem, zooals je wel
zult begrijpen, dat ik mijn dochter daarin
geheel vrij zou laten, wanneer ik vond, dat
de candidaat daarvoor in aanmerking
kwam".
„En wat zei hij daarop?"
„Hij zei mij, dat ze dit in Frankrijk betei
deden. Ik zie wel, dat Cornelia niet bijzon
der op hem gesteld is, maar ik moet toe
geven, dat hij mij geschikt lijkt en hij
is rijk".
„Maar zijn leeftijd", opperde ze.
Wild lachte en zuchtte. „Julia" zei hi.i
langzaam, „wanneer mijn dochter mij gaat
verlaten, dan zal dit mijn begrafenis zijn
bij wijze van spreken maar ik weet, da;
dit natuurlijkerwijze eens zal gebeuren en
wanneer zij heengaat, wil ik, dat het vooi
een man zal zijn, die haar geheel begrijp
en gelukkig za! maken en ik twijfel of eer.
jonge man dat zal kunnen. Vragen staat vrij
en ik heb Débu gezegd, dat ik hem niets
in den weg zal leggen, meer kon ik hem
liet beloven".
En toen zocht reeds laat op den na
middag van den dag. dat zij samen te St
Cloud zouden dineeren. Wild Cornelia op
ni£t een wan'nopigen blik in zijn breed
vriendelijk gezicht met de wakkere blauws
■>ogen.
.Lieveling", zei Mi ,l"
door Benedictus, den man, die uit Brussel
zou komen om met mij over het nieuwe
bijkantoor te spreken. Dringende zaken
hebben hem eerder naar Parijs gebracht
dan hij had verwacht, hij is juist aange
komen, maar moet absoluut den nacht
trein terugnemen; 't is dus beslist noodig.
dat ik naar hem toe ga en 'n ernstig onder
houd met hem heb, alvorens hij lyeer ver
trekt".
Cornelia luisterde aandachtig. „Dus we
gaan niet naar het diner", juichte ze bijna
Wild keek onthutst. „Ja, maar Débu stelde
er zich zoo veel van voor, 't Zou me een pak
van 't hart zijn als jij toch ging, maar na
tuurlijk", voegde hij er haastig bij, toen hij
de uitdrukking van haar gezicht zag, „ik zal
zoo gauw mogelijk komen. Ik zal een auto
laten wachten om onmiddellijk weg te kun
nen rijden als 't onderhoud afgeloopen is. Ik
zou je zeer dankbaar zijn als je wilde gaan
Débu is zeker op de hoogte van de aan
komst van Benedictus hij zal hem mis
schien zelf ook willen spreken en hij
zal mijn afwezigheid ook heel goed begrij
pen. 'tZou tamelijk onbeleefd schijnen als je
niet ging".
Cornelia aarzelde. Op ieder ander oogen-
blik zou ze ronduit geweigerd hebben. Een
avond tête a tête met Débu was het laatste
dat ze wenschte. En perfslot van rekening
was het misschien toch nog beter haar on-
gewenschten bewonderaar tot een verkla
ring te laten komen, hem te weigeren en
dan voor goed van hem af te zijn.Zij wend
de zich weer tot haar vader .die met nieuws
gierige spanning haar besluit afwacht
te.
..Goed. vader, ik zal gaan", zeide ze.
Wild glimlachte haar toe. „Débu's aut
ial over een poosje hier zijn", zeide hij. „en
dit is misschien de laatste keer want als ik
met Benedictus tot overeenstemming kom
zullen we heel spoedig Parijs kunnen verla
ten"
Cornelia kleedde zich met een vreemden
tegenzin aan. Zij zag tegen den avond op
en voelde zich zenuwachtig, wat, zooals ze
bij zich zelf zeide, toch eigenlijk dwaars was
Haar vader mocht Débu graag en scheen hem
te vertrouwen. Het was belachelijk van haar
zoo'n stille vrees voor haar gastheer te heb
ben. Hij zou waarschijnlijk een aanzoek
doen en dat zou pijnlijk zijn, maar dit was
toch geen nieuwe ervaring voor haar en
jong als ze was voelde ze dat ze zich toch
wel met een zeker gemak uit den toestand
zou redden. Dom er zoo over te tobben!
Eindelijk was zij klaar; een slank figuur
tje in licht blauw en zilver met als eenig
versiersel een dieproode roos. Toen mevrouw
Lawson haar met haar mantel hielp, kreeg
ze plotseling een onstuimig verlangen zich
in de armen dezer dame te werpen en haar
te smeeken, haar te vergezellen in plaats
van haar vader. M^ar zij onderdrukte die
ingeving, kuste tante Julia en ging naar
beneden naar de wachtende auto.
Terwijl deze rustig doorreed, keek Cor
delia door dc ruiten van den weelderigen,
donkerblan - en wagen gedachteloos naar de
voorbijgangers. De straten waren vol, an
dere auto's schoten voorbij en ze zag er
dames en heeren in zitten, gekleed als zij
zelf, waarschijnlijk ook uit voor hun genoe
gen.
„Ik word heusch zenuwachtig", zei ze tot
zich zelf met een schokje, toen de auto stil
hield voor een stremming in 't verkeer en
met een zucht leunde ze achterover, blij
met het korte oponthoud.
Over hen heen werd geroepen, een
andere chauffeur had een verkeerde bocht
genomen en belette een heele rij voort te
gaan, doordat zijn versnelling weigerde
Booze stemmen en sarcastisch.- raadgevin
gen klonken van alle kanten; links naast
haar begon een paard te steigeren en de
koetsier van een sleeperswagen mopperde
°iotcel;r>e viel er <>en schaduw aan hai-
rechterkant, toen ze opkeek zag Cornelia
een gezicht in de omlijsting van de ruit.
„Mademoiselle", zei een stem, en ze keek
met groote verbazing in de oogen van den
man. dien zij slechts als l'Etranger Rouge
kende. De stem vervolgde, ofschoon ze op
dat oogenblik nauwelijks de beteekenis be
greep van zijn woorden „ik ben niet ver
als u mij noodig hebt, ik zal toen was
het verkeer weer geregeld, de auto ging
voorwaarts en de spreker sprong op zij.
Cornelia aarzelde, keek naar den onbewo
gen chauffeur, aarzelde weer, maar toen
reed de auto weer vlug door. 't Was te laat.
Cornelia zat met een bleek gezichtje ver
achterover geleund, vol weerzien, verwon
derd en onvoldaan. Zou ze de auto laten
stil houden. Maar onder welk voorwendsel?
Iedere minuut bracht haar echter verder
buiten de stad. Ze verviel in een droomerig
gepeins, dat voortduurde tot de auto met
geknars van remmen stil hield voor het
witte huis in St. Cloud. De deur werd ge
opend en men leidde haar de lage steenen
trap op naar de welverlichte hall. Débu
kwam haastig aangeloopen en groette haar
op een verlangende, bijna in het oog loopend
vriendelijke manier.
„Ik ben zeer vereerd", zei hij. bracht haar
hand aan zijn lippen en hield die een oogen
blik vast.
„Mijn vader komt zoo gauw mogelijk",
zei ze luchtig, „hij zei, dat u wel alles om
trent dien vertegenwoordiger uit Brussel zou
weten, een zekeren Monsieur Benedictus
en met snore, eentonige stem gaf zij
hem alle bijzonderheden, zij wist omtrent de
onverwachte aankomst, terwijl hij haar ge-
eidae naar de kleine, smaakvol ingerichte
zijkamer aan het eind van een booggang,
die de heele lengte van het huis besloeg en
3p den rozentuin uitkwam.
(Wordt vervolgd).
