De zesdaagsche te Parijs.
Verkeerd begrepen
De voorbereidende werkzaamheden voor de groote wereld
bloemententoonstelling die in 1935 te Heemstede gehouden
zal worden.
Een kijkje op de groote tiende Paaschveetentoonstelling die
Donderdag te Eist gehouden is.
Een kalm ritje tijdens de neutralisatie op den Zesdaagsche, die thans te Darijs verreden wordt en waaraan o.m. onze
landgenoten Pijnenburg en Wals deelnemen.
De verbinding tusschen Noord en Zuid. De werkzaamheden voor den
bouw der groote brug over de Waal tusschen Nijmegen en Lent vorderen
snel. Een kijkje op het werk bij de rivier.
De kranten-staking te Madrid. Voor de van regeeringswege uitgegeven
officieete courant, „gaceta official", bestond veel belangstelling.
De bekende zeventiende eeuwsche buitenplaats „Cromwijck" te Maarssa-
veen is Donderdag door brand vernield. Een kijkje op de ruïne.
FEUILLETON
door
RUBY M. AYRES.
Vertaling van J. G. H. v. d. Bovenkamp Jr.
8)
„Oh, met alle soorten van genoegen'
antwoordde ik. „Komt u dan vanavond maar
Komt u
Ik hield mijn woorden plotseling in
want achter mij was de deur opengegaan
en toen ik mij omwendde keek in het ge
strenge gelaat van de groote donkere vrouw
De oude man in de versleten kleediing trad
vlug naar voren.
„Dit is de mijnheer die op nummer twaalf
woont, lieve", zeide hij vriendelijk. „Ik weet
niet waarom hij ons een bezoek gebracht
heeft maar hij is zoo vriendelijk geweest
om mij uit te noodigen zijn bloemen eens
te komen bekijken".
Ik haalde mijn petitionnement uit mijn
zak.
..Oh !k kom alleen maar even bij u met
bedekking tot de straat", zeide ik nederig.
„Als uw echtgenoot zoo vriendelijk zou wil
len zijn om zijn handteekening te zet
ten
„Mijn echtgenoot heeft heelemaal geen
verstand van zaken", viel zijn vrouw mij
vlug in de rede. -Misschien wil u wel zoo
goed zijn om even binnen te komen? Kom
jij maar door de achterdeur binnen, Sa
muel". Vervolgde zij tot haar man. „en trek
je smerige schoenen alsjeblieft in de keuken
uit!"
Zij trad ter zijde om mij te laten binnen
gaan en deed de deur achter mij dicht.
„Mijn man stelt alleen maar belang in
den tuin", vertelde zij mij op een toon. die
duidelijk aantoonde, dat zij daaraan haar
volle goedkeuring niet kon hechten.
„En in dien tuin bereikt hij nooit iets
goeds. Ik vind het tijd verknoeien. Maar
laat mij die lijst- maar eens zien"
Zij nam het petationement en las het
door.
„Ja. goed, ik zal teekenen", zeide zij toen
zij klaar was. „Die toestand van den weg
as al lang een doorn in mijn oog. Het doet
mij genoegen, dat ik niet alleen sta jn die
meening. Ik heb al tegen den huiseigenaar
gezegd, dat ik de huur zou opzeggen als er
niet vlug verandering zou komen. Maar die
man schijnt er niet om te geven of zijn
huizen leeg komen te staan. Hij beweerde
ten minste, dat hij het ook niet in zijn
hand had maar dat wij moesten wach
ten op een .beslissing van Hooger Hand.
Maar ja, mannen schijnen nu eenmaal geen
hoofd voor zaken doen te hebben".
Zij had inmiddels pen en inkt gepakt en
ik zag toe hoe zij vlug en vloeiend haar
handteekening onder het verzoekschrift zet
te:
.Dleonor Scobel".
Dus zij was dan toch die Nell!
Zij was een lange, slanke vrouw en zou
beslist knap geweest zijn zonder die harde
norsdhe uitdrukking in haar oogen, die zich
had medegedeeld aan haar heele gelaat en
daar diepe lijnen in had gegroefd.
Ik kon mij heel go-ed. voorstellen, dat zij
twintig jaar geleden een heel knap meisje
geweest was en ik vroeg mij dan ook met
eenige verwondering af: hoe zij er ooit toe
gekomen was om te trouwen met den man
in zijn armo-edige plunje, dien ik in der.
tuin aan het werk had gezien.
Ik besloot het Bundie eens te vragen.
Bundie scheen dergelijke dingen allemaal
te weten en de langdurige bezoeken van
verschillende leveranciers aan onze achter
deur waren daar vermoedelijk niet vreemd
aan.
Mrs. Scobel vloeide haar handteekening
zorgvuldig af en stak mij daarna de lijst
weer toe.
Aangezien er niets meer te zeggen viel,
nam ik afscheid van de vrouw en verliet
het huis.
Juist op het oogenblïk. da.t ik de deux
achter mij wilde dichttrekken hoorde ik Mr.
Scobel roepen:
.Dell! Lieve! Nell!"
Zijn stem klonk heel erg jeugdig en ik
stelde mij voor, dat hij twintig jaar geleden,
toen zij nog een meisje was. op dien toon
tegen haar gesproken moest hebben.
Ik was benieuwd of de klank van dien
steen nooit eens herinneringen in haar zou
wakker roepen.
Onwillekeurig keek ik haar aan en zag,
dat zij de wenkbrauwen gefronst had.
„Ja. ik kom!" riep zij kort over haai
schouder en de deur werd achter mij ge
sloten.
Bundle bleek inderdaad van de Scobels te
weten, wat er te weten viel en nog een
beetje meer, zelfs.
„Die man heeft geen leven", vertelde zij
mij terwijl zij de tafel voor mij dekte. „Hij
alt heelemaal onder den pantoffel en zij
snauwt hem vreeselijk af. En als er iets is
dat ik niet kan uitstaan, dan Is het een
vrouw, dde haar eigen man afsnauwt!"
Ik mompelde iets, dat voor een instemming
moest doorgaan.
„Het is jammer, dat zij geen kinderen
hebben", ging Bunidjle voort. ,Dan zou zij
iets te doen hebben. Vrouwen die geen kin
deren hebben zijn allemaal eender. Zij zoe
ken iets om zich onledig te houden en
Mrs. Scobel schijnt het vreeselijk aardig te
vinden, om op haar man te fitten. De vuil
nismain heeft mij verteld, dat zij soms zoo
erg tegen hem te keer gaat, dat het meer
dan bar is!"
Bundle nam een verlepte bloem uit een
vaasje op tafel en terwijl zij die ronddraaide
in haar vingers keek zij mij twijfelachtig
aan.
„Ik begrijp eigenlijk niet", zeide zij een
oogenblik later, „dat de meeste menschen
zooveel hast maken om getrouwd te komen
Als zij wisten hoe zij over vijftien of twin
tig jaar tegenover elkaar zouden staan,
zouden zij heelemaal niet trouwen denk ik".
In sommige opzichten os Bundle een waar
orakel en ik ben dan ook altijd heel erg
dankbaar gestemd geweest jegens den
politieagent, die de poppenschoonheid van
een dienstmeisje gesteld had boven de iet
wat grovere aantrekkelijkheid van Bundie
ware dat niet het geval geweest, dan
zou ik het jaren lang zonder zoo'n uit
stekende huishoudster hebben moeten stel
len.
Al een paar maal sinds wij naar de Laan
getrokken waren, had ik den vuilnisman er
van verdacht snoode plannen te hebben, die
mijn rust en vrede zouden verstoren en
daarom deed het mij zooveel genoegen te
hooren. dat Bundle's meening omtrent den
huwelijksstaat schijnbaar nog niet gewij
zigd was.
,Dr zijn niet veel menschen. die het weten
te waardeeren, als zij het goed hébben.
Master Arthur", zeide zij nog voordat zij de
kamer verliet. „Maar wij beiden zijn ge
lukkig verstandiger dan de rest".
Maar een beetje weemoedig keek ik naar
de lessenaar, die eens de minnebrieven van
Nell Gwyn bevat moest- hebben, en bedacht,
dat als de schrijfster van die brieven met
even trouweloos geweest was als de politie
agent van Bundie ik geen behoefte zon heb
ben gehad aan een hutshuodster.
Een paar dagen later verscheen Mr. Scobel
aan mijn voordeur om te kijken naar mijn
bloemen. Zijn vrouw was naar Londen ge
gaan vertelde hij mij heel ernstig, om een
paar inkoopen te doen.
„Zij is zoo'n wonderlijke vrouw", vertelde
hij mij in vertrouwen. „Ik heb nog nooit,
een vrouw gekend, die zoo voordeélig haar
Inkoopen weet te doen als zij. U zoudt eens
moeten zien wat zij allemaal meebrengt uit
de staden doorgaans heeft zij het voor
de helft van den prijs, die andere vrouwen
er voor betaald zouden hebben".
Ik moest onwillekeurig even denken aan
de harde nctnsóhe gelaatstrekken van zijn
vrouw.
„Ja, dat geloof ik gTaag", antwoordde ik
een oogenblik later naar waarheid.
Dat antwoord scheen hem blij te stem
men.
„Dat wist. ik wel antwoordde hij opge
wekt. .Dn ook op het gebied van zaken is zij
zoo verstandig. Zij heeft veel meer verstand
dan de meeste mannen die i'k gekend heb.
Een paar jaar geledenmaar hier hield
hij zijn woorden in en ik zag dat een blos
zijn gelaat overtoog.
„Ik vergat bijna dat wij eigenlijk nog
maar vreemden voor elkaar zijn", ging hij
even later voort. „U kunt in dergelijke din
gen onmogelijk belang stellen".
Ik protesteerde natuurlijk maar kon
hem niet overtuigen, zoodat wij daarna over
bloemen en planten begonnen te praten.
Bundie zat weer vol nieuwtjes toen hij
was heengegaan en zij mijn tafel aan het
dekken was voor de lunch
„Als zijn vrouw thuis geweest was, zou hij
beslist niet gekomen zijn", vertelde zij mij.
En ook ik achtte dat heel waarschijnlijk.
,De vuilnisman heeft mij gisteren ver
teld", ging zij voort, „dat er iets eigenaar
digs gebeurd moet zijn in die familie
niet daft ik sta te praten van mijn buren,
hoor dat Is mijn gewoonte Met
(Wordt vervolgd),
