EEN LIEFDE IN CHINA
De aankomst van Mussolini te Stresa, waar Donderdag de Italiaansch-Engelsch-Fransche confe
rentie begon. Deze foto werd langs telegrafischen weg naar Nederland overgebracht
Het s.s. „Leerdam" van de Holland-Amerika-Lijn dat van
passagiers- tot vrachtschip is omgebouwd, passeert de bruggen
over de Koningshaven te Rotterdam op weg naar de Wil-
helminakade
De Aquitariia" van de Cunard White Star-
Lijn, die tengevolge van stormweer nabij
Southampton aan den grond geloopen was,
in haar benarde positie, terwijl de sleep-
booten tevergeefs probeeren het gevaarte
os te sleepen
De vijfjarige Ernst' ohnstone maakte deze
week met een miniatuur autobus welke hij
door middel van pedalen in beweging kan
brengen, een tocht van Brighton naar Londen.
De kleine .automobilist" gereed voor het
vertrek
Een kijkje in de tentoonstellingsruimte van
het te Hendon geopende politie laboratorium,
dat het eerste op dit gebied in Engeland is
Mac Phershon Robertson, de organisator
der Melbourne race, die binnenkort naar
Nederland komt, tijdens een ontspannings-
spel aan boord van de „Otranto~ op weg
Australië
Londen
Dr W de Vlugt, burgemeester van Amsterdam, temidden
der autoriteiten die het stoffelijk overschot van vijf der
slachtoffers van de ..Leeuwerik'-ramp naar het gemeenschap
pelijk graf op de begraafplaats Zorgvlied volgden
Diep onder den indruk geleiden de piloten
Sillevis en Smirnoff het stoffelijk overschot
van hun bij de .Leeuwerik'-ramp omgekomen
collega's naar de laatste rustplaats op
„Zorgvlied" te Amsterdam
De teraardebestelling van het stoffelijk overschot van vijf der slachtoffers van de „Leeuwerik'-ramp had Donderdagmiddag onder enorme belangstelling
op de begraafplaats Zorgvlied te Amsterdam plaats, De droeve plechtigheid aan het gemeenschappelijk graf
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
xn.
Het spoor van „Missie" Barrington.
Eenmaal goed verborgen door het kreupel
hout. keerde Forsyth zich om én tuurde
achter zich in de daiisternis. Van de jonk
blonk een opgewonden gegons van stemmen
en in den glans van het wateroppervlak trok
een zich bewegend voorwerp zijn aandacht.
Hij sloeg het nauwkeurig gade en dichter
onder den oever gekomen, bleek het een
menschelijk wezen te zijn, wadend door het
ondiepe aan den kant. Verscholen achter
het beschermende gebladerte, omklemde
Dick Forsyth den hamer en wachtte in hur
kende houding. Hij bleef onbeweeglijk, zag
hoe de man aan land ging en het water
van zich afschudde, en hoorde toen, hoe de
onbekende heel duidelijk in zich zelf sprak,
in het stuntelig Engelsche jargon der Chi-
neesche havenplaatsen:
„Nu dokter Forsyth zoeken!"
Een oogenblik later, onuitsprekelijk opge
lucht, stond de zendingsarts overeind.
„Ching!" riep hij zachtjes, „Ching!"
„Dokter Forsyth u mij gezien? u gezond?"
„Ja", antwoordde Forsyth, naderbij
komend.
Ching, van de bemanning van de zendings
sampan, was druk doende met het uitwrin
gen van zijn fcleeren, toen Dr. Forsyth hem
bereikte en. de Chinees hield met zijn bezig
heid niet op, doch keek over zijn schouder
naar de jonk.
„Moeten weg, heel vlug. De mannen van
de mandarijn, zij komen.... Als zij ons vin
den. zij
Hij maakte zijn zin af door zijn vingers
op suggestieve wijze om zijn keel te leggen.
Daarop trok hij zijn plunje weer aan.
„Zij komen", fluisterde hij, toen het geluid
van riemen en stemmen over het water
klonk. „Zoeken u aan beide kanten van de
rivier. Hoog tijd wij gaan".
Hij sloeg den weg in naar het boschje.,
waaruit de dokter verschenen was, op den
voet gevolgd door Forsyth. Zij trokken een
honderd meter voort in den 'ganzenpas, tot
dat 't boschje tegen den steigenden bodem
minder dicht werd. Toen deed Ching een
stapje achteruit en kwam naast den an
der.
„U de hamer gevonden, dokter Forsyth?"
„Ja zeker, en
„Ik hem u toegegooid".
„Ik was er heel erg blij mede",, fluisterde
de dokter dankbaar. „Ik heb hem bij me en
den beitel ook. De rinzen van de boeien zit
ten nog om mijn beenen".
Ching bleef stilstaan en bukte zich om de
enkels van den dokter te bevoelen.
„Hm", constateerde hen, „nu niets aan
te' doen. De Chineezenals zij ons hooren
dan
Het hindert niet zoo erg", viel Forsyth
hem in de rede. „Ilc heb er niet bepaald last
van. Alleen ben ik een beetje bang, dat ze
geluid maken wanneer ze tegen elkaar
stooten. De avond is zoo stil, dat het op
verren afstand te hooren zou zijn".
„U hebt zakdoek, dokter?"
„Ja", antwoordde de dokter, het gevraag,
de te voorschijn halend.
Ching nam den zakdoek aan, deelde hem
met zijn mes in tweeën en wond de beide
stukken voorzichtig om de stalen ringen.
„Nu kunnen zij niet hooren", verklaarde
hij. „En wij vlug loöpen nu", i
Zij ondervoeden echter, dat vlug loopen in
de duisternis evenmin veilig als gemakkelijk
was. Tusschen het struikgewas lagen enorme
keien en rotsblokken in den loop dei-
tijden van de heuvelen gerold of gevallen
verspreid en telkens weer konden zij ter
nauwernood vermijden er mede in botsing
te komen. Ten laatste waren zij getuige van
een nieuwe lawine; een stroom van steenen
rolde ratelend door het kreupelhout naar
beneden en verschrikt stonden beiden stil.
„Kunnen niet loopen deze weg", zei Ching.
„Hier wachten tot de maan opkomt. Die
mannen zoeken niet hier. Gaan beide kanten
langs de rivier op en neer om u te zoeken.
Gelooven niet wij de heuvels beklimmen".
Het bewegen van gekleurde lampions langs
de beide oevers, schonk dr. Forsyth de over
tuiging dat zijn metgezel gelijk had en het
feit, dat de lichten aan de overzijde der
rivier het talrijkst waren, wees er bovendien
op. dat de bemanning van de jonk de mee-
was gevlucht. Een paar seconden beschouwde
was gevlucht. Een par seconden beschouwde
hij oplettend de lichten en stelde vast dat
zij den vlakken bodem hielden. Toen wendde
hij zich tot den Chinees.
„Ching, hoe kwam jij op de jonk?"
,Dr. Wang-Hi", antwoordde Ching, „hij
mij zei u na te gaan toen u op weg naar
Barrington's huis in donker. Ik achter u aan
en zag wat gebeurde. Kon niet anders dan
toekijken, want er waren ook anderen be
neden op dien weg, behalve die u neersloe
gen, lui die moesten oog in '<t zeil houden.
Toen kwam Missie uit de poort loopen, en
zij bonden haar voordat ik haar teeken kon
geven om te waarschuwen. Zij droegen u
allebei in stoelen naar het water en brach
ten u op de jonk en ze wachtten op Ah eo.
Ik ben in 't water gesprongen en zwom naar
de - jonk. Daar neef van mij, ik hem geld
gegeven om ziek te zijn. Toen ik zijn plaats
ingenomen en zijn kleeren aangetrokken en
gezegd ik kom voor hem, hij heel ziek. Nie
mand bijzonders vroeg en zoo alles heel.
eenvoudig. Toen wachten om te zien wat
gebeurt en al die tijd oogen wijd oopen. Ik
hoorde wij heel ver de rivier op zouden gaan
en dat de mandarijn blanke missie trouwen.
„Vertel me één ding, Ching. Je gelooft
toch niet, dat Miss Barrington vrijwillig ge
gaan is?"
„Neen. Ik zag hoe de mannen haar beet
gepakt en gebonden en aan boord van de
jonk zij heel streng bewaakt. Waarom vraagt
u dat Dr. Forsyth?"
„Ik wilde dat weten om er heel zeker
vaii te zijn, Ching".
„U mag Missie Barrington lijden?"
„Ja", antwoordde de zendingsarts.
„U mag haar héél erg graag lijden?"
„Ja."
„U maakt haar uw vrouw?"
„Misschien", zei Forsyth zacht, en hij
voelde dat het bloed hem naar de wangen
steeg.
,.Dan moeten we deksels vlug zijn. Bren
gen haar nu naar Li Weng Ho's Yamen in
Pi.Chow, dagreis van hier. De Taot'ai, hij
zal daar komen, en dan
„Ching", fluisterde Forsyth ernstig, „we
moeten dat schandaal verhinderen".
„Probeeren", hernam de Chinees met een
gebaar van Óostersch fatalisme, ',maar als
de mandarijn ons te pakken krijgt, dan
doodgaan heel langzaam, weet u?"
„Dat risico durf ik op me nemen, Ching.
Maar hoewel ik heel blij zal zijn met je
hulp, wil ik je toch niet in gevaar bren
gen".
„Niet bang voor gevaar", was het prompte
antwoord. „Ik Li Weng-Ho wat betaald zet
ten".
„Wat bedoel je, Ching?"
„Geef uw hand", verzocht Ching kort.
De dokter strekte zijn hand uit, die door
den Chinees van voren in zijn los gewaad
geleid werd.
„Voelt u, Dokter Forsyth?"
Dwars over de borst van den zoon van
het Hemelsche Rijk ontmoette de gevoelige
hand van den medicus eenige groeven, die
wel niets anders konden zijn dan litteekens
van oude wonden.
„Ja", zei hij, „je schijnt daar gewond te
zijn geweest".
Ching liet een kwaadaardig gebrom
hooren.
„Nu met uw hand andere kant op, langs
schouders".
Forsyth gehoorzaamde en ontdekte een
nog veel grooter aantal litteekens, kris en
kras door elkaar loopend.
„Dat de mannen van den mandarijn ge
daan", legde Ching uit', „met hun messen,
toen ik een kind was, terwijl Weng-Ho erbij
zit en lacht en lacht en vraagt ik hem zeg
gen waar mijn vader zijn geld. Eerst niets
zeggen, maar later te veel pijn en toen ver
tellen. Toen al mijn vaders geld gestolen
en hij zelf verdronken in de rivier en ik
alleen gebleven met mijn broer die nu ook
weg is. Maar eens krijg ik Li Weng-Ho".
Een verbeten woede sprak uit Ching's
stem en Forsyth was menschenkenner ge
noeg om te begrijpen, dat over of tegen
dergelijke primitieve gevoelens niet te re
deneeren viel. Hij vroeg dan ook alleen
maar:
„Dus .fe gaat met me mee, Ching? Je wilt
me helpen Miss Barrington redden?"
„Ja, dokter Forsyth".
„Ken je de streek hier?"
„Nee, hier nooit geweest".
„In Pi-Chow ook niet?"
„Nee".
„Ze hebben Miss Barington meegenomen
door dien bergpas tusschen de gindsche
heuvels; ik vermoed dat dat de weg is naar
de Yamen van Pi-Chow. Zoodra de maan op
is, moeten we langs dat pad...."
(Wordt vervolgd).
