Zeilwedstrijden te Portland.
De schai in 't oude Holland
DRUIVEN DIE NIET ZUUR ZIJN. Een druivenplukker
aan den arbeid in een der Loosduïnsche kassen, waar de
pluk in vollen gang is,
HOE DE FOTOGRAAF de Maastrichtscbe
kermis zag
BIJ DB KRALINGSCHEPLAS Iaat de gemeente Rotterdam ttans In werkvcrickaPSng ecD bosck, strandbad en
plantsoenen aanleggen. Een kijkje bij de plaats waar binnen eenigen tijd de nieuwe aanwinsten xullen verrijzen.
VOOR MATROZEN DER ENGELSCHE MAR/NE is te Portland een groote zeilwedstrijd
gehouden, Hierboven een overzicht, genomen van boord van H, M.S. „Nelson".
PRINS KNUD van Denemarken is in bet huwelijk getreden
met Prinses Carolina Mathilde, dochter van Prins Harald, broeder
van den Deenschcn Koning. Het bruidspaar na de huwelijks
voltrekking.
FEUILLETON
(Een geval uit de practijk van
Wil J. Sanders, detective).
door tIDO VAN EWOUD.
(Nadruk verboden.
13)
Ik slaagde er nu in den ambtenaar te over
tuigen van m'n relatie tot de beide, in be-
wusteloozen toestand aangetroffen perso
nen, zoodat ik toestemming kreeg hen in
mijn coupé onder te brengen, waar ik het
venster, zoowel als de deur opende, zoodat
voldoende frissche lucht kon binnenstroo
men. Ik bemerkte onmiddellijk, dat het ge
val niet ernstig was. Sanders bewoog zich
reeds weer onrustig en het duurde niet lang.
of hij sloeg de oogen op.
Op dit moment betrad een nog jonge man,
gevolgd door den anderen douane ambtenaar
de coupé. Hij stelde zich voor als dr, Blu-
menstein uit Mariénburg en wijdde daarna
onmiddellijk zijn aandacht aan de beide pa
tiënten. Een der ambtenaren werd opgedra
gen een schaal koud water en uit den restau
ratiewagen wat citoensap te halen en toen
deze met het verlangde terugkeerde, waschte
hij Sanders en van Dobben slapen en polsen,
waarop beiden al spoedig weer bijna geheel
de ouden waren.
„U had daar niet veel langer moeten blij
ven", meende dr. Blumenstein, terwijl hij
zijn bril met zwart montuur afnam en zorg
vuldig de glazen begon te poetsen. „Het :s
nu bij een lichte bedwelming, waarvan u
wellicht morgen reeds niets meer zult bespeu
ren, gebleven, maar een enkele uren langer
verblijf in die atmosfeer zou ongetwijfeld uw
beider dood tengevolge hebben gehad".
Deze laatste uitspraak scheen Sanders ge
heel tot de werkelijkheid terug te roepen. Hij
sprong plotseling ovei-eind, maar de aarts
trachtte hem 'tegen te houden.
„Hoho, zóóver zijn we nog niet", zei hij
op kalmeerenden toon, welke een geneesheer
tegen een recalcitrante patiënt pleegt aan te
slaan. „Voorloopig doet u beter u vooral niet
op te winden. Eenige uren rust zullen u be
paald goed doen! Hoe ver gaan de.heeren?"
vroeg hij, zich tot mij wendend.
„Tot Èlbing", antwoordde Ik,
„Maar m'n waarde lieer", zei dr. Blu
menstein, zich nu weer tot San
ders richtend, ..dan heb je immers nog bijna
vijf uren den tijd. Probeer nog eens even de
slaap te vatten. Tegen den tijd dat je uit
moet. stappen, zullen we je wel waarschu
wen
Maar de detective was niet te bewegen de
zen raad op te volgen.
„U houdt mij ten goede, dokter, dat ik, al
vorens den trein te verlaten, eerst eens een
onderzoek wil kastellen naar de oorzaak van
dit intermezzo. Of dacht u, dat ik van plan
was rustig een aanslag op mijn leven te laten
plegen zonder ook maar een poging te doen
den dader aan de justitie over te leveren?"
„De justitie vertegenwoordig ik", klonk nu
een stem en in de deur verscheen een jong
militair in khaki uniform.
Naar mij later bleek, was de plotselinge
verschijning van dezen man niet aan een
toevallige omstandigheid toe te schrijven. In
de Poolsche corridor nl, worden de doorgaan
de Duitsche D-treinen aan het grensstation
onmiddellijk door Poolsche militaire politie
bezet, De deuren der wagens worden gesloten
en niemand mag tijdens 't oponthoud in de
stations den trein verlaten, Vroeger moesten
zelfs de ramen der coupe's gesloten blijven,
doch hieraan wordt tegenwoordig vrijwel niet
meer de hand gehouden. Het is de taak van
de militaire politie op de naleving van deze
bepalingen te letten.
De onderofficier, die blijkbaar in dit deel
van den trein dienst deed en door den
douane-ambtenaar was gewaarschuwd, kwam
nu nadèrbij, op den voet gevolgd door den
hoofdconducteur, die zich eveneens „ambts
halve" voor het gebeurde interesseerde en
reeds met potlood en notitieboekje klaar
stond om van een en ander rapport te ma
ken.
Sanders was nu wel genoodzaakt te blijven
en hij onderwierp zich met een wanhopig ge
zicht aan het dubbele verhoor, dat hem dooi
de beide mannen werd afgenomen. Toen hem
na zijn naam en woonplaats ook naar zijn
beroep gevraagd werd. meende ik dat hij even
aarzelde, maar toen hij met vaste stem „par
ticulier detective" antwoordde, scheen dit in
't geheel geen verwondering te baren. Dat
men er zelfs niet aan dacht dit beroep in
verband te brengen met den aanslag, bleek
wel uit de kort hierop volgende vraag van
den sergeant, of de heeren reeds hadden vast
gesteld wat hun ontroofd was. De man meen
de dus met slachtoffers van. een eenvoudigen
trein roof te doen te hebben.
Sanders liet hem in dien waan. Hij zeide
daarvoor nog geen gelegenheid te hebben ge
had maar er onmiddellijk een onderzoek
naar.te zullen instellen. Hij kreeg daardoor
meteen gelegenheid het advies van den arts
onopvallend te negeeren en zich naar zijn
eigen slaapcoupé te begeven. Het liefst zou
hij op dit oogenblik, daaraan twijfelde ik
geen momentalleen zijn geweest, maar hij
kon helaas niet verhinderen, dat de onder
officier, de hoofdconducteur, een der douane
ambtenaren, de juffrouw van den slaapwa
gen en tenslotte dr. Blumenstein hem op den
voet volgden,
Ik achtte het in de gegeven omstandig
heden verstandiger bij van Dobben te blij
ven, die zich nog te slap gevoelde om op te
staan. Sanders had immers nog aan het be-
gin van dit avontuurlijke tweede deel van
onze reis gezegd, dat de makelaar zich zoo
weinig mogelijk alleen moest vertoonen. Ik
ging dus naast zijn bed zitten en trachtte
hem wat op» te beuren, maar dit bleek ge
heel overbodig.
„Over een uurtje ben ik weer zoo gezond
als een visch", verzekerde hij lachend op
mijn vraag, hoe hij zich voelde en met een
komische zucht liet hij er op volgen: „Onze
groote onbekende heeft een taaie aan me. Ik
ben benieuwd, wat me morgen weer boven
m'n hoofd hangt".
Ik dacht aan den ouden heer dien ik op het
terras van café Bauer had gezien en stelde
van Dobben van mijn vermoedens in kennis.
Deze bleek echter lang niet'zoo enthousiast
over m'n ontdekking als ik zelf.
„Zoudt u denken", vroeg hij sceptisch, „dat
een bejaard man tot-dergelijke dingen, als
wij nu beleefd hebben, in staat zou zijn? U
moet niet vergeten, dat Bauer een door vele
Nederlanders bezocht café is. zoodat de aan
wezigheid van een landgenoot daar niets ver
rassends heeft".
„Met uw laatste opmerking ben ik het ge
heel eens", antwoordde ik. „maar het raad
sel, hce iemand er achter is gekomen, dat wij
een uitstapje naar Wannsee zouden maken
een plan, dat immers eerst op het terras
bij Bauer in ons opkwam vereischt toch
een oplossing. Naar mijn meening moei
iemand dat daar hebben afgeluisterd, iemand
die ons volgde en ik blijf het merkwaardig
vinden, dat slechts de oude heer in dit ver
band mijn aandacht heeft getrokken".
„Vermoedelijk, doordat hij zich als een
lezer van de „Mercuur" ontpopte", merkte
van Dobben nog op met een flauwe poging
om te schertsen, wat hem in de gegeven om
standigheden niet zoo heel vlot afging, maar
toen hij zag, dat ik wederom een tegenwer
ping wilde maken, liet hij er haastig op vol
gen: „u kunt echter volkomen gelijk hebben
en ik zou u dan ook willen adviseeren den
heer Sanders van uw ontdekking deelgenoot
te maken".
Daar de detective op dit moment juist weer
onze coupé binnentrad, was de gelegenheid
daartoe gunstig, maar ik wenschte toch eerst
het resultaat van zijn onderzoek te verne
men. Hij liet ons niet lang in het onzekere.
Zich tot van Dobben wendend, die inmiddels
was opgestaan en nu op mijn koffer plaats
nam, zei hij: „Wij zijn misschien de eersten,
meneer van Dobben, voor wie het bestaan
van de Poolsche corridor een geluk beteekent.
Als deze passen-controle niet had plaats ge
had, zou onze vriend Wils in Elbing zeker "te
vergeefs getracht hebben ons wakker te krij
gen. Het blijkt, dat onze buurman in de aan
grenzende coupé op zeer geraffineerde wijze
te werk is gegaan Op een hoogte van onge
veer een halve meter heeft hij in den wand,
welke onze coupé van de zijne scheidt, een
gaatje geboord. Daarin stak een stalen buisje,
dat door middel van een gummislangetjc vér
bonden was aan een kleinen cylinder gevuld
met een gassoort, welke een doodelijko uit
werking moet hebben, wanneer zij in vol
doende hoeveelheid wordt verspreid. Een uit
vinding, welke haar ontstaan ongetwijfeld te
danken heeft aan den oorlog. Wat toen door
het verdwaasde menschdom echter als een
daad van ware- vaderlandsliefde werd opge
vat, geldt nu als een misdrijf en wij voelen dat
misdrijf thans te sterker, omdat ons e'gen
leven er bij op het spel heeft gestaan. Bij
onderzoek bleek mij, dat nog niet de helft
van het zich in den cylinder bevindende gas
is weggestroomd. Nog enkele uren eenzelfde
hoeveelheid echter en dr. Blumenstein zou
tevergeefs voor ons geroepen zijn".
..De bewoner van de slaapcoupébe
gon ik.
„Is natuurlijk verdwenen", vulde Sanders
aan. „Ik heb bij het personeel naar hem ge
ïnformeerd. maar men kon mij slechts een
zeer vaag signalement opgeven".
(Wordt vervolgd^.
