- PHBB
-«J,
x
VOOR EER EN GEWETEN
De huldiging van Jan Musch.
ONDER DE LEUZE „EET VISCH'
een aantal vischtenloonstellingen.
de eommissie tot bevordering van vischverbruiL in Nederland
daarvan is Woensdag te Zaandam door den burgemeester
geopend.
DE BEKENDE TOONEELKUNSTENAAR JAN MUSCH is Woensdagavond in den Stadsschouwburg te Amsterdam
gehuldigd ter gelegenheid van zijn 40-jarig jubileum. - De jubilarisNuisterend naar een der vele toespraken.
WIE LACHT DAAR? Een prachtexemplaar op de
internationale pluimvee-tentoonstelling, welke Dinsdag
in Crystal Palace te Londen geopend is. Eerst®
prijswinnaar en kampioen.
OP HET VLIEGVELD TE LYMPNE (Eng.) inspecteerde
de Egyptische gezant te Londen, Hafex Afifi Pasha,
Dinsdag de tien nieuwe vliegtuigen, bestemd voor de
Egyptische luchtstrijdkrachten.
MEER DAN 12.000 LEDEN van sportvereenigingen uit alle districten van Japan namen deel
aan de groote athletiekdemonstratie in het Meiji Shrine stadion te Tokio. Een overzicht
tijdens de oefeningen.
DR. IR. E. SNELLEN, landbouw-ingenieur
en oud-directeur van den Landbouw in
Suriname, is aari de Landbouwhoogeschool
te Wagenlngen bevorderd tot doctor in de
landbouwkunde.
DE BEKENDE HAAGSCHE VOETBALLER,
oud V.U.C.-er en Nederlandsch Elftal-speler,
Kees van der Zalm, is Woensdag te den
Haag in het huwelijk getreden met mej.
Johanna Windsant. Het bruidspaar.
DE SLOOPING DER HUIZEN aan de Rijnkade te Arnhem, waar de Noordelijke opritten voor de nieuwe
Rijnbrug zullen komen. Op den achtergrond de Lauwersgracht, die men bezig is te dempen.
FEUILLETON
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
31)
Hij zette alle scherts terzijde en sprak nu
ernstig, vroeg' Hollis naar de ligging van zijn
rancho luisterde kalm en oplettend naar de
antwoorden van den laats ten. Een half uur
later verliet Hollis, na een afspraak ge
maakt te hebben mèt rechter Graney om
trent het registreeren van. zijn. brandmerk
en een opgave van zijn vee, het gerechtsge
bouw en ging naar zijn bureau. Toen hij zijn
post nakeek, vond hij de kennisgeving van
rechter Graney en ook een anderen brief,
gestempeld „Chicago", die een blijden glim
lach te voorschijn riep op zijn gelaat. Een
paar minuten later kwam Norton binnen en
ofschoon Hollis nog heel weinig aan de cou
rant gedaan had stond hij op en kondigde
glimlachend aan. dat hij van plan was om
naar de Circle Bar terug te keeren.
„Wij zullen het Coyote pad nemen", zei hij
tegen Norton, nadat zij opgestegen waren en
van het Kicker-'oureau wegreden; „ik zal
een oogenblik stilhouden bij de Hazeltons.
Natuurlijk", vervolgde hij, toen hij een veel-
beteekenende grijnslach op Nortons gelaat
zag; „ik verwachtte wel, dat je argwaan zou
koesteren en getrouwde lui hebben nu een
maal de gewoonte om een hooghartige'en al
wetende houding aan te nemen tegenover
hen, die ongelukkig genoeg zijn om in onge-
huwden staat te verkeeren
„Bedoel je, dat je zoo'n beetje spijt hebt.
omdat je nog niet getrouwd bent?" grinnikte
Norton.
„Misschien," lachte Hollis. „Maar. ik heb er
ernstig over gedacht, om te trachten jouw ver
hevenheid te bereiken."
kleine geul reden en toen over een vlakte, die
„Wil zij?" vroeg Norton toen zij door een
hen naar het Coyote pad bracht,
„Daar kan ik heelemaal niet uit wijs wor
den", antwoordde Hollis. Hij lachte. „Je hebt
zeker Ace's gedicht in de Kicker wel gelezen?"
Hij ving Nortons knikje op en vervolgde.
„Wel, Ace wist heel wat waarheid in dat pro
duct te verwerken. Natuurlijk herinner je je
het eerste couple t.-
„Een vrouw schijnt bij intuïtie de geeste
lijke processen- van een .man te kennen Zij
taxeert hem tenminste vrij goed, zonder dat
zij hem laat wetenhoe zij het doet. Een man
kan nooit zeggen waar hij te land zal ko
men.
En dan weigert zij, terwijl zij den man zoo
goed kent, absoluut om hem iets van haar
gedachten te openbaren.
Norton grinnikte tegen hem. „Jullie, los-
loopende jongens, hebben zeker nog heel wat
te leeren'. zei hij, „dat is een feit. Natuur
lijk heeft zij hem aan een lijntje, als zij maa1'
een beetje vrouw is. Maar naar welken kant
stuurt zij hem?"
„Wel naar zich toe, natuurlijk!" lachte Hol
lis.
Norton lachte over zijn heele gezicht. „Dat
heb je dus ontdekt", zei hij droogjes. „Dan
ben je klaar voor de volgende les,"
„En die is?" vroeg Hollis.
Norton glimlachte met onuitsprekelijk me
delijden. „M'n hemel!" lachte hij; „jullie vrij
gezellen weten nu ook letterlijk niets!"
Daarna reden zij zwijgend voort. Toen zij
in het gezicht kwamen van Hazelton's huis.
hield Norton zijn pony in en zat onbewegelijk
in het zadel tegen Hollis te lachen.
„Rijd jij maar door", raadde hij aan. Ik zal
verder maar langs het Dry Bottom pad gaan
dat bevalt mij toch beter."
Hij bracht zijn pony plotseling in een an
dere richting en Hollis vervolgde zijn weg.
Hij vond Nellie alleen, haar broeder, was het
veld in gegaan. Zij kwam op de veranda, toen
zij de hoefslagen van zijn pony op het harde
zand en de rotsen van het pad hoorde en.
haar bogen heetten Bem oprecht welkom.
Het was de eerste maal, dat hij hun een be
zoek bracht, na zijn terugkeer naar de Circle
Bar.
„O!" riep zij verrukt. Maar toen zij den
plotselingen gloed merkte, die in Hollis' oogen
kwam bij dit blijk van belangstelling, bloosde
zij en keek naar den zoom van haar rok,, waar
tegen zij zenuwachtig schopte met de punt
van haar schoen. Gedurende de dagen van
Hollis' herstel in de woning van Hazelton,
had hij de jonge vrouw in allerlei gemoeds
stemmingen gezien. Maar in geen enkele had
hij haai' zoo aantrekkelijk gevonden als nu.
Verlegenheid stond haar goed, besloot hij, en
hij keek haar aan met nieuwe belangstelling
toen hij op zijn pony zat te wachten op haar
uitnoodïging om af te stijgen. Die kwam
„Het is vreeselijk warm" zei ze en liep naar
de plek, waar twee stoeien stonden een.
waarin hij vele uren had doorgebracht ge
durende de dagen van zijn herstel, de andere
waarin zij dikwijls had gezeten naast
hem. Eerst nu merkte hij, hoe rijk en heer
lijk deze dagen geweest waren. Toen hij af
steeg en zijn pony vastbond aan een van de
veranda-kolommen, glimlachte hij den
kende aan Norton's vraag gedurende hun
gesprek over Ace's gedicht. „Natuurlijk"
had de opzichter gezegd „heeft zij hem
aan het lijntje, als zij maar een beetje vrouw
is. Maar naar welken kant stuurt zij hem?"
Natuurlijk had zij hem letterlijk niet
aan het lijntje, maar hij wist, dat liefde hem
had aangegrepen en dat hij zich buitenge
woon behagelijk voelde.
Zijn glimlach werd breeder, toen hij zich
haar plotselinge verontwaardiging herin
nerde over zijn gedachtelooze bewering, dat
hij nooit belang gesteld had in vrouwen. Na
tuurlijk kon hij haar niet vertellen, dat hij
groot belang stelde in één vrouw. Toen hij
zich in zijn geliefde stoel liet vallen, zijn
hoed afzette en het zweet van zijn voorhoofd
veegde met zijn zakdoek, betrapte hij haar er
op dat zij een snellen blik. wierp op het lit-
teeken onder zijn rechteroog dat altijd een
aandenken zou blijven aan zijn avontuur
in den stormnacht. Zij zag dat zijn wenk
brauwen samentrok:.
„Je bent weer geheel hersteld", zei ze; „be
halve dat schrammetje onder hét oog ben je
weer dezelfde als voor je ontmoeting met
Dunlavey's mannen".
Hij keek langs haar heen naar de bruine
bergen, die zich in de verte verhieven
mijlen ver aan den anderen kant van het
groote bassin dat baadde in den stralen-
den gloed van den witten hemel sombere
bewakers van een geheimzinnige wereid.
Welk geheim bewaakten zij? Wat wisten zij
van deze wereld van eeuwig zonlicht, van
oneindigen afstand? Wisten zij evenveel van
de wereld, waarop zij neerkeken, ais hij van
het hart van het slanke, moederlooze meisje,
wier oogen haar verrieden, telkens als hij
daarin keek.
Een glimlach, diep in zijn binnenste ver
scholen, spiegelde zich niet af op zijn gelaat
greep hem eigenaardig aan, schiep een
gevoel in zijn borst, dat hij niet kon ontle
den, maar dat smeekte om tot uiting te ko
men. Hij kon het niet tot uiting brengen
niet nu. Hij durfde zichzelf niet vertrou
wen en onderdrukte het, zich zelf verzeke
rende, dat het nog geen tijd was. Maar hij
wist, dat hij niet dezelfde was als voor zijn
avontuur met Dunlavey in den avond van
den storm. Er was iets in zijn hart binnen
geslopen, en dat had daar heerschappij ge
kregen; iets wat dieper was dan een schram
alleen een meisje, dat hem verzorgd had
in zijn ellende; dat over hem had gewaakt,
verzorgd, zijn wonden verbonden en zacht
zijn hoofd had gestreeld in de dagen en
nachten van koorts; hem alies gaf, wat hij
noodig had tijdens zijn herstel; een citadel
opgericht in zijn hart, die daar zou blijven
staan als een monument van zijn dankbaar
heid. Neen, niet alleen dankbaarheid. De
glimlach was geboren. Hij keerde zich om en
keek naar haar, eerlijk haar blik ontmoe
tende, waarop zij verward haar oogen neer
sloeg,
„Vind je. dat ik -dezelfde ben als vroe
ger?" vroeg hij plotseling.
Zij stond op stralend, en wees met een vin
ger naar het Coyote pad. „Ed komt!" ver
klaarde zij.
Voor hij nog een woord kon zeggen, was
zij van de veranda af en snelde haar broer
tegemoet, hield zijn paard vast terwijl hij
afsteeg, kuste hem en klopte hem liefkozend
op den schouder, toen zij naar de veranda
kwamen.
Ed begroette Hollis hartelijk. „Je moet je
wel goed voelen met zoo'n zuster vindt je
ook niet?" vroeg hij, toen hij op de veranda
kwam en den stoel nam, waaruit Nellie was
opgestaan. Zij was in huis gegaan, zonder
Hollis ook maar aan te kijken, maar zij had
zijn antwoord niet kunnen hooren, al was
zij gebleven. Want het was een antwoord
zonder woorden. Er zijn oo-genblikken, waar
op mannen elkander volkomen begrijpen, al
wordt niets gezegd.
Hollis bleef eten. Nellie straalde tijdens den
maaltijd, verzorgde de beide mannen, luis
terde als zij samen praatten over de jongste
gebeurtenissen in de streek. Ed was zeer in
genomen met het bericht van de komst van
Ben Allen.
„Die kerel weet wat hij wil", verzekerde
hij Hollis. „Hij was de beste sheriff, die Col-
fkx County ooit gehad heeft en het heeft
verschillende goede gehad. Allen is kalm,
maar hij laat- zich door niemand beetnemen.
Sommigen hebben het geprobeerd, maar zij
vonden, dat het de moeite niet loonde en
daarom probeerden zij het niet meer".
.(Wordt vervolgdji
