EEN EERESCHULD.
Het Luxemburgsche Roode Kruis organiseerde Dinsdag
te Luxemburg een sweepstake-loterij De geheimzin
nige roteerende trommel met de nummers
De burgemeester van Midwoud, de heer H J. Avis
(links), heeft Woensdag afscheid uit zijn functie ge
nomen. De scheidende burgervader drukt wethouder
Kuiper de hand
FEUILLETON
door
ETHEL M. DELL.
Vertaling van
3. G. H. v. d. BOVENKAMF Jr.
2)
Hope beantwoordde koel en vast den blik
uit zijn fletsblauwe oogen en antwoordde
met waardigheid:
„Ja, mijn oom is niet thuis. Maar eemzaam
en verlaten voel ik mij heelemaal niet, daar
ik mijn broer ieder oogenblik verwacht".
Hij keek haar aan en de glimlach, die om
zijn lippen speelde, deed haar instinctmatig
verstijven van schrik.
„Oh, juistantwoordde hij na en
kele oogenblikken. „Nu, misschien wilt u mij
dan wel toestaan om u aangenaam bezig te
houden, totdat hij komt. Ik zou 'm zelf zoo
graag even willen spreken, ziet u".
De man keek haar even aan, maar liet zich
dan. zonder op haar uitnoodiging daartoe te
wachten, in een gemakkelijken rieten stoel
vallen. Hij leunde achterover en keek haar
met onbeschaamde vrijmoedigheid midden
In het gelaat.
Jk kan bijna niet gelooven, dat u hier niet
eenzaam en van iedereen verlaten bent",
zeide hij na eenige oogenblikken. „Dat hebt
u zeker zoo maar gezegd, is 't niet?"
Hope voelde, hoe het bloed haar naar de
wangen steeg onder zijn onbeschaamde, on
derzoekende blikken, die haar gelaat geen
oogenblik verlieten.
„Ik heb mij voor vandaag nog nooit een
zaam gevoeld", antwoordde zij evenwel uit
dagend-
„Oh neen?"
Hij lachte ongeloovig en bleef haar strak
in de oogen kijken.
„Neen", verklaarde Hope met klem, „en ik
ben er dan ook ten stelligste van overtuigd,
dat er veel ergere dingen in de wereld be
staan dan eenzaamheid".
Er was iets in haar stem, dat zijn aandacht
scheen te trekken. Hij ging tenminste recht
overeind zitten en keek haar aandachtig
aan. Was het misschien die klank van open
lijke vijandschap, die groote openhartigheid
of had hij een uitdaging gehoord in haar
woorden?
Het meisje was al dien tijd nog blijven
staan, en lang en slank stond zij in haar
witte japon voor hem op de warande.
Zij had haar handen geslagen om de leu
ning van een stoel, doch hoewel haar knok
kels wit werden van de kracht, waarmede zij
in dien stoel kneep, sloeg zij haar oogen niet
neer voor zijn blikken, die alleen al door him
groote onbeschaamdheid beleedigend voor
haar waren.
Diep in haar ziel scheen lets in opstand te
komen tegen die blikken, maar zij bleef hem
aankijken.
Maar hij zette dien stillen strijd voort met
een sinistere bedoeling, en eindelijk zag zij
zich genoodzaakt, ondanks al haar inspan
ning, om haar oogen neer te slaan. Onder
bewust maakte zij met haar beide handen
een vlug afwerend gebaar, alsof zij zich wilde
beschermen tegen een naderend onheil, en
toen hij die vlugge beweging zag, lachte hij
kort en schel. Vreeselijk beleedigend klonk
haar dat lachje in de ooren en juist dat
scheen haar weer kracht te geven.
„Kom. kom, Miss Carteret", zeide hij glim
lachend. „Ik weet zeker, dat het niet uw be
doeling kan zijn, om mij onvriendelijk te be
handelen. Ik geloof, eerlijk gezegd, dat dit
eenzame, akelige huis op uw zenuwen begint
te werken. Weet u wel, dat u er heelemaal
niet goed uitziet? Ik maak mij al eenigen tijd
ongèrust".
„Oh ja?" vroeg zij uit de hoogte, niet we
tend, wat zij anders moest antwoorden.
„Ja, u ziet er lang niet zoo goed uit als ik
wel zou willen, ging hij kalm voort, terwijl
nog steeds dat beleedigende, tergende glim
lachje om zijn mond speelde. ,.Ik geloof, dat
u zich verveelt. Is het dat niet? Ja, heusch,
geloof mij maar. dat is het. En daartegen
weet ik een uitstekende remedie. Zoudt u die
niet eens willen probeeren?"
Onzeker keek het meisje hem aan. Zij
voelde, dat zij op dat oogenblik over haar ge-
heele lichaam beefde van zenuwachtigheid.
Zijn geheele optreden joeg haar angst aan
Zij durfde niet met zekerheid zeggen, of de
man wel heelemaal nuchter was.
Maar het volgend oogenblik trachtte zij
haar bonzend hart te vertellen, dat het be
spottelijk en vreeselijk zou zijn, als zij een
beleediging distilleerde uit iets, dat alleen in
haar overspannen brein beleedigend kon
hebben geklonken en heel anders bedoeld
was. En daar zij niet heelemaal zeker was
van zichzelf, besloot zij nog een poging te
wagen, om de bedoeling van dien man te
weten te komen.
„Ik begrijp werkelijk niet, wat u bedoelt",
zeide zij dan ook een weinig minder koel dan
zooeven. „Maar dat komt er eigenlijk niet op
aan ook. Vertelt u mij maar liever eens het
een en ander over uw renpaard".
„Neen, neen, geen sprake van", antwoord
de Hyde vlug. „Eén ding tegelijk, zeg ik altijd
maar. Men kan niet van den hak op den tak
springen. En bovendien, waarom zou ik u
vervelen met langdradige uiteenzettingen
over de voortreffelijkheid van mijn renpaar
den. Kijk eens aan ik geloof, dat ik u nu
al verveel. Is dat niet zoo?"
Onder het spreken van die woorden had
hij het meisje aandachtig in de oogen ge
keken en nu legde hij zijn beide handen op
de rieten leuningen van zijn stoel, als wilde
hij met een vlugge beweging opstaan.
Hope, die zijn handelingen voortdurend
had gadegeslagen, was ook die beweging niet
ontgaan en haastig deed zij een stap achter
uit. In zijn oogen was nu een blik, die al haar
trots in opstand bracht.
„Neen, neen" stamelde zij, zonder goed te
weten, wat zij eigenlijk zei. „U verveelt mij
in het geheel niet. Blijft u maar rustig zit
ten. Ik zal even tegen den bediende zeggen,
dat- hij iets verfrisschends brengt".
„Neen, geen sprake van", beet hij haar
toe. „Ik wil niets hebben, ik heb er geen be
hoefte aan. rk ben niet als die kerels, die
eeuwig ijswater moeten zuigen, om
Hij scheen te beseffen, dat zijn ruwe toon
het meisje angst zou aanjagen, want een
weinig vriendelijker en kalmer ging hij
voort: „Neen, dank u wel; ik zal heusch niets
gebruiken, tenzij u mij gezelschap blijft hou
den, en dat zal, vrees ik. wel te veel verlangd
zijn. Neen. gaat u nog niet weg! Wacht u
even. Kom hier eens bij mij zitten".
Hij trok den stoel, waarachter zij al dien
tijd gestaan had, nu heel dicht bij den zijne.
„Ik wil u iets vertellen. Neen. nu behoeft
u niet zoo angstig te kijken. Het is iets. dat
u heel erg aardig zult vinden, werkelijk waar.
En vandaag of morgen moet u het toch hoo-
ren. Daarom dacht ik. dat dit nu een goede
gelegenheid was, om het u rustig te vertel
len Waarom niet?"
Maar Hope's zenuwen waren nu tot het
uiterste gespannen en zij deinsde nu zicht
baar achteruit. Tenslotte was zij r.og maar
erg jong en er was iets aan dien man. dat
haar angst aanjoeg.
„Neen", antwoordde zij haastig. „Ik zal het-
liever niet doen .Ik kar. mij niet voorsteller
dat er iets zou zijn. dat ik heel erg graag zou
willen hooren, en hoe zou u het mij dan kun
nen vertellen? Ik.... ik ga even naar den
weg om te zien, of Ronnie al aankomt".
Het was kinderachtig, medelij den-wekkend
en als die man geen groote lafaard was ge
weest, zou hij zich tot kalmte hebben weten
te dwingen Maar nu sprong hij met een
vlugge beweging uit zijn stoel op, alsof hij
Hope wilde verhinderen heen te gaan, en
dat maakte een einde aam het laatste restje
zelfbeheersching, dat het meisje nog bezat.
Zij slaakte een gesmoorden kreet en nam de
vlucht.
HOOFDSTUK III.
Een vriend in den nood.
De weg, die voerde naar de kampementen,
was slecht, ruw en ongelijk, terwijl groote
steenen overal verspreid lagen. Maar als
iemand, die niet meer weet wat zij doet, ren
de Hope voort, en in haar brein was maar
plaats voor één enkele gedachte: weg te ko
men uit de nabijheid van dien vreeselijken
man met zijn beleedigende oogen.
Ronnie was nergens te zien, maar zij dacht
op dat oogenblik nauwelijks aan hem. De
schemering begon reeds te vallen en zij wist,
dat het weldra geheel en al donker zou zijn,
een duisternis, die alleen een weinig verbro
ken zou worden door den maansikkel daar
hoog aan den hemel.
Het was ontzettend heet en het scheen,
dat de atmosfeer haar als een looden last op
de schouders drukte. Zij scheen door die
zware, heete lucht tegengehouden te worden
en zij moest er tegen vechten, alsof het iets
tastbaars was.
Haar voeten waren gestoken in dunne pan
toffels en op andere oogenblikken zou zij er
aan gedacht hebben, dat zij haar voeten zou
verwonden tegen de scherpe steenen. Doch
zij dacht aan niets anders dan aan dien man
en aan den weg. die voor haar lag, zoo ver
en zoo lang. Steeds maar rende zij strompe
lend voort, Immer verder over den weg. die
steeds duisterder begon te worden, totdat zij
eindelijk geheel uitgeput van vermoeienis en
overspanning bezweek onder den zwaren last
van de atmosfeer en snikkend aan een kant
van den weg bleef liggen.
(Woedt vervolgd). 1
- 4
Hondsch gedoe op de kampioen-bulldog-tentoonsleL
ling te Manchester
Een prachtig hoekje van de Prima Vera die thans te Rotterdam
geopend is
Bij Nienhagen is in de olievelden een nieuwe bron aangeboord, die
de sterkste van Duitschland moet zijn
Door leden der Engelsche Koninklijke Lijfwacht werd Dinsdag te Hawthorn Hill een steeplechase
gehouden. - Het winnende paard .Golden Holiday" leidt bij het nemen der .water-hindernis"
De bekende Russische ijsbreker .Krassin", op weg ter redding van de bemanning van
de .Tcheljouskin", arriveerde Woensdag te Vlaardingen om te bunkeren
