w
"^0- -J'
j"' 4*i|£ -
•%%:ii:iiim - -r
r
Volksmuziek en -dans.
wmr
Een Meisje en een Man
IN
**iü^ - .4 '- *Tj.
4:
~j:,iLi ..-
HET NEDERLANDSCH POOLGEBIED. «- Aan den oever van het Uselmeer bij het zuidelijk gedeelte
van de Makkumerwaard hebben zich Ijsbergen gevormd, hetgeen een fantastischen aanblik biedt
WS*
Jïu
BOB GESINUS VISSER p
exposeert bij Buffa te -»
Amsterdam nieuwe wer-
ken.w.aronderland.cfc.p- HET NEDERLANDSCH INSTITUUT voor Volksdans en Volksmuziek
pen uit Italië en Duitscn» houdt in de nieuwe meisjesschool aan de Jacob de Graeflaan te
den Haag een kerstcursus. Een kijkje bij de oefeningen.
DE OPGRAVINGEN VAN DE OUDE ITA-
LIAANSCHE STAD MINTURNAE, die ge
schieden onder leiding der Philadelphischa
universiteit en van de Intern. Mediterranean
Association vorderen goed.
EEN JACHTPARTIJ VOOR KINDEREN werd deze week te Leyfields nabij Pangbourne (Eng.)
gehouden. Alvorens te vertrekken ontvangen de jeugdige deelneemsters en deelnemers de
noodige instructies.
JIM MOLLISON, tweede van links, beoefent In St. Moritz druk
de wintersport. Gereed voor een tocht met de Bob.
DE HEEREN IR. BAKKER SCHUT, H. v. d. HEYDEN EN F. F. HABNIT zijn Woensdag uit den Haag
naar Athene vertrokken, om daar te starten voor den sterrit naar Monte Carlo.
ONDANKS HET ONGUNSTIGE WEER traint de Oxford-ploeg steeds druk op de Isis voor de groote
interacademiale varsity tegen Cambridge, welke 17 Maart a.s. zal plaats hebben.
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
17)
CURTIS YORKE.
(Nadruk Verboden).
„Wat zoudt u een goed soldaat zijn", plaagde
Warwick. „Wat een moed. wat een onbevrees
de onverschilligheid voor onheil".
„O, 't kan mij niets schelen", zei ze met een
halven sniklach. „Ik
Hier werd ze onderbroken door een dof, som
ber geluid. Warwick, die op zijn horloge ge
keken had, deed 't weer in zijn zak.
„Drie minuten", zei hij.
„Het lijkt wel of er uren verloopen zijn",
riep ze verbaasd.
Op dat oogenblik kwam Christian in het ge
zicht, met Mornington aan de eene en Van-
brugh aan haar andere zijde. Een licht samen
trekken van haar wenkbrauwen toonde aan.
dat er iets was of geweest was, dat ze niet
prettig vond en haar groet naar Warwick was
zelfs korter dan gewoonlijk.
„O, ben je daar, zus?" zei Mornington, zijn
zuster langzaam toesprekend. „Je ziet eruit
als 'n kip in 'n donderbui. Wat is er gaande?"
Edna knikte hem ademloos goedendag, zon
der te antwoorden en wijdde al haar aandacht
aan Vanbrugh.
„Hoe kreeg u 't gedaan, hier zoo vroeg te
komen?" vroeg, ze, haar hand naar hem uit
stekend. „U moet midden in den nacht van
Cardstown zijn vertrokken".
„Wat ziet u bleek", merkte hij met bezorgde
stem op. „Heeft de warmte u te pakken?"
„Neen, 't was niet de warmte", antwoordde
ze. „Ik ben di?ht bij een dynamietexplosie ge
weest en dat -heeft me van de wijs gebracht.
Ik bedoel", voegde ze er aan toe, zijn ver
schrikte houding bemerkend, „dat meneer
Warwick me meegenomen heeft in een galerij,
om te zien, hoe de lont werd bevestigd en aan
gestoken. En ik was doodsbenauwd, ik holde
zoo hard ik kon".
Vanbrugh fronste zijn voorhoofd.
„Warwick moest wijzer zijn", zei hij kortaf.
Dit zijn geen dingen, waarmee vrouwen iets te
maken hebben".
„O, 't was zijn schuld niet", hernam ze, met
een half weifelenden glimlach tot hem op
ziend. „Ik heb het hem gevraagd; ik wou zoo
dolgraag mee".
„Geweldig moedig van u, maar als ik hier
geweest was, zou ik 't niet hebben toege
staan".
Er viel een stilte, toen zei Edna Mornington
liefjes:
„Neemt u mij niet kwalijk, ik geloof dat ik
niet heelemaal hoorde wat u zei".
„Ik zei", antwoordde hij langzaam en duide
lijk, „dat ik het, als ik hier was geweest, nooit
zou hebben toegestaan".
„U zou 't niet hebben toegestaan?" herhaal
de ze met iets kils in haar heldere stem. U
zoudt het niet hebben goed gevonden? Beste
meneer Vanbrugh, sinds wanneer hebt u eemg
recht om mijn daden op eenigerlei wijze te
controleeren?"
De dappere sergeant van de Bereden Politie
keek verlegen op zijn neus en was eenigszins
van zijn stuk gebracht.
„Kijkt u mij niet op die manier aan", zei ze
met een zenuwachtig lachje. „Iedereen zou
denken, dat u mij wilde arresteeren en mij
dadelijk van hier meenemen".
„Misschien is dat zoo", hernam hij met
vreemde, gesmoorde stem.
En toen kwam Gaddy hen tegemoet, verge
zeld van Wag en Tartar.
„Ik hoorde, dat u gekomen was", zei Gaddy,
Vanbrugh aansprekend op een toon van vrien
delijke voorkomendheid, „Müly vertelde het
me, en toen ben ik zoo gauw mogelijk hierheen
gegaan. Ik heb op uw paard gezeten. Hij loopt
niet kwaad. Maar natuurlijk moest Milly er
een heele drukte over maken, zooals vrouwen
altijd doen, oude vrouwen bedoel tic",
hij er met haastige verontschuldiging tot
Edna, aan toe.
„Juffrouw Mornington ziet er deksels knap
uit, vindt u niet, meneer Vanbrugh? Ik trouw
met haar, als ik groot ben".
„Doe je dat?" vroeg Vanbrugh met een toe-
gevenden glimlach. Weet ze het al?"
„Neen. ik heb 't haar nog niet gezegd, maar
ik weet dat ze 't goedvindt".
„Natuurlijk vind ik het goed, Gaddy, lieve
jongen", zei Edna lachend. „Ik hoop werkelijk,
dat ik de kans zal krijgen met zoo'n flinken,
dapperen ridder te trouwen".
„Daar, ziet u wel", en Gaddy stapte, trotsch
als een pauw met opgeheven hoofd en vooruit
gestoken kin. rond.
„En hoe zul je genoeg geld verdienen om
een vrouw te onderhouden, Ga'ddy?" infor
meerde Vanbrugh.
„Poeh, dan ga ik bij de Bereden Politie",
was 't ietwat hoogdravende antwoord. „Dat is
een goed baantje".
Vanbrugh barstte in lachen uit. „Ik dacht
dat het tusschen jou en juffrouw Cunning-
hame al heelemaal in orde was?" ging Van
brugh voort.
„Ja, maar ik heb zoo'n idee dat ze meneer
Warwick aardiger vindt".
„Er is iemand anders, dien ik aardiger vind,
Gaddy. Wie is dat? Raad eens!"
,t Kind keek onzeker van het lachende meis
jesgezicht naar 't ernstige en haast strenge
van den man.
,3edoelt zij u, meneer Vanbrugh", vroeg hij
op verbaasden toon.
„Neen", zei de aangesprokene kortaf. „Ik
kan je wel zeggen dat zij mij niet bedoelt".
„Vraag hem, hoe hij dat weet, Gaddy", ging
Edna voort, terwijl ze 't kleine mutsje dat ze
droeg, nog verder over haar gezicht trok.
„Vraag hem of hij gedachtenlezer is".
Vanbrugh verbleekte meer en meer onder
haar spreken.
„O, u maakt hem boos", riep Gaddy. „En ik
geloof, dat hij 't heelemaal niet prettig vindt".
Maar Edna was al weggesneld naar Chris
tian, die zwijgend zat te lujstgren naar een
gesprek tusseheh Warwick en Móïhlhgtbn.
XIV.
Toen de Morningtons vertrokken waren,
voelde Christian zich onzegbaar terneergesla
gen en eenzaam. Een reden ervoor kon ze niet
bedenken. Misschien miste zij Edna of de at
tenties van Edna's broer, misschien miste zij
't dagelijksch bezoek van Warwick, die zich
gedurende 't korte verblijf der Mornington's
iederen avond had laten zien. In ieder geval
zag het leven er grauw en onbelangrijk uit.
Op een killen achtermiddag, de zomer
hoorde al weer tot het verleden, was zij met
de honden naar de bron gegaan, toen ze op
den terugweg Owen ontmoetten, die lusteloos
op zijn paard zat.
„Goeden middag", begon hij, 'n beetje
norsch.
„Goeden middag", antwoordde zij zonder
naar hem op te zien.
„U hebt 't nieuws zeker al gehoord?" ging
hij voort, zijn lip krullend in een leelijken
grijns.
„Ik heb geen bijzonder nieuws gehoord",
gaf ze koel ten antwoord.
„O, dan zult u het van mij hooren", zei hij
met een onaangenamen lach. „Uw vriend
Warwick krijgt den kous op den kop".
„Ik begrijp u niet", klonk het uit de hoogte,
maar ze was toch geschrokken.
,,'t Is niet zoo moeilijk te begrijpen, mijn
waarde jonge dame. Hij schijnt een beetje te
voortvarend geweest te zijn met de Barnethan;
iemand anders had er al een claim op, voor
dat hij op de proppen kwam. zoodat hij voor
een verrassing zal komen. Hebt u wel eens
een hond gezien, met z'n staart tusschen de
pooten? Nu, zoo zal Warwick er over veertien
dagen uitzien".
Christian's lippen trokken strak.
„Waarom bent u zoo vulgair?"
„O, daar zal over 'n tijdje geen reden meer
voor zijn", en hij richtte zich in 't zadel op.
..nadat een zekere gentleman-bedrieger zich
uit de voeten gemaakt heeft".
Christian verhaastte haar stap en floot de
honden.
„Wacht even", zei Owen, haar arm grijpend,
terwijl hij afsteeg. „Je moet niet op zoo'n zelf
ingenomen manier en met je neus in den wind
op me neer kijken, alsof ik een stuk vuil onder
je voeten was! Ik ben niet goed genoeg voor jou,
hè? Je wilt met dien bedrieger, met dien ver
waanden gek trouwen? Dat is jouw smaak,
is 't niet? Nu. laat ik je dan vertellen
„Neem die hand van mijn arm weg", barstte
ze uit. „Hoort u me?" -,
„O ja, dat is alles goed en wel, maar je moet
eerst naar mij luisteren. Zooals ik je vroeger
al zei, ben ik van plan met je te trouwen,
Christian Cunninghame. Ik heb dat allang
gewild, en daar ben ik niet van af te brengen. I
Je kunt flirten, zooveel je wilt, maar je zutt I
mijn vrouw worden!"
„Laat me gaan", hijgde ze. „Als u me niet
loslaat, zal ik de honden tegen u ophitsen!"'
„Wat kan mij die honden schelen, daar I
reken ik gauw genoeg mee af", smaalde hij,)
onaangenaam lachend. „Hoor eens, je hehc j
met me gespeeld en me voor den gek gehou-
den. en me in 't heele district belachelijk ge-
maakt, en nu zul je er gedeeltelijk voor beta- j
len. Ik wil een kleine belooning voor mijn ge-
duldoefening".
Terwijl hij dit zei, greep hij haar met z'n
arm om 't middel. „Ik wil één kus hebben.'
ééntje maar, als voorschot op hetgeen nog
komt, m'n meisje! Wees nu niet verlegen! Ala
't Warwick was, zou je wel willen, hè?"
Terwijl hij dit zei, kwam deze juist, met zijn
geweer onder den arm, op den voet gevolgd
door Perry, een bocht van 't pad om. Christian
snelde met een zachten, ingehouden schreeuw
vooruit.
„O. ik ben zoo blij dat u komt. Wilt u alstu
blieft met mij naar de mijn terugloopen?"
„Zeker", zei hij, „ik hoop dat er niets aan
de hand is! Ik hoop, dat meneer Owen u niei
gehinderd heeft!"
Terwijl hij sprak keek hij Owen aan op ee*
manier, waardoor deze in woede ontstak.
AWordt vervolgd£,
