Welkom thuis!
Da vlarda etappe van den internationalen Alpentocht. Een der deelnemende wagens
op een der vele moeilijke punten van de Stilfser bergrug
De uitzetting der Pool-
sche mijnwerkers te
Leforest (Fr). De mijn
werkers wachtend op den
trein, die hen naar hun
vaderland zal terug
brengen met vrouw en
kinderen
Een gedeelte van den kanaaldijk te IJmuiden is tengevolge van het baggeren voor
het aanbrengen van een zinker verzakt, waardoor een groot gat is ontstaan
De Engelsche aviateur Rose In de cockpit van zijn toestel
.Miles Hawk" gereed voor de start der Londen New
Castle-vlucht, welke Zaterdag plaats had
De start voor het nummer honderd meter dames bij de Europeesche zwem-
kampioenschappen te Maagdenburg, welk nummer door Willy den Ouden
werd gewonnen
Schafer uit Dresden, die winnaar werd van
het skiff nummer bij de Europeesche roti-
kampioenschappen te Luzern
Het spoorwegongeluk met den sneltrein Geneve-Nice te Avignon heeft verschillende men-
schenlevens geëischt. - De eerste foto van het déraillement
FEUILLETON
De wonderlijke belevenissen
van dr. Kaiserlien
Uoor WILL AMBERÖ.
(Nadruk verboden).
37)
„Halt!" Interrumpeerde hier de Professor.
„Ik verzoek de geachte aanwezigen eerst mij
nog eenige minuten gehoor te willen verschaf
fen".
„Aha!" merkte Nora Tilden op. „Oe onver
mijdelijke toespraak!"
Wie echter onder ons zoo argumenteert,
heeft de diepere zin van onze manier van
werken niet begrepen. Wij huldigen in onzen
kring, als ik het zoo zeggen mag, geen for-
meele democratie.
„Inderdaad!"' gaf de Professor toe. „De on
vermijdelijke toespraak!" En met een vluch-
tlgen blik naar den Baron vervolgde hij: „On
vermijdelijk, maar niet overbodig Dames en
Heeren! In dit gedenkwaardig oogenblik,
waarop onder ons even weldoordacht, als wel
geslaagd plan de eindstreep zal worden gezet,
Ls het mij een behoefte eenige vluchtige op
merkingen te maken over het karakter van
ons arbeidsysteem en het wezen onzer organi
satie. Wij zijn, toen wij destijds onze veldtocht
tegen dr. Kalserlien ontwierpen en de rollen
verdeelden, met elkaar overeengekomen, dat
ieder van ons aanspraak zou kunnen maken
op een zesde deel van den winst. Dat was, om
zoo te zeggen, niet veel anders dan een ver
wezenlijking van het democratische principe
in geldzaken. Nadien heeft wellicht deze of
gene zich afgevragd of die wijze van verdeelen
wel rechtvaardig was. Wellicht is bij sommigen
van ons wel eens een enkele maal de gedachte
opgekomen, dat hem of haar een moeilijker en
gevaarlijker taak was opgedragen dan aan de
anderen en dat hij of zij eigenlijk aanspraak
zou kunnen maken op een grooter aandeel in
de baten van deze onderneming.
Elk van ons heeft; het zijne bijgedragen tot
het welslagen der onderneming. Het voordeel
van onze arbeidsmethode was, dat wij de te
verrichten werkzaamheden en het daaraan
verbonden gevaar op een bijzondere wijze
over de leden verdeelden. Dat klinkt misschien
vreemd, maar het zal u allen ongetwijfeld
duidelijk worden, wanneer ik het werk van
elk afzonderlijk memoreer. Jij, Syndicus, was
de man, die het plan uitbroedde. Jouw werk
was, om zoo te zeggen, het extract van ons
aller taak. En daarom was het logisch, dat jij
zelf op den achtergrond bleef om ons slechts
in intiemen kring met je aanwijzingen en ad
viezen terzijde te staan.
Notje en Spiona's taak daarentegen, was in
't geheel niet van misdadigen aard. want ten
slotte hebben zij niets anders gedaan dan con
tact gezochten gekregen met twee mannen
van de tegenpartij. Intusschen waren zij echter
de eenigen, die rechtstreeks met die tegen
partij in aanraking kwamen en hetgeen zij
presteerden mag dan ook zeker niet te laag
worden aangeslagen, want tenslotte liepen zij
veel meer gevaar om ontdekt te worden dan
een van de anderen.
De eigenlijke misdadige handeling als ik
deze burgelij ke terminologie mag gebruiken
is van Baron, van Bakker en van mij uitge
gaan. Ik ben bescheiden genoeg om ons aan
deel in de onderneming niet hooger aan te
slaan dan dat van de zooeven genoemden,
want tenslotte zijn wij in het geheel niet met
onze tegenstanders in aanraking gekomen,
zoodat wij in de laatste plaats bevreesd be
hoefden te zijn voor ontdekking".
„Zeer juist!" viel Syndicus den spreker in
de rede. „Uitstekend!"
De professor vervolgde: „Het doet mij ge
noegen van zoo beproefde zijde instemming
te mogen ontvangen met mijn theoretische be
schouwingen. Ik achte deze beschouwingen
noodzakelijk om er nog eens de aandacht op
te vestigen, dat het de juiste weg was, welke
wij gekozen hebben en dat ons syndicaat on
getwijfeld in groei en bloei zal toenemen
wanneer wij op dezen weg blijven doorgaan.
Ik vertrouw dan ook dat wij in de toekomst
de tot dusver gehuldigde arbeidsmethode zul
len blijven volgen en clat de beslaande colle
gialiteit tot in lengte van dagen zal mogen
worden bestendigd.
„Bravo!" riep Nora Tilden.
„En daarom dames en heeren, ledig ik dit
glas met de wensch: Leve de collegialiteit, leve
onze eenheid, leve het syndicaat!"
Gerinkel van glazen, bravo-geroep en gelach
Men dronk op den Professor.
Maar daarna werd men weer ernstig.
De eigenlijke ceremonie werd voortgezet.
„Waarde bondgenooten!" zei Syndicus, ter
wijl hij het paket weer ter hand nam. „Ik voel
mij gedrongen den Professor mijn dank te
betuigen voor zijn hartverkwikkende woorden,
waarmee wij ons ongetwijfeld allen zonder on
derscheid hebben kunnen vereenigen, Gij zult
mij echter toestaan, dat ik thans onmiddelijk
overga tot het eigenlijke doel van deze bij
eenkomst. Dit paket bevat het vermogen, dat
wij dr. Kaiserlien afhandig hebben gemaakt".
Hij wierp een korte blik op een stukje papier
dat hij uit zijn portefeuille nam.
„De zuivere opbrengst van den verkoop van
de villa bedroeg, na aftrek van alle kosten,
vier- en tachtigduizend tweehonderd en vijftig
mark. Het geld ligt op mijn naam bij de
Dresdener Bank. Ik zal derhalve elk van de
vijf aanwezigen een chèque, ten bedrage van
veertienduizend twee en veertig mark over
handigen. Dit paket echter bevat alle effecten,
die Rakker ons als Edith Kaiserlien heeft be
zorgd. Ik wil er nog op wijzen, dat Edith Kai
serlien een en ander na afloop van het echt
scheidingsproces bij haar advocaat, dr. Arn-
heimer, in ontvangst heeft genomen en het
paket ongeopend, in tegenwoordigheid van
den Baron, in de Dresdener Bank in dépot
heeft gegeven, waar het tot nu toe heeft ge
legen. Daar nu ook Nora Tilden weer in ons
midden vertoeft
..De schoone dagen van Aranjuez zijn voorbij
interruppeerde de professor met een knip
oogje in de richting van Notje, maar dat be
zorgde hem een bestraffende blik van den
voorzitter.
„Daar nu ook Nora Tilden van haar Pa-
lestijnsche missie is teruggekeerd, zeg ik", ver
volgde Syndicus, „is thans het oogenblik aan
gebroken het paket te openen en den inhoud
te verdeelen".
Met een plechtig gebaar knipte hij het touw
door om daarna het papier af te wikkelen.
Het bleek echter, dat daaruit weer een nieuw
paket te voorschijn kwam.
„Secuur is hij, die dr. Arnheimer", consta
teerde hij meesmuilend.
Het volgende oogenblik meesmuilde hij ech
ter niet meer, want boven op het pak lag een
brief, weliswaar niet onderteekend, maar met
een inhoud, die aan duidelijkheid niets te
wenschen overliet.
De brief luidde als volgt:
„Geachte Mevrouw 1
Ik kan mij de teleurstelling begrijpen, die
zich van u zal meester maken, wanneer u
bijgaande effecten bekijkt. Het zijn n.l. allen
waardelooze aandeelen uit den inflatietijd.
Op de aandeelen en obligaties, welke u dr.
Kaiserlien afhandig maakte, heb ik voorloopig
beslag gelegd. Op grond van bepaalde obser
vaties. ben ik er achter gekomen, dat u een
zwendelaarster ben en met het oog daarop
leek het mij, mede in verband met de vrij
ongunstige omstandigheden, waarin ik mo
menteel verkeer, wel zoo gewenscht een en
ander zelf te behouden. Wanneer u echter
meent dat u daarmee te kort wordt gedaan,
kunt u een aanklacht tegen mij indienen".
Er was niet zoo heel veel intellect vooi
noodig om te combineeren, dat deze brief
afkomstig van den advocaat dr. Arn
heimer.
„Wij zijn er ingeloopen!" zei Syndicus, knar
setandend.
Daarop zwegen allen vol ontzetting, over
rompeld door den onverwachten loop der ge
beurtenissen.
„Wat moeten we doen?" vroeg eindelijk
Notje.
„Ons heele plan la in duigen gevallen",
klaagde de Professor.
(Wordt vervolgd!
I
