SCHOOL
Een Meisje en een Man
DE NIEUWE VERKEERSBORDEN. - Van
overheidswege zijn thans ook in Engeland
de verschillende verkeersborden van geheel
nieuw type ingevoerd, waarvan hierboven
een aardig specimen.
GOEDE MAATJES. Voor het vertrek
van den stoet voor de jachtrit welke
deze week nabij Chalfon (Eng.) gehou
den werd.
BUZIAU ALS SLANGENBEZWEERDER in Bouwmeester's nieuwe revue
«Vooruit maar weer".
DE BILJARTVEREENIGING „HETEY" organiseerde Vrijdagavond
te Amsterdam wedstrijden om het kampioenschap van Nederland
2e klasse groot biljart. De titelhouder L Gehrels aan stoot. t
ktmmmmmmmm i i
EEN AANTAL NEDERLANDSCHE JOURNALISTEN en de directie van de firma v. d. Schuyt uit Rotterdam heeft, in verband met de oplevering
van de eerste vier club coaches, van welk nieuw type 12 vervaardigd zullen worden, een excursie naar Antwerpen gehouden. - De officieele
ontvangst ten stadhuize, rechts: de burgemeester van Antwerpen,
DE ERNSTIGE ONT
PLOFFINGSRAMP in
de mijn Nelson III te
Ossegg. Een over
zichtvan de verwoes
ting bovengronds.
Zooals men weet
zijn bij dit ongeluk
zeer vele slachtoffers
te betreuren.
DE EEREWACHT bij gelegenheid van het
steken der eerste spade op het terrein van
het te bouwen centrum der Duitsehe ean-
didaat-juristen te Jüterbog wordt door den
Duitschen Rijksminister van Justitie, Kerrl,
afgenomen.
HET ENGELSCHE VRACHTSCHIP .WATERLAND*, dat ten Zuiden
van IJmuiden op het strand liep, is vlotgebracht en het Noordzee»
kanaal binnengesleept.
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
CURTIS YORKE.
(Nadruk Verboden).
19)
XV.
December had zijn intrede gedaan en 't was
bitter en onmenschelijk koud. Op een na
middag reed Christian van Kiicorran naar
huis terug door het eenzame, door sneeuw
wolken verduisterde landschap.
Er viel nog wel geen sneeuw, maar wat er
'n paar dagen geleden gevallen was, lag nog
steeds droog en wit op de prairie en rustte als
zilverdraadwerk op eiken boom en heester en
de gierende wind beloofde nog meer.
Toen zij het reeds vroeger genoemde boschje
Inging, werd haar aandacht getrokken door
donkere, onregelmatige plekken in de sneeuw.
Met een schok zag ze dat het bloedvlekken
waren. Haar hart klopte snel, toen zij afsteeg
om ze van dichterbij te onderzoeken. Terwijl
ze Betsy's teugel over een boomstronk gooide,
ging ze voorzichtig voort, om het spoor van de
afschuwelijke plekken, die onregelmatig onder
de neerhangende takken te zien waren, te
volgen. Ongeveer vijftig meter van het paarde-
pad lag het lichaam van een man, met het
hoofd achterover op zijn uitgestrekten arm.
't gezicht grauw bleek, de oogen half gesloten.
Een moment leek Christian's hart stil te staan
en het geluid als van een woelige zee, suisde
in haar ooren, want 't was Warwick's gezicht
dat ze van onder 't met bloed bevlekte kreu
pelhout voor zich zag.
't Volgend oogenblik knielde ze naast hem
aeer, zijn flanellen hemd opentrekkend om te
voelen of zijn hart nog klopte. Hij had een
leelijke gapende wond in de zijde, maar 't
bloed had opgehouden te vloeien en daardoor
vermoedde zij, dat hij dood moest zijn. Hij
was vermoord en beroofd, want zijn horloge
was weg en de zware zegelring, dien hij altijd
droeg, was van zijn vinger gerukt. Het meisje
voelde zich ellendig van afgrijzen en droef
heid. De stilte was spookachtig en scheen om
haar heen als 'n verstijvende mist samen te
trekken.
,.Hij is dood", herhaalde ze telkens bij zich
zelf.
Hij was dood en ze had hem liefgehad! Met
'n smartelijken, snikkenden schreeuw legde ze
haar gezicht tegen 't zijne, 't Was koud, ijs
koud en zijn leden waren reeds stijf.
Ze kroop dichter en sloeg haar armen om
hem heen; ze mocht hem niet alleen laten,
ingeval de moordenaars terug zouden komen,
om het lichaam van hun slachtoffer weg te
brengen of te begraven. Als ze haar daar zou
den vinden, dan zouden ze ook een eind aan
haar leven maken; nu, zooveel te beter. Haar
leven had toch geen waarde meer.
„O, mijn liefste, mijn liefste", snikte ze,
„mijn hart is gebroken".
De minuten regen zich tot uren, de sterren
verdwenen een voor een. hun tienduizenden
oogen hadden menig schouwspel als dit gezien,
en nog gruwelijker. Plotseling schrok Chris
tian; ze sprong op, want ze had een flauwe
rilling in zijn leden bemerkt en haar hand.
die op zijn hart lag, had een gejaagde, on
zekere beweging waargenomen, hetgeen meer
oeteekende, dan ze durfde hopen. En toen zag
ze, wat ze niet had durven geloovenlang
zaam openden zich zijn oogen.
„U" mompelde hij. „Bent u 't? Wat is er
gebeurd? O ja, ik herinner 't me, die vervloek
te schobbejakken hebben met me afgerekend.
Maar u moet hier niet blijven, 't is niet veilig
voor u".
Toen verzwakte zijn stem weer, maar hij
vocht hard tegen de bezwijming, die zich weer
langzaam van hem meester maakte. „Ga", sta
melde hij, „ga hoort u, verstaat u me!"
„Ik wil u niet alleen laten", antwoordde ze
standvastig.
Hij kwam omhoog tot hij op zijn elleboog
rustte. Toen hij dit deed, gutste het bloed uit
de wond in zijn zijde.
„Och, zie toch, wat u doet", riep zij met on
bedwingbare droefheid. ,.Ga weer liggen en
laat me probeeren u onderwijl te verbinden
tot er hulp komt. als die ooit komt!"
„U moet hier niet blijven"; hijgde hij, terwijl
hij in zijn vroegere houding terugzonk. „De
schooier zal terugkomen en dan zal hij wel
niet alleen zijn".
„Verondersteld, dat hij 't doet", zei' ze kalm,
„dan heb ik mijn revolver. En de uwe, waar is
die?"
Hij schudde ongeduldig zijn hoofd.
„Ik heb er geen idee van", kermde hij. „Och
toe, ga toch, en laat me alleen. Wat beteekenen
u en uw revolver tegen een stel gewetenlooze
mannen? Christian, ik smeek je te gaan". Zijn
stem werd langzamerhand zwakker, zijn ge
zicht spookachtiger.
„U hoeft niet te praten", sprak ze kortaf,
„ik blijf bij u, dat spreekt vanzelf".
Ze deed haar best het bloed te stelpen en hij
bleef doodstil, met gesloten oogen liggen.
Plotseling stak hij zijn hand uit of hij de
hare zocht, ,,'t Is lief van je", mompelde hij.
„Je bent 't Louise, is 't niet? Och, ik heb toch
zoo vreemd gedroomd. Ik dacht dat ik in Ca
nada was! Mijn hoofd voelt zoo licht en raar.
Ik denk dat de merrie die vermolmde heining
wou ontwijken en mij heeft afgeworpen. Ik heb
je over dat dappere meisje uit de mijn ver
teld, is 't niet? Ze doet me aan jou denken,
Louise. O, laat me niet los, ik val ik val!"
Christian poogde, het gezicht verstard en
hard, haar hand los te maken. Maar hij fluis
terde zwak:
„Verlaat me niet, Louise. Ik ben er slecht
aan toe ik kan niet zien of is 't donker?
Ik heb hier een heelen tijd gelegen en 't is zoo
koud.
Zijn stem werd 'n onhoorbaar gemompel en
zijn klamme vingers lieten de hare los. De mi
nuten kropen voort, het leken uren. Plotseling
sneed 't doffe, snel voorbijgaande geluid, dat
door de messcherpe vleugels van een neer
schietende nachthavik werd veroorzaakt, door
de duisternis. Hij vloog vlug, alsof hij ver
stoord of hevig verschrikt was. En plotseling
kraakte 't kreupelbosch onder verstolen voet
stappen.
„Caramba", mompelde een ruwe stem: ..er is
iemand bij hem en hoor eens. ik hoor 't ge
rammel van een paardetoom en 't stampen
van paardepooten, het is een van de Bereden
Politie met wie weet hoeveel man bij zich".
„Bah" grauwde een andere stem. ,,'t Is
maar een vrouw, 't Is de senorita Inglesa. We
zullen met haar wel afrekenen. Venga!"
De voetstappen kwamen ander en na eenige
minuten sprongen twee mannen met zwarte
gezichten en als mijnwerkers gekleed, te voor
schijn.
Christian stond op en plaatste zich onbe
weeglijk tusschen de indringers en den man
dien ze liefhad.
Met ruwe verwenschingen en vloeken bevo
len ze haar, opzij te gaan, maar ze trok de re
volver uit haar gordel en legde aan op den
dichtstbijzijnd en man,
„Blijf staan", zei ze met lage, gespannen
stem. „Blijf staan, zeg ik je". Maar de grootste
van de twee sloeg haar op de hand en grauw
de brutaal: „Nu is 't genoeg, we vechten niet
tegen vrouwen".
Op hetzelfde oogenblik pakte hij haar arm
met forschen greep en hield haar vast, terwijl
zijn kameraad Warwick half van den grond
tilde.
Een enkel oogenblik ontzonk Christian allen
moed; er was geen hulp. Als ze gilde of
schreeuwde, wie zou haar hooren! Plotseling
hoorde ze Betsy hinniken alsof ze een vriend
herkende en gespannen luisterend, werd ze
een ver geluid van paardehoeven op den be
vroren weg gewaar. Ze kwamen snel nader, ze
hoorde sporen rinkelen.
„Politie", riep ze als waanzinnig. „Politie,
help, hein!"
Er kwam een geluid als van een paard, dat
sterk ingehouden werd en 't volgend oogenblik
baande een man zich een krakenden weg door
't boschjf 1
Christian spande haar oogen in en sag to
't onzekere licht de welkome uniform van de
Bereden Politie en even later herkende ze
Vanbrugh.
De aanvallers kropen geluidloos weg ln 't
onderbosch.
„Maar Christian, wat is er gebeurd?" riep
Vanbrugh, zijn gebronsd gezicht vol ongeruste
belangstelling.
..Ik ben bang, dat je te laat bent", antwoord
de 't meisje dof, terwijl ze zich op haar knieën
naast Warwick's bewegingloos lichaam liet
vallen. „Ik ben bang, dat je juist iets te laat
bent".
Vanbrugh duwde haar zonder eenigen vorm
van proces opzij en terwijl hij neerknielde,
legde hij Warwick's hoofd op zijn arm en pro
beerde wat cognac tusschen zijn tanden te
gieten.
„Ik vrees, dat 't niets geeft", zei hij, na een
paar minuten. „Hoe ter wereld is 't gebeurd?"
Juist toen maakte Warwick een stuiptrek
kende beweging en probeerde zich op te
richten.
Christian uitte een zachten kreet. „O, Gode
zij dank", riep ze. „Ik zal om hulp gaan ik
zal heel vlug zijn. Betsy moet als de wind
loopen", en ze snelde door de boschjes waar
Betsy met boos ongeduld stond te stampen en
op den grond te krabben.
De merrie scheen *e vermoeden, dat 't uiter
ste van haar verwacht werd en ging er in een
razend galop, haast voor haar meesteres goed
en wel in 't zadel zat, vandoor.
Weg vlogen ze door de duisternis 't Was
beginnen te sneeuwen en daardoor vreeselijk
koud, maar Christian voelde geen kou haar
hoofd en handen brandden en 't leek of ze 't
kamp nooit zou bereiken.
Maar eindelijk kwam 't in het gszicht en na
een paar haastige aanwijzingen aan Milly liet
ze twee van de mannen een stevige ponny voor
een klein laag karretje spannen, dat gebruikt
werd voor 't transport van balken uit 't boscb
naar den zaagmolen.
(Woedt vervolgd
