Examens voor zendvergunning aan
radio amateurs.
Een Meisje en een Man
WEIMAR stond dezer dagen in de feestviering van den eersten
Dultschen Rijksboerendag. Boeren en boerinnen uit de Rhön op weg
naar de Weimar-Halle in hun karakteristieke kleederdracht.
BIJ DE JONGSTE PAARDENRENNEN in Hurst Park kwam TER VERKRIJGING VAN EEN ZENDVERGUNNING voor radio amateurs, worden
i i i j___ j_ a-aw-Q \/allon thans in het gebouw van P T.T te den Haag de examens gedaan Eenige candidaten
een der deelnemers t.jdens de eerste race te vallen. tijdens het af|eggen van een proeve yan b^kwaamheid>
DE NIEUWE SLUISDEUREN voor het Julianakanaal te Roosteren zijn
ingezet. Op den achtergrond een overzicht van het kanaal.
VAN HET LANGS DE MERWEDE GROEIENDE GRIENDHOUT worden te Giessendam
hoepels voor haringtonnen vervaardigd. Deze voorraden tusschen de huizen opgestapeld,
leveren een typischen aanblik.
DE STUWDAM IN DE THEEMS TE TEDDINGTON is voor het
eerst na geruimen tijd weer in werking getreden. - Een oolijke
visscher profiteert van dit buitenkansje.
FEUILLETON
Naar liet lingelsch van
CURTIS YORKE.
(Nadruk Verboden).
33)
Christian draaide zich om en rende om de
hut heen. De beer liet zich op „alle vier" neer
en volgde haar in een zwaren, dreunenden
galop. Toen begon er een opwindende jacht.
Het meisje holde in en uit de loodsen, de beer
haar met een snelheid, die men van zoo'n log
beest niet verwacht zou hebben, op de hielen.
Soms liep ze onverwacht denzelfden weg
weer terug, maar dat deed de beer ook, want
het was een schrander dier.
Op 't laatst voelde Christian haar krachten
verminderen. Met 'n laatste wanhopige poging
klauterde ze tot half weg boven op een dei-
hutten en had zich reeds met beide handen
aan het dak vastgeklampt, toen ze voelde, dat
haar achtervolger haar aan haar rok trok. Met
een luiden gil viel ze op den grond, niet anders
denkend dan in stukken gescheurd te worden.
Maar toen ze viel, hoorde ze een schreeuw en
twee geweeschoten klonken door de lucht,
elkaar zoo snel opvolgend, alsof ze gelijktijdig
afgevuurd waren.
De beer viel op zijn knieën en terwijl Chris
tian overeind krabbelde, zag ze Vanbrugh aan
komen, met het nog rookend'geweer in de
hand.
Bruin wijdde zijn aandacht nu aan den
nieuw aangekomene en kwam woedend op hem
af. Maar Vanbrugh loste nog 'n schot, onder
den schouder van het dier, in de omgeving van
het hart.
Het beest wankelde naar voren, sidderde
stuiptrekkend en lag als verlamd, zijn vreem
de oogen als in stil verwijt op zijn moordenaar
gericht, maar Vanbrugh liep op hem af, en gaf
hem, met een laatste schot achter 't oor, den
genadestoot. Christian aanschouwde haar
dooden vijand voor 'n oogenblik. Toen barstte
ze, tot groote bezorgdheid van haar bevrijder
in een krampachtig snikken los en hij, na
tuurlijk niet wetend, dat die uitbarsting meer
werd veroorzaakt, door de tot nu toe onge-
kropte smart over Warwick, dan door 't ge
vaar waarin ze pas verkeerd had, maakte zich
erg ongerust over haar.
„Nu, nu, het gevaar is voorbij, 't is in orde",
zei hij troostend. „Maar 't was een gelul: dat
Gaddy me verteld had, welken weg je was op
gegaan, die beer was een rare klant en wild
als de duivel, na z'n lange vasten gedurende
den winter."
Christian probeerde zich te beheerschen. „Ik
ben dom geweest", snikte ze. „Hoe moet ik je
danken, David, wat had ik in vredesnaam moe
ten doen, als je niet was komen opdagen, of
liever", voegde ze er 'n beetje vreemd aan toe:
„wat zou de beer gedaan hebben?"
„Denk daar niet meer aan", sprak Vanbrugh,
haar op 'n vriendelijke, vaderlijke manier op
den schouder kloppend. „Geef me 'n arm, dan
zullen we naar Carolay gaan".
XXVII.
Op een middag in Mei, juist voor zonsonder
gang, was Christian met Gaddy en de honden
naar 't pijnbosch, op den top van de heuvels,
gewandeld.
Ze ging op een helling zitten, waar de
prairierozen al in knop waren, terwijl Gaddy
met de honden aan 't rennen was en hen nu en
dan aanhitste bij hun jacht op een wild
konijn. Terwijl het kind zich zoo bezighield
kwam Warwick opdagen.
„Ik schijn je hier ven-ast te hebben", zei hij,
terwijl hij zich naast haar op 't gras liet neer
vallen. „Ik hoop. dat je er niet speciaal op ge
steld bent, om alleen te zijn?"
„Ik ben niet alleen", antwoordde ze kortaf.
„Gaddy is ook hier".
„Is hij er ook, ik zie hem nergens. Mag ik
rooken? Dank je",
Hij stak zijn pijp op en nadat hij een paar
trekken gedaan had, vervolgde hij op kalmen
toon: ,,ïk moet eens zakelijk met je spreken".
„Ja?" vroeg ze, haar ernstige, mooie oogen
naar hem opslaand.
Na 'n korte pauze ging hij voort. „Ik geloof,
dat ik je een tijdje geleden heb verteld, dat
ik 't plan had, Barnethan te verlaten?"
Hij zag haar van kleur verschieten, maar ze
zei alleen zachtjes: „ja, dat herinner ik me. Ik
geloof dat je genoeg van de mijnen hebt".
„Ik heb genoeg van veel dingen. Wat ik
je niet verteld heb, is. dat ik een uitweg meen
gevonden te hebben, die ik je om kort te gaan
in overweging wil geven, nl. de kwestie om
Carolay en Barnethan onder één beheer te
brengen".
„Ik begrijp 't niet", haar stem was kalm,
maar klonk koel.
Maar hij zag, dat haar lippen beefden. Hij
schoof een beetje dichter naar haar toe. De
zon ging met een rood schijnsel langzaam
onder achter de pijnboomen.
„Je zult je misschien herinneren", vervolgde
hij, „dat ik je ongeveer twee maanden geleden
verteld heb, dat ik je liefhad".
Ja, dat herinnerde ze zich, maar ze sprak
niet.
„Herinner je je dat?" herhaalde hij.
„Dat weet je wel", antwoordde ze zacht.
„Nu", ging hij, met een eigenaardige teeder-
heid in zijn zware stem voort, „ik heb al dien
tijd geprobeeerd dat feit uit mijn geheugen te
verbannen, maar zonder succes. Ik geloof, dat
ik mijn wilskracht overschat heb. Ik kan het
gevoel van liefde voor een vrouw, die af en toe
heel duidelijk heeft laten blijken, niets om me
te geven, niet langer verdragen. Ik ben bang,
niet voldoende zefbeheersching te bezitten, om
voort te blijven leven, als 't ware, binnen 't be
reik van, wat ik toch niet krijgen kan. Daarom
ga ik weg, tenzij
Hij hield 'n oogenblik op.
„Ja?" vroeg ze, starend naar den zonsonder
gang, de handen krampachtig samengevouwen
in haar schoot.
„Tenzij", herhaalde hij langzaam, mij door
de eigenares van Carolay zekere rechten wor
den gegeven".
Zekere rechten?" sprak ze hem na, hem ver
baasd en verward aanziend.
Hij nam haar hand. „Dit is er één", zei hij,
die naar zijn lippen brengend. Toen ging
hij op ernstigen toon voort: „Christian, je hebt
ons beiden maandenlang heel ongelukkig ge
maakt: geloof je niet, dat 't nu lang ge
noeg is?"
Ze trok haar hand niet weg, maar ze keek
hem toch niet aan, terwijl ze mompelde: ..Hoe
kon ik weten, dat je ongelukkig was? Je hebt
't niet laten blijken, en ik dacht dat je ik
bedoel, dat je er over heen was".
„Over mijn liefde voor jou?" viel hij haar in
de rede, dichter naar haar toekomend en zijn
arm zacht om haar heen slaand. „Maar nu je
weet, dat ik er nog niet overheen ben, nu niet
en nooit, hoe is 't nu met jou gesteld, Chris
tian?"
„Met mij?" vroeg ze opgewonden. „Wat met
mij? Ach liefste, als jij weggaat, dat dat
zou mijn dood zijn".
Hij hield haar dichter tegen zich aan. „Zal
ik dan blijven en zullen we samen als com
pagnons Carolay en Barnethan beheeren en
wil je mij de „rechten" geven, die ik verlang?"
„Als ik je mijzelf geef?" fluisterde ze onvast.
Terwijl ze sprak, drukte ze haar gloeiend ge
zichtje tegen zijn schouder.
Door haar gestamelde woorden, haar vrij
willige overgave brak de lang ingehouden
liefde in hem los, en haar in zijn armen
nemend, kuste hij haar hals en haar oogen.
terwijl hij onsamenhangend woorden van
liefde sprak. Door een lang aanhoudend ge
fluit werden ze in hun paradijs verstoord dooi
Gaddy, die hen angstig en vermaakt stond aan
te gapen.
„Zeg", riep hij, „nu gaan jullie samen zeker
trouwen".
Warwick verzekerde hem dat zijn vermoe
dens gegrond waren, waarop Gaddy op supe
rieuren toon bemerkte; „Dat verwondert me
niets".
't Verbaasde Milly evenmin toen ze 't nieuws
hoorde, noch Mike, die van de feestelijke ge
legenheid gebruik maakte in optima forma
Milly zijn hand en hart aan te bieden, wat de
goede vrouw duidelijk en gedecideerd weigerde.
„Neen, dank je wel, beste man", zei ze be
slist haar hoofd schuddend. „Ik voel er niets
voor om voor de tweede maal mijn hoofd door
de strop te steken. Emmanuel is dood en be
graven en zijn ziel ruste in vrede, waar hij ook
zijn mag, en ik denk er niet aan mij weer aan
een man te binden, 't Is alles goed en wel, om
het leven op te vroolijken en zoo, maar som
mige mannen doen dat dikwijls met de punt
van hun laars en een blauw oog, nu weet ik,
waar ik aan toe ben, en dat weet ik dan niet".
„Daar heb je gelijk in", merkte Mike wijs-
geerig op. „Dat is zeker waar, je kunt wonder
lijk verstandig de dingen bekijken, Milly. Wel
wel, dat de baas en juffrouw Chrissie veel ge
luk mogen hebben, ze zijn 't mooiste paar, dat
ik ooit gezien heb".
,Daar gaan ze", voegde hij erbij, toen War
wick en Christian voorbij wandelden op weg
naar de pijnbosschen.
„Net als je zegt: ,n fijner paar moet nog ge
vonden worden", beaamde Milly.
't Begon te schemeren, terwijl de maan lang
zaam boven de toppen van de sombere pijn
boomen opkwam.
„Liefste", zei de man teeder, „denk je dat ik
je gelukkig kan maken?"
En het meisje, haar hand door zijn arm
schuivend
„Als jij het niet kunt, dan is het niet jouw,
maar mijn schuld. Maar hoe is het met jou?
Kan ik j ou gelukkig maken?"
Hij antwoordde niet direct, maar toen ze in
de schaduw van het pijnbosch traden, bleef
hij staan en legde zijn handen zacht op haar
schouders. Hü boog het hoofd en kuste haar.
EINDE.
