De Mysterieuse Apache.
De aankomst van prinses Ingrid van Zweden op Schiphol,
OP DOORREIS van Londen naar MalmS. arriveerde Dondcrdagmlddaq Prinses Ingrid van Zweden per vliegtuig een achtjarigb viervoeter met een twee-jarigen berijder op het ruiterfeest, dat
n 7 L ..I,-,7.4 dezer dagen te Westenhanj HilJ (Eng.) gehouden werd. De jeugdige ruiter was, zooal»
op Schiphol, waar zij korten tijd vertoefde. De Prinses na aankomst op bet vliegveldbegrijpelijk de lieveling van het publiek.
DE EERSTE PAAL voor het nieuwe
bassin van de zweminrichting aan den
Heiligeweg te Amsterdam is Donderdag
geslagen.
BRUTE KRACHT bij het nummer touwtrek
ken op de atletiekwedstrijden der politie te
Redhiil bij Londen.
BEVALLIGE BELANGSTELLING voor een
der geëxposeerde auto-cars op het concours
de carrosserie, dat Donderdag op het terras
„Seinpost" te Scheveningen gehouden werd.
OP HET TERRAS ran „Seinpost" te Scheveningen ts Donderdag een concours de
carrosserie gehouden voor luxe-, bestelauto's en luxe-autobussen. Voor dit concours
bestond van deskundige zijde veel belangstelling.
DE KONING VAN ENGELAND heeft in gezelschap van
de Engelschc koningin een bezoek gebracht aan Leeds, bij
welke gelegenheid hij het nieuwe stadhuis opende. De
aankomst der vorstelijke bezoekers voor het stadhuis.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
51)
„Zou je mij de gebruikelijke kleeren voor
zoo'n gelegenheid kunnen leenen?" vroeg
hij.
„Die zouden je vreemd staan", lachte zijn
broeder en hij keek met stillen trots naai
de krachtige gestalte. „Neon, boven in je
kamer ligt een costuum, dat je dragen kunt
tot, Je zelf naar je kleermaker kunt gaan.
Alles wat ik dacht, dat je noodig zoudt heb
ben. kun je daar vinden, tenzij" voegde
hij er met fonkelende oogen bij „jé voor
deze bijzondere gelegenheden je eereteekens
wilt dragen die hebben ze mij toegestuurd
toen je naam in de verliezerslijst was ver
schenen
Deligny gaf zijn broer een stevigen klap
op zijn schouder, die den wij tengeren de
Selinnes lachend deed ineenkrimpen en
haastte zich de kamer uit. Toen hij terug
kwam. bekeek zijn broer hem met blijkbaar
welgevallen.
„Aha. mon brave", zei hij vroolijk, „je ziet
er keurig uit, maar zou het wel verstandig
zyn?"
Deligny bloosde onder zijn even gebruin
de huid.
„Waarom?" vroeg hij.
„Ze zal je niet kennen", plaagde de Selin
nes, terwijl hij een bediende belde, wlen hij
opdracht gaf zijn auto te laten voorkomen.
Raoul Deligny wilde zelf chauffeuren. Hij
vloog over de wegen met een vaart, die zijn
broer meer dan eens den schrik om het hart
deed slaan. Eindelijk bereikten zij hotel Con
tinental en heel langzaam stond de man die
zich daar het laatst verscholen had op dien
ongeluksavond, van zijn plaats aan het
stuur op.
Nu hij Cornelia op voet van gelijkheid
zou ontmoeten, voelde hij zich verlegen als
een kind. Met zijn ouden bijnaam was ook
zijn overmoed, de open vrijmoedigheid van
de apache verdwenen, hij kon zijn zelfbe
wuste houding niet terug vinden!
„Kom", haastte de Selinnes. „Eerst- rijd je
of het een race geldt en nu we er zijn ben
je zoo langzaam als een schildpad".
Ze traden het hotel binnen en de Selinnes
liep naar den „chef de réception". i
„Wilt u mijn kaartje bij Mr. Wild afge
ven?" vroeg hij rustig.
HOOFDSTUK XX.
Madame La Comtesse.
Wild en Cornelia waren samen in de zit
kamer. toen het kaartje van de Selinnes
werd binnengebracht. Hij bekeek het en
begreep er niets van.
.".Due de Selinnes", zei hij binnensmonds
„Ik heb dien naam nog nooit gehoord,
maar ik zal toch even gaan. Ik ben weer
gauw terug lieveling", voegde hij erbij,
Cornelia tersluiks aankijkend, „en dan zul
len we wat uitgaan, als je zin hebt".
Cornelia glimlachte, Wild ging de kamer
uit en sloot de deur zacht achter zich
dicht.
Cornelia liep naar het raam en bleef daar
staan kijken met diepe rimpels in haar
voorhoofd. Ze wist niet beter of vandaag
zou 1' Etranger Rouge vrij komen en ze had
het ln haar hoofd gezet hem tegemoet te
gaan. Maar ze wist niet zeker, hoe laat hij
vrij zou komen, zelfs niet of hij werkelijk
vandaag ontslagen zou worden uit de ge
vangenis, dacht ze met onbedwingbaar on
geduld. Ze had zelf Mi-. Fléurie opgebeld en
ook de Süreté getelefoneerd, maar niemand
had haar de juiste inlichtingen kunnen ver
strekken.
Toen ze daar naar de drukke straat on
der haar raam stond te kijken, vermoedde
ze geen oogenblik, dat haar vader haar voor
het allereerst in haar leven opzettelijk om
den tuin had geleid. Hij had er zorg voor
gedragen, dat haar het uur der bevrijding
van 1' Etranger Rouge niet werd medege
deeld, voordat hij werkelijk de gevangenis
verlaten had. Natuurlijk begreep hij, dat
een ontmoeting onvermijdelijk was. Maar
wat daarna zou gebeuren, daar durfde hij
nog niet aan denken. Maar hij wilde niet
dat zij elkaar terug zouden zien bij de hek
ken van de gevangenis, waar waarschijnlijk
ook nog een heele menigte zich zou bevin
den, belust op sensatie. Voor zulke dingen
was Wild onvermurwbaar en Cornelia had
dus tevergeefs aangedrongen.
Cornelia zuchtte en trommelde zacht op
de vensterbank. Ze was koortsig van onge
duld, ze wist er geen uitweg voor, het ver
teerde haar. Zoodra haar vader klaar was
met dien „Duc zoo en zoo" zou ze er nog
eens op aandringen naar „La Roquette
Prison" te rijden om te vragen, wanneer
l'Etranger Rouge in vrijheid zou worden ge
steld. En als vader niet mee wou gaan, ging
ze maar alleen. Zenuwachtig kneep ze de
lippen opeen en keek naar de klok.
Een tikje op de deur bracht haar weer tot
de werkelijkheid terug.
„Binnen", riep ze onverschillig.
Een bediende hield de deur wijd open.
kondigde aan: „Comte Raoul Deligny" en
verdween.
Cornelia ving den naam op en wendde
zich half onwillig van het raam af. Maar op
hetzelfde oogenblik doortrilde een heftige
schok haar tenger lichaam en, als betooverd
staarde zij naar den binnenkomende.
Want de deur was weer zachtjes gesloten
en een slanke, goed gekleede heer stond in
de kamer. Een heer met donkere oogen
die smeekten. Een heer onberispelijk
gekleed. Een heer De kleur week uit
Cornelia's wangen en haar blauwe oogen
stonden vol ongeloovige blijdschap.
Toen slaakte zij een vreugde-kreet, die
meer een snik was, trad op de gestalte toe
strekte haar armen uit en zij lagen
in elkanders armen. Geen van beiden sprak
totdat Cornelia stralend van geluk ihaar
hoofdje oprichtte. Langzaam boog hij zijn
hoofd, kuste de zacht-trillende lippen en
keek naar het lieve, gelukkige gezichtje,
naar de oogen, die hem tegenstraalaen,
naar den rosen blos op haar wangen.
„Zeg me nog eensherhaal nog eens
de woorden, die je in de gevangenis tegen
mij zei", fluisterde hij.
Tot antwoord trok Cornelia zijn hoofd
omlaag, vlak bij het hare en bracht haar
lippen bij de zijne.
„Die lieve oogen, die zooveel tranen om
mij gestort hebben", mompelde hij en kuste
ze teeder.
Het bleef een heelen tijd stil, maar einde
lijk begon Deligny te spreken.
„Liefste", zei hij en zijn stem klonk diep.
„Ik ben zoo gelukkig, dat ik me zelf weer
ben, ik ben blij, dat ik een naam, dat ik
familie heb, maar het zou me alles niets
kunnen schelen, als jij er ook niet blij om
bent. Toen ik den dood voor oogen had, heb
je me iets gezegd, waardoor ik zelfs den dood
lichter kon dragen. En nu weet ik, dat je
het niet alleen uit medelijden gezegd hebt.
Ik heb een gevoel, alsof ik de geheele wereld
ten geschenke heb gekregen".
Cornelia glimlachte gelukkig, maar scheen
nog over iets na te denken.
„Ik zou je zoo graag bij je naam noemen?"
vroeg ze eindelijk verlegen. „Vertel mij eens
hoe je eigenlijk heet".
Raoul".
Ze zei het hem na en vol verrukking keek
hij naar de lippen, die den zachten, vreemd
klinkenden naam uitspraken. Toen keek ze
verschrikt op. „Die kellner kondigde jou
aan", zei ze plotseling. .Raoul, hoe heet jé
verder?" En alle twee lachten ze blij en zor
geloos.
„Deligny, natuurlijk! Nu al vergeten!" Hij
stak verwijtend zijn wijsvinger op. „En ik
werd nog al zoo netjes aangediend".
„Heb je iets uit te staan met dien „Duc"
van vader?" vroeg ze. 'tLeken haar allemaal
raadsels. „Je moet zoowat samen zijn bin
nengekomen".
„Mijn broer die zeker zijn ongeduld
niet kan bedwingen om kennis met je te
maken", riep hij vroolijk uit. „Ik zal voor
zichtig moeten zijn", ging hij met gemaak-
ten schrik in zijn stem door, je moogt hem
enkel maar een hand geven, meer niet. Mijn
hemel! je moest eens verliefd op hem wor
den!" en Raoul streek met een tragisch ge
baar over zijn voorhoofd.
Lachend en verlegen antwoordde Cornelia
hem op de nieuwe, wonderlijke wijze. Toen
sloeg hij zijn arm om haar middel en leidde
haar naar een canapee. Dicht naast elkaar
gezeten, vertelde hij haar zijn geschiedenis.
Cornelia's blauwe oogen schitterden vol be
langstelling. medelijden en liefde, of fonkel
den van bewondering, terwijl hij vertelde.
Zij werden niet gestoord dit kostbare,
vreedzame uur was geheel voor hen.
Later op den dag kwam Wild tamelijk in
de war bij Julia Lawson en trachtte zijn ge
voelens onder woorden te brengen.
Cornelia heeft je zeker alles al verteld?"
begon hij.
Mevrouw Lawson knikte toestemmend.
(Wordt vervolgd).
