Het tragisch einde van H. M. Koningin Astrid van België. Begrafenis van prof. Schücking.
ALS IEMAND VERRE
REIZEN DOET
De chapelle ardente in de Duitsch Evangelische Kerk te den Haag voor
prof. dr. W. Sehüeking, rechter in het Permanent Hof yan Internationale
Justitie, die overleden is
Het 'tragisch einde van H. M. Koningin Astrid van België. Aan den rand van het Vierwoudstedenmeer
is de auto van den Koning na de botsing te water gereden
Het stoffelijk overschot van wijlen prof. dr. W. Schücking wordt uit de Duitsch Evangelische Kerk te den Haag g
dragen. Achter de lijkkist de minister van Buitenlandsche Zaken, jhr. mr. A. C. D. de Graaf en sir Cecil Hurst
De commando-overdracht van het vliegkamp .De Kooy" aan den
kapitéin ter zee K. van Aller heeft Donderdag plaats gehad. Een
foto van de plechtigheid
De begrafenis yan den wereldvlieger Wiley Post heeft te Oklahoma
•plaats gehad. -= Het stoffelijk overschot wordt grafwaarts gedragen
Het conflict in de wollen-stoffenindustrie te Tilburg. Donderdag werd een vergadering belegd, welke door
een groot aantal staker-s werd biiaewoond. Een groep stakers
De „Gelria" is Donderdag onder Itali-
aansche vlag uit Amsterdam naar Italië
vertrokken
FEUILLETON.
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten.
door ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
1)
"Dit is het verhaal van drie studenten, die
met weinig geld veel van de wereld wilden
zién. Nochtans moeten wij met iets heel anders
beginnen, n.l. met de onverschilligheid, welke
door het zwakke geslacht van dezen tijd aan
den dag wordt gelegd voor juweelen, die toch
eens de trots van onze moeders en grootmoe
ders uitmaakten. Van een complot, een samen
zwering van alle vrouwen op deze aarde
tegen de diamantindustrie is natuurlijk geen
sprake. Het daarvoor noodige saamhoorig-
heidsgevoel zou een vrouw nooit openlijk ten
toon spreiden. Neen, het ging zóó: op een, voor
alle, in Amsterdam en Antwerpen zetelende
diamantbewerkers, zeer noodlottigen dag, ver
langde een vooraanstaande vrouw als ver
jaarscadeau in plaats van een brillianten
collier een automobiel. En sindsdien vroegen
alle vrouwen in de Vereenigde Staten en
Afghanistan, in Frankrijk en Brazilië, in
Nederland en op Curacao in plaats van dia
manten automobielen.
Aangezien men auto's echter niet om den hals
kan- dragen, kwam één vrouw op de gedachte
om zich met bonte kraaltjes, kleurige stukjes
hout, besneden botjes, geknoopt leer en ko
peren plaatjes te behangen. En binnen den
kortst denkbaren tijd volgden alle vrouwen
tér wereld dit voorbeeld na, waarmee een
nieuwe mode op het gebied van sieraden haar
Intrede deed.
De echtgenooten en vaders van alle landen
liet het vrij koud, of hun eega's diamanten
of automobielen wenscliten, zij moesten toch
over de brug komen, als zij prijs stelden op
het bewaren der harmonie. Maar de heeren
van het diamantsyndicaat bezorgde dit gebrek
aan belangstelling voor hun producten meni-
gen slapeloozen nacht. In Transvaal en aan
de Oranje-rivier werd de eene diamantmijn
na de andere gesloten. In Amsterdam en in
Antwerpen werden aan die diamantslijperijen
steeds meer menschen ontslagen en in Frank
rijk en Duitschland ging elke maand een
groote juweliersfirma failliet.
Het spreekt vanzelf, dat een dergelijke toe
stand niet bestendigd kon blijven en zoo ge
beurde het, dat op zekeren dag in het Century
Hotel te Antwerpen een bijeenkomst werd
gehouden, waartoe alle prominente figuren
uit de diamantindustrie waren uitgenoodigd.
Eén echter was er, die niet tot de invité's
behoorde, maar zich nochtans bijzonder voor
deze bijeenkomst interesseerde. Dat was de
heer Alexander Popodotschi. geboren te
Athene, maar in alle groote hotels van Europa
en Amerika gedomicilieerd. Dit, wat onge
regelde hotelleven placht de heer Popodotschi
slechts dan te onderbreken, wanneer een of
andere regeering hem voor een langer ver
blijf in een goed bewaakt rijksgebouw invi
teerde. Na afloop van een dergelijk verblijf
veranderde hij steeds van naam. Ook Popo
dotschi heette hij nog niet zoo heel lang.
Op den dag, voorafgaande aan dien, waarop
de bijeenkomst zou plaats, hebben werd de por
tier van het Century Hotel opgebeld dat, naar
op het telefoonkantoor gebleken was de tele
foonleidingen van het hotel niet geheel in
orde waren en derhalve noodzakelijk aan een
onderzoek moesten worden onderworpen.
Een uur daarna meldde zich een man met
een donker uiterlijk, gekleed in een blauwe
overall en een tasch met gereedschap over den
schouder, bij den portier, die hem verlof gaf
naar de storing te gaan zoeken.
Toen hij weer vertrok, was in de groote kris
tallen kroon van de congreszaal een microfoon
verborgen, die in verbinding stond met kamer
317, welke voor den heer Popodotschi gereser
veerd was. Het was technisch beschouwd, een
knap stukje werk waarvan niemand ook maar
iets vermoedde.
„Century" is met zijn veertien étages het
eerste wolkenkrabber-hotel in Antwerpen. Van
den daktuin af ziet men de Schelde zich door
het Vlaamsche land naar de Nederlandsche
grens slingeren, ontwaart men de oude steeg
jes rondom de machtige kathedraal, de masten
en schoorsteenen der in de haven liggende
schepen, de industrie-complexen in de om
geving en de breede verkeersstraat, Keizerley
genaamd, waarin het Antwerpsche leven zich
concentreert.
In de ruime,decent verlichte hall van het
hotel, dat geheel op Amerikaansche wijze was
ingericht, waren nu 'alle clubfauteuils bezet.
Terwijl achter de zorgvuldig bewaakte deuren
van de congreszaal de diamantkoningen be
raadslaagden, wachtten hier persvertegenwoor
digers, die op dit oogenblik niets beters te
doen hadden aan de eene sigaret na de andere
te rooken, op den afloop van de belangrijke
zitting.
Hendrik van Berquem. weliswaar niet de
rijkste man van het gezelschap, dat daar in
de congreszaal bijeen was, maar nochtans een
der grootste diamanthandelaren van Antwer
pen, hield de beslissende redevoering. Hij wees
er met nadruk op, dat inkrimping van den
werktijd, noch het sluiten van mijnen in Zuid-
Afrika of het wachten op een beteren econo-
mischen toestand de diamant-nijverheid ook
maar een stap verder zou brengen. De eenige
kans op verbetering van den afzet achtte hij
gelegen in de herneuwde belangstelling van
de vrouw voor juweelen. Die belangstelling
zoo meende hij, moest slechts worden aange
moedigd en de beste gelegenheid daartoe bo
den de grootste mode-badplaatsen van Europa
en Amerika.
Het resultaat van deze rede was, dat er een
plan werd ontworpen, hetwelk voor elkeen
buiten de congreszaal zorgvuldig geheim werd
gehouden. Tevergeefs stelden de, in de hall
wachtende persvertegenwoordigers, alle denk
bare pogingen in het werk om de deelnemers
aan de conferentie tot spreken te brengen.
Hendrik van Berquem maakt er zich met
eenige algemeenheden van af, toen hij door
vier verslaggevers tegelijk werd aangeklampt
en de andere heeren verwezen de hen om
zwervende journalisten lachend naar Van
Berquem om zich daarna ijlings uit de voeten
te maken. Niets drong tot de buitenwereld
door.
Slechts één „outsider" was er, die nauw
keurig van een en ander op de hoogte was:
de man in kamer 317, die zich tijdelijk Alexan
der Popodotschi noemde
En nu kan het verhaal van de drie studen
ten een aanvang nemen......
Hallo, nog meer kaffers voor Afrika!" roept
Lou Volkers, als hij op het perron te Ant
werpen tusschen het gedrang der vele reizi
gers,, die zich naar den uitgang spoeden, zijn
beide metgezellen, Harry Diesel en Willy Sna
vel, ontwaart. Hij heeft van Den Haag af
met hen in denzelfden trein gezeten, maar
hoe goed hij daar ook op het station zijn oogen
de kost heeft gegeven, hij heeft hen in de
overvolle coupé's niet vermogen te ontdekken.
Harry Diesel en Willy Snavel sludeeren in
Amsterdam, Lou Volkers in Leiden.
„Kerel, ben je er toch?" komt Snavel hem.
haastig zijn afgedragen koffertje op den grond
zettend en hem met een joviaal gebaar beide
handen toestekend, tegemoet.
„Nee, ik kom straks", glundert Volkers, nu
ook de hand schuddend van Diesel, wiens
bagage er al evenmin naar uitziet, dat zij voor
een expeditie naar een ander werelddeel be
stemd is. „Broeders, wat heb ik naar jullie ge
zocht in Den Haag. En aan de grens wéér
zag ik Harry hier op h$t laatste moment,
maar ik had zelfs geen tijd om hem een kaf-
fergroet toe te roepen, want het scheelde wei
nig, of ze hadden me laten staan".
„In Den Haag?" vraagt Snavel. „Man, we
verkeerden in de stellige overtuiging, dat je
in Leiden in den trein zou komen. Wij hebben
onze oogen naar je uitgekeken en een oogen
blik dacht ik zelfs, dat ik je ontdekte, maar
bij nader inzien bleek het een echte bosch
neger te zijn".
Volkers klopt breed lachend, zijn vriend op
den schouder, terwijl hij vergenoegd opmerkt^
„Volgens het prospectus zullen wij zes voll#
uren in het zwarte werelddeel zijn. Voor op
gravingen zul je dus geen tijd hebben!"
„Gok al niet erg. Prentbriefkaarten efl
postzegels zullen er wel te krijgen zijn en dat
is voldoende om juist zooveel jalouzie te ver
wekken, als je van je medemenschen noodig
hebt".
De anderen stemmen laehend hiermee ia
en dan komen zij overeen eerst hun bagagf
onder te brengen om daarna hun passagebil-
jetten bij het agentschap der reederij af te
halen.
In de beste stemming en met de wat luid
ruchtige overmoedigheid, jongen menschen
eigen, slenteren zij door de middagdrukke
straten van de vreemde stad. Alles is hier
anders dan in Holland en geniet alleen daarom
reeds hun belangstelling. De politieagent, die
het verkeer regelt, doet dat anders dan zijn
collega in Amsterdam, de cafébezoekers, die
zich op het overvolle terras in de zomerzon
koesteren, trekken de aandacht door de onbe
kende verfrisschingen, welke voor hen op de
marmeren tafeltjes zijn geplaatst en de recla
meborden aan de winkels bieden een gunstige
gelegenheid voor een kleine repetitie van de
edele Fransche spraakkunst.
Met de taal valt het overigens nogal mee.
Het is voor 't meerendeel Vlaamsch wat zij hier
in het centrum van de Belgische havenstad
hooren en al klinkt het dan ook wat vreemd,
sommige brokstukken van gesprekken zijn
wel verstapnb^ar, (Wordt ygrvolg&Ll
