VOOR EER EN GT,VETEN
GENERAAL VUILLEMIN controleert in tegenwoordig
heid van den Franachen minister van Luchtvaart de weer
berichten voor het vertrek van het Franache vliegtuig
eskader van Iatrcs voor de „Croiaiere Noire"#
DE NIEUWE SLEEPBOOT „NampuTa" bestemd voo*
Mozambique, is Dinsdagmiddag te Amsterdam door een
bok der Amsterdamschc Droogdok Mij. aan boord gchc-
schen van het s.a. Nicuwkerk van de Holland-Afrikalijn.
HET ECHTPAAR LINDBERGH is Dinsdag van dc vlieghaven Schellingwoude vertrokken. De aviateurs werden door verschillende autoriteiten uitgeleide gedaan. Hierboven eenige
aardige snapshots van het vertrek. Des middags is Lindb erg teruggekeerd en in de Waalhaven te Rotterdam gedaald.
VOOR DE IN GEVANGENSCHAP GESTORVEN KRIJGERS is te Wcenen een go-
denkteeken onthuld in tegenwoordigheid van Bondspresident Miklas.
DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN voor de trekking der eerste Fransche nationale
loterij in het „Theatre National Populaire du Trocadéro" te Parijs. Voor deze trekking
waren uitgebreide voorzorgsmaatregelen getroffen,
VOOR HET VERTREK van het Fransche vlieg
tuigeskader onder leiding van generaal Vuillemin
voor de „Croisiere Noire". De bemanning der
vliegtuigen bijeen.
MODERN VERKEER. Eenige specimina van de
nieuwe verkeersborden, welke thans in de Leid-
schestraat te Amsterdam, de „nachtmerrie" der
hoofdstedelijke verkeerspolitie, zijn aangebracht.
FEUILLETON
floor
CHARLES ALDEN SELTZER.
24)
Toen hij zijn maaltijd geëindigd had, trok
hij een stoel op de veranda en plaatste dien
in een hoek, vanwaar hij het pad van Dry
Bottom zien kon; toen ging hij zitten en
probeerde om de groote vrees, waaronder
hij gebukt ging, te bestrijden. Toen Norton
naar buiten kwam en een stoel naast hem
nam, deed hij een poging om met den op
zichter te praten over allerlei kleinigheden,
waarmee wij onze leege oogenblikken vul
len, maar hij kon zijn gedachten niet bij de
ze beuzelachtigheden bepalen. Hij verviel ge
durig in een langdurig zwijgen; zijn gedach
ten keerden steeds weer naar Dry Bottom
terug.
Toen het begon te regenen, voelde hij zich
iets meer op zijn gemak, want hij hoopte,
dat Hollis het naderen van den storm ge
merkt en besloten zou hebben, om in de stad
te blijven tot de storm voorbij was. Maar
toen de regen ophield, keerde zijn vrees weer
terug. Hij keek meermalen op zijn horloge
en toen Mrs. Norton naar de deur kwam en
haar voornemen te kennen gaf om naar bed
te gaan, merkte hij haar nauwelijks op. Nor
ton had het herhaaldelijk gehad over de af
wezigheid van Hollis en telkens had Potter
hem verzekerd, dat Hollis wel spoedig zou
komen. Even voor negenen, toen de wolken
optrokken en de sterren begonnen te ver
schijnen stond Potter op en liep de varanda
op een neer. Om negen uur, toen het licht ge
noeg was geworden om een eindje van het
pad naar Dry Bottom te zien en er nog niets
van Hollis te bekennen was, gooide hij het
verhaal van de gebeurtenissen van dien dag
eruit.
Zijn bekentenis werkte op Norton als een
electrische schok. Hij was op de been voor
Potter uitgesproken had, greep hem bij de
schouders en schudde hem ruw heen en
W€er- J.V-
Waarom heb je dat niet eerder gezegd?
vroeg hij. ..Waarom verliet je hem? Was er
niemand in Dry Bottom, dien je hierheen
kon zenden om het mij te vertellen?' ,..Ten
Spot heeft hem te pakken!" verklaarde hij
scherp, terwijl zijn oogen woest glinsterden.
..Anders was hij al hier geweest!" Hij haak
te onder het spreken zijn patroongordel om
en voor hij hiermede klaar was. had hij de
veranda verlaten en liep naar de conal.
,.Zeg aan mijn vrouw, dat ik naar Dry
Bottom gegaan ben", riep hij tegen Potter.
„Belangrijke zaken! Ik zal lang na midder
nacht terug zijn!"
Hij liet Potter op de veranda achter en
snelde naar de corral, ving zijn pony op,
wierp zadel en hoofdstel op het dier en steeg
op. terwijl de pony al in gang was.
De sterren schitterden nu aan den hemel en
van de veranda kon Potter Norton zien
voortsnellen over het pad naar Dry Bottom,
de pony in een verwoeden galop. Een tijd
lang keek Potter hem na, toen verdween hij
uit het gezicht en Potter ging het huis bin
nen om de boodschap aan zijn vrouw over
te brengen.
Zoolang de regen duurde, had het hard
geregend, maar toen Norton zijn rit naar
Dry Bottom begon, was er weinig meer van
te merken en de voortsnellende hoeven van
de pony vonden het zand haast even droog
en hard als voor der. storm. Werkelijk, er
was op het oogenblik al heel weinig van te
zien dat het gestormd had.
Norton spaarde de pony alleen op de hoog
ten en iets meer dan een uur nadat hij de
Circle Bar verlaten had, hield hij stil voor
het bureau van de Kicker in Dry Bottom,
steeg af en sprong naar de deur. Zij was
gesloten. Hij zette er zijn schouder tegen en
drukte haar open, waarop hij naar binnen
sprong en een lucifer aanstak. Hij lachte
grimmig toen hij geen spoor van Hollis
vond; toen hij zag dat daar binnen alles in
orde was en geen sporen van een strijd te
bekennen waren. Als Ten Spot Hollis gedood
had, dan had hij dit gedaan buiten het
bureau van de Kicker.
Norton kwam weer naar buiten, trok de
beschadigde deur achter zich dicht en sloot
haar zoo goed hij kon. Toen liet hij zijn
pony staan en liep met groote stappen naai
de Model-Herberg. Vlakbij gekomen hoorde
hij de geluiden van een twist door de open
deur komen en hij glimlachte koel. Een
snelle blik door het raam toonde hem, dat
Ten Spot bij de toonbank stond. In het vol
gend oogenblik was Norton binnen en stond
tegenover Ten Spot, zijn groot pistool In
de~ hand en tegen Ten Spot's buik gedrukt.
„Wat heb je met Hollis gedaan?" vroeg hij.
Verscheidene mannen, die bij de toonbank
hadden staan praten en lachen, werden stil
en keken naar de twee mannen, de her
bergier kwam aarzelend naderbij, ineenge
doken, want hij kende Norton.
Ten Spot had zijn armen uitgespreid op
de toonbank gelegd en leunde er tegen aan.
terwijl hij Norton met ongeveinsde verbijste
ring aankeek. Hij sprak niet dadelijk. Toen
hij plotseling de onheilspellende, woeste gloed
in Norton's oogen zag, kwam er een glin
stering van spot in de zijne, zijn lippen
openden zich een weinig en kregen een sar-
castischen trek.
„Wel", zei hij, Norton aankijkende, „ik ge
loof niet, dat ik Iemands oppasser ben". Hij
lachte hartelijk met plotseling een kluchtige
uitdrukking op zijn gezicht. „Als je dat nuch
ter kalf van een krantenman bedoelt, die
heeft geen oppasser noodig. Wat ik hem ge-
daan heb?" herhaalde hij, sterker glim
lachende. „Wel, ik geloof niet, dat ik veel
gedaan heb. Ik ging hem een bezoek bren
gen. Hij was echt gezellig. Ik was van plan
om hem gemeen te behandelen, maar ik kon
het niet. Toen hij wegging, zei hij, dat hij
blij zou zijn als hij mij nog eens terugzag.
Ik denk dat hij nu wel op de Circle Bar zal
zijn en zich in slaap 'lacht over de gemeene
wijze, waarop ik hem behandelde. Vraag het
hem maar eens, als je hem ziet".
Er flikkerde twijfel in Norton's oogen
Ten Spot's woorden hadden een oprechten
klank.
„Je ging er heen om hem dood te schie
ten" zei hij koel. nog altijd niet overtuigd.
„Misschien", antwoordde Ten Spot. „Hoe
het ook zij. ik deed het niet. Ik zal je niet
vertellen hoe ik van gedachten veranderde
dat is mijn zaak en jij kunt het niet uit
mij schieten. Maar dit wil ik je vertellen:
die snaak en ik zijn overeengekomen om
ons quitte te rekenen, en als ik iemand
vreemd over hem hoor spreken, dan zullen
die man en ik allemachtig gauw slaags ra
ken!" Hij lachte.
Maar hij praatte nu tegen Norton's rug,
want de opzichter was al bij de deur en
liep haastig naar zijn pony. Hij steeg weer op
en reed langzaam het pad op, overtuigd, dat
Hollis iets overkomen was nadat hij Dry
Bottom had verlaten. Het was meer dan
waarschijnlijk dat hij in den storm verdwaald
was en in dat geval zou hij waarschijnlijk
langs een omweg op de Circle Bar aanko
men. Hij was er nu zeker van, dat hij in de
stad niet gemolesteerd was; wanneer dit het
geval was geweest, dan zouden de mannen
in het Model het hem verteld hebben. Hollis
zou waarschijnlijk bij zijn terugkomst op de
rancho zijn en hem uitlachen om zijn angst.
Toch reed hij langzaam en bespiedde zorg
vuldig het pad, doorzocht de geulen en keek
in ieder schaduw, uit vrees dat Hollis door
het een of ander ongeval gewond zou zijn
en in de beurt liggen niet in. staat om zijn
tegenwoordigheid bekend te maken,
Het begon juist te dagen boven den horizon
toen hij bij het rancho-huis voorreed, waar
hij Potter op de veranda vond staan die
hij blijkbaar gedurende zijn afwezigheid niet
verlaten had. Naast Potter stond Ed Hazel
ton en naast de laatste een afgematte pony,
die sporen vertoonde van een ingespannen
rit. Norton passeerde het corral-hek en i-eed
naar de beide mannen. Maar voor hij de
vraag, die hem op de lippen lag, kon uit
spreken, sprak Hazel ton.
„Zij hebben hem te pakken gehad, Nor
ton", zei hij langzaam.
„Dood?" vroeg Norton scherp, terwijl zijn
lippen verstrakten.
.Neen", antwoordde Hazelton somber; „hij
is niet dood. Maar toen ik hem vond, scheelde
het niet veel. Ze hebben hem met hun allen
overvallen, die vervloekte gluipers! Hem zoo
geslagen, dat zijn eigen moeder hem niet
zou herkennen!"
„Wacht!" beval Norton. „Ik ga met je mee.
Je hebt hem zeker naar je huis gebracht?" Hij
ving Hazelton's knikje op en gaf Potter een
bevel. „Ga naar de slaaploods en roep Weary.
Zeg hem, dat hij als de wind naar Camirron
gaat om een dokter te halen. Als de dokter
niet wil komen, laat hij hem dan bij zijn
ooren meesleepen!"
Hij spoorde zijn pony verwoed aan naar
het corral-hek en in korten tijd had hij een
ander paard gezadeld en was terug op de
plek, waar Hazelton op hem wachtte. Zon
der een woord tegen elkander te spreken,
reden de beide mannen snel het Coyote-pad
af, terwijl Potter, overeenkomstig zijn op
dracht, zich met ontdaan en bleek gezicht
door gemis aan slaap en zorg, zich naar de
slaaploods spoedde om Weary te wekken en
hem weg te zenden voor de lange reis naar
Cimarron.
(Wordt vervolgd.):.
