Dr. Euwe en dr. Aljechin voor de microfoon.
A
v
Liefde in de wildernis
Aan dr. Max Euwe Werd Dinsdagavond te
Amsterdam een diner aangeboden Waarvan
hierboven een aardig snapshot
Voor de radio hielden dr Euwe en dr A'jechin Dinsdagavond een korte nabeschouwing over den wedstrijd
om het wereldkamp oenschap. V.lnr.dr. Aljechin, dr. Euwe en de schaakmeester Flohr, die den kampioen
en dr. Aljechin interviewde
In den met floodlight verlichten ingang der St. Paul's kathedraal te Londen,
zijn groote kerstboomen geplaatst, een geschenk van den Koning
Keizer Haile Selassie op in
spectiereis naar het hoofd
kwartier te Dessie De Negus
begeeft zich naar zijn auto,
welke hem naar het vliegveld
brengt voor den terugreis per
vliegtuig naar Addis Abeba
De man. die 1500 vragen per dag beantwoordt
De ambtenaar van het informatieloket aan het
Kingsway-station dei ondergi ondsche te Londen
V A v-
Het Oostenrijksche Roode Kruis in actie aan het Abessynisch
front. Dr. Valentin Schupp'er helpt een gewonden Ethiopiër te
Dessie
lot voorzitter van het college van
curatoren der Indologische faculteit te
Utrecht is benoemd luitenant-generaal
b.d. H. N. A. Swart
De 19-jarige sportvlieger
maakte op zijn Engeland Australië-
vlucht een noodlanding te Stammers-
dorf bij Weenen. Een warme dronk
voor den start
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden.)
4)
In de tent naast haar, vanwaar zoo nu en
dan een flauw geritsel tot haar doordrong,
was haar metgezel bezig de kaart te bestu-
deeren. Ze^had al dadelijk op zijn gezicht ge
lezen, dat ook hij zich lang niet zeker voelde
over den goeden afloop van de reis, hoewel
zijn woorden hoopvol genoeg hadden geklon
ken.
Een beweging in de aangrenzende tent on
derbrak haar gedachten en een paar secon
den later stond sir George Mannering in den
ingang van haar tent. Zijn gezicht stond be
zorgd, maar hij sprak met een geforceerde op
gewektheid.
Ik heb het heelemaal uitgewerkt, Honor!
We kunnen M'Bua bereiken in vijftien da
genWe moeten over een uur op weg
gaan.
Het meisje knikte toestemmend. Het was
beter zoo gauw mogelijk, al was het dan
ook snikheet, te vertrekken, dan nog langer
hier te blijven. Toen schoot haar plotse
ling iets te binnen en ze zei langzaam:
Je zou me nog iets vertellen over Wal
ter
Ze brak haar woorden af, toen ze het ge
laat van Mannering plotseling pijnlijk zag
vertrekken. Een oogenblik aarzelde hij, toen
zei hij onzeker:
Het is niets van belang. HonorWal
ter is niet meer in levenen en
Ik zou het graag willen weten, George,
aal bot meisje rustig.
Hij aarzelde weer, toen zei hij haastig:
Laten wij er liever niet op doorgaan. De..
zie je. het was eigenlijk niet meer dan een
vermoeden.
Wel....
Een oogenblik stond Mannering bij zich
zelf te overleggen wat hij doen zou. toen ant
woordde hij:
Kom, misschien heb ik me vergist.
Hij wendde zich om en begon langzaam de
helling op te klimmen. Honor volgde hem, tot
hij zich bukte en rondtastte in het lange gras,
waar hij Donthorne dien ochtend vroeg had
gezien. Bijna dadelijk richtte hij zich weer
op en in zijn hand glinsterde het pistool, dat
zijn vriend daar verborgen had. Het meisje
herkende het en plotsling begreep ze wat dit
alles beteekende.
Was het dat? vroeg ze onzeker.
Ja! Hij was hier, toen ik van ochtend uit
mijn tent kwam. Ik denk, dat hij vergat wat-
hij van plan was toen hij de olifanten hoor
de.
Hij brak zijn woorden plotseling af, toen
het meisje snikkend haar gezicht in haar
handen verborg en deed een stap naar haar
toe, terwijl het pistool uit zijn hand glipte.
Hij legde zacht- zijn handen op haar schou
ders,
Honor, fluisterde hij snel, trek het je niet
zoo aan. Hij was overspannen en per slot van
rekening is het toch de olifant geweest, die...
die
Ja, Goddank!
Het meisje lichtte haar bleek vertrokken
gezicht op. Er glinsterden tranen in haar
oogen en in den man voor ha*r welde een ge
voel op, dat sterker was dan medelijden.
Honor, zeide hij overredend, tob er niet
langer over. Hij had niet gered kunnen wor
den. En Je heele leven ligt nog voor je. Je
weet, wat iken Walter.hoopten. Lief
ste, ik weet, dat het een droevig oogenblik is.
maar ik heb le lief. Je veet het. Nu we al
leen zijn en afhankelijk van elkaar zal ik
al het mogelijke voor je doen; en jij
Hij brak af, toen ze een beweging maakte
als een kind. dat in een paar krachtige ar
men een schuilplaats zoekt. Zijn handen gle
den weg van haar schouders, hij sloeg zijn
armen om haar heen; en zoo stonden ze een
langen tijd in de schaduw van de groote bla
deren, zwijgend, want woorden waren over
bodig. Tenslotte maakte Honor zich los uit
zijn armen en zei rustig en wel, naar het hem
toescheen, met buitengewone zelfbeheer-
sching:
Het wordt tijd voor ons, om op weg te
gaan, George
Honor en George liepen samen zwijgend de
helling af en maakten de laatste toebereid
selen voor den tocht, zonder met een enkel
woord te zinspelen op wat daarginds bij de
wolfsmelkplanten gebeurd was. Twintig minu
ten later waren ze op weg, terwijl ze hun wei
nige bezittingen droegen in een soort draag
baar, welke ze gemaakt hadden, door het
linnen van de kleins+e tent over een paar lan
ge stokken vast te spijkeren.
De richting welke zij volgden leidde naar
het zuid-westen, langs het woud. maar ze
zorgden buiten de boomen te blijven. De bo
dem was vol kuilen en gaten, van tijd tot tijd
doorkruisten ze een lange strook gras, waar
door zacht ritselend de wind zong. soms kwa
men ze langs mimosa en cactusachtige boo
men, welke hun groene leerige armen zwij
gend omhoog hieven naar de brandenden he
mel. Steeds gingen ze voort. Meestentijds
zonder een woord te zeggen.
Ze liepen door de beddingen van opgedroog
de rivieren en trachtten zooveel mogelijk de
doornige verugeria-struiken te vermijden.
Laat in den middag kwamen ze plotseling bij
een klein meer, dat voor hen lag als een
blanke, glanzende spiegel, waar een enkele
langzame bewegende schaduw overheen
schoof. Honor Donthorne, die, naar zij dacht
de oorzaak van die donkere plek moest zijn,
doch in plaats daarvan zag ze een eenzamen
gier, die langzaam voortwiekte. Ze huiverde
even en besefte op hetzelfde oogenblik hoe
doodmoe ze was. Het was of de kracht plot
seling uit haar weggevloeid was en of ze nu
voor het eerst de ondragelijke pijn in de
schouders, haar brandende voeten en het
doffe bonzen van haar hoofd voelde. Manne
ring zag die plotstelinge verandering, keek
hoe laag de zon stond en berekende snel.
dat het over een uur donker zou zijn.
Kom, Honor, zie hij, we zullen hier over
nachten.
Het meisje gaf geen antwoord. Ze bukte
zich om het eene uiteinde van de draagbaar
op te nemen en besefte toen opeens, dat het
haar onmogelijk was. Ze keek hem onzeker
aan.
Ik ben bang, dat.dat
Ze voltoonde den zin niet en wankelde even
en Mannering begreep, dat hij te veel van
liaar gevergd had
We hebben te lang geloopen. Ik had er
aan moeten denker». Je bent er niet aan ge
wend zuike zware lasten te dragen. Neem jij
de revolver mee lk zal wel zorgen dat dit
zaakje beneden komt. Ze keek hem dankbaar
aan en liep langzaam naar den oever van het
meer, tot waar een begroeide plek ln de
schaduw van een paar boomen een geschikte
kampplaats aanbood. Toen zette zij zich neer
op een sté '.e rots en keek beschaamd over
haar eigen zwakheid toe, hoe haar met
gezel hun bezittingen naar de door hen uit
gezochte plek sleepte.
Hij moest driemaal de helling op en af
klimmen voor hij zoover was en begon toen de
tenten op te slaan en een vuur te maken.
Toen dat klaar was en him maaltijd zijn
voltooiing naderde was er langzaam en on
merkbaar een verandering over het meer en
de geheele omgeving gekomen. In het Westen
begon de hemel aich te kleuren en al die tin
ten werden weerkaatst in de gladde opper
vlakte van het meer goud en zachtrood en
vurig oranje warden gevolgd door paars en
lila en deze op hun beurt weer door het diepe
donkerblauw, dat in de tropen de komst van
den nacht aankondigt. Ergens in het bosch,
dat den eenen oever van het meer bedekte,
klonk plotseling het schelle gekrijsch van een
paar papegaaien, die spottend den wegster
venden dag na hoonden, en spoedig wiekten
dc donkere vleugels van den nacht over de
omgeving.
Het meisje was van moeheid bijna in slaap
gevallen, maar het warme voedsel scheen haar
weer wat op te wekken en ingespannen zat ze
te luisteren naar een paar vage klanken, die
uit het woud schenen te komen en die leken
op het geluid van een troep babbelende
apen.
Luister eens, fluisterde ze.
Mannee ring. die bezig was alles voor den
nacht in gereedheid te brengen, keek verbaasd
om.
Wat?
Ze hief haar hand op hem beduiden dat hij
stil zou zijn en terwijl ze dat deed drong uit
het bosch duidelijk hoorbaar de klank van
stemmen tot hen door. In hetzelfde oogenblik
had Mannering zijn geweer gegrepen.
Dat zijn die dieven van dragers, fluis
terde hij.
Hij keek haastig om zich heen naar een
schuilplaats en zijn oog viel op een paar
lage dichte struiken.
Gauw. Ze komen dezen kant uit. Ze heb
ben het vuur gezien. Laten we ons verber
gen en hun een stevige verrassing bezorgen.
Hij bracht haar naar de struiken en wachtte
klaar om te schieten. De klanken kwamen
dichterbij werden luider en stierven toen on
verwachts geheel weg.
(Wordt vervolgd.)
