DE GOUDEN BRUG.
Het bakken en inpakken der oliebollen, die heden te
Amsterdam verkocht zijn ten bate der kinderverzorging,
vereischte op de hoofdstedelijke huishoudschool heel wat
werk
De scheepswand van den nieuwen kruiser „De Ruyier"
wordi bij Wilion-Feyenoord op waterdichtheid beproefd
De Delftsche studenten hielden Vrijdag ter gelegenheid van den 88sten
Diës een rijjool door de stad. Een snapshot bij het vertrek van de
sociëteit Phoenix
FEUILLETON
ROMAN VAN HANNO PLESSEN.
.(Nadruk verboden)
22)
De bagage van barones Geitier is verzorgd.
In een eerste klas coupé heeft Szartossy voor
de oude dame een plaats aan het raam ge
reserveerd. Nu overhandigt hij haar nog een
stapel kranten en tijdschriften, bonbons en
'fruit.
„Hartelijk dank, beste SzartossyU krijgt
direct een kaart van uit Triest.... en uit
Cairo schrijf ik dan uitvoerigen in Weenen
komt u ons toch opzoeken, ja?"
„Als u het permitteert, zal ik graag aan uw
uitnoodiging gevolg geven".
„Hoe lang blijft u dan eigenlijk nog in
Igls?"
„Voorloopig nognogin ieder geval
totdat wil zeggen". Szartossy wordt rood
en is zichtbaar verlegen. Maar de barones be
merkt niets en babbelt opgewekt door:
„Hopenlijk krijgt u gauw een nieuwen bridge
partner voor mijAch ja, met dien Falk te
spelen, is heusch niet zoo eenvoudig. Enfin,
doet u hem vooral nog de hartelijke groeten
van me en ook aan miss SpencerAch,
weest u zoo lief en kijkt u eens in mijn kamel
en in die van Hannerl, of we in de haast
toch nog niet wat vergeten hebbenJa
en voor de post zorgt u toch ook hè dat
die ons wordt nagestuurd. Op dat hotelper
soneel kun je je nu eenmaal niet verlaten.."
Szartossy werpt een steelschen blik op de
stationsklok. Gelukkig nog maar drie mi
nuten. In dien tijd zullen de barones wel
niet al te veel eervolle opdrachten meer te
binnen schieten. Maar daar hoort hij haar
alweer roepen;.
„M'n hemel, dat had ik toch bijna ver
geten.... Wat een geluk, dat ik er nog aan
denk
Haastig buigt zij zich uit het coupéraampje
om den onmiddellijk naderbij tredenden
Szartossy bij de revers van zijn jas te pak
ken:
„Luister eens, beste Szartossy.... dat moet
u vandaag toch beslist nog even voor me
doen. Ik heb zoowaar Renat' heelemaal ver
getenWilt u even voor me bij de Lan
taarn aangaan
„Natuurlijk, baronesDirectIn
Szartossy's stem klinkt een onderdrukte
juichtoon Het liefst zou hij de oude dame om
den hals zijn gevallen.
„Doet u haar vooral mijn hartelijke groeten
en vertelt u haar maar uitvoerig waarom ik
zoo hals over kop uit Igls vertrokken ben
en dat het me verschrikkelijk spijt, dat we
elkaar niet meer ontmoet hebben...."
Zonder ophouden praat de barones door,
niettegenstaande de trein zich reeds lang
zaam in beweging zet. Szartossy loopt dap
per mee.
„Zegt u haar dan, dat ik haar spoedig zal
schrijven en dat ze beslist eens naar Weenen
moet komenIk denk, dat we daar in
Maart wel weer zullen zijnEn dan
kunt u het misschien zoo schikken, dat u
ook komt, ja?"
„Heel vriendelijk van unatuurlijk
graagGoede reis.... en m'n respect aan
de barones...."
„Dank u.... Tot ziens.... En niet ver
geten
Wat Szartossy niet mag vergeten, kan hij
niet meer verstaan, daar hij den wedloop met
den trein, die nu tamelijk snel onder de over
kapping uitstoomt, moet opgeven.
Nochtans haast hij zich nu om het
station te verlaten. Op het Stationsplein
neemt hij een taxi, waarmee hij zich naar
de Pramonstratenser Abdij laat brengen.
Vandaar gaat hij te voet verder, dwars over
de helling den kortsten weg nemend naar de
Lantaarn.
Therese wil juist de soep opdienen als Szar
tossy belt. Luid blaffend van blijdschap
springt Bella tegen hem op, terwijl Renate
hem hartelijk welkom heet.
„Snel nog een couvert er bij", zegt zij tot
Therese. „Wat hebben we vandaag eigenlijk
voor lekkers? Hopenlijk houdt meneer Szar
tossy er ook van".
„Dat denk ik wel", antwoordt Therese
met een veelbeteekenend knipoogje, en na
een korte pauze welke de verwachting van
den gast beoogt op te wekken, laat zij er op
volgen: „Wiener Schnitzel".
„Heerlijk!" zegt Szartossy met een geest
drift, welke hij in dit geval echter in denzelf
den graad voor gebakken zaagsel aan den
dag zou hebben gelegd.
Weldra zit hij tegenover Renate aan tafel
en laat hij zich door haar bedienen. Hij eet
en ziet en praat en luistert en voelt zich on
uitsprekelijk gelukkig. Ook Renate verheugt
zich oprecht over de aanwezigheid van haar
dischgenoot en het gezellige gesprek, waarbij
het eene woord het andere uitlokt.
Na den maaltijd wordt in den „Schrijf-
hoek" een sigaret gerookt. Daarbij vertelt
Szartossy van het onverwachte vertrek dei-
beide dames Geitier én brengt hij de groeten
over van de oude barones. Innig verheugt hij
zich erover, dat Renate hem direct en slechts
om hemzelf zoo hartelijk heeft ontvangen en
niet als afgezant van haar familie. Hij be
hoeft dus geen bijzondere reden te hebben om
haar te bezoeken.
Zijn blik omvat geboeid de lijnen van haar
gestalte, die met noehalante gratie in de
hooge fauteuil leunt. Renate's meisjesachtige
verschijning straalt die bekoring, welke voort
komt uit de tweede, door rijpere ervaring nog
mooier geworden vrouwenlente. Met de teere
lijn van haar hals gelijkt zij op die af
beeldingen van oude Engelsche meesters,
welke aan geen. tijd gebonden zijn, omdat hun
1 jeugdexpressie steeds weer opnieuw bekoort,
Renate kan luisteren en praten. Zij ver
staat het te vragen, zoowel als te vertellen
en Szartossy vergeet tijd en plaats
Eerst als de schemering haar schaduwen
in de kamer werpt, wordt hij zich plotseling
bewust, dat ook dit gelukkig samenzijn aan
tijd gebonden is.
„Ik heb u schandelijk opgehouden, me
vrouw", zegt hij tot de taal der conventie
terugkeerend, maar haar toon blijft persoon
lijk-warm.
„Toch niet, meneer Szartossy", zegt zij
lachend, „de mogelijkheid tot een geani
meerde gedachtenwisseling is een uitzonde
ring, een welkome uitzondering in mijn een
zaamheid
„Dan zult u misschien toch gevolg geven
aan de invitatie van barones Geitier om haar
in Weenen te bezoeken....?"
„Dat kan ik op het oogenblik werkelijk nog
niet zeggen.Maar daar kunnen wij den
volgenden keer dan eens over praten".
„Mag ik dan nog eens terug komen....?"
„Ik reken >enverheug me erop, me
neer Szartossy".
Dan vergezelt Renate haar gast tot voor"
de huisdeur.
Szartossy hoort nog géruimen tijd de klank
van haar stem. Hij voelt nog den hartelijken
druk van haar hand, die smalle, veelzeggende
hand van de aristocratische kunstenares. En
hij denkt slechts dit eene, dat hij haar moet
veroveren. Stap voor stap. Dat hij dienen wil
om haar en dathet leven wondermooi
kan zijn.
Het is niet te verwonderen, dat hij, in deze
gedachten verdiept van den kortsten weg
naar Igls afdwaalt. Het duurt bijna drie uren
voor hij het hotel bereikt.
In de hall verspert Sylvester Vonberg hem
den weg. Zijn gelaat is ingevallen, onder zijn
oogen liggen donkere kringen.
„WaarWaar isbrengt hij er
stootend uit.
Szartossy, omniddelijk beseffend, dat_ elk
opzien moet worden vermeden, trekt herd niet'
zich mee in de, op dit uur geheel verlaten
rooksalon.
„Barones von Geitier is op dringend advies
van haar dokter in München naar het Zuiden
gereisd, waar zij haar tante zal ontmoeten".
„WaarWaarhoudt Vonberg,
bijna smeekend aan.
Szartossy aarzelt een oogenblik. Eigenlijk
moest hij dien kerel niets zeggen en hem
rustig in het onzekere laten.
Een dergelijke handelwijze zou zeker ook
geheel in overeenstemming zijn met de be
doelingen van het dappere meisje.... Maar
tenslotte heeft hij toch medelijden met den
man, wiens blik wel zeer duidelijk zijn diep
geschokten gemoedstoestand verraadt. Zich
zelf veel te gelukkig voelend om hard te kun-»
nen zijn, zegt hij langzaam:
De« dames zullen elkaar in Triëst ont
moeten. Het doel van hun reis is Cairo....,
Shepheard Hotel...." Dan verlaat hij haas
tig de salon.
Sylvester Vonberg laat zich in een fauteuil
vallen. Hij lacht bitter.
Cairo.... Shepheard Hotel..., Dat kost
geld, veel gelden zijn geheele bezit be
staat uit drie Oostenrijkscbe shillingen
En zijn lachen verkeert in een wanhopig
snikken, dat hij niet vermag te onderdruk
ken
Sinds uren hoort Johanna niets anders dan:
het monotone geratel der wielen van den
trein, die haar naar het Zuiden brengt. Met
elke minuut verwijdert zij zich verder van
den man, die haar het hoogste geluk deed
vermoeden om haar daarna het bitterst teleur
te stellen.
(Wordt vervolgd*
