Lente in Zuid Limburg
EEN LIEFDE IN CHINA
De luisterende menigte In de Groote Kerk te Naarden, waar Vrijdag onder leiding van
den heer Anton van der Horst de Matthaus Passion van Bach werd uitgevoerd
Op Waalsdorp te den Haag zijn Vrijdag de jaarlijksche Mixed Hockeywed
strijden gespeeld, waarvan hierboven een interessant detail
ln de Groote Kerk te Naarden werd Vrijdag de Matthaus Passion van
Bach uitgevoerd onder leiding van den heer Anton van der Horrst. -Heè
koor en orkest achter het koorhek
Een modderballet tijdens de jaarlijksche schoolwedstrijden welke
Vrijdag nabij het Ajax-stadion te Amsterdam plaats hadden
De „Normandie", de nieuwste Fransche mailboot Is gereed. Een kijkje
in een der eerste klas salons
FEUILLETON.
Uit liet Engelsch
floor BEN BOLT.
27)
„In orde", stemde de Chinees opgewekt
toe. hoewel zijn gezicht teleurstelling ver
ried.
Zij deden hun maskers voor alsof zij naar
het feest gingen, kwamen door de rijstvelden
op den weg en liepen dien af in de richting
van de stad en bereikten zoo den buitenrand
van den Yamen. Met den muur tusschen
hen en den tuin, was er weinig van te zien
maar een ding viel Forsyth als een onheil
spellend voorteeken op, namelijk dat er veel
mer soldaten zichtbaar waren en deze hun
taak veel waakzamer en serieuzer opnamen
dan hun kameraden, die in den afgeloopen
nacht, in zoete rust het met hun dienst op
een accoordje hadden gegooid.
,.Ching", vroeg hij bezorgd. „Weet je of LI
Weng-Ho aangekomen is?"
„Ik weet niet. Ik zal vragen".
Hij begaf zich naar de bewaakte poort
Een man of vijf, die de zware houten hals.
banden droegen, welke te kennen gaven dat
zij iets misdreven hadden tegen den wil van
den mandarijn of tegen de wetten, die hij
hij had verkozen uit te vaardigen, stonden
daar op een rij. De houten blokken waren
heel zwaar en bevestigd aan kettingen, die
op den nek hingen en over de schouder?
omlaag vielen, waarbij het gewicht der blok
ken de ijzeren schakels in het vleesch dreef
•Drie der mannen hadden zich bijna dubbel
gebogen, de eenige manier om een oogen-
felü^_ecn vleugje verlichting-te vinden van
de folteringen van den houten halsband.
Ching ging recht op hen af, slaagde er in
een vluchtige conversatie te beginnen en was
spoedig terug.
„Neen", berichtte hij, „de mandarijn is
er nog niet, maar Missie Barrington is bin
nen vrij genoeg".
„Hoe weet je dat?"
„Een van de gestraften was in den Yamen
vanmorgen. Heeft haar gezien in den tuin,
en hoorde zij de vrouw was, met wie Li
Weng-Ho gaat trouwen".
„Ching", zei de dokter ernstig. „We hebben
geen tijd te verliezen. Laten we rondom den
Yamen loopen".
„Kan niet nu nog niet", antwoordde
Ching beslist. „Als bij daglicht iemand ons
ziet zijn we erbijGaan nu naar de stad, dan
terug als donker".
Ondanks zijn koortsachtig ongeduld, wist
Forsyth, dat Ching gelijk had, en aarzelend
keerde hij zich van Kathleen's gevangenis
af. Het feestgedruisch, dat Ching tot in het
diepst van zijn Chineezenziel roerde, liet den
dokter koud. De zijden banieren aan de
muren en de wapperende papieren draken
op de palen vormden geen attractie voor hem
hoe schilderachtig hij het tooneel onder
andere omstandigheden gevonden zou heb
ben. In zijn gekweldeiT geest was slechts
plaatsruimte voor gedachten aan het meisje
dat wachtte op den komst van Li Weng-Ho,
den machtigen en onmedoogenloozen gou
verneur, die in deze stad heer was van leven
en dood.
Zoo afwezig was hij, dat hij vlak bij een
kraampje buiten de stadspoorten, bijna over
het half-ontkleede lichaam van een man
struikelde. De zielige stakker lag op zijn rug,
zijn hoofd rustend op 'n plukje gras, de oogen
gesloten, de mond open, en zooals Dick For
syth als medicus met één oogopslag con
stateerde, den dood nabij.
Een toomelooze verontwaardiging maakte
zich van hem meester over een land, dat zich
in de internationale politiek het.air .gaf van
een beschaafde natie en waar men doodge
moedereerd een doodzieken man zijn huis
uit droeg en aan den weg neerlegde om daar
te laten sterven, zoodat de straatarme na
bestaanden niet met de kosten van een be
grafenis werden bezwaard, Maar met den
besten wil kon hij voor dit menschelijke wrak
niets meer doen en met een gevoel van on
uitsprekelijke walging liep hij -door en merkte
nog op dat de feestgangers nauwelijks eenige
aandacht aan den stervende schonken. Zoo
iets was hier immers een dagelijks evene
ment!
Eindelijk kwam de lang gewensehte barm
hartige schemering. De vele lampions zoowel
binnen als buiten de stad, gaven kleur aan
het tooneel, dat door een uitbundigen vloed
van vuurwerken met flitsende regens van
gouden vuur in gloed werd gezet. Forsyth
keerde zich om. om iets tegen Ching te zeg
gen, maar ontdekte, dat zijn metgezel verdwe
nen was. Verbluft en angstig bleef hij staan
waar hij stond, in de hoop dat de Chinees
hem zou vinden. Overal om hem heen ge
maskerde gezichten; het was onder deze
omstandigheden heel gemakkelijk iemand
uit het oog te verliezen. Hij durfde zijn eigen
masker niet af te nemen en al was Ching
in de nabijheid, hij zou hem toch niet kun
nen hei-kennen. De dokter bleef een heelen
tijd op dezelfde plaats staan, maar Ching
verscheen niet, en op het laatst, toen de
schemer in duisternis was overgegaan,trok
hij alleen op de residentie van Li Weng-Ho
af.
De hoofdpoort was vroolijk met lampen
verlicht en daar de schildwachten nog steeds
scherp op hun hoede waren, vermeed hij
het heldere schijnsel en begon langs den
muur te loopen, van tijd tot tijd stil staand
om te zien of hij erover zou kunnen komen.
Eindelijk, na lang zoeken, vond hij een punt
waar het mogelijk was er zonder hulp over
te klimmen; twee minuten later lag hij plat
voorover op den muur en keek in den tuin.
De tuin was ook al geïllumineerd als voor
een feest, maar lag, voor zoover hij kon na
gaan, geheel verlaten. Zijn oogen wendden
zich naar het huis. De blinden van latwerk
aan zijn kant waren allemaal open en de
kamers verlicht. Hij tuurde, gretig en met
oogen strak van spanning, in de hoop een
spoor van Kathleen Barrington te ontdek
ken, maar zijn moeite werd niet beloond.
In een van de kamers echter, zag hij een
man die zat te schrijven. Het was Ah Yeo,
in rijke kleeding voor een festiviteit of voor
een officieele gelegenheid.
Behoedzaam hield hij den secretaris een
oogenblik in het oog, keek nog eens naar
alle kanten om zich heen en liet zich daar
na in den tuin neer. De secretaris verliet de
kamer en keerde geen minuut later terug met
zijn hoed op.
Forsyth had het wel kunnen uitschreeuwen
van blijdschap: de man ging uit. Hij wachtte
tot Ah Yeo opnieuw de kamer had verlaten
en ving toen een rondgang om het huis aan.
Het hoofdgebouw was donker, maar in den
daaraan vastgebouwden vleugel, lagen de
verlichte kamers. Een latwerk gaf toegang
tot een ruim vertrek waar zachtgekleurde
schemerlampen brandden en waar zich op
dit moment niemand bevond.
Hij keek naar binnen, besluiteloos wat te
doen. Toen gebeurde er plotseling iets wat
tot een onmiddellijke beslissing noopte. Een
zijden voorhang aan het andere einde dei-
kamer werd op zij geschoven en een meisje
trad binnen, gekleed als de Chineesche dames
uit den hoogsten stand, in een hemelsblauw
zijden kimono, zalm-rose kousen en gouden
schoentjes van het traditioneele model aan
de voeten.
Het kostte Dick Forsyth geen moeite haar
te herkennen.
„Kathleen", kwam het hijgend over zijn
trillende lippen, „Kathleen!"
XVI.
Van aangezicht tot aangezicht.
Een oogenblik na de ontdekking bleef Dr.
Fosyth in de kamer turen. Toen greep een
verschrikkelijke twijfel hem aan. Dit weel
derige vertrek met zijn zachte lampen, zijn
zijden gordijnen, zijn gebeeldhouwde nissen
met kostbare schilderijen, leek niet veel op
een gevangenis. Het had een vergulde kooi
kunnen zijn, maar de open vensters spraken
een andere taal. En die Chineesche kleedij
de kleedij van een dame van stand? Wat
deed Kathleen Barrington daarin, als zij niet
reeds den trots van haar ras had afgelegd?
De twijfel werd nadrukkelijker. Had hij zich
dan achteraf toch vergist?" Was ze dan. zoo
als Ah Yeo had geïnsinueerd geen gevan
gene. maar een gewillige bruid?
Deze gedachte deed enkele seconden den
adem in zijn keel stokken, tot zijn oogen, die
hij weer op het meisje gericht had, zagen
hoe er een verandering over haar kwam. Zé
staarde het donker in en vouwde toen plot
seling de handen in gebed. Een uitdrukking
van nameloos, beklemmend verdriet lag op
haar gezicht. Neen, dat was geen verlangen
de bruid. Die verschrikte oogen, door tranen
verduisterd, waren niet de oogen van een
jonge vrouw, die de zonnige uren telde.
Het volgend moment had hij den afstand
die hem van haar scheidde, afgelegd; hij
zocht zijn weg door het latwerk, zonder er
aan te denken, dat het msaker dat hij droeg
en zijn beslijkte kleeren, een allesbehalve;
aantrekkelijke verschijning van hem maak
te.
Toen ze de vreemde gestalte zag, stond'
het meisje als gehypnotiseerd. Vol angst wa
ren haar violette oogen op hem gericht; ze'
scheen niet in staat zich te bewegen, en hij
was de kamer in voordat zij zich omkeerd^'
om de vlucht te nemen.
