Avonturen in sneeuw enijs
Minister Deckers te Goes.
De begrafenis
van Gustloft
AdoH HWler tijdens zijn rede bij den rouwdienst voor den ve*».
moorden nationaal-socialist Gesttoff
Het nieuwe tankschip „Ramona", op de werf van P. Smit Jr. te Rotterdam gebouwd voor rekening
van de Kon. Shell, zal volgende week te water worden gelaten. Het schip op de helling
Prins Bertil van Zweden woonde Donderdag te Amsterdam Het stoffelijk overschot van wijlen den commissaris der Koningin in Limburg, baron yan Hövell tot
de aankomst van den Zweedschen kruiser „Gotland", die Westenlier, is Donderdag van Boschvoorde nabij Brussel naar Maastricht overgebracht. De aankomst
een bezoek aan de hoofdstad brengt, bij der lijkauto voor de woning van den overledene
De minister van Landbouw en Visscherij, mr. dr. L. N.
Deckers, bracht Donderdag een bezoek aan Goes, waar
hij de centrale hengstenkeuring die daar werd gehouden
bijwoonde
Het oude Panoramagebouw in de hoofdstad is
thans bijna geheel gesloopt. De overblijfselen
doen sterk denken aan ruïnes uit de grijze
oudheid
FEUILLETON
door
J. O. CURWOOD.
7)
„Ik kan u verzekeren, dat üt zal schieten,
tenzij gij onmiddellijk de bevelen geeft." viel
zij hem in de rede. Haar stem was zoo kalm
en bedaard, dat Peter zich er over verbaasde.
„Het spijt mij, Mevrouw Keith. Maar
Een bliksemstraal verblindde hem en gelijk
tijdig wankelde Blake met een kreet van pijn
achteruit en stond, onzeker heen en weer
waggelend in het sterrenlicht, met zijn eene
j hand een arm vastgrijpend, die verlamd en
onbeweeglijk aan zijn zijde hing.
„Ditmaal heb ik uw arm stukgeschoten," zei
Dolores nagenoeg even kalm alsof zij op de
schietbanen te Piping Rock stond. „Als ik weer
schiet, verzeker ik je, dat ik je zal dooden!"
De Eskimos stonden onbeweeglijk te kijken.
Nog een paar seconden stond Blake zwijgend
zijn arm vast te houden. Toen zei hij:
„Uppy. leg het hondenvleesch en het hout
op de groote slede en rijd als de duivel naar
Fort Confidence!" En toen herhaalde hij. vóór
zij het hem kon beletten, zijn woorden snel en
nijdig in de Eskimosche taal.
„Halt!"
Zij gilde dit eene waarschuwende woord
bijna uit en tegelijkertijd boorde een tweede
kogel zich in het vleesch van Blake's schou
der en hij viel op den grond. De revolver werd
op Uppy gericht en oogenblikkelijk keerde hij
als door een electrischen schok tot de activi
teit terug.
Dertig seconden later leidde hij aan het
hoofd van het span, dit den weg op in de
chaotische somberheid van den nacht. Peter
beschuttend, met haar eene hand op de stuur
stang van de slede, keek Dolores achteruit om
Blake overeind te zien krabbelen. Hij riep hen
iets na en wat hij zei, werd in Uppy's taal ge
zegd. En ditmaal kon zij het hem niet beletten.
Zij had Wapi vergeten. Toch had de hond
in haar onmiddellijke nabijheid den loop dei-
gebeurtenissen in trillende spanning gevolgd.
Het vallen der schoten deed hem begrijpen,
dat het lieftallige wezen, waaraan zijn ziel
thans onafscheidelijk was verbonden, in ge
vaar verkeerde. En Blake zou nooit vermoeden,
hoe nauwlettend het noodlot hem uit twee
met bloed beloopen oogen had bespied, terwijl
één enkele aanvallende beweging van zijn
kant hem onherroepelijk tot verantwoording
van zijn tallooze misdaden zou hebben ge
doemd. Toen het span in ijlende vaart ver
dween, dekte Wapi den aftocht, om daarna
met steeds toenemende snelheid de slede te
volgen.
En toen de nacht hen in zijn duisternis op
nam, keek Dolores nog steeds achterom en zag
in het sombere licht een schaduw snel nader-
komen. Een paar minuten later rende Wapi
achter de slede aan. Toen boog zij zich over
Peter heen en sloeg haar in bont gestoken
armen om zijn schouders.
„Wij zijn vrij!" riep zij met een blijden
juichtoon in haar stem. „Wij zijn vrij! En
Peter, lieveling, was het niet om van te huive
ren?"
Na een paar minuten riep zij Uppy toe om
stil te houden. Vervolgens keerde ze zich, vlak
naast Peter staande, met de revolver in de
hand tot hem.
„Uppy", vroeg ze langzaam en duidelijk
sprekend, „wat heeft Blake tegen je gezegd?"
Een oogenblik deed Uppy alsof hij zich van
den domme wilde houden, er niets van be
greep. De revolver richtte zich echter op een
plek, midden tusschen zijn smalle spleet
oogjes.
„Ik zal schieten
Uppy hijgde alsof hij zou stikken. „Hij zei
niet nemen weg Fort Confidence verkeerd
■aan hij u spoedig komen halen."
„Juist, dat zei hij." Zij sprak nog langzamer.
„Uppy, luister goed naar mij. Als je toelaat,
dat ze ons inhalen tenzij je ons naar Fort
Confidence brengt schiet ik je dood. Heb je
het begrepen?" Zij bracht haar revolver een
voet dichterbij zijn hoofd en Uppy knikte na
drukkelijk. Zij glimlachte. Het was haast
grappig om te zien, hoe Uppy's begrip opleefde
bij de aanwijzing met de revolver en zij voelde
een rilling, die tot in haar vingertoppen door
trilde. Alle avontuurlijke duiveltjes in haar
binnenste waren ontwaakt en, glimlachend
Uppy aanziende, beval zij hem om het hand
vat van zijn hondenzweep omhoog te steken.
Hij gehoorzaamde. Een straal vuur schoot uit
de revolver en hij uitte een onderdrukten gil
toen hij den schok van den kogel voelde, die
precies tegen 't uiteinde van zijn zweep sloeg.
In hetzelfde oogenblik hoorde men een bor
relend gegrom, diep uit Wapi's keel oprijzen.
Op de slede uitte Peter een waarschuwenden
kreet. Uppy 'deinsde achteruit en Dolores
slaakte een scherpen uitroep en plaatste zich
snel tusschen Wapi en den Eskimo. De reuzen-
hond. die op het punt stond om toe te sprin
gen, sloop op haar commando terug en ging
weer achter de slede loopen. Zij klopte hem
op den grooten kop, voor zij weer achter Peter
op de slede klom.
Er was nu niets besluiteloos of weifelends
meer in de wijze, waarop Uppy verder ging.
Hij liep nu snel en rechtstreeks in de richting
van het bleeke sterrenbeeld, dat boven Fort
Confidence stond en den weg aanwees.
De reis was schitterend en voorspoedig. De
oppervlakte van het vlakke Noordsche land
was stevig bevroren. Het beetje wind, dat er
was, hadden zij achter zich en de honden
waren groot en frisch. Uppy rende levendig
voort, liet zijn zweep klappen en la-loode tegen
de honden, zooals de Eskimo drijvers gewoon
zijn dit tegen hun honden te doen.
Dolores wachtte Peters vraag niet af om
hem een verdere verklaring van hun vlucht
te geven en van de merkwaardige woorden,
die zij tegen Blake gesproken had Zij vertelde
hem alles. Zij vertelde hem niet. dat kapitein
Rydal haar eenige uren geleden met geweld
in zijn armen gesloten en haar gekust had.
Wat zij echter vertelde, was ooi-zaak dat Peters
armen en schouders zich krampachtig samen
trokken en dat hij kreunde in zijn hulpeloos-
hend.
„Als je het mij maar verteld had!" protes
teerde hij.
Dolores lachte triomfantelijk, haar arm om
zijn schouder geslagen.
„Daarvoor kende ik mijn lieven, ouden
Peter te goed," juichte zij. „Als ik het je ver
teld had. in wat een mooie boel zouden we
dan nu zitten, Peter! Je zoudt er op gestaan
hebben om kapitein Rydal in onze hut te roe
pen en hem van je bed af doodgeschoten te
hebben en waar zouden we dan nu zijn?
Vind je niet, dat ik aardig goed gehandeld heb,
mijn schat?"
Peters antwoord werd gesmoord tegen haar,
in haar kap verborgen, wang. Hij begon haar
nu meer directe vragen te stellen, hoe alles
zich had toegedragen en met zijn gewone han
digheid om onmiddellijk de beteekenis van
alles te zien, zag hij snel het sterk-verontrus-
tende van hun "toestand in. Er waren nog tal
van sleden en honden in Blake's bezit en het
was niet te voorzien, dat Blake en kapitein
Rydal hen kalm Fort Confidence zouden laten
bereigen, zonder al het mogelijke in het werk
te stellen om hen tegen te houden.
Wanneer zij er toch in slaagden om zekere
feiten bekend te maken aan de Bereden Po
litie, was het met Rydal en Blake beide ge
daan. Hij bracht Dolores van deze onverkwik
kelijke waarheid op de hoogte en gaf haar een
wenk. dat het een groot voordeel voor hen ge
weest zou zijn, wanneer zij een geweer in den
hutkoffer had kunnen smokkelen. Want Rydal
en Blake zouden er niet tegen opzien om te
schieten. Het beteekende voor hen gevangen
neming of dood voor hem in ieder geval
de dood, want hij was de eenige overbodige
factor in deze zaak. Kalm en duidelijk somde
hij hun kansen en gevaren op, zooals hij altijd
deed in moeilijke gevallen. En Dolores voelde
haar moed wegzinken. Goedbeschouwd had
zij het geval toch lang zoo goed niet behan
deld, als zij gedacht had. Zij wenschte nu
bijna dat zij Rydal zelf maar gedood en het
zelfverdediging genoemd had. Zij was min
stens misdadig onachtzaam geweest door geen
geweer mee te smokkelen.
„Maar we zullen hen wel voorblijven,"
opperde zij hoopvol. „Wij hebben een prach
tig span, Peter, en ik zal mijn mantel uit
trekken en zooveel mogelijk achter de slede
aanrennen. Uppy durft ons nu geen poets
meer te bakken, want hij weet dat Wapi hem
op één woord van mij zou verscheuren, wan
neer ik bij ongeluk mis mocht schieten. Wij
zullen het winnen, Peter, mijn schat. Je zult
eens zien!"
Peter hield zijn gedachten voor zich. Hij zei
haar niet, dat Blake en Rydal hen konden ver
volgen met een span van tien of twaalf hon
den en dat er nagenoeg geen kans op was om
ongemoeid weg te komen. In plaats daarvan,
trok hij haar hoofd naar zich toe en kuste
haar.
Wapi had eindelijk een antwoord gekregen
op het groote verlangen in zijn hart-, dat hij
maar niet begreep. Zijn instinct had hem,
zomer en winter, Zuidwaarts getrokken, had
hem altijd naar die richting gekeerd, vervuld
met de onrust van dat geheimzinnige iets, dat
hem riep door al de jaren heen, waai'in veer
tig generaties van zijn geslacht leefden. En
nu ging hij naar het Zuiden.
Hij voelde dat deze reis niet voor goed zou
eindigen aan den zoom van deze Noordpool-
vlakte en dat hij niet op kariboe of beer ging
jagen. Zijn geestelijke formules behoefden
geen onderzoek. Zij waren eenvoudig en ad
rem. Zijn wereld had zich plotseling in twee
deelen verdeeld; het eene deel omvatte de
vrouw en het andere zijn vroegere meesters en
slavernij. En de vrouw stond tegenover deze
mannen. Zij waren even goed haar vijanden
als de zijne.
(Wordt vervolgd.);
