STAATSGEHEIMEN.
De internationale schermwedstrijden te Stockholm. V.t.n.r.: Coutrot, Frankrijk; De Cambridge-pioeg is Maandag te Putney haar groote training begonnen voor den komenden wedstrijd tegen Oxford.
Geiwitz, Duitschiand; Heiene Preiss, Oostenrijk; Prins Gustaaf Adolf van Zweden Zooals men weet heeft Cambridge zich een nieuwe boot laten maken,
en Casmir, Duitschiand.
Door meisjes In Marker eostuum werden Dinsdag te Roosendaal, ter gelegen*
heid van den boomplantdag, honderden goudvisschen in de vijvers van he*
park uitgezet
Mr. J. de Vries te Amsterdam, schrijver
van .Columbia gisteren, vandaag en morgen",
waarover hij in de universiteit te Gent een
voordracht hield, zal Vrijdag as. voor
Ned. Indië per Phohi-zender spreken over
«Columbia en de Columbianen".
De bekende hockeyspeler Jan v. d. Haagen, die meerdere m^en In het buitenland voor
het Nederlandsch elftal is uitgekomen, Is Dinsdag te Hilversum in het huwelijk ge
treden mat mej. Thea Kramer. Hat bruidspaar v«rl«at het stadhui».
Op initiatief van den burgemeester van Roosendaal (NBr) is Dinsdag aldaar
een boomplantdag voor 3500 kinderen gehouden. Overzicht van de
Groote Markt
Een felle brand heeft te Zevenaar een tweetal boerderijen in de asch gelegd.
Een kijkje op da puinhoopan.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
37
„Bewijs?" Ze kryschte het woord haast.
„Zeker, een bewijs; een tweevoudig zelfs.
Hét eerste is Miss Haskell's gouden hand-
schoenenknoopenhaak, dien ik in Revis' ka
mer vond. U hebt dien mee naar zijn huis
gebracht, nadat u hem van de tafel in het
restaurant, waar u met Miss Haskell en Mr.
Buckner soupeerde, had meegenomen. De
Senator speelde er in zijn verstrooidheid mee
en u stak het ding ongemerkt in uw tasch!
Het tweede bewijs, dat u in het huis en de
kamer bent geweest, herinnert mij er aan.
dat ik Mr. Malloy een excuus schuldig ben".
De detective haalde uit zijn vestzak een
dichtgevouwen stuk vloeipapier en wendde
zich tot Malloy:
„U weet nog wel, Mr. Malloy, hoe ik reeds
den avond van den moord vaststelde, dat u
al vóór het vinden van 't levenlooze lichaam
in de kamer moest zijn geweest. Als bewijs
daarvoor beschouwde ik een stuk schoen
veter dat ik onder een der pooten van het
bed vandaan haalde".
Hij vouwde het stukje vloeipapier open en
bracht een klein stukje donkerbruin band te
voorschijn.
„Ja. u zei toen. dat het een stuk van mijn
veter was".
„Dat meende ik op dat oogenblik. Maar
dit stuk band is van een tricot-zijden weefsel.
Zooals u ziet passen patroon en kleur precies
bij de veters van de schoenen, die u toevallig
nu ook weer aanhebt. Maar het is van een
donkerbruinen, tricotzijden rok afgescheurd:
een gedeelte van den zoom moet aan den poot
zijn blijven haken, bij het voortloopen van de
persoon, die den rok droeg, losgetrokken zijn
en tenslotte is het stukje goed, doordat deze
persoon of een ander het voortschopte, onder
den poot beland en daar blijven ziften.
Daarbij kronkelde het in elkaar waardoor het
de breedte en de dikte van de donkerbruine
veters kreeg, waarmee uw schoenen waren
dichtgemaakt. Het was wel een zonderlinge
samenloop van omstandigheden, dat aan
uw eenen veter juist het uiteinde ontbrak
het misverstand wordt daardoor zeer begrij
pelijk, is 't niet?"
„Absoluut", stemde Malloy opgewekt toe.
Darden keerde zich resoluut naar Addie
Colvin.
„Dit stukje tricotzijde Is den avond, dat u
Revis doodschoot, van uw rok afgeraakt.
Waarschijnlijk heeft u het er zelf afgetrapt,
toen u ging zitten. Hoe dan ook. het bracht
mij het eerste op de gedachte, dat u wellicht
de daderes kon zijn. Het past in vorm. dessin
en kleur, volkomen in een ontbrekende ruimte
aan den onderkant van den rok. die u den
bewusten avond droeg u had dienzelfden
rok aan toen ik u de eerste maal ontmoette.
Het kleedingstuk in kwestie bevindt zich
thans onder mijn berusting; Lizzy Wilson
heeft het mij bezorgd. Herinnert u zich. Miss
Colvin, dat u mij vertelde, dat zij een rok
van u gestolen had? Dat was in denzelfden
tijd. dat het meisje zich ook meester maakte
van de revolver, die u gebruikte. Het komt
mij voor, dat met deze bewijsstukken een
eind is gemaakt aan allen twijfel".
Addie steunde haar hoofd in de handen
en begon te jammeren.
Maar ze had geen tranen.
„Inspecteur Nash", verzocht Darden met
een veelbeteekenende hoofdbeweging.
Nah ging op de canapé toe. Voor Addie
Colvin bleef hij staan en legde de hand op
haar schouder1
XXV.
Het laatste restje Mysterie.
Acht maanden waren verloopen en de
zaak Revis was goeddeels vergeten. Het was
een stralende zomermiddag.
De jongeman aan het venster wendde den
blik af van de bergen van Virginia, die zich
blauw en wazig in den gouden gezichtseinder
verloren en keerde zich om.
„Ik heb vandaag Darden in de stad ont
moet", zei hij zacht, met kennelijken tegen
zin om een pijnlijke herinnering op te halen.
„Hij was juist terug; hij heeft met een speci
ale regeeringsopdracht zeven maanden in het
Westen gezeten. Wij staan diep bij hem in de
schuld we hebben onnoemelijk veel aan
hem te danken".
„Ik weet het", viel Mary Haskell den
spreker bjj; en op half verbaasden, half na
denkenden toon voegde ze er aan toe:
„Het is anders niets voor hem, om iemand
daaraan te herinneren".
„Neen, dat is zeker niets voor hem", be
vestigde Tom Malloy met een warme, diepen
lach. „Ik was 't,d ei hem er aan herinnerde".
Mary keek hem uit haar makkelijken stoel
by de tafel vragend aan.
„Natuurlijk heeft hij vol belangstelling naar
jou geïnformeerd. Aan het begin van ons
gesprek trok in de stoute schoenen aan en
vroeg hem, waarom hij die heele week zoo
veel geduld met je had en telkens weer pro
beerde je vertrouwen te winnen".
„Daarvan weet ik, geloof ik. al lang de ver
klaring", was Mary's bescheid. „Hij had wer
kelijk medelijden met mij".
„Neen, hij had een sterker motief".
Tom Malloy liep verder de kamer in en
kwam naast haar staan. Het meisje hield de
oogen neergeslagen.
„Hij had zich voorgenomen Je tegen Jezelf
te beschermen",
„Tegen mijzelf?" Mary was zichtbaar ver
bluft.
Hij ging op de leuning van haar stoel zitten
en nam haar hand.
„Zooals ik zeg; tegen jezelf. Doordat je hem
je vertrouwen niet wilde geven, had hij geen
andere keus, dan je vertrouwen af te dwin
gen, wilde hij voorkomen, dat je onder ver
denking van medeplichtigheid aan den moord
of misschien als vermoedelijke dader, ge
arresteerd zou worden".
„Geloof je, dat dit zijn tactiek was?"
„Ik ben er vrijwel zeker van".
„Maar waarom deed hij dat dan?"
„Dat kan ik je ook vertellen, 't Spreekt
vanzelf, dat hij je verklaringen noodig had,
maar hij was getroffen door je moed. Zooals
hij zei, je bereidwilligheid, je gretigheid zelfs,
om alles te dragen en te doorstaan, als je
daarmee kon verhinderen, dat Buckner door
dat kleine incident in je verleden, smarte
lijk getroffen zou worden, zich gekwetst zou
voelen, heeft een bewondering voor je bij
hem opgewekt, die aan vereering grensde. Hij
noemde je hardnekkig zwijgen in die week de
meest ontroerende, heldhaftigste dwaasheid,
waarvan hij ooit gehoord had".
Er volgde éen pauze, waaraan een pare
lende meisjeslach een einde maakte.
„En jouw dwaasheid?" plaagde ze. „Wat zei
hij daarvan?"
„Wat voor dwaasheid?"
„De dwaasheid om niets te zeggen, omdat
je dacht, datehdatGrimes
Buckner hem gedood had en de waarheid
mijn hart zou breken".
Nogmaals viel er een stilte.
„Ja", kwam het peinzend over Tom's lip
pen, „van dien kant heb ik het eigenlijk
nooit bekeken. Maar welbeschouwd heeft
hy voor mij evenveel gedaan als voor jou,
en ook met een vooropgezette bedoeling. Wat
een hard van goud en wat een fijne «pycho-
ioogl" Hij slaakte een zucht. „Nefo, w«
kunnen dien man nooit dankbaar genoeg
zijn".
Na enkele seconden vertelde Tom;
„Zijn werk in het Westen was nog niet
heelemaal afgeloopen. maar het was zoo ver
gevorderd, dat een ander het kon overnemen.
Hij is voor een dringende zaak teruggeroepen
een nieuw bedrijf van een oud drama. Er
zijn weer op 'n raadselachtige manier ver
trouwelijke documenten van het Ministerie
van Buitenlandsche Zaken in onbevoegde
gekomen".
Ze begreep wat Malloy bedoelde.
„Hij?", vroeg ze alleen maar.
„Ja, Buckner. En dezen keer zal hij ver
moedelijk den dans niet ontspringen".
„Op dezelfde wijze is de volledige tekst van
het verdrag na Revis' dood waarschijnlijk in
handen van die Zuid-Amerikaansche groep
gekomen", merkte Mary op nadenkenden
toon op en er was 'n lichte trilling in haar
stem. „Grimse Buckner heeft 't verkocht
en hij heeft zich nu wéér laten omkoopen.."
Later, toen het gesprek een meer persoon
lijk karakter had gekregen, zei Mary, haar
hoofd tegen Tom's schouder geleund en
droomerig uit het open venster starend naar
den avondhemel, die blauw en purper ver
vloeide:
„Jij Tom, bent de sterkste man, dien ik
ooit heb leeren kennen. Je bent één en al
innerlijke kracht, maar de kracht verbergt
zich in een kleed van vroolijk, vlot bewegen
en vriendelijke goedmoedigheid. Er is niets
van gewichtigdoenerij of bruutheid ln Je
kracht. Ik vergiste me deerlijk toen lit be
hoedzaam gemaskerde ruwheid voor wer
kelijke kracht aanzag". Ze zuchtte JEen
heeleboel meisjes begaan die vergissing Ge
lukkig, dat de mijne tijdig aan het licht ge
komen is
wppjl
