BIOSCOOP.
VOOR MANTELVOERING
KNOOPEN DE GROOT
plunAavlti
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOct.
Radiomaziek der week
De eerste de beste.
ZATERDAG 14 APRIL 1934
HAARLEM'S DAGBLAD
15
REMBRANDT THEATER.
De Prins harer Droomen,
met Liane Haid, Victor
de Kowa en Paul Kemp.
We hebben het op deze plaats al meer
geschreven: Geza von Bolvary bezit de gave
om de juiste sfeer in een film te scheppen.
Hij trof die in het Lied am Bosporus, hij
heeft die ook uitstekend in het Schloss im
Süden getroffen, de Prins harer Droomen.
Het begint al met de heiige zee, het gaat
door met de autotocht langs de rotsige kust,
met de schaapachtige bevolking van een
dorpje, waarvan de bewoners als een kudde
toestroomen bij de komst van de eerste auto
in twee jaar. met de luxe in het slot van den
graaf-heereboer. Het is bizonder goed ge
slaagd en sommige beelden zijn juweeltjes
van fotografie. Maar dat is niet genoeg voor
een film, en von Bolvary heeft hier wel wat
teveel aandacht aan besteed, ten koste van
het andere, evenals in zijn hierboven ge
noemde andere film. Hij heeft de omgeving
en den achtergrond van de film om het zoo
eens te zeggen, teveel op den voorgrond ge
plaatst.
En tochen toch is de film het aan-
kijkén tenvolle waard en heeft ze voortreffe
lijke momenten. Want zoodra Paul Kemp op
het doek verschijnt wordt het levendig. En
Kemp verschijnt vaak, hoewel hij geen
hoofdpersoon is. doch slechts een filmopera
teur-kamerdienaar. die in het niet moet val
len naast een echten prins, een echte gravin
en een pseudo-markiezin. Maar Kemp is een
fijn-geestig acteur, met een prachtigen
expressieven kop. een
ongetemperde vaart
in zijn spel, van
groote komische
kracht. Zie, hoe hij
meeleeft, als een
figurant", zich als
prins voordoet, zie,
hoe hij spijtig hel
r klaargezette maal
verlaat, om zijn
meester te dienen!
mmmm Kenip draagt de
tgjpL heele film, ondanks
mSSk aft het rustige, bewuste
optreden van Victor
PAUL KEMP. de Kowa als Prins
(een uitmuntende
rol trouwens), ondanks de kalme adel van de
gravin, ondanks de rijke enscèneering van
de film. Kemp we herinneren ons hem uit
een Auto en geen Geld, Mein Madel ist eine
Verkauferin, Ein Lied fiir Dich Kemp is
de man. Liane Haid geeft een te kalme op
vatting van een filmster, die intrigeert.
De geschiedenis is deze: een filmgezelschap
doet opnemingen aan de Dalmatische kust,
waarbij eenige matrozen gecharterd worden
van een kruiser, die 'onder leiding staat van
Prins Mirano. Door een toeval krijgt Mirano
(incognito) de rol van „prins" in de film te
spelen en hij houdt die vol, ook als er niet
gedraaid wordt. Het gezelschap wordt in het
dorp met plichtplegingen ingehaald en op
het slot van een graaf (Max Gülstorff) ge
ïnviteerd. Daar wint Mirano de liefde van de
dochter (Helke Jürgensen) doch de filmster
die zich als markiezin voordoet en in Mirano
haar idealen partner ziet, vertelt de dochter
wat zij voor waarheid houdt, n..l dat Mirano
geen echte prins is. Het baat echter niet,
want tenslotte komt de zaak op haar pootjes
terecht.
Uit het voorprogramma noemen we een
marionettenfilmpje, dat een witte en een
zwarte Amor toont, de gebruikelijke jour-
- na als, waarbij een goede Polygoon-opneming
van de match NederlandIerland. Bijna alle
goals zijn vastgelegd, al meenden we op te
merken, dat in de chronologische volgorde
een fout was gemaakt.
Op het tooneel de George Wong Comp.,
een Chineesche melange act. Wat deze vijf
Chineezen presteeren op het gebied van par
terre acrobatie grensi aan het ongelooflijke
Het zijn slangenmenschen zooals we nog
weinig zagen.
CINEMA PALACE.
Mary Pickford in „Hartsg .e nien",
Van het bijprogramma maken we natuur-
k allereerst melding van "net Profilti
.euws., dat als grootste attractie geeft Ne-
srland-Ierland 52. Eerst cirkelden we in
en vliegmachine eenigen tijd boven het sta-
ion en zijn onmiddellijke omgeving om een
.ndruk te krijgen van de enorme menschen
massa's, die zich daar hebben saamgedromd.
Dan gaan we liet stadion binnen, vinden
daar een schitterende plaats, waar we alles
wat van belang is, vlak bij ons zien gebeuren
en daar begint het10.... 11....
1_2.... 2—23—24—25—2!
Het enthousiasme is overweldigend! Het amu
santste is het bij dergelijke gelegenheden de
niet te breidelen vreugde van het publiek te
zien! Armen, beenen. hoeden, alles gaat de
lucht in! Men danst, men juicht, men loeit
van louter blijdschap. Dat moeten vooral
voor de spelers momenten zijn geweest om
nooit te vergeten.
Dan is er een alleraardigste teekenfilm.
die bij de teekenfilms van Max Fleischer
bijna niet ten achter staat.
De violist Frijdberg, die de vorige week in
RembrarAi Theater optrad, zal deze week
in Cinema Palace te hooren zijn. Voor mu
ziekliefhebbers valt er te genieten van zijn
schitterend vioolspel en van het soepele kun
dige accompagnement van den pianist.
Na een langen tijd zien we eindelijk Mary
Pickford weer eens in de film. Werd ze niet
Indertijd .America's sweethaert" genoemd?
Ze toont zich ook weer in „Hartsgeheimen"
de ster, die ze altijd geweest is, de vol
maakte actrice. Ze moet het jonge aanval
lige meisje van achttien jaar zijn, en we zien
de achttienjarige, ze moet het jonge moe
dertje zijn en ze is het jonge moedertje en
met het zelfde gemak is ze even later de
reeds oudere vrouw. Ze vindt in haar tegen
speler Leslie Howard een waardige partner.
Hartsgeheimen is een romantische, avontuur
lijke film, die soms een hevige spanning
geeft. Bijzonder suggestief is het trekken
van de karavaan, waar Mary en haar man
deel van uitmaken, nadat Mary haar ouder
lijk huis is ontvlucht, omdat zij niet wilde
trouwen met Lord Hurley, dien haar ouders
voor haar hadden uitgezocht, maar met John
Carlton (Leslie Howard), dien zij zich zelf
had uitverkoren. Het jonge paartje vestigt
zich in Californië en dank zij hun harde on
verpoosde werken, verkrijgen zij een ze
keren welstand Zij hebben wel met groote te
genslagen te kampenmaar gesteund door hun
groote liefde en hun doorzettingsvermogen
bieden zij allen tegenspoed het hoofd. Zij zijn
gelukkig met elkaar en met hun vier kinde
ren. John wordt ook een belangrijke figuur in
de politiek, hij wordt zelfs gouverneur. Als de
kinderen volwassen zijn, verlangen Mary en
John er naar weer saampjes te zijn en ge
heel voor elkaar te kunnen leven. De kinde
ren verzetten er zich tegen, maar Mary en
John zetten door en John zegt tegen de kin
deren. dat hij en Mary hun huwelijk weer
gaan beginrten. daar waar het onderbroken
werd door de geboorte van hun kinderen. Wij
willen nu de rest van ons leven aan elkaar en
aan onze hartsgeheimen geven. Want in
ieder huwelijk zijn geheimen, die alleen de
vrouw en de man kennen".
En vervuld van liefde voor elkaar zien we
ze weer naar Californië trekken, het land
van hun jonge liefde, hun strijd, hun smart
en hun geluk!
LUXOR THEATER.
Lilian Harvey in: My weakness.
Luxor biedt deze week een vroolijk pro
gram, waarvan Lilian Harvey de hoofdschotel
heeft toebereid. De eerste avond heeft be
wezen, dat deze filmster ook in onze stad tot
de lievelingen van het publiek behoort. Er
was veel belangstelling voor haar nieuwe
creatie, welke op het thema van Pygmalion
is geïnspireerd.
Hier in de film is het echter geen taal
kundige, die van het meisje uit de heffe des
volks een dame wil maken, maar een leeg
loopend jongmensch, dat deze zonderlinge op
dracht aanvaardt van zijn oom, die haar als
voorwaarde stelt, indien Ronnie weer in het
bezit van zijn maandelijksche toelage wil
komen, welke hij door zijn zorgeloos gedrag
heeft verspeeld.
Ronnie krijgt hierbij de hulp van een leger
vriendinnetjes, die massaal zijn vertrekken
bevolken, een ietwat vreemde toestand bij
iemand, van wien door deze golddiggers"
niets valt te halen. Maar heel de film is wat
vreemd en onnoozel, doch dit hindert niet
aan het grappige effect, dat voornamelijk
te danken is aan Lilian Harvey, die haar rol
speelt met de stereotiepe guitigheid,welke
het publiek nu eenmaal van sterren, als zij,
Anny Ondra en dergelijke, verwacht.
De vermakelijkste episode is die, waarin zij
den zoon van den ouden oom tot tegenspeler
heeft, een saaie pietlut, die tot nog toe geen
andere hartstochten kent dan rauwe wortels
eten en postzegel-s verzamelen, maar op wien
Ronnie zijn leerlinge niet zonder succes los
laat.
GR. HOUTSTR. 98 TEL. 16772
(Adv. Ingez. Med.)
Als het haar gelukt den gebrilden wortel-
eter aan 't zoenen te krijgen, weet hij daar
mee geen maat te houden en stormt als een
stramme geitebok op haar af. overal onheil
aanrichtend en tenslotte niets meer bereikend
dan de chauffeur, die Loulou's vrijer was,
vóór haar promotie van dienstbode tot dame.
Aardig is het tafereel, waarin het tweetal
afgewezen minnaars zich in het gemeen
schappelijke verdriet verbroedert. Ook de
vader van den worteleter, Ronnie's oom.
krijgt het van Loulou te pakken en laat voor
haar zijn maitresse loopen. wat weer tot
nieuwe conflicten aanleiding geeft.
Lew Ayres en Lilian Harvey in My Weakness
Loulou maakt promotie).
Natuurlijk worden Loulou en Ronnie ten
slotte een paar en Cupido, een wel wat onbe
vallig tusschending tusschen een godje en
een variété-komiek, heeft daarmee zijn zin
gekregen.
De film is meer grappig dan geestig; van
geest getuigt hoofdzakelijk het dramatisch
koor van de porceleinen poppen, een werke
lijk amusante vondst.
Het voorprogramma ls afwisselend en on
derhoudend. Een overzicht van het leven in
het tegenwoordige Athene getuigt, hoe ook op
den bodem van het klassieke, waaraan wij
door de gedenkteekens van de Grieksche
bouwkunst worden herinnerd, het moderne
zich ontwikkelt. De teekenfilm is ditmaal een
persiflage op King Kong en als zoodanig
voortreffelijk gelukt. En dan is er. behalve
het wereldnieuws, nog een aardig uitgewerkte
g.v.chiedenis van een aan droomen lijdenden
groom, wiens fantasie ons genoeglijke stukjes
revue-film voortoovert en een woeste, luid
ruchtige jazzband, die de stemming er in
houdt.
Alles tezamen factoren genoeg, om den be
zoeker een prettige tij dpasseering te bezor
gen en met een opgewekt humeur huiswaarts
te doen gaan.
H. G. OANNEGIETER.
BONDSDAG K. R, O.
De jaarlijksche bondsdag van den K R. O.
in het bisdom Haarlem zal op Zondag 22 Juli
a.s. worden gehouden. De K. R. O. vlooit zal
thans van Rotterdam uitvaren en een tocht
om het eiland IJsselmonde maken.
l&U^QOct
Bij Apoth ert'Oroqisten
(Adv. Ingez. Med.)
CERALD DU MAURIER t
Voorname figuur uit de Engelsche
tooneelwereld.
LONDEN, 12 April.
(Van onzen correspondent)
Het onverwachte overlijden van Sir
Gerald du Maurier, op 61-jarigen leeftijd,
heeft rouw en droefheid gebracht in de gan-
sche Londensche tooneelwereld. Du Maurier
kon worden beschouwd als de voornaamste
man in deze wereld. Hij is in zijn leven
slechts twee maal op andere dan Londensche
planken opgetreden, in het begin van zijn
tooneelloopbaan in Amerika, aan het einde
in de Engelsche provincie. Hij is 40 jaar too-
neelspeler geweest en zeker 39 jaar er van
heeft hij als zoodanig doorgebracht tusschen
coulissen van het West End. Du Maurier was
de eerste acteur van het West End, ofschoon
geenszins de beste. Het karakter van den
man trok aan. Hij was erg menschelijk en
vol zorg voor het welzijn van hen, die op
het tooneel hun brood verdienden of be
proefden te verdienen.
Du Maurier kwam van een artistieke fa
milie. Zooals zijn naam aanduidt stond de
wieg van zijn voorouders in Frankrijk. Zijn
vader was de vermaarde Punch-artiest en
schrijver van het wereldvermaarde Trilby,
het artistenmodel dat onder Svengali's in
vloed zoo schoon kon zingen. Maar Gerald
werd niet opgevoed voor het tooneel. Hij
ging naar Harrow, een van de twee deftigste
kostscholen van Engeland (de andere is
Eton). Deze kostscholen verschaffen een ty
pisch Engelsche „finish" aan spraak, manie
ren en houding van haar leerlingen, een
finish die niet afslijt. Men noemt het de
„public school manner'. Deze manieren zijn
een maatschappelijk voordeel van belang in
de Engelsche samenleving. Gerald du Maurier
bracht ze mee op het tooneel, dat hij betrad
na een korte en nederige dienstbetrekking in
de City, welke hij vervulde in het gebruike
lijke ochtendpak van het land. jacquet, ge
streepte broek en hooge hoed.
Man en acteur waren veelal aan elkaar
gelijk. Men kon zich Gerald du Maurier een
voudig niet denken als Shakespeare-ver-
tolker b.v.; hij heeft het ook nimmer be
proefd. De Britten van Shakespeare ver
schilden als nacht en dag van de Britten
van onzen tijd en zoo mogelijk nog meer
van het type Engelschman dat de overleden
kunstenaar voorstelde in zijn huiskamer en
in zijn tuin en op zijn tooneel. Du Maurier
was de welopgevoede, onaandoenlijke, kalme
en bedaarde heer met de wat nonchalante
bewegingen, de losse beenen. het onverander
lijke gezicht. Zoo ging hij door het verbeelde
leven van het tooneel, hoe aangrijpend, hoe
schokkend het soms ook mocht zijn. Voor het
tooneel maakte hij geen „koppen" en hij
verkleedde zich niet. Wars van al zulke hulp
middelen om karakter te geven of te sugge-
reeren slaagde hij er nochtans in zijn publiek
in hooge mate te boeien en een ontelbare
schare van vereerders en vereerdsters te
kweeken. Het nationale snobisme dat hier
werkte in onschuldigen vorm. vereering voor
den onaandoenlijken gentleman in plaats
van na-aperij moet wat van de veraf
goding, waaraan Du Maurier heeft blootge
staan, op zijn rekening krijgen. Niettemin is
daarmede zijn roem niet uitgelegd. Binnen
de grenzen, welke hij zich als tooneelspeler
stelde en om zijn aard en gevoelens moest
stellen, was hij groot, was hij onverbeterlijk;
Al bleef hij Gerald du Murier in zulke rollen
als Buil-"Dog Drummond of als de vader van
de „droom-dochter" in Barrie's Dear Brutus,
hij was toch evenzeer en zeer aannemelijk
het karakter dat hij had te vertolken. Zonder
fijn besnaard gevoel voor de kunst van het
tooneel kan men dat niet doen. De enkele
malen dat hij zijn genre verliet, als in de
filmvertolking van Galsworthy's Escape,
waarin Du Maurier het opgejaagde mensche
lijk wild was, en als Captain Cook in „Peter
Pan', bracht hij het er schitterend af.
Een zeer beminde, aantrekkelijke en toch
soms wat ruige persoonlijkheid van bijzon
dere bekoring is met hem heengegaan.
A. K. VAN R.
(Adv. Ingez. Med.)
EEN VOORBESPREKINC
DOOR KAREL DE JONG
De Pinkstertij d ligt niet meer zoo heel ver
in 't verschiet, en het kan ons dus niet ver
wonderen als zijn nadering zich hier en daar
in de radioprogramma's begint af te teeke
nen. Inderdaad zijn de beide Bachcantates
van aanstaanden Zondag, zoowel die uit Leip
zig als die uit Daventry, Pinkstercantates.
De cantate „Erwünschtes Freuderlicht"
(no. 184) is voor den Dinsdag na Pinksteren
bestemd en omstreeks 1724 geschreven. In
dit werk spelen de beide fluiten een belang
rijke rol; Schweitzer verklaart ons waarom
Immers reeds in het eerste recitatief wordt
gezegd: „wij gevoelen nu rijkelijk hoe God ons
den langgewenschten herder zendt"; het duet
begint met de woorden: „Gezegende Christe
nen, gelukzalige kudde; in het slotkoor wordt
„goede herder" aangeroepen. Bach's illustra
tie van deze herderlijke voorstellingen door
den klank der fluiten is begrijpelijk voor wie
Zijn muzikale symboliek heeft leeren kennen.
De cantate „O ewiges Feuer, o Ursprung der
Liebe" ton. 341 is na 1734 geschreven. De mu
ziek schijnt echter aan een vroeger geschre
ven, doch verloren gegaan werk, een cantate
bij huwelijksinzegening, ontleend te zijn.
Door het geheele eerste koor gaat een door de
violen gespeelde figuur, die het lekken dei-
vlammen, wier gloed de harten moet doen
ontbranden, illustreert. De wiegeliedmuziek
der altoria „Wohlluch, ihr auserwahlten See-
len" past niet geheel bij den tekst en levert
mede een aanwijzing dat we hier met ontleen
de muziek te doen hebben.
Naast Bach, en zelfs nog meer dan deze,
treedt Mozart in de radioprogramma's op den
voorgrond. Het is merkwaardig welk een sterke
opleving Mozart's muziek in den laatsten tijd
toont. Allerlei werken die men vroeger zelden
of nooit hoorde, en waarvan de meesten zelfs
het bestaan niet vermoedden, worden uitge
voerd en uitgezonden. Als voorbeelden kun
nen we noemen allerlei Divertimento en se
renades, waarvan Mozart een respectabed
aantal geschreven heeft. Maar ook het „Adagio
en Rondo" K. V. 617, dat Dinsdagavond door
Langenberg uitgezonden wordt, mag daartoe
wel gerekend worden. Eigenlijk is dit werk
fluit, hobo, altviool, cello en harmonica ge
schreven en, zooals steeds, heeft Mozart zijn
compositie geheel aan de klankwerking der
uitvoerende instrumenten aangepast. Zijn bio
graaf Jahn maakt dan ook de opmerking, dat
de bedoelde klankwerking niet bereikt wordt,
wanneer men de harmonika door een piano
vervangt. De harmonica, zegt hij. is een sen
timenteel instrument, dat een gevoelvolle,
gedragen cantilene verlangt, waarmee dan ook
de versluierde maneschijn-dweperij van het
Adagio op gelukkige wijze rekening houdt.
Het is dus eigenlijk jammer dat we deze
origineele en zeldzame combir atie niet onver
anderd te hooren krijgen, want bij de uitzen
ding wordt de harmonica door piano ver
vangen.
Het klaviertrio in Bes gr. t., K. V. 502 en het
prachtige klarinet kwintet, K. V. 581 behooren
tot de bekende werken, die herhaaldelijk tot
uitzending komen. Beide dateeren uit Mozart's
laatste levensjaren, de voorliefde voor contra-
puntiek en doorgevoerde thematische bewer
king, aan deze periode eigen, doet zich in het
trio sterk gelden. In het eerste hoofddeel hier
van wordt nagenoeg uitsluitend het hoofd
motief als materiaal gebruikt; in het slot-
rondo worden verschillende thema's contra-
puntisch gecombineerd. Het Larghetto staat
tusschen die beide hoofddeelen als een herin
nering aan die der klavierconcerten.
Nog sterker dan in deze beide werken open
baart zich het streven naar geestelijke en
muzikaal-thematische concentratie van Mo
zart's laatste levensjaren in het strijkkwartet
K. V. 589. dat het slot der uitzending zal vor
men. In de finale van dit werk is de thema
tische eenheid tot de uiterste consequentie
volgehouden en reeds in de eerste maat be
gint de alt met een imiteerend contrapunt.
Ook regelrechte symmetrische omkeeringen
worden contrapuntisch aangewend. In het
Larghetto kan men bemerken dat dit kwartet
één van de drie aan den koning van Pruisen
opgedragen werken is: de vorstelijke dilet
tant-cellist werd in alle drie door speciale,
meermalen zeer hoogliggende cantilenes ge-
eerd.
Het concert voor 2 piano's en orkest fHil
versum. Zondag) is vermoedelijk door Mozart
voor zich zelf en zijn zuster Nannerl geschre
ven. De beide obligate partijen zijn volkomen
gelijkwaardig, in tegenstelling met de drie van
het tripelconcert in F, waarvan een, zooals ik
vroeger al eens schreef, voor een minder
vaardige pianiste bestemd was.
Het kwintet voor klavier en blaasinstru
menten, K. V. 452, dat Kalundborg Vrijdag
avond uitzendt, werd door Mozart zelf bijzon
der hoog geschat. Het is dan ook van een on
vergetelijke schoonheid en welluidendheid,
waartoe elk der instrumenten naar zijn aard
bijdraagt.
Symphonieën in A gr. t. heeft M. er twee
geschreven; het programma der R. S. Rom
van Woensdag vermeldt niet welke bedoeld is.
zoodat we daaromtrent niets i^der kunnen
mededeelen.
Een heel anderen stijl dan die van Mozart
ontmoeten we natuurlijk in het groote strijk
kwartet van Franck (Huizen, Zondag). Wel is
ook daarin een groote thematische eenheid,
die zich door alle hoofddeelen uitstrekt (cycli
sche bouw), en staat Franck's contrapuntisch
meesterschap boven elke bedenking, maar de
vorm is veel minder gesloten en veel meer uit
gedijd, de zonnigheid en doorzichtigheid van
Mozart is hier niet aanwezig en Frank's voor
liefde voor chromatische harmoniegangen ver
loochent zich ook in zijn één jaar vóór zijn
dood geschreven werken evenmin als in an
dere uit zijn laatste scheppingsperiode.
Voor hem. die in de vorige week naar de
Turandot-Suite van Busoni geluisterd hebben,
zal het wellicht interessant zijn de uitzending
van de gelijknamige opera (Hamburg, Maan-
dagav.) te hooren. Busoni heeft die in 1918 op
eigen tekst gemaakt en het materiaal der in
1906 gecomponeerde suite er in gebruikt.
De belangrijkste uitzending der komende
week is wel die der groote Mis in b kl. t. van
Bach door Huizen. Een bespreking van dit
reuzenwerk zou echter reeds een heel artikel
voor zich eischen, zoodat ik ditmaal met de
vermelding volstaan moet.
Een interessante vergelijking tusschen de
opvattingen van twee vooraanstaande pia
nisten zal men kunnen maken door naar Beet
hoven's vierde concert, gespeeld door Elly Vey
(Hilversum. Donderdag» en door Arthur
Schnabel (gramofoonplaat) te luisteren. En
ook Gasadesus' voordracht van Brahm's Twee
de Concert i Warschau, Vrijdag) is de aan
dacht waard: Brahms was bij de Franschen,
vroeger althans, niet erg in trek maar het
schijnt dat hierin langzamerhand wat ver
andering komt. Ook zijn symphonieën worden
in Frankrijk tegenwoordig meermalen ge
speeld.
HET TOONEEL.
DE AMSTERDAMSCHE TOONEEl-
VEREENICINC.
Ook te Haarlem is De eerste de beste zeer
enthousiast ontvangen. Prachtig is het. zoo
als Charlotte Kohier en Cruys Voorbergh in de
3 verschillende phasen van hun rollen steeds
het karakter van de twee Barealdines weten
te behouden. In den man en vrouw op leeftijd
ziet men duidelijk den jongeling en het meis
je terug. Dat is het voortreffelijke in hun
creaties.
En welke mooie, gave rollen ook van Geor
gette Hagedoorn ja van haar vooral! van
Ben Rooyaards, Phil la Chapelle, Faul Storm,
Louis van Gasteren en alle anderen. Deze
voorstelling, in fijnen en lichten toets, mees
terlijk geregistreerd door Van Dalsum, moet
ieder tooneelliefhebber gaan zien Ik herinner
er aan, dat De eerste de beste hedenavond neg
eenmaal in onzen Stadsschouwburg wordt ge-
gegeven. Om de hooge kosten zal dit tevens
ook wel de laatste keer zijn.
J.B. SCHUIL.
VEREENIGING „EIGEN HULP".
DIVIDEND 4*2%.
Aan het verslag over 1933 van de Vereeni-
ging „Eigen Hulp in het district Haarlem
en omstreken is het volgende ontleend.
Bij het begin van het verslagjaar telde de
vereeniging 1076 leden, bij het einde 1083.
De gezamenlijke omzet in winkel en bak
kerij bedroeg ruim f 370.000. weinig minder
dan over 1932. De omzet in waren is weer
toegenomen. Het prijsniveau vertoonde eerst
nog een dalende lijn, maar werd verder tot
het eind van het jaar vast.
De behaalde bedrijfsresultaten laten toe.
na de gebruikelijke afschrijvingen en reser-
veeringen aan de leden 4 1 2 pet uit te lee
ren over het bedrag van hun verbruik, even
als het vorig jaar.
Omtrent de „Stichting Voorzorgskas wel
ker geldmiddelen geheel zijn gescheiden van
die van het district, deelt het bestuur mede.
dat het. saldo op 31 December 1933 bedro-g:
f 39.426.53. Het saldo op 1 Januari 1933 was
f 38423-99. zoodat de toeneming in 1933 be
draagt f 1002.54.
De Winkeldirectie deelt in haar verslag
aan het bestuur o m. mede, dat de toonka-
mer de belangstelling der leien blijft trek
ken; hetzelfde wordt verwacht voor den
onlangs gemoderniseerden winkel der afdse-
ling brood-, koek- en banketbakkerij, wlke
vernieuwing reeds een merkbaar drukker
bezoek tengevolge heeft gehad.
De algemeene ledenvergadering wordt ge
houden op Zaterdagmiddag 28 April a.s in
Hotel Llon d'Or.
De bestuursleden de heeren W. Ch. van
Daalen en J. Nieuwdorp Wzn. zijn aan de
beurt van aftreden, doch herkiesbaar.
JUBILEUM G. D. HAGEBOUT.
Morgen, Zondag, zal de heer G. D. Hage-
bout, commies bij den dienst voor Maat
schappelijk Hulpbetoon, chef van de afd. Ge-
organiseerden. 25 jaar in gemeentedienst zijn.
Oorspronkelijk in dienst van de gemeente
Schoten, is de heer Hagebout bij de annexa
tie overgegaan naar Haarlem.
Daar hij algemeen bekend is om zijn vrien
delijke hulpvaardigheid, zal het den jubila
ris op dezen dag zeer zeker niet aan belang
stelling ontbreken.
„DE NIEUWE CULTUUR".
Bovengenoemde vereeniging zal Maandag
avond 16 April in het gebouw ,.St. Bavo",
Smedestraat, de film vertoonen: ..Millioenen-
graf" (de slag aan de Somme 1914'18).
Als spreker zal dien avond optreden de
heer Hein v. Wijk.
PERSONALIA
Te 's Gravenhage is voor het machinisten
diploma C geslaagd de heer J. Kooien, te
Haarlem.
Vrijdag had te Amsterdam het tiende exa
men plaats iin sportmassage, vanwege die
Ned. Ver. voor Massage. Heilgymnastiek en
Sportmassage.
Geslaagd is o.m. mej. P. Sluyters te Haar
lem.
NED. BOND VAN GEMEENTE-AMBTENAREN
Bij enkele candidaatstelling is tot bonds
voorzitter herbenoemd de heer J. Kamman,
secretaris van Den Helder; door de afdeeling
Noord-Holland tot lid van het hoofdbestuur
de heer N. Vos, secretaris van Heemstede.
OUDERAVOND SCHOLEN 34 EN 35
Donderdagavond werd een gecombineerde
Ouderavond gehouden van de scholen 34 en
35 in de Overtonstraat. in de bioscoopzaal,
onder leiding van den heer H. v. Leeuwen.
No-No, door de radio bekend, behandelde
op boeiende, leerzame en soms zeer humoris
tische wijze de geschiedenis der Spoorwegen
in Nederland. Na afloop der eigenlijke le
zing werd nog een serie prachtige lichtbeel
den vertoond.
Nadat de voorzitter den inleider dank had
gebracht, gingen allen zeer voldaan huis
waarts.
ALLIANCE FRANcAISE.
Prof. Raoul Blanchard, hoogleeraar aan de
Universiteit van Grenoble, zal Woensdag
avond 18 April in restaurant De Kroon een
lezing houden, voor de afdeeling Haarlem
van de Alliance Fran^aise over Les Origines
du Pauple francais.
VAT VERF OVER HET LICHAAM.
DEN BOSCH, 13 April. Vrijdag is zekere
C. A„ die bezig was met het lossen van vaten
verf. uitgegleden, waardoor hij een vat. in
houdende 300 L verf, gedeeltelijk over het
lichaam kreeg. Met zeer ernstige inwendige
kneuzingen is de man in het ziekenhuis op
genomen. Men vreest voor zijn leven.
