Brand in de telefooncentrale te Amsterdam.
Een Meisje en een Man
FEUILLETON
Maar het Engelseh van
CURTIS YORKE.
(Nadruk Verboden).
10)
,,'t Spijt me erg", en Christian's stem klonk
vast, maar het is absoluut onmogelijk dat ik
uw vrouw word".
„Waarom niet?" riep hij stomverbaasd.
't Was haast donker en hij kon haar gezicht
niet duidelijk onderscheiden, maar iets in
haar stem maakte hem dol toen ze antwoord
de: „Ik kan u heusch geen enkele reden noe
men, behalve, dat ik niets om u geef en niet
met u trouwen wil".
„Zoo, wil je niet?" barstte hij woedend uit.
„Je hebt zeker iemand, van wien je meer
houdt, lieve jonge dame. Maar laat ik je zeg
gen, dat je met dien Warwick geen succes
zult hebben. Hij moet een rare sinjeur zijn;
ze zeggen zelfs dat hij getrouwd is. Neem 't
zekere voor 't onzekere kindlief, zooals heel
wat meisjes vóór je gedaan hebben, anders
loopt het niet goed met je af."
Met bovenmenschelijke inspanning bewaar
de Christian het stilzwijgen
„En heb je niets meer te zeggen?" ging haar
vervolger dreigend voort, ,,'t Is je laatste
kans. bedenk dat".
,J3aar kan ik niets aan doen, meneer
Owen", was 't halfverstaanbare antwoord.
„Ik kan niet met u trouwen, en ik wil niet".
.Maar je,zult, jij trotsch nest. Geloof maar
niet, dat ik me laat afschrikken door je ver
waande manieren. Je bent al half verliefd op
me, dat was je tenminste totdat die onver
draaglijke kwast op het tooneel verscheen".
Terwijl hij sprak, boog hij zich voorover en
6loeg zijn arm om haar heen, haar haast uit
t zadel beurend.
„Kom, geef me een kus, lief kindje, en nu
geen onzin meer. Je hebt lang genoeg tegen
stand geboden, ga niet te ver".
„Neem dadelijk uw arm weg", riep ze woe
dend. „Hoort u? Hoe durft u mij aan te ra
ken? U trouwen! Ik zou niet met u willen
trouwen, al was u de eenige man in de we
reld".
Plotseling kwam in 't schemerig sterren
licht een andere ruiter te voorschijn, die
langs 't voetpad galoppeerde.
„Is dat meneer Warwick?" riep Christian,
haast buiten zichzelf van woede en angst.
„Ja", antwoordde Warwick's diepe stem,
terwijl hij nader kwam: „Is er iets niet in
orde?"
Al sprekend liet hij zijn paard keeren en
reed tot aan Christian's zijde.
„Ik begeleid juffrouw Cunninghame naar
huis", zei Owen onbeschoft.
„Dat zie ik", antwoordde Warwick met
effen stem.
„Kun je dan niet wat verder zien en besef
fen dat je hier het vijfde rad aan den wagen
bent?" vroeg de ander, half dol van hartzeer
en jaloezie.
„Als juffrouw Cunninghame mij dat zegt,
cal ik haar gehoorzamen", was het bedaarde
antwoord. ..Zal ik doorrijden?" vroeg hij, zich
tot Christian wendend.è
„Neen, alstubielft niet", en er was iets
smeekends in haar stem. „Integendeel, ik zal
heel blij zijn, als u met mij naar huis wilt
rijden. Eigenlijk beloofde ik Gaddy, als ik
u zag, u te vragen, mee naar Carolay te ko
men. Hij heeft u iets belangrijks te vertellen.
Komt u alstublieft mee naar huis".
Er was iets in de oogen. die in de scheme
ring naar hem opgeslagen waren, wat hem
deed zeggen: ..Zeker, dat zal ik graag doen.
,Ik was eigenlijk half van plan vanavond uw
toestemming te konten vragen, om wat hout
aan den voet van den heuvel tusschen Caro-
,lay en Barnethan w.eg te halen, 't Is betwist
baar eigendom, zooals ik hoorde".
Owen's mottig gezicht werd haast purper.
„Mijn aanwezigheid schijnt niet noodig te
zijn", zei hij met moeite, „hoewel ik juist
mijn leven gewaagd heb om u uit 'n leelijke
situatie te redden".
„Bent u er zeker van, dat u niet een even
leelijke situatie aan 't scheppen was", ant
woordde Warwick, met moeite zijn woede be-
heerschend.
„Wat meent u?" vroeg de ander onbe
schaamd.
„In den regel gebruik ik niet veel woorden
om duidelijk te maken, wat ik bedoel", klonk
het hooghartig. „En ik geloof dat het u wel
duidelijk is".
„O ja?" bromde de ander. „Dus juffrouw
Cunninghame, ik geloof dat ik wel gaan kan,
maar ?k heb een goed geheugen zooals u
merken zult en misschien zal er binnenkort
reden voor u zijn; over een en ander spijt te
hebben".
Ze waren nu dichtbij 't mijngebied van
Carolay en 't blaffen van honden en Gaddy's
hooge lach kwamen door de duisternis tot
hen.
„Goedennacht, meneer Owen", zei Christian
aarzelend, haar hand uitstekend. „Ik ben op
recht dankbaar voor uw hulp, geloof dat als
tublieft".
Maar Owen keerde zich zonder groet om en
reed weg, zijn paard onbarmhartig de sporen
gevend.
„Onopgevoede kerel", zei Warwick kortaf.
„Ik hoop niet, dat hij u ernstig heeft gehin
derd", voegde hij er aan toe. „U ziet er vree-
selijk opgewonden uit".
„Ikik, o, eerst was hij heel vriendelijk",
antwoordde ze, met een ongeduldigen ruk aan
de teugels van de merrie. „Twee mannen
kregen Betsy's hoofdstel te pakken en wilden
me berooven. Ik was naar Kilcorran gegaan
om geld voor de betalingen te halen. Hij
stuurde ze weg en toen en toen deed hij
iets wat niet in den haak was en en
„Ja. ik begrijp 't", en Warwick fronste zijn
voorhoofd. „Maat wat bezielde u, om na 't
donker langs dien eenzamen weg te rijden en
dan nog wel met geld? U lijkt wel niet wijs!"
„Betsy verloor een hoefijzer", was 't lijd
zame antwoord „en daardoor was ik laat".
„Hadt u d,an niet even kunnen ophouden
me als vijand te beschouwen? Lieve deugd,
hebt u eenig begrip wat voor risico u geloo-
pen hebt?"
Zijn stem klonk stroef en weinig inschik
kelijk en zeer tot Christian's verbazing, was
ze niet beleedigd. „Ik weet 't ik moet er
kennen, dat 't dwaas van me was", zei ze met
diepe stem.
„Dwaas? 't Was volkomen krankzinnig.
Natuurlijk weet ik. dat ik geen enkele con
trole over uw handelingen heb, maar u
zoudt me zeer verplichten, mij te belooven,
dit nooit we'er te doen".
Zonder te antwoorden sprong Christian op
den grond en leidde Betsy over 't ongelijke,
hellende veld naar 't kamp.
Warwick steeg ook af en volgde haar zwij
gend. Christian was zich bewust, van een
vreemd, niet te definieeren gevoel van ver
nedering of teleurstelling. Ze poogde zich
precies te herinneren, wat Owen gezegd had,
over Warwick's getrouwd zijn. Als 't eens
waar was? En als 't waar was, wat dan nog?
't Ging haar niet aan!"
Gaddy verwelkomde Warwick zooals ge
woonlijk. met onstuimige vreugde. Hij had
een kolibri gevangen een vrij zeldzame
vogel in deze streek en was nu benieuwd,
wat Warwick's opinie was over 't al dan niet
in gevangenschap kunnen leven van dat
diertje. Toen Warwick gedecideerd ontken
nend antwoordde, werd 't vogeltje losgelaten
en verdween als 'n flits in de duisternis.
vul
Ongeveer een week later kwam Fraser
tijdens 't ontbijt opgewonden vertellen, dat
ze in galerij nummer drie op een dunne erts
ader gestooten waren, die in tegengestelde
richting met de vorige ader scheen te loopen,
dat wil zeggen, hij liep hellend, en zou naar
alle waarschijnlijkheid terugloopen naar Ca
rolay, inplaats de Barnethan binnen te
dringen.
Christian nam bleek en ademloos haar
muts en ging met hem mee naar de galerij,
waar de verzamelde mijnwerkers met grijn
zende gezichten de kleine stukjes erts bekle-
ken en zich met hun vondst gelukwenschten.
De jonge meesteres was heel verrukt, want
de voorteekenen waren bevredigend en 't erts
van buitengewone kwaliteit. Ze beloonde de
mannen door ze een halven dag vrij te geven
en holde terug om Milly te omhelzen tot het
slachtoffer hijgde.
„Maar, juffrouw Chrissie, druk niet alle
adem uit me. Hoewel ik niet graag roet in 't
eten gooi, moet ik toch zeggen, dat ik altijd
met angst 'en beven aan aders denk. Maar
als er een is, zullen we dankbaar zijn, en als
er geen is, dan moeten we berusten en dan
is er in beide gevallen geen kou aan de lucht..
En ontbijt nu mijn kind. want aders of niet,
een leege maag is nergens goed voor of de
tijden goed of slecht zijn".
Gaddy deed erg gewichtig en kondigde
aan, dat hij nu vast besloten was, mijninge
nieur te worden.
Maar toen de dagen verliepen, werd de
nieuwe ader dunner en dunner en verdween
op 't laatst geheel. En de ader, die naar Bar
nethan liep, groeide met den dag in diepte en
breedte.
Christian voelde zich opnieuw neerslachtig
worden; niettemin was ze verbaasd te ont
waren, dat haar wrok tegen Warwick in
hevigheid afnam. Werkelijk, 't Was moeilijk
om haar vijandige houding tegenover den be
zitter van Barnethan te handhaven. Zijn
makkelijke manieren, zijn nooit falende be
leefdheid en een niet te beschrijven aantrek
kelijkheid, die sommige menschen bezitten,
zonder dat zij er eenige moeite voor hoeven
doen, hadden hem in de streek algemeen be
mind gemaakt. Maar toch was hij niet iemand
om mee te spotten, wat zijn werklui bij en
kele gelegenheden gemerkt hadden; hij kon
barsch en onverzettelijk zijn, als 't noodig
was.
(Wordt vervolgd),
EEN KWARTIER na het bekend worden van den
schitterend geslaagden tocht van de .Pelikaan" ont
ving de K.L.M. van een bewonderaar reeds boven
staande bloemenhulde.
DR. L. HEIJERMANS, directeur van den Amsterdamschen Gemeentelijken Geneeskundigen dienst
vierde Vrijdag zijn zestigsten verjaardag. De hoofdcommissaris van politie, de heer H. J. Versteeg
(links), feliciteert dr. Heijermans in het gebouw van den Gem. Gen. Dienst te Amsterdam.
DE AMSTERDAMSCHE TELEFOONCENTRALE is Vrijdag voor een deel door brand
vernield, hetwelk een ramp voor Amsterdam beteekent. Het blusschingswerk.
DE GROOTSTE FOKKERMACHINE, welke ooit in Nederland gebouwd werd, wordt op het oogenblik in de Fokker
fabrieken te Amsterdam geconstrueerd. Deze week werd een persconferentie gehouden ter bezichtiging van het
in aanbouw zijnde toestel. De gasten bezichtigden het gevaarte, de F. )0(XVI en een miniatuur ervan.
OP DE GROOTE TENTOONSTELLING VAN «DUITSCHE HUISVLIJT- TE BERLIJN werd deze week een offi-
eieele bijeenkomst gehouden, waarbij ook president Erich Koch tegenwoordig was. Een overzicht van d®
stampvolle zaal.
OP DE TERREINEN VAN DE MOTORPOLITIE te Haarlem is Vrijdag, onder
strenge controle, het rij-examen yoor marechaussee afgenomen.
