De zaak-Onnes van Nijenrode
voor de rechtbank.
STAATSGEHEIMEN.
TER BIJWONING van de openbare behandeling der zaak-Onnes van Nijenrode,
welke Dinsdag voor de Amsterdamsche rechtbank aanving, had een aantal
studenten in de rechtsgeleerdheid speciale toegang verkregen van mr. J. G. de
Vries, president der rechtbank, De studenten betreden het gerechtsgebouw.
DE COMMISSARIS DER KONINGIN IN NOORD HOLLAND, jhr. mr. dr. A. Roêll,
heeft Dinsdag een bezoek gebracht aan de automobieltentoonstelling in het R.A.I.-
gebouw te Amsterdam, waarbij hij werd rondgeleid door den voorzitter, den heer
J. Leonard Lang.
EEN LUXE AUTO reed Dinsdag in de Duf-
vendrechtschekade bij Amsterdam. De in
zittenden konden gered worden. De wagen
wordt op het droge gehaald.
DE HARINGTREK !S WEER BEGONNEN. Nieuwediepers te Huisduinen aan den trek. De haring gaat weer langs ows
kust raar de wadden, (woeger naar de Zuiderzee), om daar kuit te schieten. Zij doet dit in stikkend water- Zal xjj dit
in het stroomend water benoorden den afsluitdijk blijven doe»?
DE DAG DER ALGEMEENE STAKING TE PARIJS is zonder noemenswaardige
incidenten verloopen. De openbare gebouwen werden streng bewaakt, vele
straten waren verlaten. De deelnemers aan de betooging op de Palace de
la Nation werden nauwkeurig gefouilleerd. De stakers brachten veelal den
tijd genoegelijk door.
DE NEDERLANDSCHE DEELNEMERS pi DEELNEEMSTERS a.r, de internationale zwemwedstrijden te KopenEagan zijn Dinsdaga.ond DE BURGEMEESTER VAN AMSTERDAM, dr. W, de Vlugt, bracM Dinsdagavond een bezoek aan de aulomoblelenleo.
in ons land teruggekeerd, benige van hen bij aankomst aan het Centraal Station te Amsterdam. V.l.nx.Mej. Selbach, de heer de
Voogd, trainer van mej. Hessel, Scheffer en mej. Hessel. toonstelling in het R.A.I.-gebouw. Dr. de Vlugt bij een der stands.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
19)
Met een handgebaar beduidde ze hem, dat
ze iets wilde zeggen.
„Laat mij alles vertellen, Grimes", verzocht
ze, „Het is niet zoo erg, niet zoo heel erg".
..Goed: vertel dan maar".
Daarop deed ze het verhaal dat ze ook aan
Darden in Revis' slaapkamer had gedaan
van haar late wandeling, omdat ze niet sla
pen kon en het uit pure nieuwsgierigheid
volgen van den detective in het donkere huis.
En toen vervolgde ze:
„Vergeef het me. Grimesdenk niet
slecht over me! Ik weet dat het idioot was,
schandelijk ondoordacht wat ik deed. Maar
zelfs de detective nam mij in bescherming;
hij wilde niet, dat ik in opspraak zou komen.
Het is alles nog heel goed afgeloopen, niet
waar?"
„Meen je?" Buckner's stem had 'n knorri-
gen klank. „Denk je eens goed in de situatie
in. Revis staat onder verdenking, de aan
stichter te zijn van den diefstal, van het mij
toevertrouwde stuk. Tom Malloy, een van je
bewonderaars, wordt in de kamer van den
vermoorde aangetroffen. En in die kamer
kom jij, in een vlaag van onbegrijpelijke
nieuwsgierigheid binnenvallen
Hij stond opzijn machtig lichaam had
iets dreigends op dat moment.
„Natuurlijk twijfel ik niet aan je, Mary",
ging hij voortgeen seconde. Maar de ge
middelde courantlezer zou dit alles hoogst
verdacht vinden,, zoo verdacht alsHij
balde de vuisten en viel zichzelf in de rede:
„Ik vertel je. Maryik zou liever dood
zijn, dan iets te maken te hebben gehad met
zoo'n manmet een dergelijk schandaal".
Hij zweeg en liep met groote passen de
kamer op en neer.
Toen bleef hij weer staan en sprak opge
wonden verder:
„En dan wil ik nog iets zeggen. Ik geloof
vast en zeker dat Addie Colvin hem gekend
heeft. Ik ben overtuigd dat er nog ellende
van komt, als je je met haar blijft inlaten.
Wanneer je ook maar het geringste vermoe
den hebt, dat ze ooit iets met dien kerel uit
staande heeft gehad, dan trek je hier weg en
bemoei je je verder niet meer met haar".
„Maar Grimes, er is geen schaduw van
waarschijnlijkheid in die veronderstelling",
trachtte ze hem te kalmeeren.
„Waarom is Darden dan hier geweest om
haar een verhoor af te nemen?"
„Hij heeft mij toch ook ondervraagd!"
..Dat was maar een tactische manoeuvre.
Het is hem om Addie Colvin te doen".
„Ik ben er zeker van dat je je vergist.
Grimes", hield ze vol. „Waarom ga je overi
gens zoo te keer tegen Addie. terwijl het toch
aan mijn dwaasheid te wijten is dat ik in
die kamer verzeild geraakt ben?"
Nog steeds gloeide er achterdocht in zijn
oogen.
„Je kunt zeggen wat je wilt mij staat de
zaak niet aan".
Met inspanning van al haar geestkracht
dwong ze zich thans tot het vertoon van
teederheid en luchtige scherts, dat ze zich
had voorgenomen. Ze sprong op. liep op hem
toe. vlijde haar hoofd tegen zijn schouder
en streelde zacht met haar hand door zijn
haar.
„Domme jongen!" zei ze lief-plagend. Met
een lach'' in de oogen hief ze het hoofd naar
hem op haar blik, haar liefkoozing, de
Innige klank van haar stem. het was alles
er op gericht hem te verteederen, „Je zegt
dat alleen maar, omdat je Addie niet kan uit
staan. Veronderstel let goed op, ik zeg ver
onderstel dat ik hem gekend had ikzelf.
Zou je tegen mij dan ook zoo'n haat vertoo-
nen?"
Hij nam haar hand en hield die vast, ter
wijl hij haar met somber verwijt aanzag.
„Dat is onzin", viel hij bits uit. „Veronder
stel dat je een dergelijk individu gekend had,
en dat hij naar Washinton was gekomen om
de relaties met jou weer aan te knoopen
wel, ik neem aan dat je dan je verloving met
mij verbroken had.
Het is mij buitengewoon onaangenaam
jou in verband te brengen, zelfs bij wijze
van veronderstelling, met dergelijke dingen.
Als je iets met een man als Revis te maken
had gehad, zou je niet de Mary Haskell zijn
die ik ken. Met een vrouw, die in betrekking
stond tot dat sujet, zou ik mij schamen in
het openbaar gezien te worden".
Een koude rilling ging door het meisje
heen. Da.t besliste de zaak voorgoed! Wat
er ook gebeuren mocht, ze zou nooit den
moed hebben om. zooals Tom Malloy had
aangedrongen. Grimes de geschiedenis van
vroeger te vertellen.
Ze ging terug naar haar stoel en even was
het stil in de kamer. Opeens stak de Senator
zijn hand in een der zijzakken van zijn col
bert: „Tusschen haakjes, ik vergat je dit
terug te geven", zei hij. Zijn stem klonk nog
altijd niet vriendelijk.
Hij reikte haar een gouden handschoenen-
knoopenhaak over. het evenbeeld van den
haren. Ze staarde hem met open mond aan
—het was haar onmogelijk haar verbazing
te verbergen.
„Wat is er?" vroeg hij scherp.
„Niets, ikik dacht dat ik hem ver
loren had. Dat Is alles".
Zijn wantrouwen nam weer toe.
„Je dacht dat je hem verloren had? Waar?"
„Wat 'n vraag!" Ze forceerde zich tot
goed geveinsde verontwaardiging. „Als je iets
verliest, weet je in den regel niet, waar je
het kwijtgeraakt bent. Anders is het gemak
kelijk genoeg het verlorene terug te krijgenl"
Opnieuw volgde een pauze; lang en pijnlijk
nu. Het eenige geluid in de kamer was zijn
zware adem en terwijl de stilte steeds be
klemmender werd, keek hij onafgebroken naar
haar. Ze voelde zijn blik, terwijl ze met neer
geslagen oogen haar hersens pijnigde met het
nieuwe probleem, dat zich zoo onverwacht
had voorgedaan en dat ze niet oplossen kon.
Als ze hem zei dat Darden den anderen
knoopenhaak had gevonden, zou hij direct
naar den detective gaan en opheldering
vragen. Niet in staat deze mogelijkheid in al
haar konsekwenties tot het einde door te
denken, troostte ze zich met de overtuiging,
dat het volmaakte waanzin was, maar een
oogenblik te veronderstellen, dat Grimes met
Revis in verbinding zou kunnen hebben ge
staan. Zelfs Darden had om een dergelijke
absurde veronderstelling geglimlacht.
Eindelijk verbrak hij het gespannen stil-
zwijge.
„Ik wil je eerlijk iets bekennen"; het was
goed merkbaar, dat hij moeite deed om een
schertsenden toon aan te slaan „ik heb
je voor den mal gehouden, ik wilde een on
schuldig grapje met je hebben, niet jij, ik heb
den knoopenhaak verloren, en omdat ik dacht
dat je misschien om de een of andere reden
aan het ding gehecht was. je in de veronder
stelling wilde laten, dat ik je het origineele
exemplaar teruggaf, heb ik mijn best gedaan
een natuurgetrouw exemplaar machtig te
worden. Maar bij nader inzicht vond ik het
kinderachtig mijn goedbedoelde bedrog te
verzwijgen. Je vindt het wel goed zoo, hé?"
Ze begon te schreien. „O Grimes, je bent
te goed voor me", was alles wat ze stamelend
kon uitbrengen.
Toen ze opkeek, nog bezig haar betraande
oogen te drogen, lachte bij gedwongen.
„Het is niet heelemaal zooals we onzen
grooten dag hadden voorgesteld.
„Neen", stemde ze gedrukt toe Ik
yoel me beelemaal verslagen, dof ^fgèstompt.
Den heelen nacht heb ik geen oog dichtge
daan ik heb al maar liggen tobben over v
dat verschikkelijk avontuur. Ik wist dat je
heel boos op me zoudt zijn en toch moest ik
je het vertellen".
„Het spreekt vanzelf dat je dat moest".
,Jkwij allebeihebben groote ver
plichting aan Mr. Darden", ging ze benepen
voort. „Hij heeft een ernstige verantwoorde
lijkheid op zich genomen door mij te be
schermen. En hij heeft mij verzocht er niets
van te zeggen. Je zult in verband daarmee
toch niet naar hem toe gaan, wel Grimes?"
„En als ik dat nu eens deedwat dan?"
„Misschien zou het een aanleiding voor
hem zijn hethet aan de krantenmen-
schen te vertellen".
Hij dacht even na; zijn voorhoofd in diepe
rimpels getrokken.
„Dat zou mogelijk zijn!" mompelde hij. Hij
trommelde met zijn knokkels ongeduldig op
de leuning van den stoel waarin hij weer had
plaats genomen en zette zijn grommende al
leenspraak voort.
„Een verwenschte gesohiedenis!" Vervol
gens richtte hij zich weer tot Mary: „Geloof
jij dat Malloy Revis gedood heeft?"
„Neen", antwoordde ze beslist. „Daar is
geen sprake van".
„Toch zou ik een einde maken aan den om
gang met hem".
„Waarom?"
„Omdat hij een gebrandmerkte is. Als je
hem toestaat net als vroeger hier te komen,
zal dat aanleiding tot praatjes geven; de
menschen zullen je sympathie, vriendschap,
voor hem. toeschrijven. En dat zal je met een
fatale zekerheid in de kranten brengen als
je aanwezigheid in dat ongelukshuis zóu heb
ben gedaan, wanneer Darden cr geen stokje
voor gestoken had".
„Ik ben overtuigd dat Tom nJets zou doen
dat mij onaangenaamheden kon bezorgen".
„Meen je dat heusdh?" De vraag klonk
sarcastisch,
.(Wordt vervolgd).
