Verkeerd begrepen
Een bekoorlijk tafreel uit het rijk gevarieerd programma, waarmede het gezelschap .Der blaue Vogel" zijn
nieuwe tournee door ons land is begonnen.
De boulevard te Katwijk wordt doorgetrokken. Het afgraven van een duin.
Dezen zomer za! de nieuwe boulevard gereed zijn.
De wielerbaan te Heemstede in wording.
klaar.
De ingang is reeds
Een der drie Ferry-booten voor den dienst tusschen
Dover en Duinkerken der Southern Railway staat te
New Castle op stapel. De boot zal behalve de
vracht ook 500 passagiers kunnen vervoeren.
De Heemschut-tentoonstelling in het Koloniaal Instituut te Amsterdam is Vrijdag
middag officieel geopend. Een hoekje van de expositie.
In het Koloniaal Instituut te Amsterdam Is Vrijdagmiddag de Heemschut-tentoonstelling in tegen
woordigheid van vele autoriteiten, onder wie ook minister Marchant, door den voorzitter van den
Raad van Beheer der Kon. Vereeniging Koloniaal Instituut, jhr. mr. dr. A. Roëll, commissaris der
Koningin in Noord Holland, officieel geopend.
FEUILLETON
door
RUBY M. AYRES.
Vertaling van J. G. H. v. d. Bovenkamp Jr.
9)
Ik kreeg bijna ruzie met den vuilnisman
omdat ik hem niet wilde gelooven. Ik ze:
neen. daar geloof ik niets van. Die oude
mijnheeT Scobel is nu heelemaal geen type
om in de gevangenis te hebben gezeten!"
„Gevangenis!" riep ik verschrikt uit.
„Bundie weet je wel wat je zegt?"
Bundle bond een beetje in.
„Ik herhaal alleen maar wat men mij
verteld heeft", zeide zü met groote waardig
heid.
„Ik wilde er ook niets van gelooven maar
de vuilnisman wilde er een eed op afleggen'
Het betrof een geldkwestie die oude man
sohijnt vroeger eens een chèque vervalscht
te hebben en toen heeft men hem voor vijf
jaar in de gevangenis op-gestoten".
„De vuilnisman mag. wel oppassen, dat hij
niet in moeii:jkheden geraakt door het ver
tegen van dergelijke dingen", vertelde ik
Bundle.
„Nu u behoeft niet zoo af te geven op
■Ken man", verdedigde Bundle haar inlich-
toigend-'enst. ,.H i heeft het gehoord van
iemand, d e* het kan weten iemand die
die familie bijzonder goed kent. En die zei
ook. cat zijn vrouw hem daarom zoo norsoh
;n koe! behandelt. 7' schijnt na dat voorval
nooit weer dezelfde geweest te zijn en zij
moet het hem nooit vergeven hebben".
Ik zag den ouden man ptotseling weer
voor mij, zooals ik hem gebukt had zien
staan over zijn tulpen.
„Ik kan het niet gelooven", antwoordde
ik met- meer heftigheid dan Bundle van mij
gewend was.
Bundle keek mij reoht in de oogen en
scheen eerder medelijden met mij te gevoe
len dan kwaad te worden over mijn omge-
loovigheid.
„U bent altijd iemand geweest, diie zich
liet leiden door eerste indrukken", vertelde
zij mij, geheel vergetend, dat ook zij heel
sterk tegen Mrs. Scobel was ingenomen door
een eersten indruk.
„Maar ik zeg u, dat je het van die stille
menschen Juist moet hebben. Stille waters
hebben diepe gronden zeg ik maar".
Maar ik weigerde beslist om verder op het
onderwerp in te gaan. zoodat Bundie zich
tot haar spijt wel genoodzaakt zag een goed
heenkomen naar de keuken te zoeken
Het was ongeveer een week later toen Ik
tot mijn groote verwondering een uitnoodi-
ging ontving om dien avond op nummer 1
to ko-men „eten".
Dt Aven-ue „dineert" niet met uitzon
dering van Mrs. Wilson, die veel hoog-er
staat of zich in ieder geval veel hooger
acht dan alle anderen.
Ik voelde mij heel erg gevleid door die
uLtnoodiging. o'aar ik er uit meende te moe
ten opmaken, dat. ük een gunstigen indruk
gemaakt had op Mrs. Scobel. Een andere
verklaring kon ik er werkelijk niet voor
vinden.
Ik nam de uitnoodiging aan door hen
•^en keurig geschreven briefje te laten bren-
2en en viif minuten voor den afgesproken
tijd trad ik hun huis binnen in mijn beste
oak en met een gloednieuwe das aan.
Mrs. Scobel en haar man zaten op mij te
wachten in de salon
Het was een deftig uitziende kamer waar
aan men kon zien, dat zij maar heel weinig
gebruikt werd en aan een der muren
hing in een gouden lijst een groot portret
van een jongen man.
Door zijn groote gelijkenis met Mrs. Scobel
zelf. vroeg ilk mij af of Bundie zioh mis
schien vergist had en het een zoon van die
menschen geweest kon zijn, die gezondigd
had tegen de wet.
Ik stond bijna op het punt om eens een
visohje uit te werpen, toen het dienstmeisje
kwaim vertellen, dat de tafel gedekt was
en wij ons naar de eetkamer begaven.
Op den schoorsteenmantel stond precies
zoo'n portret maar dan in het klein
en juist tegenover de plaats waar Mrs.
Scobel was gaan zitten aan het hoofd
van de tafel natuurlijk.
Ik zag dat zij heel dikwijls naar dat por
tret keek. en het wilde mij voorkomen, dat
die jongeman haar heel na aan het har'
lag.
Ik begon nu werkelijk belang te stellen li.
het heele geval.
De oude man sprak bijna heelemaal niet.
Hij was bleek en zenuwachtig en deed maar
alsof hij iets at.
„Je* eet niet, Samuel", zeide zijn vrouw
tot hem op haar koelen harden toon.
De oude man wierp mij een verschrikten
bliiik toe en begon dan te werken met
mes en vork zonder veel voedsel naar zijn
mond te brengen.
Ik dacht aan het verhaal van den vuil
nisman en vroeg mij af of het tenslotte dan
toch waarheid zou bevatten.
En Bundle had gezegd, dat stille waters
diepe gronden hebben maar toch kon ik
mij heel moeilijk voorstellen, dat die zacht
zinnige oude man Iets gedaan had. dat in
striid was met de wet.
Hii was zoo kinderlijk eenvoudig zoo
vriendelijk zoo zachtmoedig.
Toen wij van tafel opstonden en ik eigen-
Idjk niet wist wat ik zou doen, liep ik naar
den schoorsteenmantel en bekeek de foto,
die al voor het eten mijn aandacht getrok
ken had.
Het origineel van die foto moest een heel
knap jongmensch geweest zijn ondanks de
zwakke weeke lijnen om mond en kin.
Ook de oogen bevielen mij ruiet en het
kwam mij voor, dat die jongeman heel
gauw de oogen zou neerslaan, als men hem
recht aanikeek dat hij misschien iets te
verbergen had waarvoor hij zich schaam
de.
Juist wendde ik mij weer om toen ik be
merkte, dat Mrs. Scobel mij al dien tijd
aandachtig had gade geslagen.
„U moet mij niet kwalijk nemen", vr'de ik
vlug, „maar men is maar heel zelden in de
gelegenheid zoo'n knap geteekend gelaat te
bewonderen. En ik ben een groot liefhebber
va nsohoonheid".
Zoodra ik echter die woorden gesproken
had. besefte ik, dat ik niet de waarheid had
gesproken een schoon gelaat was het
niet het was alleen maar knap.
Mijn gastvrouw trad vlug op mij toe.
„Ja", zeide ze. ..Iedereen bewondert die
foto. „Het is de foto van mijn eenigen
broer".
Zij had die laatste woorden heel zacht uit
gesproken en ik zag nu. dat haar oogen vol
tranen waren geschoten.
...Hij is dood", ging zij een oogenblik later
voort. „Twee jaar geleden is hij in het
buiten la nd gestorven".
.Voorziohtag zette ik de foto. die ik in dee
hand genomen had, weer op den schoor
steenmantel.
..Het spijt me", zeide ik een beetje ver
legen. ..Ik wist het natuurlijk niet. Wilt u
het mij niet kwalijk nemen?"
Zij gaf geen antwoord op mijn vraag
maar vervolgde op een toon, die mij diep
tnof:
..Wij be teekenden alles voor elkaar. Ik
hield meer van hem dan vam iemand anders
ter wereld meer dan ik ooit van iemand
ander zal kunnen houden. Het beste dat in
mij was stierf, toen ik hoorde dat hij was
o.verleden".
Ik wierp een blik op haar echtgenoot, hij
stond strak naar haar te kijken en in zijn
oogen lag zoo'n eigenaardige uitdrukking,
dat ik er van schrok.
Haat verlangen liefde. Deze drie
emoties schenen samengesmolten te zijn tot
een wonderlijk geheel; doch het duurde
maar een onderdeel van een seconde en
dan was hij weer de zachtzinnige onbetee-
kenende oude man.
Ik voelde mij niets op mijn gemak. Het
schenen mij toe, dat wij alle drie iets voor
elkaar verborgen hielden doch ik kon
niet bepalen wat dat dan wel zou moeten
zijn.
Tevergeefs trachtte ik dat gevoel van mij
af te zetten en toen ik dien avond het huis
verliet had ik de vaste overtuiging, dat ik
binnenkort een heel belangrijke ontdekking
zou doen.
Den volgenden morgen verteld Bundie mij
dat Mr. Scobel ziek was.
„Zeker weer iets van den vuilnisman",
mompelde ik, maar zij hoorde het gelukkig
niet.
„Hij schijnt vannacht een soort toeval
gehad te hebben, ging Bundle voort. „De
arme man maar misschien is het voor
iedereen wel beter als hij gauw uit zijn lijden
is".
,.Zijn vrouw zou hem heel erg misken",
meende ik te moeten opmerken.
„Zij niet!" verklaarde Bundie beslist.
..Tenzij zij zijn afwezigheid als een verluch
ting zou gevoelen!"
Dien avond ging ik naar mimmer 1 om
te vragen hoe het met den armen kerel
was.
(Wordt vervoegd).
