STAATSGEHEIMEN.
IN TRAINING- Een der roeiers van de Oxford-ploeg, welke thans druk in training is voor den
komenden wedstrijd tegen Cambridge, brengt zijn riem naar het bootenhuis. De kortste weg
gaat..~ per fiets.
IN EEN MODEMAGAZIJN aan de Langestraat te
Alkmaar brak Vrijdag brand uit Het perceel werd
door de vlammen geheel verwoest
DE BEGRAFENIS VAN WIJLEN PROF. TROOST,
den bekenden Duitschen stedebouwkundige, werd te
Munchen ook bijgewoond door den rijkskanselier
Adolf Hitler, die met de familie de lijkbaar volgde.
HET STOFFELIJK OVERSCHOT van de op zoo droeve wijze om het leven gekomen bemanning
van het Engelschc s.s. „Oakford", is Vrijdag per motorboot van Texel naar Amsterdam overge
bracht, vanwaar heden het vervoer der tien slachtoffers per schip naar Engeland plaats vond.
DE RALLYE NAAR MONTE CARLO is ook dit jaar weer een succes geworden en werd voor de derde
maal door Fransche deelnemers gewonnen. De aankomst der eerste wagens in Monte Carlo.
MET DE NIEUWE VAANDELS der Hitlerj'eugd werd Donderdag te Potsdam een
groote demonstratie gehouden. De vaandeldragers met de nieuwe doeken.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
4)
„Je hébt hem herkend, hé Addie? Het was
Edward Revis, de „scheeve" Revis! En je zult
er niemand iets van vertellen. Nietwaar? Ik
bedoel, Grimes niet. Natuurlijk zul je dat
niet doenje hebt al die jaren niet over
hem gesproken en daar ben ik je dankbaar
voor. Daarop kwamen de dreigementen. „Als
je hèm of iemand anders, al is het maar
met een gebaar of een glimlach, er lets van
laat merken, weet je wat de gevolgen zou
den zijnIk zou zóó niet verder kunnen
leven Toe", viel ze zichzelf in de rede,
„neem het mij alsjeblieft niet kwalijk
het is verkeerd van me, om me zoo op te
winden. Ik ben uitgeput, totaal op, dat is de
oorzaak Ik weet wel, dat er nooit een woord
over je lippen zal komen".
Miss Colvin liet een droog lachje hooren,
toen de handen van het meisje loslieten uit
de krampachtige omklemming. Ze probeerde
te doen, alsof ze de zaak niet zoo ver
bazend ernstig vond.
„Het spreekt vanzelf, dat ik niets zal ver
tellen". verklaarde ze geforceerd luchtig. Miss
Haskell liep met iets van onuitsprekelijke
vermoeidheid In houding en gelaatsuitdruk
king langzaam door de smalle gang naar
haar slaapkamer.
„Toch", praatte miss Colvin verder, ter
wijl zij haar hoed afzette, vind ik. dat je
er verstandig aan doet voorzichtig te zijn,
Mary."
„Natuurlijk", antwoordde 't jonge meisje,
ze stond nu in de deur van haar kamer.
„Maar waarom zeg je dat eigenlijk? Heb je
daar een bijzondere reden voor?"
„Misschien niet. waarschijnlijk niet". Miss
Colvin's hoopvolle toon zakte plotseling.
„Ik weet het niet. Maar toen je uit de eet
zaal wegging, vroeg ik den Senator of hij
misschien een naam had hooren noemen
van iemand, die met den diefstal van dat
stuk in verband zou kunnen staan, iemand,
die zou trachten door den verkoop der ge
heime mededeelingen aan belanghebbenden,
geld te maken. Daarop zei hij, dat de naam
van een zekeren Revis genoemd was...."
m.
Tom Malloy's ultimatum.
De jongeman aan het raam verbrak de
lange stilte,
„Zoo! Mijn een en vijftigste en laatste
aanzoek is dus versmaad", zei hij met het
luchtige lachje, waarachter mannen hun
diepere gevoelens verbergen. „Je wilt dus
niet met me trouwen. Tom Malloy, de voor
treffelijke, maar onbekende ambtenaar bij
een even onbekend regeeringsbureau, is weer
eens beroofd van zijn hoop op geluk! En de
hooggeëerde Grimes Buckner stapt in al
den luister van zijn senatorschap regelrecht
het paradijs binnen! Maar één ding kan hij
niet verhinderen", hij lachte weer, een
schrillen lach van geveinsde vroolijkheid en
maakte een zwierige kwasi humoristische
buiging „het voortdurn van mijn liefde,
Mary. Dat gevoel is in mijn oogen zoo mooi,
zoo volmaakt en verheven, dat ik het niet
wil laten vernielen zelfs niet door jou,
die het opgewekt hebt".
..Neen. neen!" smeekte het meisje.
Onmiddellijk toonde hij berouw en kwam
haastig op haar toe.
„Och. vergeef het me", klonk het zacht.
Een oogenblik stond hij zwijgend voor haar;
slank en elegant en de fijnbesneden trek
ken van zijn flink, energiek gezicht ver
rieden duidelijk het leed, dat haar weigering
hem berokkende. De tegenstelling tusschen
het lachje om zijn lippen en den smartelijken
blik in zijn oogen, deed haar schrikken. Nog
nooit was ze zich zoo sterk bewust geweest
van zijn groote onbaatzuchtige vereering en
een schuchtere verbaasdheid, waarin iets van
verteedering was gemengd, maakte zich van
haar meester.
In deze nieuwe gemoedsstemming zag ze
zijn heele wezen in een ander licht. Het ge
tuigde van grootmoedigheid en ridderlijkheid.
De lichte aarzeling in zijn woorden en de
zachte klank in zijn stem als hij ontroerd
was, de sierlijke ronding van zijn toch sterke
schouders, die op aristocratischen afstam
ming duidden een aristocratie, zich even
eens uitend in een dapperheid, die gevaar en
tegenslag luchtig kon opnemen zijn welig
golvend blond haar en de rustige aange
naam aandoende zekerheid van zijn be
wegingen, zijn humor en zijn blijmoedigheid
dit alles gaf haar plotseling een duidelijke
verklaring van Zijn charme. Maar achter die
charme, bedacht zij, school kracht, lichame
lijke kracht en kracht van ziel en geest.
Hield hij dan zooveel van haar, kon hij
zooveel van haar houden als zij dacht? Mis
schienOpeens richtte zij zich met een
ongeduldig rukje op.
„Vergeef het me", herhaalde hij. „Maar
heusch, nooit nooit voor vandaag, heb ik
geweten, hoe hopeloos het was. Jij hebt wel
altijd gezegd, dat je het niet zou kunnen,
maar ik heb het nooit willen gelooven".
Ditmaal was zijn glimlach een verontschul
diging voor de koenheid van zijn hardnekkig
ongeloof.
„En ik mag je zoo graag, In elk ander op
zicht". Er was oprecht spijt en hartelijk
medegevoel in de stem en de oogen van het
meisje „Ik vind je heusch een schat. Tom!"
Straks al had haar ongewone bleekheid,
de onnatuurlijke matheid van haar bewegin
gen, de neerslachtigheid, die uit haar heele
manier van doen sprak, hem getroffen en
onbedriegelijke intuitie waarschuwde hem,
dat iets sterkers dan alleen medelijden met
hem, hiervan de oorzaak was. Ofschoon hij
gewoon was aan haar wisselende stemmin
gen, had hij haar nog nooit zoo gedrukt
gezien als nu
Hij wendde zich weer naar het raam en
stond daar. met zijn rug naar haar toege
keerd. te peinzen, wat de aanleiding tot haar
verdriet kon zijn. Het was heel stil op Mary
Haskel's flat; behalve het dienstmeisje, wier
bewegingen af en toe hoorbaar waren, was
er niemand dan zij beiden in de woning.
Eindelijk draaide hij zich weer om; over
tuigd, dat hij haar probleem nu had opge
lost.
„Je gaat dus met hem trouwen?"
Zijn stem klonk op het eerste gehoor nog
steeds luchtig, schertsend zelfs, maar er was
een ondertoon van vastberaden ernst in die
haar niet ontging.
„Ja", was het gesmoorde antwoord.
„In Juni?"
„Ja".
,En weet hij van die geschiedenis?"
„Neen", fluisterde ze en sloot de oogen.
Haar wimpers trilden.
„Dan zal ik je zeggen, wat je doen moet",
raadde hij vriendelijk. „Vertel hem alles
alles; zonder terughouding".
„Ik kan niet...dat kan ik niet".
Ze zat kaarsrecht en in haar stem sidderde
angst.
„Maar je moet! Je kunt dat niet eeuwig
voor hem geheim houden. Zulke dingen blij
ven niet verborgen bij een vrouw. Heusch
niet".
Zij zuchtte diep en liet de handen op de
stoelleuning rusten.
„Ik ben bang", bekende ze na een lange
stilte.
„Bang?" Tom Malloy scheen het niet te
kunnen bevatten. „Maar hij houdt toch van
je?"
„Ik ben bang voor zijn conyentioneele be
grippen bang voor zijn moeder. Zij keurt
zijn verloving met mij heelemaal niet goed.
En hijZij dacht aan Buckner's ont
stemming van den vorigen avond, toen hij
gerept had van de mogelijkheid, dat haar
naam in de kranten zou kunnen worden ge
noemd. Zij vocht tegen den ontzettenden
angst, die in haar opkroop. „Ik wil het niet
—ik kan het niet, Tom", hield zij koppig vol.
Malloy legde zijn koele handen op de hare.
„Maar hij houdt toch van je!" drong hij aan
en glimlachte haar bemoedigend toe. Hij
kan je niet verkeerd begrijpen als hij van je
houdt, Mary. Bovendien bekijk je de zaak
verkeerd; je overschat de gevolgen van deze
episode. Ik ben volkomen op de hoogte en
ik wel, het heeft mijn liefde en bewonde
ring voor je doen toenemen".
„Het is onmogelijk", luidde het bescheid
weer. „Ik kan en ik wil het hem niet ver
tellen".
„Als je het niet doet, zal er nooit waar
heid tusschen jullie bestaan; nooit, zoolang
jullie leven".
Zij dacht een oogenblik na.
„Er zijn wel meer meisjes getrouwd", bracht
zij daarop in het midden, „zonder hun man
nen dergelijke kleinigheden te vertellen, din
gen diedie niets om 't lijf hadden, hoewel
zij heel ernstig leken. En die meisjes zijn heel
gelukkig geworden, zijn het nog!"
Haar kinderlijk zoeken naar een schralen
troost, naar een jammerlijk excuus, deed hem
pijn. Hij liep langzaam naar het venster en
toen weer terug, eer het hooge woord over
zijn lippen kwam.
„Als jij het niet vertelt, dan zal ik het
doen".
Mary sprong zoo snel op. dat hij verschrikt
een stap achteruit deed.
„Doet doe je niet!" hijgde ze. „Dat doe je
niet.
(Wordt vervolgd)
