Ixiikkels SUM**!**
ELKE
DAME
GAAT
NAAR PRIJS
CHEVROLET
JOH. SWAALF
Schoorsteenvegers*
R'
Na het Feest.
ONZE MANTELSTOFFEN
6HÖC VAN COGNAC OF RUM
Gedistilleerd en Wijnhandel Slijterij „DE MULDER"
JA INI IFORTGiNS
Stoffen onovertroffen
Permanent Wave 1.50',
Maison des Dames van B. Prijs
Gen. Cronjéstraat No. 54, Telefoon 14726 Tempeliersstraat 60-62, Telefoon 12178
Zandvoortschelaan180,H'mstede Aerdenh.Jel 26205 Langestraat 4, Alkmaar, Telefoon 2898
POXD ERDAG 24 OCTOBER
1935
HAARLEM'S DAGBLAD
18
VRAAGT NU PRIJS
EN CONDITIES VAN
Wij. kunnen U -X.
zecci/<H>cdeeliq.e >L
o-:-fecte maken.
LUXE- EN
VRACHTAUTOMOBIELEN
TEL. 10663, NIEUWE GRACHT 78, HAARLEIV.
najaar najaar
guur VERKOUDEN nat
tegen koorts oud's kinawijn
Beerenburger Kruidenbitter
bij elke gewenschte hoeveelheid ver
krijgbaar evenals RUM en COGNAC bij
Hoogerwoerdstr. 9. Haarlem N. Tel. 15856
Vraagt prijs. Thuisbezorgen zonder prijsverhooging.
ALLEEN GEVESTIGD, ANEGANG 3
I
is nog steeds het SPECIAAL ADRES voor
GOUD-, ZILVER EN HORLOGES
Uitgebreide sorteering in alle soorten POLSHORLOGES in
alle prijzen. Groote collectie GOUDEN VERLOVINGSRINGEN.
Inkoop van goud en zilver. Reparatie-inrichting. Nog eenige
zeer voordeelige aanbiedingen in diamanthangers, ju-
weelen oorbellen en ringen, tegen bespottelijk lage prijzen.
Wat zegt de FAMILIE JANSEN?
gaan we deze week koopen bij
Gr. Houtstraat 1113 en Gen. Cronjéstraat 79 H. N.
Wij knippen deze annonce uit en
krijgen de MANTELVOERING
Qtatis Cif aankaay t/an Mauteistaf
(wanneer we deze annonce maar meebrengen).
Een verstandig besluit van de FAMILIE JANSEN!
Wont
Winkels
zijn. -
De romantiek van het beroep is verdwenen.
omanttek en schoorsteenveger. Hoe
hebben die twee elkaar gevonden?
Misschien zijn er onder de lezers,
die niets romantisch in een schoor
steenveger klimmen zien, doch ik heb gezegd:
de romantiek is uit het beroep verdwenen. Ze
is dus weg. Voor altijd.
Vroeger zat er wel degelijk een romantisch
tintje in. Of klinkt het niet als een oud
sprookje, dat een arme, jonge Savoyaard van
het zonnige, warme Italüi naar het sombere,
kille Noorden trekt. Zijn vader heeft hem
een brief meegegeven voor een ouden vriend,
die in Holland het bedrijf van schoorsteenve
ger uitoefent en zoo staat hij op een mistigen
avond voor een huis, waar een bordje uit
hangt:
GEBROEDERS LEONI
ltaliaansche schoorsteenvegers
en rookverdrijvers
Onder het avondeten spreekt men in zijn
moedertaal over Italië en 's nachts droomt hij
over zijn heerlijk vaderland.
Den volgenden ochtend moet hij een grof
linnen pak aantrekken met een losse kap over
het hoofd. Als hij in den spiegel kijkt, lijkt
hij wel een ltaliaansche monnik.
Toch ziet hij er aardig uit, want als hij met
den oudsten Leoni naar de klanten gaat, kij
ken de menschen op straat hem na en de
meisjes glimlachen tegen hem. Maar dan moet
hij met zijn nieuwe pakje den nauwen schoor
steen in en beneden gekomen is hij even zwart
als de schoorsteen zelf.
Bij het naar huis gaan roepen de straat
jongens boe! boel, de meisjes glimlachen niet
meer en de kleine kinderen beginnen te hui
len.
Het etën .smaakt hem niet. Hij proeft alleen
maar roet en'rook en zijn mooie zwarte haar.
zit vol met een zwartachtig vet.
Arme schoorsteenveger! Wel went hij lang
zamerhand aan het gure klimaat en aan het
onaangename van zijn beroep, maar toch kan
hij zijn zonnig vaderland niet vergeten en als
het lente wordt een koude Hollandsche
lente dan droomt hij van het ltaliaansche
voorjaar, dan drinkt hij den geur van oranje
bloesems. hij hoort den nachtegaalHet is
de nachtegaal niet, het is de stem van zijn
patroon, die hem komt roepen, want het voor
jaar is de drukste en beste tijd voor de schoor
steenvegers.
Arme schoorsteenveger! Nog drie of vier
jaar moet hij blijven en dan kan hij met het
opgespaarde geld weer terug naar het zonni
ge Zuiden, waar buurman's Giovanna beloofd
heeft op hem te zullen wachten en dan
vergeet hij voor altijd het leed van den armen
schoorsteenveger in het koude Holland.
Is dat nu romantiek of niet? Is dat geen i
romantiek van de ouderwetsche soort, waar-
bij tranen behooren te worden gestort?
Nog een tikje theatraler dan ik het hier
neerschreef, heeft J. P. Heye, de bekende Am-
sterdamsche kinderdichter, in „De Nederlan
den" (1841) een beschouwing gewijd aan den
schoorsteenveger, waarin vijf alinea's begin
nen met den uitroep „Arme schoorsteenve
ger!"
Nog meer schoorsteenvegers -
romantiek.
Wenscht U nog meer romantiek? Het vol
gende verhaal is als geknipt voor de film en
bovendien echt gebeurd.
Een Engelsch landhuis in een oud park. Een
kindermeisje speelt met een kleinen jongen.
Een zigeunervrouw weet het meisje te bewe
gen, de toekomst te hooren voorspellen uit de
lijnen van haar hand. Een zigeuner maakt
van die gelegenheid gebruik het kind mee te
lokken naar een woonwagen, die dadelijk
wegrijdt. Inmiddels wordt de jongen ingewre
ven met notenschillen en in lompen gestoken
zoodat hij er uit ziet als een echt zigeuner
kind. Zoo wordt hij verkwanseld aan een rond-
Lrekkenden schoonsteenveger, die hem ge
bruikt om in de schoorsteenen te klimmen en
deze schoon te maken.
De moeder van het geroofde kind kan het
van verdriet in haar landhuis niet meer üit-
houden en gaat wonen op een harer bezit
tingen in de provincie. Daar worden op een
voorjaarsdag de schoorsteenen geveegd en als
de huishoudster in de eetkamer komt, vindt
ze een schoorsteen vegers jongen met aandacht
de platen en schilderijen aan den muur be
kijken.
..Moeder had ze net zoo", zegt de knaap.
En dan komt natuurlijk het happy end, want
het schoorsteenvegertje blijkt de gestolen zoon
van Lord Portman te zijn. Hij is in later ja
ren altijd een vriend van de schoorsteenvegers
gebleven, hij was hun beschermer en op zijn
landgoed werden ze gehuisvest.
Lord Portman, patroon van de Londensche
schoorsteenvegers
Nog veel ltaliaansche namen.
Van de romantiek stappen we over in de wer
kelijkheid.
De beteekenis van het woord schoorsteen
veger laat aan duidelijkheid niets te wenschen
over. De eerste schoorsteenen waren breed en
ruim, zoodat ze gemakkelijk door het dienst
personeel met bossen stroo konden worden ge
veegd. Naarmate ze nauwer werden, ging dit
moeilijker en het werk werd overgenomen
door de schoorsteenvegers uit Savoye, die
men reeds in het begin van de 17de eeuw in
de meeste beschaafde landen van Europa kon
aantreffen.
Zoo is het in ons land tot op heden geble
ven. Wanneer men een adresboek opslaat, zal
men zien, dat bijna, overal in de grootere ste
den het schoorsteenvegersbedrijf in handen
is van Italianen, of althans van personen, die
ltaliaansche namen dragen en wier stamvader
eenmaal uit het zonnige Zuiden naar onze
Noordelijke streken is getrokken. Aan hun
tongval kan men soms nog duidelijk de lta
liaansche afkomst constateeren.
Niet alleen uit Italië, doch ook uit het Zwit-
sersche kanton Tessino «Italiaansch-Zwitser-
land) kwamen dikwijls schoorsteenvegers, die,
na hier gewerkt en gespaard te hebben, weer
naar hun geboortegrond teruggingen en daar
in die eenvoudige omgeving als de „Hollan
ders" in zekeren welstand konden leven. In
het dorpje Cavergno b.v. wonen er nog ver
schillende, die de taal van de lage landen aan
de zee vrij goed spreken en schrijven.
Ook Haarlem heeft nog verscheidene lta
liaansche namen in het schoorsteenvegers
bedrijf. Oudere stadgenooten zullen zich wel
kunnen herinneren, dat een bekende wijnhan
delaar naast dit bedrijf ook dat van schoor
steenveger uitoefende. Oogenschijnlijk een
vreemde combinatie, die echter duidelijk wordt
wanneer men weet, dat de stichter van de zaak
zich meer dan honderd jaar geleden oorspron
kelijk vestigde als „ltaliaansche schoorsteen
veger en rookverdrijver" en daarna is begon
nen met het importeeren van Fransche en
ltaliaansche wijnen. In later jaren is alleen
de wijnhandel overgebleven.
Vroeger waren knechts en leerjongens soms
bij den patroon in huis, waar ze het in den
regel best hadden; de knechts, die nu en dan
naar Italië gingen, brachten dan bij hun te
rugkomst weer nieuwe leerjongens mee.
De gouden tijd en de romantiek van het
schoorsteenvegersberoep zijn voorbij. De an-
thraciet, die in particuliere woningen voor een
groot deel de steenkool heeft vervangen, ver
oorzaakt slechts een geringe roetafzetting,
zoodat menigeen er toe komt, den schoorsteen
„een jaartje te laten zitten".
Ook de centrale verwarming is den bloei
van het bedrijf niet ten goede gekomen en
wat de romantiek betreft, daarvoor zijn de mo
derne menschen te nuchter en te prozaïsch!
W.
Alfred Dammers legde behoedzaam de
petit gris cape om de mooie schouders
van mevrouw Julie van 's-Gravendeel
geboren baronesse van Voorneburg.
Van achter de gesloten deuren der groote
feestzaal hoorde men gedempt de muziek van
een jazzband.
De bediende opende de vleugeldeuren en
zwijgend lag daar de breede lindelaan in de
koele nachtlucht. Het was drie uur in den
morgen. Doodstil stonden de boomen onder
den nachtelijken hemel, maar de eerste dikke
druppels van een regenbui begonnen te vallen.
Mevrouw Julie trad verschrikt terug onder
het glazen afdak van het hotel, Zij trok de
plooien van haar cape vaster om zich heen,
terwijl zij met haar hooge, goed geschoolde
stem zeide; „Jammer, ik had zoo graag naar
huis gewandeld".
Haar hautain gezicht stond boos. Het kli
maat beging een onvergeeflijke fout tegen me
vrouw Julie.
„Ik zal even een wagen halen," zeide Alfred
Dammers en haastte zich door den regen weg.
Mevrouw Julie keek hem na en om haar
trotschen mond kwam een klein glimlachje.
„Hij is charmant", dacht ze gestreeld.
Alfred Dammers die zich, toen zij om negen
uur de feestzaal betrad, dadelijk aan haar
had laten voorstellen, was toen zonder opdrin
gerig te zijn. op bescheiden wijze steeds aan
haar zijde gebleven.
Zijn gedrag beviel haar, zijn zwijgende hulde
aan haar persoon'had iets in haar gewekt.
Een keurige luxe taxi reed voor en mevrouw
Julie steeg in. „Is het geoorloofd?" vroeg me
neer Dammers beleefd en kwam naast haar
zitten. Zij begreep dat zij hiertegen geen be
zwaar kon maken. Er bestond geen enkele
reden voor een weigering. Bovendien regende
het hard. Mijnheer Dammers bleef correct,
maar zijn houding was toch iets veranderd,
„hij was teeder" meende mevrouw Julie. Zij
zou ook werkelijk teleurgesteld zijn als hij zich
koeler getoond had.
Mevrouw Julie voelde zich een oogenblik zoo
gelukkig als een kind. „Ik geloof dat ik ver
liefd op hem ben", dacht zij verschrikt. En
daardoor kwam het dat zij niet meer praatte,
maar zwijgend in de duisternis naar buiten
staarde waar de regen bij stroomen neerplaste.
Alfred's houding werd beschermend, zeer cor
rect weliswaar, maar zij meende achter deze
gentlemanlike houding zijn liefde voor haar
op te merken. Hij smeekte haar hem een
oogenblik gehoor te verleenen. hij hechtte
zooveel waarde aan haar oordeel en aan haar
woorden. Hij verlangde er naar haar zijn gevoe
lens kenbaar te maken. Zij moest hem een
oogenblik aanhooren
„Nu niet, nu nier,", weerde zij af. „Morgen,
dan zal ik gaarne naar u luisteren." Hij drukte
eerbiedig zijn lippen op haar hand.
„Ik beloof u, zeide zij op een allerliefsten
toon, „dat ik u morgen gaarne zal aanhooren".
En heel voorzichtig probeerde zij in het donker
zijn gezicht te zien. „Ik houd van hem, dacht
zij weer „en hij heeft mij lief
Met een schok hield de auto stil. Een beetje
angstig dat hij ondanks haar belofte tóch met
haar naar binnen zou willen gaan, stapte zij
overhaast uit. Alfred had reeds gescheld. De
kamenier, die op gebleven was, opende de deur.
Mevrouw reikte haar begeleider vluchtig de
hand. „Tot morgen", glimlachte zij en ver
dween haastig.
Met een slag viel de zware deur achter haar
dicht en tegelijk klonk de bel. Driftig en lang
schalde het signaal door de hooge marmeren
gang.
,Om 's hemels wil doe niet open", fluisterde
mevrouw bevend.
Haastig, als in een vlucht, ging zij de hreede
trappen op naar haar slaapkamer. De kame
nier volgde haar. Af en toe luidde de bel.
Toen ze in bed lag kon ze echter niet slapen.
Tevergeefs keerde zij zich om en om en wierp
nu eens de satijnen deken van zich af, om
haar even later weer huiverend over zich heen
te trekkenBij het licht van de nachtlamp
keek zij haar sierlijke slaapkamer rond. Haar
hart was bij Alfred Dammers, die daar in den
regen stond en schelde
Zij luisterde. „Zou hij al weg zijn? Men kon
hier in haar slaapkamer niets hooren.
Eindelijk besloot mevrouw Julie een slaap
poeder in te nemen.
Zij probeerde zich te troosten met de ge
dachte dat men een man niet spoedig zijn
overwinning moest toonen. „Als hij van mij
i houdt dan komt hij morgen weer terug. Dan
zeg ik „Ja", want deze eenzaamheid kan ik
'niet langer verdragen!"
De nacht duurde, zooals alle nachten ge-
woonlijk plegen te doen. tot den morgen. Om
halfelf kwam de kamenier met de koffie bin
nen.
„Wel, begon mevrouw op gemaakt onver-
schilligen toon, „heeft die heer nog lang ge
scheld?"
„O, ja, mevrouw", antwoordde het meisje.
Mevrouw Julie bloosde sterk, haar hart
sprong op van vreugde.
,.Ik kon er niet van slapen, ik had zoo'n
medelijden met hem.Ik dacht, ik zal open
doen en vragen wat hij wil.
„Ja, en?" vroeg mevrouw in spanning.
„Nu, zeide het meisje, toen heb ik openge
daan. En weet u waarom hij zoo gescheld
heeft?"
Mevrouw was niet in staat een woord te
uiten.
„Omdat de slip van zijn jas tusschen de
deur geklemd zat, als hij er aan getrokken zou
hebben was zijn geheele i - aan flarden ge
weest. nu en dat vond h j '"och wel zonde",
zeide het meisje. ELSA KAISER.
Hes
inbegrepen
uitsluitend eerste klas werk op de nieuwste
machines. Onze beroemde Chemo Naturel
Permanent, het neusje van den zalm f 2.50.
die ytijs steil ay een kettttye yetmauaut
DE EENIGSTE KAPPERSZAAK MET D IE FILIALEN
Ons succes hebben wij te danken aan het goede werk,
de lste klas machines en de keurige be die ning
HIER ZIJN ONZE ADRESSEN:
rS3B*S«&*^^^TX.'6i¥®S!
8 6
