Richard Tauber in ons land.
Paddestoelententoonstelling in de hoofdstad.
VOOR EER EN GEWETEN
DE TRADITIONEELS HARDLOOPWEDSTRIJD om de Place du Tere*e
in het oude Montmartre te Parijs, waaraan rele bepalingen en behendig-
heicUproeren verbonden waren, werd dit jaar gewonnen door Lonia Dumaa*
TB ROTTBRDAM zijn Maandag de nieuwe hal, de in- en uitgangen van het nieuwe Beursstation door den
inspecteur dar Spoorwegen, de heer Haitsma Mulier, officieel voor het publiek opengesteld. Tijdens de
openstelling.
NA HET OVERLIJDEN VAN PAIN-
LEVÉ- Dalimier, minister van oorlog
en Bouisson, president der Fransche
Kamer verlaten het sterfhuis te Parijs.
SCHEVENINGSCHE NETTENBOETSTERS keeren na haar
werkzaamheden vroolijk huiswaarts.
RiCH'ARD TAtlBBR arriveerd« Zondagavond te Amsterdam. De
ganger is hat gezelschap van de „Singing Babies".
PROF. DR. A. A. VERDENIUS, benoemd tot gewoon hoogTeeraar in de Nederlandsche Taal en Letterkunde aan de IN HET NATUUR HISTORISCH MUSEUM „DE PINKSTERBLOM" TE AMSTBRDAM wordt tot 5 No-
Universiteit te Amsterdam, heeft Maandag zijn ambt aanvaard met het uitspreken van de inaugurcele rede in de aula vembcr a.s. een paddestoelententoonstclling gehouden, waarop vele interessante exemplaren te bewonderen
dier Universiteit. xijn.
FEUILLETON
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
17)
Hij had besloten om ieLs te weten te ko
men van het geheim dat haar en haar broer
omgaf en daarom kwam hij vlug van zijn
pony en nam plaats in een stoel, die zij voor
hem uit het huis haalde, Toen haar broer de
veranda bereikte, zat Hollis op zijn gemak in
de stoel en beantwoordde verscheidene
schuchtere vragen betreffende zijn indruk
ken van de streek en zijn nieuwe verant
woordelijkheid.
Zij was blij. dat de streek hem beviel, zei
ze. Het was heerlijk. In de vijf jai*en, dat zij
hier geweest was. had zij er veel van geno
ten natuurlijk, de moeilijkheden buiten
beschouwing gelaten, die zij met Dunlavey
gehad hadden.
Over hun moeilijkheden met Dunlavey zou
hij later veel meer hooren, zei hij tegen zich
zelf. Op het oogenblik stelde hij er meer be
lang in om iets omtrent haar en haar broe
der te weten te komen, ofschoon hij niet in
dringerig wenschte te zijn. Daarom was zijn
stem beleefd oppervlakkig.
„Je bent dus geen Westersche?" zei hij.
Zij lachte spijtig. „Neen", antwoordde zij,
„wij Ed en ik groeiden op in Illinois bij
Springfield. Wij kwamen hier vijf jaar ge
leden nadat nadat moeder stierf. Haar
stem stokte. „Soms lijkt het hier vreeselijk
eenzaam," vervolgde zy, „als ik denk aan
aan ons vroeger tehuis. Maar zij glim
lachte moedig door de tranen heen. die plot
seling in haar oogen opwelden „nadat Ed
gewond werd, heb ik niet veel tijd om aan
mij zelf te denken. Arme jongen."
Hollis zweeg. Hij had nooit een zuster ge
had, maar hij kon zich voorstellen, wat zij
moest voelen over het ongeluk, dat haar
broeder getroffen had. Het moest een op
offering voor haar zijn om in deze streek te
blijven, om voor haar broer te zorgen, die bij
tijden een groote last voor haar moest zijn,
om te strijden tegen de eenzaamheid, de
ontberingen, om met geduld de vele onge
makken te verdragen, die onvermijdelijk
waren in een nieuw, ongecultiveerd land.
Hij voelde een nieuwe bewondering en diep
medelijden voor haar.
„Ik geloof, dat je een heel dappere jonge
vrouw moet zijn", zei hij ernstig.
„O!" antwoordde zij met een plotseling
opkomend, stralend lachje. „Het is niet
moeilijk om dapper te zijn. Maar soms vind
ik het moeilijk om geduldig te zijn."
„Geduld is een van de grootste deugden,"
verklaarde Hollis, „maar het vereischt een
zeldzaam soort moed om in dit land te blij
ven, gebukt onder het verdriet
Haar vingers lagen plotseling waarschu
wend op haar lippen en hij zag Ed Hazelton
ae veranda naderen.
„Ik zou het hem voor geen geld ter wereld
willen laten weten," zei ze snel. „Het is geen
verdriet om te zorgen voor iemand, die je
lief hebt."
Hollis lachte stuursch bij het verwijt in
haar stem en stond op om haar broer te be
groeten.
De laatste scheen geheel hersteld te zijn
van den aanval dien hij gehad had in De
vils Hollow en praatte openhartig en ver
standig over plaatselijke aangelegenheden.
Hollis vond. dat hij over het algemeen een
goed onderlegd jongmensen was kalm. in
getogen en blijkbaar wel in staat om zich.
ondanks zijn ziekte, goed te gedragen. Hij
was bitter gestemd jegens Dunlavey en
dankte Hollis met warmte, omdat hij zijn
zuster verdedigd had.
Tegen zonsondergang vertrok Hollis, na
dat hij aan de Hazeltons gezegd had, dat hij,
als hun buurman, niet zou verzuimen om
hen nu en dan op te zoeken. Toen hij weg
reed in de schemering, stond Nellie Hazel
ton op de veranda hem na te wuiven.
Terwijl hij zijn weg vervolgde door de snel
toenemende duisternis, voelde hij een onbe
schrijfelijke voldoening over het feit, dat hij
besloten had om in Union County te blijven;
dat voortaan zijn lot verbonden zou zijn
aan dat van een dappere jonge vrouw, die
ook haar zorgen had te dragen en die ge
dwongen was te strijden tegen hun gemeen-
schappelijken vijand Dunlavey. Wonderlijk
genoeg had hij de paar laatste dagen be
slist een verandering gemerkt in zijn hou
ding ten opzichte van het leven. Zijn vroe
gere cnrzucht was niet langer oppermachtig
in zijn geest zij was verdrongen uit zijn
bestaan.
HOOFDSTUK VIH.
De trein van zes uur.
Vrijdagavond, daags voor den Zaterdag,
waarop de Kicker voor de vijfde maal zou
verschijnen, reed Potter niet naar de Circle
Bar. Er moest nog wat copie gezet worden en
Potter had zijn voornemen te kennen ge
geven om het werk af te maken en den nacht
in de stad over te blijven. Hollis had het
goedgevonden en was alleen op weg gegaan
naar de Circle Bar. Toen hij den volgenden
morgen te Dry Bottom kwam, vond hij een
troepje menschen voor het bureau van de
Kicker. In den nacht had iemand een papier
op de voordeur geplakt en toen Hollis van
zijn pony steeg, waren er misschien een do
zijn nieuwsgierige burgers samengeschoold
voor de deur en stonden het briefje te lezen.
Er waren verscheidene kooplieden uit de stad
en eenige cowboys nieuw aangekomenen
en dde welken den nacht overgebleven waren
om te dobbelen en deel te nemen aan de ge
wone nachtelijke festiviteiten. Er waren ook
de gewone leegloopers, een element dat nooit
ontbreekt. Maar allen gingen opzij voor
Hollis en lieten hem ongehinderd naar de
deur gaan. ofschoon hij -in het voorbijgaan
veelbeteekenende grijnslachjes op verschei
dene gezichten zag.
Het briefje was geschreven met een goed
leesbare hand.
„Mr. Hollis": stond er. de titel onder
streept „De expres vertrekt uit deze stad
vanmiddag om zes uur naar het Oosten,
Het zou goed zijn, als je meeging."
geteekend „Y. Z."
Hollis las het briefje, keerde zich toen om
en keek kalm de wachtende, nieuwsgierige
toeschouwers aan. Hij glimlachte norsch,
toen hij verscheidene gezichten zag. die hoe
wel zij duidelijk vermaak te kennen gaven,
toch getuigden van kalme sympathie. Hij
voelde, dat deze hem succes toewenschten,
ofschoon zij betwijfelden, dat hij met goed
gevolg zijn vijanden kon bestrijden. Andere
gezichten hadden bepaald een vijandige uit
drukking. Hij keek beide een oogenblik aan,
keerde zich toen weer naar het briefje, haal
de een potlood te voorschijn en schreef er
brutaal de wapenkreet op, die hij tot de
zijne had gemaakt:
„Wij verkondigen de Komst der Wet! De
Sicker blijft hier!"
En daaronder schreef hij sarcastisch:
Houd de expres voor mij niet op!"
geteekend „Kent Hollis".
Terwijl hij het aan de toeschouwers over
liet om hem na te kijken, duwde Hollis de
deur van het bureau open en ging naar bin
nen. Hij vond Potter over de tafel gebogen
staan, druk bezig met een der vormen. Drie
andere vormen, gesloten en klaar voor de
pers, stonden in een hoek. Potter keek op en
glimlachte toen zijn chef binnentrad.
„Het briefje op de deur gezien?" vroeg hij.
..Zeker iets van Dunlavey." antwoordde
Hollis.
„Och. ja. Ik vermoed dat Dunlavey er
achter zit. Maar Yuma plakte het ding er
op." Hij glimlachte een weinig toen Hollis
tegen hem grinnikte. „Zij hebben gisteravond
erg hun best gedaan om mij dronken te ma
ken. Natuurlijk was hun doel om mij zoo
dronken te maken, dat ik niet in staat zou
zijn om de courant klaar te maken vandaag.
Ik zal je maar niet vertellen, hoe hard ik met
mij zelf heb moeten vechten om de verlei
ding mi te drinken weerstand te bieden.
Maar je kunt zelf zien. dat ik er in geslaagd
ben. De Kicker zal binnen een uur klaar zijn
voor de pers."
Hij voelde Hollis' hand goedkeurend op
zijn schouder kloppen en hij vervolgde een
weinig schor. „Ik nam gisteravond in het
Model een borrel, nadat ik hier klaar was.
Toen kwam ik terug en ging slapen. Ik
slaap licht en een poosje na middernacht
hoorde ik een geluid aan de deur; ik stond
op en keek uit het raam. Ik zag Yuma het
briefje aanplakken. Ik vermoed dat Dun
lavey het geschreven heeft." Hij keek Hollis
met een eigenaardige uitdrukking oj* zijn
gezicht aan. „Je neemt zeker de expres?"
vroeg hij.
(Wordt vervolgd.)
