De Mysterieuss Apache.
Werkzaamheden voor de nieuwe Waalbrug te Nijmegen.
Een allegorische optocht te Lochem.
DE HERTOG VAN AOSTA inspecteert de eercwachfc van
deelnemers aan dc automobiclwcdstrijdcn op het circuit van
Pcscara in Italic, die dezer dagen gehouden zijn.
DE DUITSCHE RIJKSKANSELIER ADOLF HITLER bestu
deert te Nürnbcrg dc plannen voor den bouw der tribunes
in verband met den op handen zijnden Rijkspartijdag.
EEN ZEER GROOTE MENIGTE is naar Eislebcn gekomen ter viering van
de Lutherfeesten. Een overzicht van het marktplein, geheel gevuld meö
een belangstellende schare.
DE INTERNATIONALE ZWEMWEDSTRIJDEN FRANKRIJK—NEDER
LAND in het Olympisch zwemstadion te Tourellcs. Dc finish van het
mtmmes 100-meter rugzwemmen voor dames, dat door mej. Oversloofc
(Nederland) gewonnen werd.
HET 700-JARIC BESTAAN van Lochem. Maandag werd in de jubileerende stad een
grooce allegorische optocht gehouden, waarin vele aardige voorstellingen te bewonderen vielen
VOOR DE NIEUWE BRUG over de Wna! te Nijmegen is men thans bezig met de werkzaam
heden voor de peilers. Een overzicht, gemaakt vanaf de Belvédère.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
48)
..En u liet. hem dien smaad ondergaan",
zei Cornelia bitter.
.Meent u soms. dat ik niet gestraft
ben?" gilde Yvonne ais een bezetene. „lede
ren dag, ieder uur heb ik hetzelfde ge
leden als hij zal lijden, maar ik zeg u
nog eens, dat het niet gemakkelijk is. je
hoofd onder de guillotine te leggen", en ze
brak in een waanzinnig snikken uit.
Cornelia keek haar vast aan. „Die be
kentenis moet openbaar gemaakt worden",
zeide zij.
..Ka. wat kunt u daaraan doen?" en Yvon
ne wierp het hoofd in den nek.
Cornelia deed een pas achteruit en legde
haar vinger weer op den belknop.
.Luister", zei ze duidelijk. ..Als ik even op
deze schel druk. komt er dadelijk hulp en
kan ik u aan de politie overleveren, die
heel gemakkelijk de waarheid uwer woor
den kan achterhalen als ze eenmaal weet,
wat u mij hebt- bekend".
„Bel dan maar", schreeuwde Yvonne uit
dagend.
„Er is ook een andere mogelijkheid. Schrijf
een korte bekentenis met de voornaamste
-;i er staat pee en inkt op de tafel
fi.t onderteekent u en geeft het aan mij
en ik be'.oof u op mijn eerewoord, dat ik er
^geen gebruik van zal maken voordat u twee
uur tijd gehad heeft om weg te komen. Nu
kunt u kiezen".
Yvonne staarde als verdwaasd rond. Ze
was geheel ongewapend, want sinds ze een
beter leven leidde, had ze zelfs geen dolk
bij zich. Als ze op Cornelia toesprong en op
haar meerdere kracht rekende om haar er
onder te krijgen, wat haaT zeker zou luk
ken zou ze haar toch niet kunnen be
reiken. voordat, deze gebeld had, waarop de
heele staf bedienden haar te hulp zou ko
men. Zij was gevangen en nog wel door dat
meisje, dat ze opnieuw haatte en verachtte.
Ze trok haar bovenlip op en toonde met
een katachtig gebrom haar spitse tan
den.
Cornelia gaf geen teeken van angst.
„Nu?" vroeg ze koud.
HOOFDSTUK XIX.
Hereenigd.
Yvonne wierp haar een blik vol onuit-
5prekelijken haat toe.
„Ik kan schrijven", zei ze woest. „Wat
moet ik zeggen?"
„Wat ik u juist gezegd heb. Hoe en waar
om u Gaston Débu neerschoot".
Yvonne naai eeo stuk papier met het
hctelhoofd er cp. nam de pen en doopte die
in tien inktpot. Toen beyon se met veel om
slachtigheid er. telkens weifelend aan haar
bekentenis. Het duurde lang eer ze er mee
klaar was, zóó lang, dat Cornelia die toe-
onmiskenbare bekentenis. Cornelia's hart
kalmte haar ging begeven. Eindelijk was
het klaar. Yvonne legde de pen neer, her
las wat ze geschreven had. en zette haar
handteekening.
„Ziehier!", zei ze en woedend smeet ze
haar bekentenis voor Cornelia's voeten
neer.
Met haar hand nog op den belknop, bukte
Cornelia zich om het op_te. rapen en las Jiet
door. 't Was slecht geschreven en vol fou
ten, maar het was toch een duidelijke en
onmiskenbare bekentenis. Cornelia's haart
sprong op van vreugde, want dit beteekende
leven en vrijheid. Het papier stijf vast
houdend. ontsloot ze de deur en hield deze
wijd open.
„Ga", beval ze.
Yvonne ging zwijgend de kamer uit. Cor
nelia zag niet eens den blik van felle woede,
die haai bij het naar buiten gaan werd
toegeworpen. Gedurende de twee volgende
uren sloot Cornelia zich op in haar kamer.
Zelfs Julia Lowson durfde ze niets te ver
tellen uit angst, dat de bekentenis zou wor
den gebruikt vóór de tijd. dien ze gegeven
had. verstreken was. Haar vader zou nu
spoedig terugkomen en hem zou ze het kost
bare document laten zien en dan zouden
ze te zamen naar de Süreté gaan.
Ze liep onrustig door de kamer, ze kon
niet stil blijven zitten van vreugde. Over
een poosje, een heel klein poosje, zou hij
vrij zijn en zij had hem gered. Ze dacht
aan hun laatste ontmoeting een paar uur
geleden en trachtte zich de volgende ont
moeting voor te stellen. O. dat bracht haar
bijna buiten zich zelf: van louter vreugde
kon ze niet geregeld meer denken. Ze be
tastte de bekentenis met bevende vingers en
toen ze weer was gaan zitten, wipte ze stil
met haar stoel heen en weer, in-geïukkig
en vol overstelpende dankbaarheid.
Teen Wild thuis kwam. waren de twee
uren bijna verstreken. Sprakeloos van ver
wondering luisterde hij naar hetgeen ze
vertelde.
Ze had nu uitgesproken en vóór hem lag
de bekentenis, ,,'t Is bijna een wonder. Ik
—ik weet heusch niet, wat ik daarvan zeg
gen moet. Kleed je aan, we gaan onmid
dellijk naar de Süreté".
„Neen. pas over twintig minuten", ant
woordde Cornelia opgewonden. „Ik heb mijn
woord gegeven, dat za1ik niet breken".
Hij keek haar aan, trotsch op zijn doch
ter. Hij wist dat ze geen minuutje van den
beloofden tijd zou afnemen, hoe zwaar het
haar ook viel.
Toch kon hij den angst voor den afloop
van dit alles niet onderdrukken. Hij gaf
zich alle moeite, zich nu geen zorg te maken
voor de toekomst en alleen blij te zijn met
de plotselinge verandering in het stralende
meisje, dat voor hem stond. Toen de twee
uren eindelijk verstreken waren gingen zij
samen naar de Süreté en na het gewone
wachten werden ze bij den Préfect de police
binnengeleid.
Vóór Wild iets kon verklaren, had Cornelia
in één adem haar ervaring verteld en de be
kentenis van Yvonne onder de verbaasde
oogen van den Préfect gelegd.
De Préfect las het aandachtig door en
knikte gewichtig; toen hij aan de met moeite
geschreven handteekening was gekomen
keek hij zijn bezoekers aan.
„Ik twijfel niet aan de waarheid, maar we
moeten natuurlijk zekerheid zien te krijgen,
we moeten nader onderzoeken. Ik kan u ech
ter wel zeggen, dat we goed op de hoogte
zijn 'van de daden dezer vrouw. Dit is kin
derspel voor haar geweest".
„Zult u zal hij kwijtschelding krijgen",
stamelde Cornelia.
„De executie zal natuurlijk worden uitge
steld. Ik zelf zal onmiddellijk naar den mi
nister. den „Ministre de Justice", gaan.
Cornelia's gezicht, vertrok zich een weinig.
Ze had gemeend dat l'Etranger Rouge on
middellijk in vrijheid zou worden gesteld,
zonder aan wettelijke omslachtigheid te
denken.
Wild richtte zich weer tot den Préfect.
„Daar mijn dochter zelf deze bekentenis
heeft bewerkt, zult u wel begrijpen, dat we
dat we er groot beiang in stellen".
De Préfect boog beleefd.
„En daar wij er in betrokken zijn, dunkt
mij, aatjiet_het teste.».4^^
u zeker wel bekend is, te vragen voor ons
op te treden. U zult hem wel eenige inlich
tingen willen geven".
„Zeer zeker", beloofde de Préfect.
Ze verlieten de Süreté en reden regelrecht
naar het kantoor van Mr. Fleurie, die de
geschiedenis met onverholen belangstelling
aanhoorde. Hij greep Cornelia's hand en
schudde die hartelijk.
„Mijn gelukwenschen, Mademoiselle", riep
hij uit. „Het was werkelijk knap werk zulk
een vrouw te verschalken! Aan u en aan u
alleen zal deze ongelukkige man zijn leven
te danken".
„Wanneer zal hij in vrijheid worden ge
steld?", vroeg Cornelia rustig.
Fleurie keek haar met een ondeugende
flikkering in zijn oogen aan.
„Een knappe, jonge man", zei hij niet zeer
zakelijk. „Chère Mademoiselle, hij zal vrij
komen, zoodra volgens de wet zijn onschuld
is bewezen. Er zijn nu al detectives uitgezon
den om die vrouw op te sporen en mij dunkt
dat ze zeer weinig kans tot ontsnappen
heeft".
Zult u ons ieder uur den voortgang van
zaken laten weten?" vroeg Wild.
„Zcodra ik iets weet. zal ik u onmiddellijk
opbellen", beloofde hij. „Weest u maar ge
rust. Onze wet- is rechtvaardig, de waarheid
zal zeker aan het licht komen".
Maar rustig zijn kon Cornelia niet. Toen
ze weer in het hotel terug waren, waar me
vrouw Lawson hen opgelucht en blij af
wachtte. bleef ze voortdurend in de buurt
van de telefoon, vloog van het toestel naar
het raam en weer terug, liet alle avondbla
den halen en bleef steeds in een opgewonden
afwachting.
(Wordt ver-volgdü.
