Helga's weddenschap.
Aan den vooravond van de vierdaagsche afsiandmarschen. Een kijkje in hei kamp der deelnemers, Maaslrichtsche politie gereed voor
x de deelname aan de vierdaagsche at-
waar wederom de traditioneele drukle heerscht standmarschen
Twee van de vijf zeeslèepbooien, die in opdracht van Rusland te 'Amsterdam
gebouwd worden, zullen dezer dagen de reis naar haar verre bestemming
aanvangen
De Nederlandsche cricketspelers, de Flamingo's komen in het veld voor den
wedstrijd tegen M.C.C. te Londen tijdens het tournee, dat de Hollanders door
Engeland maken
French, de winnaar der in
ternationale schietwedstrij
den te Bisley, wordt ge
huldigd
De Koning en de Koningin van België hebben
Zondag in het Heysel-stadion te Brussel het
nationale .Feest van den Arbeid" bijgewoond.
In het gezelschap der vorstelijke personen be
vond zich ook Prins Karei
De vlaggenparade te
Nijmegen aan den voor
avond van de vierdaag
sche afsiandmarschen
Het transport van de lijken der slachtoffers van de vliegramp der Douglas-machine de
„Gaai" nabij San Bernardino
FEUILLETON.
Dit liet Noorse li door
SIGR1D BOO.
(Nadruk verboden).
21)
Maar het zou u beslist reuze staan. Het is
haast zonde, als ik denk aan uw achter
hoofd. Maar net zoo u wilt. Nee, het is niet
waard, daarvoor slapelooze nachten door te
maken.
Aldus ging het. Het werd stil in de hokjes
rondom; allen begrepen, dat zich hier een
klein drama afspeelde, en ieder was be
nieuwd naar den afloop. Laurense had nog
tijden lang hartkloppingen, en was niet wei
nig verontwaardigd omdat de coiffeuse heur
haar een kort staartje en piekerig had ge
noemd.
Buiten voor Deichman troffen we Fri-
gaard. Daar had bij z'n heclen ochtend door
gebracht, terwijl wij onzen tijd hadden ver
daan aan louter ijdeie onbenulligheden. Zijn
energieke kin liegt niet. Weet je, het zou me
niets verwondden, als hij het nog eens ver
bracht.
Ik vertelde lachend, dat ik al mijn geld
had uitgegeven. Waarop hij tamelijk koel
zeide. dat ik zien moest, een millïonair aan
den haak te slaan. Net alsof ik niet met m'n
geld kan doen wat ik zelf wil En ik heb er
geen oogenblik aan gedacht, iemand aan
den haak te slaan. Eigenlijk moest ik boos
zijn. Maar. zooals ik al zoo dikwijls heb toe
gegeven, mijn eenige gebrek is. dat ik al te
goed en te verdraagzaam ben.
Je moet nu op geen enkele manier eenig
verband zeeken, tusschen het voorafgaande
en het feit, dat ik 's middags de zwarte ja
pon aan Tutt heb overgedaan op afbetaling.
Ik had alleen bedacht, dat ik eigenlijk voor-
loopig niets had aan een ragdunne en ge-
decollecteerde gekleede japon, en tegen het
volgend jaar zal de mode allicht weer an
ders zijn.
's Middags was ik samen met Tutt en Sofie
en een massa van hun vrienden, waaronder
een student in de rechten, die een aantal
processen-verbaal opmaakte op onzen naam.
Zoo kreeg ik er een: „Helga Breder wordt
veroordeeld tot een boete van 15 kronen we
gens dronkenschap en straatschenderij. Ik
weet niet, wat jij er van denkt? Even was
ik van plan, het met 1 April naar huis te
sturen, maar kwam daar later op terug: de
aardigheid is wat al te grof.
Het was een echt gezellige pan, maar ik
was heelemaal uit onzen vroegeren conver
satietoon en ons oude jargon geraakt, en dan
wordt je licht critisch Ach, ach, wat nemen
al deze vader-zoontjes de zaken gemakke
lijk op. Ze vinden blijkbaar, dat een over
vloed van geld en alle mogelijke pretjes niet
meer dan hun goed recht is. En dan waren
ze zoo ongelooflijk trotsch op hun eigen
geestigheden; het scheen wel of iedere ba
naliteit beschouwd werd als een meesterlijke
prestatie. Als ik ze wat beter had leeren
kennen, deze heeren studenten, dan zou ik
daar wel overheen gekomen zijn, maar mu
moest ik aldoor denken aan Hans Frigaard,
die er naar snakte, te kunnen studeeren en
werken, terwijl de tijd verging met het ver
dienen van het noodige voor z'n onderhoud.
Steeds beter begin ik te begrijpen, hoe hij
zoo strak en gesloten geworden is.
Weet je, Tutt en Sofie vonden, dat ik ver
anderd was door m'n leven in de wildernis,
zooals ze het noemden. Je wordt toch
zeker niet verstandig, zeiden ze. Dat man
keerde me nog! Ik werd werkelijk ongerust.
Ja. dat zou heusch een mooie historie zijn.
Jij hebt toch nog geen bedenkelijke sympto
men opgemerkt, wel?
Het bezoek aan de stad werd besloten met
een vlieg-visite aan oom en tante, die op
geen enkele wijze blijk gaven, de vorenge
noemde bezorgdheid te deelen. Volgens af
spraak was ik 's avonds op tijd present en
reden we terug naar ons dorp. Laurense en
ik waren allebei gelukkig, weer „thuis" te
wezen, wat meneer Bech. die spraakzaam
was en opgewekt, bijzonder naar 'tzin scheen.
We hadden het echt knus op den terugweg.
We gaapten en hadden allemaal kramp in
onze beenen, behalve dan Frigaard; hij
gaapt nooit en als hij kramp in z'n beenen
heeft, zegt hij het in ieder geval niet. We
hoorden als 't ware bij elkaar, we hadden
elkaar noodig, we verlieten de koude, vreem
de stad en ergens in een groot, ruischend
park stond een gezellig warm, licht huis.
Waar ieders plaats was in dit huis, deed er
op dit oogenblik minder toe.
Het zal minstens een jaar duren, eer ik
weer naar de stad ga, verklaarde Laurense,
toen ze eindelijk zat op den rand van haal
bed en haar pijnlijke teenen in een kom
warm water hield. Dat malle schaap, dat
iets van mijn haar te zeggen had!
Den volgenden dag echter was ze de stra-
patzen weer in zooverre te boven, dat ze
luide verkondigde, hoe fijn zulk een uitstapje
naar de stad was. Toen we al onze inkoo-
pen lieten zien, voelde Ola zich als gewoon
lijk geroepen, geestig te zijn. Loop niet al
te hard als je die rooie mantel aan hebt,
zei hij tegen me, anders denken de men-
schen nog, dat de brandauto er aan komt.
Van Laurense in haar hemelsblauwe jumper
zei hij. dat het terrein, hm, tamelijk hm,
tamelijk heuvelachtig was. Laurense kreeg
een kleur van verontwaardiging, terwijl Olga
een stukje brood in het verkeerde keelgat
schoot en ze op haai- rug geklopt moest
worden.
Nu staat Paschen voor de deur en houdt
ieders gedachten bezig. Morgen en vele da
gen daarna zal er groote schoonmaak zijn.
't Is niet iederen dag kermis! Alle ramen
van het huis komen voor mijn rekening: ze
vinden zeker, dat het net een goed werkje
is voor weggeloopen circuskind.
Tante en vader willen me thuis hebben,
maar het jaar is nog niet om. En juist nu
begint het hier fijn te worden. Voorjaar en
zoo. Hm, ja.
Maar nu moet ik opschieten en een eind
maken aan dit epistel, of juister gezegd,
maandelijksche rapport, anders bedraagt
het porto meer dan m'n contanten. Dat ik
in een heelen tijd niets .e gehoord heb, zal
ik maar als een goed teeken beschouwen.
Toch leef ik in de hoop, dat je me spoedig
met eenig bericht zult willen vereeren.
Het ga je goed.
Je Helga.
Vinger gaard.
Achtste rapport.
Lieve Grete, geluksvogel!
Heb ik aldoor half en half medelijden
met je gehad! Gedacht: die arme Grete, die
daar in het hooge noorden zit! Door de radio
hoor ik, dat het daar ginds nog knap guur
en koud is, terwijl wij hier het meest ver
rukkelijke lenteweer hebben. En daar zit je
me waarachtig in Parijs, Parijs! Zooiets is
slechts enkelen beschoren.
Bij wat vöor menschen ben jij beland? Zij
kunnen niet zijn als anderen. De man kan
niet op reis gaan zonder z'n vrouw, de vrouw
niet zonder haar kinderen, de kinderen niet
zonder hun gouvernante. Als jullie maar
niet eerstdaags vleugeltjes' krijgen, Nee, dan
zijin wij hier heel wat normaler. Toen Lot-
ten gisteren aanbood, zelf baar bed op te
maken, had ik bijna gevraagd, of ik haar
pols even mocht controleeren.
Verbeeld je, Laurense! zei ik. toen ik je
brief kreeg ik heb een vriendin, die in
Parijs zit!
Doch die brave Laurense laat zich nu een
maal door niets imponeeren, zooals ik je al
eerder gezegd heb.
Is dat dan zooiets bijzonders? meende
ze stroef.
Ja, Laurense, antwoordde ik met over
tuiging, dat is wel héél bijzonder.
Maar waar blijft de ansicht van den Eifel
toren? Ik washt! Als jij in Parijs zit en on
danks dat niet aan al je vrienden en kennis
een kaart van den Eifeltoren stuurt, ben je
een origineeler tyne dan je zelf weet. Etn als
je terug komt zonder geverfde lippen en zon
der te spreken van de aparte Parijsche lucht,
de lucht, die iemand een roes bezorgt, ben
je een unicum. Abosluut eenig in je soort.
Maar ons oude Noorwegen is in dezen tijd
ook niet te versmaden. Nee, juist nu heeft
de aarde die versche, vochtigbruine kleur,
die iemand, die eens een klein meisje geweest
is, later altijd in verband brengt met hin
kelen en bikkelen.
Of je het nu gelooft of niet, eenige dagen
lang snakte ik er gewoonweg naar. te kun
nen hinkelen; en toen Lilian en Alex Bever-
Hansen hier waren emt Paschen, was dat
voor mij een prachtig voorwendsel. Maar ja,
ik kwam tot de ontdekking, dat ik er tocih
aan ontgroeid was. Het verdriet over een
verkeerd schuifelsprongetje, de vreugde over
het eerst klaar te zijn, was niet langer zoo
groot, dat deze inhoud gaven aan het spel;
en gauw, heel gauw, beperkte ik me tot toe
zien.
De lente is dit jaar vroeg .gekomen. De
heesters in den tuin zijn allemaal glanzend!
lichtgroen, de sleutelbloemen en madelieven
bloeien volop. Er werken nu den heelen dag
twee man in den tuin en des avon.ds helpt
iedereen, die lust heeft; harkt blad, brandt'
boschgrond af, en spit de bedden om. Het is
heerlijk, dol, weet je; je voelt je sterk enj
krachtig en gezond, wanneer je den bodem
bewerkt.
Mevrouw Bech wandelt rond met een
sportjasje en een rooden doek om het hoofdi
als een zigeunerin en inspecteert alles met
droomerige oogen. Waarom, weet ik niet,
maar den laatsten tijd schminkt ze zich niet
meer en verft haar lippen niet langer; en
nu er een paar laagjes af zijn, is ze als liet
ware menschelijker geworden.
De landeigenaar, die een stuk ouder is
dan z'n vrouw, heeft veel last- gehad van
jicht, en stelt zich tevreden met hier een
steentje op te rapen, en daar een dor blad,
maar hij is er toch in z'n hart van overtuigd
dat er zonder hem niets gedaan zou worden,
.(Wordt yeryqlgcDs.
