De Mysterieuss Apache.
Ned wielrenners naar Parijs. Vernietiging van groote hoeveelheden bloembollen.
^r? KONINGIN cn H. K. H. Prinses Juliana luisteren naar een uitvoering
van The Norland Castle Band, het muziekcorps van het Leger des Heils te
Londen) dat Maandag in ons land arriveerde tot het geven van concerten»
en 'e middags in de Residentie concerteerde.
VORSTELIJKE HULP. De koning van Engeland (x) en Prins
George (xx) helpen de bemanning van de „Britannia" een handje
tijdens de zeilwedstrijden van CoweS) waaraan ook het koninklijk
jacht deelnam.
TE HEEMSKERK worden groote hoeveelheden bloembollen die op de veilingen den minimumprijs niet
kunnen opbrengen, vernietigd. De bollen worden op de vuilnisbelt geworpen en verbrand.
DE FRANSCHE AVIATEURS CODOS (RECHTS) EN ROSSI
(LINKS) die het lange-afstandsrecord verbeterden*
FRANZ I, vorst van Liechtenstein
•wordt 28 Augustus a.s. 81 /aar,
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
36)
„Hij is dood", zei hij kort. Dan sprong hij
overeind en keek weer vlug en voorzichtig
de kamer rond. „Vlug nu, er is geen minuut
te verliezen, als u hier gevonden wordt
mot hem" hij schopte verachtelijk met
zijn voet tegen den doode „zal het voor
u zeer onaangenaam zijn, zoo niet erger.
Doe gauw de deur open".
„Die is op slot".
Hij keek naar he stille, naar boven ge
wende gelaa. „Den sleutel?", vroeg hij
grimmig.
Zij wees met een be venden vinger. „Die
heeft hij".
Handig doorzocht hij Debus zakken,
vond den sleutel en liep naar ole deur.
„Buiten staat een auto. Zeg niets tot den
man aan het stuur, ofschoon u hem kunt
vertrouwen", fluisterde hij, toen hij den
sleutel in het slot. stak en langzaam den
deurknop omdraaide.
Cornelia knikte. Zij was nu weer bijna
kalm. Waarom had zij niet eerder aan zijn
belofte gedacht? Hij had haar immers, toen
zij op weg was naar deze afschuwelijke
plaats, gezegd, dat hij in de burut zou zijn.
Deze man misleidde haar niet. Waarom had
zij er niet aan gedacht? Dan was haar veel
bespaard gebleven.
„De man buiten zal u regelrecht naar uw
hotel brengen, maar eerst moet u mij iets
beloven", zei hij met diepe, dringende stem.
„Ja?" fluisterde zij en keek hem in de
oogen.
„Beloof me, dat, wa er ook gebeure, u
niets zult zeggen van uw bezoek hier; nu
zal er veel, dat verborgen was aan het licht
komen. Ik heb u vannacht gevolgd, omdat
ik den waren Débu ken niet den man,
dien den wereld ken. Wilt u me dit belo
ven?"
„Maar vader weet het; mevrouw Lawson
ook de andere twee misschien niet,
maar
„Zij moeten zweren, dat zij zullen zwijgen,
kind, u kent de gevolgen voor u zelf niet,
u was met hem alleen, denk daar aan
als het puubliek wordt zijn stem werd
haastig en dringend.
„Ja, ik beloof he u".
„Zweer het", en hij bracht zijn gezicht
vlak bij het hare.
„Ik zweer", herhaalde zij flauwtjes.
Met een lichten hofdknik opende hij de
deur en bleef staan luisteren. Er kwam
geen enkel gerucht uit het stille huis, hij
knielde neer om zijn schoenen uit te trek
ken en raadde haar aan, het ook te doen
„De voordeur is recht voor ons uit", fluis
terde hij in haar oor; „loop achter mij aan.
tot we er zijn en hol dan naar de auto
Waar is uw mantel?"
„In een kamertje bij de vordeur", fluister
de zij terug.
Zij slopen de gang in en begonnen hun
vreemden tocht. Nauwelijks op weg zijnde
hoorden zij even wel eenig gerucht en
ergens boven werd een licht aangeknipt.
„Gauw!" fluisterde l'Eranger Rouge.
Cornelia verhaastte haar stap. maar liep
tegen een piëdestal aan, een. porceleinen
beeld begon te wankelen, kantelde om en
viel met gerinkel op den grond. Een oogen-
blik bleef ze verlamd van schrik en met
angstig kloppend hart stil staan en terwijl
ze zoo aarzelde, hoorde zij een schelle stem
roepen:
„Jules! Henri! Houdt den dief.
Uit een ander gedeelte van het huis werd
een antwoord teruggeschreeuwd; een twee
de licht verscheen op het bovenste trappor
taal, deuren werden geopend en stemmen
naderden.
„Courage!" fluisterde l'Etranger Rouge,
die haar bijna droeg, „we zijn er bijna.
Uw mantel.— hier?" Hij lichte een gordijn
op tastte in den blinde rond tot z'n hand de
plooien voelde van een zijachtig weefsel. Hij
wierp het over haar schouders.
Een streep maanlicht viel juist boven hun
hoofd.
Zonder nog voorzichtigheid in acht te
nemen rukte l'Etranger Rouge de deur open
en "duwde het meisje voor hem uit het ter
ras op. „Naar de auto God helpe u", en
hij sloot de deur achter haar dicht. Van alle
kanten kwamen lichten en een knecht
sprong de trappen af.
De mannen sprongen op hem toe, ook hij
kwam dichter bij hen. Met zijn rechterhand
sloeg hij handig den eersten tegen den
grond, zette zijn voet op den enkel van
den tweeden en liet hem met een slag val
len. doch, voordat hij zich kon omkeeren.
had een derde hem te pakken en hij was
hopeloos buiten gevecht gesteld. Geboeid
en hulpeloos keek hij hen aan met een glim
lach op zijn mager gezicht.
„Wat wilt u van mij?", vroeg hij rustig.
De man, die hem gevangen had, ant
woordde buiten adem:
„Je bent een dief, een inbreker, wat heb
je gestolen?"
„Een dief", riep een heesche stem, „hij is
een moordenaar", en de stem werd zoo hoog
dat het. eerder op gillen leek.
.Mr. Débu is dood, hij is in den rug ge
schoten!"
Er heerschte een oogenblik van stilte en
schrik. Dë mannen want er scheen geen
vrouwelijk personeel in het huis te zijn
bromden en redetwistten onder elkaar en
eindelijk ging er één naar de telefoon om
de politie te waarschuwen, terwijl een andei
l'Etranger Rouge bleef bewaken.
„Die koorden zitten erg vast" zei hij, „u
zoudt mij zeer verplichten, ze wat losser te
maken, met drie stevige kerels om me te
bewaken, kan ik toch geen kwaad doen".
Ze gingen niet in op zijn verzoek en
schouderophalend bleef de gevangene kalm
de komst der politie afwachten. Cornelia
was gered, verder gingen zijn gedachten
niet. Men had haar niet opgemerkt, in zoo
ver dus was hij geslaagd. Zij was nu goed
en wel op weg naar Parijs. Zijn ooren waren
gespitst gebleven, zelfs onder het vechten
met zijn belagers en hij meende de auto te
hebben hooren wegrijden.
Eindelijk kwam een politieagent, zeer ge
wichtig en onder den indruk van den ernst
der zaak. Toen hij getracht had iets van de
waarheid uit het verschrikte personeel te
krijgen, beval hij, dat de gevangene, die
nog steeds gebonden was, naar de kamer
zou worden gebracht, waar het doode
lichaam van Gaston Débu lag.
„En weet u" zei een der knechts opge
wonden, „hij schoot hem achter in den rug,
die schurk! Mijn arme meester kon zich dus
niet verweren".
„Iets gestolen?" vroeg de agent.
„Wij hebben nog niets nagezocht, maar de
dief heeft zeker zijn zakken volgestopt".
„Men zal hem doorzoeken; intusschen ar
resteer ik hem voor moord".
„Ik ben onschuldig", zei de gevangene; „ik
was buiten, toen ik het schot hoorde en
daar ik een ongeluk vermoedde, klom ik
door het raam om te zien, wat er gebeurd
was".
„Een zeer aannemelijk verhaal", antwoord
de de gendarme, „u kunt dit de commis
saris nog eens opdisscben".
„Uw naam?"
L'Etranger Rouge lachte hem ironisch
toe. „U weet zoo veel, ik twijfel niet, of u
komt daar ook wel achter", zeide hij.
„Ha, de politie heeft uw dossier zeker al",
zei de agent triömfantleijk. Toen richtte hij
zich weer tot het personeel. „Had hij een
medeplichtige?"
„Nleen, we hebben niemand gezien, hij
moet alleen zijn geweest".
L'Entranger Rouge slaakte een zucht van
verlichting. Voor het oogenblik was dit alles
wat hij verlangde te hooren. Later zou hij
al zijn krachten wijden aan zijn eigen zaak.
Hij was leelijk in 't nauw gejaagd en hij
zou al zijn bedrevenheid al zijn verstand
noodig hebben, om zich er uit te redden.
„Dus, hij is de eenige misdadiger", ver
kondigde de agent, „ik zal hem meenemen.
U zorgt er voor dat er in dien tusschentijd
niets wordt aangeraakt, niets, begrepen?"
L'Etranger Rouge onderwierp zich aan
het onvermijdelijke. Een dokter was reeds
onderweg; daarna zou de commissaris
komen voor het onderzoek, het verhoor en
die zou mogelijk vaststellen, hoe de misdaad
was geschied.
„Ik ben gereed", zei hij koel.
Toen de deur achter Cornelia was dicht
geslagen, had een hevige angst haar bevan
gen. Het tooneel met Débu, zijn dood, haar
vlucht, dit alles had er toe bijgedragen om
haar ongevoelig te maken voor alles. Zij was
zich alleen bewust van een hevig verlangen
weg te gaan, zoover mogelijk van de be-
weginglooze figuur op den grond, een ver
langen, dat samenging met een beangsti
gende ongeschikheid om te denken of te
redeneeren als in een vreeselijk nacht
merrie. De toestand van haar redder, de
mogelijke gevolgen van haar daad. haar
eed, alles was voor het oogenblik weg§9-
vaagd! Zij zal alleen die strakke, wijdopen
oogen. sWoröl ▼ervolgdi.
TER GELEGENHEID van het 35-jarig bestaan van de Amsterdamsche sportclub „Olympia" werden Maandag langs
den Ringdijk om den Haarlemmermeerpolder wielerwedstrijden gehouden om den gouden Englebert-band en andere
fraaie prijzen. Amateurs onderweg.
DE NOORD-NEDERLANDSCHE DEELNEMERS aan de Internationale Wielrenkampioenscbappen zijn
Maandag van het Centraal-Station te Amsterdam naar Parijs vertrokken. Het gezelschap op het perron
even voor het vertrek van den trein.
