IBIS SHAG
De politiek in de Ver. Staten.
H
H.D.*
D
VERTELLING
Dobbelmann
lekker man!
DON DERDAG 11 JUNI 1936
HAARLE M'S DAGBLAD
Zelfs de wetgever weet niet waar hij aan toe i
Rechtspraak van het Supreme Court
komt herhaaldelijk in botsing
met de volksovertuiging.
ET Is maar in één ding moeilijk den
weg te vinden in Amerika. En dat is
in het politieke apparaat. Het is on
mogelijk te verdwalen in een reuzen-
stad als New-York. Maar om er achter te ko
men, hoe de wetten gemaakt worden en of een
wet wettig is of niet dat is niet zoo gemak
kelijk. Niet alleen voor een Europeaan, ook
voor een Amerikaan is het een lastig probleem.
Het is vreemd. Alles is in de Vereenigde Sta
ten verder zoo ingericht, dat iedereen direct
weet. waar hij aan toe is. Wie van New York
uit cp reis gaat, koopt een spoorkaartje aan
één loket en vraagt aan een ander loket bij
welke deur hij moet wezen. In de twee groot
ste stations liggen de perrons in twee verdie
pingen in tunnels. Wanneer je geen spoorweg
employé bent, kun je daar toch geen over
zicht van krijgen. Alle reizigers hoopen zich
dus op vóór bepaalde deuren in de hall, waar
hun kaartjes gecontroleerd worden en van
waar zij in den trein geschoven worden.
Meestal vraagt de reiziger van te voren hoe
laat er een trein gaat of hij pakt een folder
uit een rok, ergens in een hotel-hall, om voor
die speciale sectie een dienstregeling te heb
ben. Met het spoorboekje van de Vereenigde
Staten in je zak kun je niet reizen. Het is dik
ker dan het Adresboek van Amsterdam. En
het is nooit „bij".
Wie iemand in een sky-scraper op moet zoe
ken. kijkt eerst naar de adreslijst in de hall
van het gebouw. Met zilveren lettertjes staan
daar de diverse adressen op zwarte tableaux
opgeprikt, zooals bij ons de prijzen in de éta
lages van heeren-mode-magazijnen. Voor zoo
ver het niet de uiterst practische nummering
van straten of de geschilderde borden in de
stations der tunnelsporen betreft, zijn deze
prikborden de geijkte aankondigingen. In
hotel-halls, en waar ook. A propos, deze bor
den zijn er ook de schuld van dat in Europa
het sprookje de ronde doet, dat Amerikaan -
sche kerken hun Zondagsdiensten met groote
plakkaten adverteeren. Het spreekt immers
vanzelf, dat dit aangekondigd moet worden.
Men kan van niemand eischen, dat hij een reis
van veertig minuten of een uur in den Subway
(tunnelspoor) maakt, om dan te bemerken,
dat hij eigenlijk naar een andere preek wilde
gaan luisteren. Hij wil precies weten waar hij
heen moet, hoe laat hij er zijn moet, en hoe
hij er komen kan. Vandaar dat de kerkdien
sten duidelijk, zelfs in 't oog vallend, maar
zonder schreeuwerigen ophef worden aange
kondigd
Grenzen niet te trekken
Wil men echter in private of publieke aan
gelegenheden precies weten waar men wezen
moet, wil men in de Vereenigde Staten nu
eens precies de grenzen van „geoorloofd doen
en laten" leeren kennen, zooals dat met een
juridischen term heet dan is dat lang zoo
eenvoudig niet. Zelfs de wetgever weet hier
immers niet waar hij aan toe is en of de wet
ten,'die hij maakt, geldig zijn of niet!
En de burger weet al weer niet wat hij van
„de heeren" denken moet. Sommige politici
worden geëerd en gerespecteerd onverschil
lig tot welke partij ze behooren. Roosevelt,
Lehman, de gouverneur van den Staat New
York, Borah, de reactionaire republikein. An
deren worden als „politicians" veracht, Het
woord politician heeft een denigreer en de bij-
beteekenis. Men bedoelt er in dat geval niets
meer of minder mee, dan dat de betreffende
persoon een avonturier is. Maar dat zijn er
velen in de politiek. Zij profiteeren van de
baantjes. De politieke partij, die aan het roer
is, deelt meteen de baantjes uit. En door den
wirwar, die er in het Amerikaansche Staats
bestel heerscht, kan het er dan fraai uitzien.
In een bepaalden staat kunnen de federale
beambten democratische partijgangers zijn
en de staatsbeambten republikeinen. Het is
dan mogelijk dat er een politiek van sabotage
heerscht. over en weer, die iedere samenwer
king onmogelijk maakt. Soms wordt die sabo
tage door belanghebbende groepen aangewak
kerd. Wel heeft Roosevelt in '33 geprobeerd
met het systeem van baantjes-voor-de-heer-
schenrie-partij te breken, en dat. is voor een
deel wel gelukt ook, maar er zijn te veel inge
kankerde misbruiken, dan dat 't oude systeem
zoo maar, in drie of vier jaar, opgeruimd zou
kunnen worden.
Systeem is verkeerd
Het is echter het politieke systeem zelf, en
niet de bijkomende misbruiken, die de schuld
zijn van het doolhof waarin de Amerikaan
sche staats-administratie verzeild is. Op het
oogenblik heerscht er een strijd om de op
permacht tusschen het Supreme Court en de
Wetgevende Macht. Dat de Wetgevende
Macht dezen strijd zal winnen, staat mijns
inziens vast. Het is echter de vraag hoe zij
dien strijd zal winnen. Zal zij de moeilijkhe
den 'omzeilen, zal zij door noodwetten haar
doel bereiken en er voor zorgen, dat de on-
grondwettig-verklaringen de wetgevende ma
chine niet zullen stop zetten en voor het ove
rige de bevoegdheid van het Supreme Court
om uit te maken of een wet al of niet grond
wettig is. onverkort laten voortbestaan? Of
zal zij een radicaler oplossing vinden in de be
snoeiing van de macht van het Hooggerechts
hof?
Zooals ik al zei het is het politieke
systeem zelf, dat dit labyrinth geschapen
heeft. De Constitutie van de Vereenigde Sta
ten, gegrondvest op de Declaratie van de
Rechten van den Mensch, ademt de klassieke
en orthodoxe vrijheidsbeginselen dezelfde
als die waaraan de Fransche Revolutie is ont
sproten. Volledige democratie en volledige
scheiding der machten, Uitvoerende, Wetge
vende en Rechtsprekende macht. En onschend
baarheid der Constitutie.
Daarnaast lijkt de Amerikaansche staatsin
richting in menigerlei opzicht nog op onze
Unie van Utrecht. Souvcreiniteit der Staten.
De Unie mag zich alleen inlaten met wat door
gezamenlijke overeenkomst aan haar ter re
geling is opgedragen: leger, vloot, invoerrech-
.ten en federale belastingen, Unie-politiek.
Het kan mij alleen maar lukken U den strijd
die nu in de Vereenigde Staten wordt uitge
vochten, om den New Deal, duidelijk te ma
ken, wanneer ik huiselijke voorbeelden ge
bruik. Stel u nu eens voor dat wij leven in een
soort Unie van Utrecht, waarin het parlemen
taire stelsel heerscht. De parlementen van de
Staten van Zeeland, of van Utrecht, of van
Holland zijn dus souverein op hun gebied. In
de Unie-Grondwet is dat vastgelegd. Verder
staat er in dat de Unie regeering zich maar
met een stuk of wat za.ken mag inlaten. En
dat alle wetten door het Hooggerechtshof aan
de Constitutie getoetst kunnen worden. Bo
vendien heerscht er onderlinge handelsvrij-
heid. Binnenlandsche douane-rechten zijn on-
IS.
denkbaar. Het is dus alles een heel stuk mo
derner dan onze Unie van Utrecht was.
Stel nu eens dat in een dergelijke Unie een
hevige economische crisis heerscht, dat zich
zulke scherpe prijsdalingen voordoen, dat de
boeren hun boter, hun kaas en hun varkens
voor een appel en een ei van de hand moesten
doen, hun hypotheken niet meer kunricn be
talen en hun hoeven dreigen te verliezen. We
kennen dat. Er moet dan een hypotheek-wet
geving komen, een crisis-zuivel-centrale, een
varkens-centrale. Door een stelsel van hef
fingen worden de prijzen op een redelijk peil
gefixeerd. De boer krijgt een minimum-be-
staanszekerheid, etc. Noodmaatregelen van
gelijke strekking door contingenteering van
den invoer en restrictie der productie, ook
in de industrie, moeten er in andere bedrij
ven genomen worden.
Maar laat ons gemakshalve blijven bij bo
ter en varkens.
Unie contra Staten
De Unie-regeering en het Unie-parlement
zeggen nu: wij gaan een crisis-wetgeving uit
vaardigen. Een tijd lang gaat alles goed. Veel
helpen doet de crisiswetgeving niet, maar zij
voorkomt tenminste erger en dat is alles wat
men van haar verlangen kan. Er wordt na
tuurlijk hier en daar gesputterd. En er zijn
sommige „belangen" in het gedrang. Die zien
een gaatje: de Unie-regeering houdt zich be
zig. met dingen die haar niet aangaan. De
Staten hooren hier voor te zorgen!
Dat mag in een theoretische en gekristalli
seerde maatschappij volkomen waar zijn.
Maar de maatschappij is niet gekristalliseerd
het is een levend oerwoud.
Bedenkt nu eens tot welke absurde conse
quenties de stelling voeren moet, dat de Unie
wetgeving zich hier buiten moet houden en
dat alleen de Staten zich mogen inlaten met
zuivel en varkens. Friesland zal de boter op
peil willen houden en de Staten van Gelder
land de worst. Crisis-heffingen scheppen im
mers een kunstmatig prijzen-peil. In de eene
Staat zou de boter dus hooger beschermd kun
nen worden dan in de andere! Wanneer men
nu als grondslag van het economisch verkeer
de onderlinge handelsvrijheid wil behouden
en dat is toch wel een minimum van de con-
stitutioneele vrijheden, dat men behouden
mag) dan zou prijsregeling vanwege de Sta
ten óók onmogelijk blijken, aangezien een ri
goureus boter-beschermende Staat natuurlijk
gedwongen zou zijn maatregelen te nemen te
gen minder rigoureus boter-beschermende
StatenDus geen prijsregeling van over
heidswege? Dat gaat óók niet!
Of het nu boter is, of varken, of suiker (de
processing-tax) of steenkool (de Guffey Coal
Act), het is allemaal hetzelfde. Voor het over-
groote deel zijn al die New-Deal-wetgevingen
niets anders, in dezen, dan onze Crisisdien
sten. Ze zijn vervelend, maar ze zijn noodza
kelijk. Directe terugkeer tot het stelsel van
vrije prijsvorming is immers onmogelijk.
Wat wil het Supreme Court dan?
Het is duidelijk dat de machten der reactie
van juridische trouvailles gebruik maken om
het modernisme en het Europeanisme zij
noemen dat socialisme van Roosevelt te
rug te dringen. Behalve wat wij „crisiswetge
ving" noemen, heeft Roosevelt nog andere pro
grampunten. Hij wil met een sociale wetge
ving in de geheele Unie beginnen. Hij wil
vooraan gaan in een geleidelijke wereldverla
ging der tolmuren, waartoe Staatssecretaris
Huil bezig is handelsverdragen af te sluiten.
En het wil het staatscrediet gebruiken voor de
arbeidsverruiming. Dit programma stuit uiter
aard op verzet. In business-kringen is men hei-
meest beducht voor de steeds doorgaande ver-
IlllllllllllllilllllllllllflIllllllllW^
imnMB
Een Avontuur
door WILHELMINE BALTINESTER
Op den weg voor het kleine, lakroode sta
tionnetje van een bergstadje, dat precies tus
schen de weiden en de beboschte berghel
lingen in ligt, staat een klein, lichtgroen auto-
tje, laatste model. Erin zit een meisje, dat hét
eenvoudigst en kortst met de woorden „een
voudig een dot" te beschrijven is.
Natuurlijk, de trein is weer eens te laat. Ze
gaapt. Weer echt een idee van papa, om van
morgen vroeg te telegrafeeren: „Zakenvriend
Gustav Lorenz komt vanmiddag bij jullie aan.
Ontvang hem vriendelijk. Is onze gast. Tilli
moet hem van station halen. Stop. Papa".
En dan moet je heelemaal geen zin in gasten
hebben. Als je met tante Mela en de twee oud
ste gedienstige geesten, den tuinman en de
keukenmeid, al een paar weken lang vreed
zaam en rustig in dit aardsche paradijs woont,
urenlange tochten in den groenen twoseater
maakt, zwemt, in de hangmat in den grooten
tuin ligt, die op het donkere dennenbosch uit
komt en zelf bijna een stuk wild bosch is, wat
moet je dan men een gast beginnen? Maar
papa is altijd zoo fataal gastvrij. Het is te ho
pen dat die Gustav Lorenz niet heelemaal een
oude zuurpruim is.
Ziezoo, daar komt de trein al aan. Die gast
kon wel eens een beetje gauwer te voorschijn
komen. Eindelijk gaat de stationsdeur open,
een heer komt eruit met een klein koffertje in
zijn hand, die er zoo op het eerste gezicht wer
kelijk heel aardig uitziet. Hij kijkt zoekend
om zich heen. Net wil hij een rondslenteren-
den boerenjongen aanspreken, als Tillv in den
groenen twoseater van verontwaardiging een
stevigen stoot op haar claxon geeft. Waarom
kijkt hij zoo volkomen over de auto heen, ter
wijl hij hier op den leegen landweg anders ge
noeg in het oog valt? Heeft papa hem dan
niet gezegd, dat zijn dochter hem in de auto
van het station zou komen halen?
Ze duwt het portier open. „Stapt u alstu
blieft ïn! Zooals u ziet verwachten wij u al!"
De heer kijkt haar verbaasd aan.
„Ik bijt niet' Waarom teut u zoo? Stapt u
toch in!" roept ze lachend.
„Ja, maar.zegt hij een beetje onthutst.
„Ach zoo! Hebt u er soms bezwaar tegen
door een vrouw gereden te worden? Belache
lijk! Stapt u toch in! Ik rij altijd zelf". En ze
steekt haar bruingebrande arm buiten den
wagen en trekt hem bij zijn jasmouw naar
binnen.
De heer zit dus naast haar.
„Nu. meneer Lorenz, u hebt het me moeilijk
gemaakt, hoor!"' Ze lacht en laat den wagen
er van langs suizen.
„Tja", lacht hij. „ik was totaal verrast".
„Heeft papa u dan niet gezegd, dat ik u van
0R DE P'j9
ROOKT IBIS EN GÉÉN ANDERE SHAG
(Adv. Ingez. MedJ
hooging van de staatsschuld uit hoofde van de
groote werkverschaffingsobjecten. Op den
duur moet daar natuurlijk ook een einde aan
komen.
Op dit oogenblik heeft de rechtspraak van
het Supreme Court echter een averechtschen
invloed, aangezien zij zich richt tegen maat
regelen, die absoluut noodzakelijk zijn en die
door de overgroote meerderheid van de kie
zers gewenscht worden. Het is altijd moeilijk
grenzen van bevoegdheid te bepalen en de
laatste grens tusschen de bevoegdheid van de
wetgeving en de rechtspraak zal wel altijd
een academisch debat blijven. In uiterste in
stantie beslist de volksovertuiging. Ook of
zelfs in Amerika.
Duistere elementen
Zelfs in Amerika.
Wanneer George Washington of Thomas
Jefferson een „Convention" zouden meema
ken, een vergadering waar de partij-candida-
A1 de geurige smaak al de
zomersche verkwikking van
versche, rijpe aardbeien, peren,
frambozen en alle andere frissche
vruchten, heeft PEL gevangen in
zijn heerlijke
„Pate de fruits".
Per ons vanaf
20 ct. en in mooie
doozen vanaf
■k—Hiw-ffl nri—fr 30 ct.
(Adv. Ingez. Med.)
het station zou komen halen?"
„Geen woord".
„Nu ja, papa is wel eens meer vergeetachtig.
Is het erg warm in de stad?"
„Onbeschrijfelijk".
„Des te beter, dat u nu hier bent".
Hij bekijkt haar roodbruin profiel en lacht.
„Het is hier verrukkelijk", zegt hij welge
moed.
„En of! Dat rechts boven is de Zwanenrots,
dat is een bekende klimtoer".
Hij kijkt niet naar de Zwanenrots, maar
naar haar kittig neusje.
„Speelt u tennis?" vraagt ze.
„Ben er dol op".
„Prachtig. Dan kunnen we wat later op den
dag, als het koel wordt, spelen. De baan is
uitstekend, vlak bij het bosch. Heeft papa li
dat niet verteld?"
„Geen woord".
Ze buigen een beschaduwden zijweg in en
houden stil voor een hek. Achter een groep
donkere dennen vlak bij den ingang gaat de
in de verte liggende kleine villa bijna schuil.
„Nu meneer Lorenz, hartelijk welkom! En
daar is tante Mela ook al".
De tuinman komt aanloopen, opent de twee
hekken, en Tilli stuurt, nadat de gast uitge
stapt is, den wagen in de garage, die tusschen
de dennen ligt.
Tante Mela brengt den gast naar de lo
geerkamer.
Als ze beneden komt, zegt ze: „Aardige
man!"
„Ja, heel aardig. Hij leek in het begin een
beetje onhandig, maar moet misschien eerst
een beetje ontdooid worden".
Tante Meia's pienter gezicht lacht. „Hm.
Jij schijnt in den tusschentijd de jurk aange
trokken te hebben, waarvan iedereen zegt, dat
hij je zoo goed staat!"
„Jaaaa...." Tilli springt haastig de veran-
datrappen af om in den tuin met Flocki, den
hond, te gaan dollen.
Er gaan een paar dagen van ongestoord ge
noegen voorbij. De gast is charmant. Tante
Mela is verrukt van hem, iedereen is trouwens
verrukt van hem. Zijn vriendelijke manier
van doen verovert aller harten.
Op een dag komt er een briefje van papa:
„Klein dochtertje, je was zeker woedend,
toen je op het station voor niets op Lorenz
stond te wachten. Toen hij van het hotel uit
telefoneerde, dat hij op het laatste oogenblik
verhinderd was te gaan, zag ik in den geest
je groene auto voor het station staan wachten
en jou met een woedend snuitje er in. Dat Lo
renz niet kon heeft overigens ook zijn goede
zijde, jullie hebben nu ten minste rust. Tot
weerziens aan het eind van de week"'.
De brief valt Tilli van schrik uit de han
den. Een oogenblik staat ze als verdoofd voor
zich uit te staren naar den tuin, waar de ver
meende heer Lorenz met haar hond zit te
spelen. Met groote stappen gaat ze naar de
glazen deuren toe, stoot ze open en vraagt,
terwijl ze pal voor den vreemdeling blijft stil
staan:
„Zeg. zegt u eens, wat. bent u eigenlijk -
een inbreker, een oplichter of een dief?"
Hij draait zich verbaasd naar haar om, dan
lacht hij: „Alleen maar een millionair, Frau-
lein Tilli. U schijnt er de lucht van gekregen
ten gekozen worden, zouden hun de haren ten
berge rijzen! Politicians van eigenaardig al
looi voeren daar het hoogste woord. De
veelbesproken gouverneur Hofmann bvv.,
Republikein, maar niet meer bij de hoo-
ge heeren van de Grand Old Party in de gunst,
heeft de Lindbergh-affaire gebruikt om zelf
op den voorgrond te komen. In de Wendel-
affaire, die daar op volgde, heeft hij waar
schijnlijk te goeder trouw gemeend den waren
schuldige aan te kunnen wijzen, maar samen
met den State-detective Parker zou hij (dat
is althans een uiterst plausibele explicatie) de
„bekentenis" van Wendel gefabriceerd heb
ben. Dit is maar één voorbeeld. Maar dat de
politicians zich hier niet geneeren om met
pek om te gaan en zich er mee te besmetten,
dat staat wel als een paal boven water.
Daardoor vervagen vele grenzen. „Om er te
komen" maken ook de politici gebruik van
duistere elementen. En om hun belangen te
verdedigen maken de groote ondernemingen
weer gebruik van de politieke machine. Enfin,
zoo blijft er leven in de brouwerij!
Mr. M. KANN
VOOR DEN-
-POLITIE RECH TER
Belastingschuldigen
't Was de dag van vergeetachtige en nala
tige autobezitters, die het met de wegenbe
lasting niet te nauw hadden genomen, maar,
wonderlijk genoeg, werd de rij der verdach
ten geopend door twee lieden die langs 's Hee
ren wegen liepen en van wie niet te verwach
ten is, dat ze ooit de gelukkige bezitters van
een auto zullen zijn, want niet alleen bezaten
ze geen auto, maar, zooals het proces-verbaal
vermeldde, bezaten ze hoegenaamd geen geld
of iets van waarde.
Het waren dus landloopers en het wandelen
langs 's Heeren wegen als zoodanig is al even
min geoorloofd als het rijden in een auto zon
der wegenbelastingkaart, omdat men dan ook
den weg verslijt zonder ervoor te betalen.
Nu gaan ze per auto op kosten van het Rijk
naar het station en verder per spoor naar
Veenhuizen, waar ze als oude klanten zullen
worden begroet, want ze hadden er al jaren
vertoefd en zullen er, wanneer de 3 hun nu
toegedachte verblijfjaren geëindigd zullen zijn,
wel weer heen trekken. Er zijn meer van die
staatspensiongasten.
Degenen, die hierna achtereenvolgens voor
den rechter verschenen, waren, zooals gezegd,
fiscale overtreders en zij werden, al naar ge
lang ze meer of minder bekeuringen hadden
gehad en meer of minder goed gesitueerd wa
ren, tot boeten veroordeeld, varieerend van
één tot 50 gulden, maar het draaide gewoon
lijk zoo om de tien en twintig gulden heen,
waarbij wordt opgemerkt, dat de rijksadvo
caat met het vragen altijd een beetje aan den
hoogen kant was, zoodat de politierechter ge
woonlijk wat van den eisch af deed.
De meeste verdachten waren niet versche
nen, wat aan een spoedige afhandeling der
zaken ten goede kwam en als er wel versche
nen, bleef het over het algemeen hetzelfde,
want tegen de stukken viel niet veel in te
brengen, Ja, er was er één. die beter thuis had
kunnen blijven, omdat hij het voor zich zelf
niet beter maakte met te zeggen, dat hij zich
verplicht achtte in den vervolge nog meer te
gaan rijden zonder wegenbelasting betaald te
hebben, zulks met het oog op de boterhammen
van zijn elf kinderen. Hij was van oordeel, dat
de gemeente Amsterdam, waar hij woonde,
hem die belasting bij wijze van steun móest
geven, wat dan eigenlijk zou bèteekencn dat
hij belastingvrij zou zijn. Hii vroeg zelfs aan
den rechter of deze hein bij de steunregeling
wilde aanbevelen, maar daar voelde de rech
ter niets voor,
De automobilist zonder wegenkaart kreeg
15 boete.
te hebben, dat ik niet de verwachte heer Lo
renz ben. Goed. Mag ik me even voorstellen:
Peter Wohl. Maar u moet niet vergeten, dat
u me zoo goed als met geweld gedwongen hebt
mee te gaan!"
„Dan had u moeten zeggen: U vergist u
ik ben niet degene, die u zoekt".
„Hoe zou ik nu ooit op zoo'n onvriendelijke
manier het aardigste avontuur, dat me ooit in
den schoot viel, van de hand hebben kunnen
wijzen! Stelt u zich dat eens voor: ik stap in
een klein stationnetje in een prachtige berg
streek uit den trein, enkel en alleen, omdat
ik opeens het idee heb gekregen: hier wil ik
mijn vermoeiende zakenreis even onderbre
ken en een paar dagen rust nemen. Ik kom
het station uit, wil naar een hotel vragen, een
bijzonder aardig meisje overrompelt mij to
taal en dwingt me in haar auto te stappen. Had
ik toen nee moeten zeggen nee, tegen het
verleidelijke avontuur, dat zoo uitnoodigend
en dwingend voor mij stond? Misschien is het
wel het groote geluk, heb ik gedacht
„Nu, en?"
„Nu, en? Nu kruipt u maar gauw in uw
groene twoseater, en voer mij naar uw heer
papa in de stad. Ik stel mij voor, geen refe
renties. Overigens is de firma van mijn va
der. waar ik ook werkzaam bij ben, aan uw
vader zeker wel bekend. Over twee dagen ver
loven we ons. hier buiten of in de stad, net
wat je will Het menu van het diner mag je
zelf vaststellen, de wijnen kies ik".
„U bent zeker niet heelemaal lekker".
„Ik voel me uitstekend. Vooral sedert ik u
voor het eerst zag ben ik me steeds beter gaan
voelen. Het leve.n is zoo mooi! Moet het avon
tuur, dat hier zoo romantisch vaar een dorps
stationnetje begon, nu werkelijk een avon
tuur blijven? Of moet het ernst voor een heel
leven worden?"
„Wie zegt u, dat ik met u trouwen wil?"
„Uw oogen. Al van den eersten dag af".
„Dat is heelemaal niet waar".
„Jawel. Vooruit nu! Naar je vader!"
„Dat hoeft heelemaal niet".
„Ook goed als je wat beters weet".
„Voorloopig nog „u", als ik mag" verzoeken".
„Zooals je beveelt, ik wihook wel ,u" tegen je
zeggen".
„Onhebbelijke vent!" lacht ze.
De groene twoseater raast naar het dorps
postkantoor
Tilly draait ongeduldig aan de schijf. „Hal
lo! Stad 43337. Hallo! Papa. Ja. ik! Ken jij een
firma Wohl, Peter Wohl? Ja? Zoo? Ja dat
komt uit. Waarmee uit? Met inlichtingen van
andere zijde. Ja. zie je, ik ben van plan me
in de volgende vij"f minuten met den zoon te
verloven. Nee, ik heb geen zonnesteek. Het is
de simpele waarheid. Tante Mela kan het be
vestigen. Tot over twee
De rest van haar woorden wordt verstikt in
een overrompelende omhelzing, die Tilli met
den hoorn nog in de hand over zich heen laat
gaan.
Papa ginds in de stad aan de telefoon hoort
een geruijch. dat hij niet verklaren kan. Zijn
onrustig hallogeroep wordt niet beantwoord.
„Wat gebeurt er?" roept hij tot driemaal toe
in den hoorn. Niemand geeft hem antwoord.
De twee aan de telefoon schijnen hem op
duistere wijze vergeten te hebben
Uitspraken van de Rechtbank.
Serie diefstallen in Haarlem-Noord.
Veertien dagen geleden stonden twee Am
sterdammers terecht voor de Haarlemsche
rechtbank. Het waren een bankwerker en een
werklooze. die samen in Haarlem-Noord in
Februari fietsen en rijwielplaatjes hadden ge
stolen, terwijl de bankwerker uit het clubhuis
van de I-I. F. C. „Haarlem" nog enkele voor
werpen had gestolen. Tegen beide verdachten
eischte de officier van justitie twee jaar ge
vangenisstraf met aftrek van preventief.
Hedenmorgen deed de. rechtbank uitspraak
en veroordeelde hen tot 1 jaar en 6 maanden
gevangenisstraf met aftrek.
Oneerlijk verdeelde buit bracht
inbraak aan het licht.
In Aerdenhout hadden twee mannen van
ongeveer dertig jaar ingebroken en geld ge
stolen. De oudste van de twee verdeelde de buit
niet eerlijk, de Jongste begon derhalve te
„praten" en beide werden ingerekend. Voor de
rechtbank ontkende de oudste en beiden ga
ven elkaar de schuld. Tegen den oudsten werd
1 jaar en G maanden, tegen den jongste 1 jaar
geëischt.
De verdediger van den oudste vroeg vrij
spraak.
De jongste werd veroordeeld tot 1 jaar en de
oudste tot 2 jaar gevangenisstraf met aftrek.
Overvloedig gebruik gemaakt
van valschen sleutel.
Een 18-jarige jongen uit Velsen had in de
gemeente Velsen verschillende huizen be
zocht, waarvan hij de deuren met een looper
had geopend. Na zijn bezoeken nam hij geld
mee. Twee van deze feiten waren hem ten
laste gelegd. De officier eischte twaalf maan
den gevangenisstraf, waarvan vier maanden
onvoorwaardelijk en vier voorwaardelijk met
onder toezichtstelling. De verdediger, mr. Gor
ter pleitte clementie.
Het vonnis luidde 8 maanden, waarvan 4
maanden voorwaardelijk met 3 jaar proeftijd.
Kleedingfïrma vrijgesproken van
overtreding der Uitverkoopwet.
18 Maart is een kleedingfirma door den kan
tonrechter vrijgesproken van ten laste gelegde
overtreding van de wet op de uitverkoopen en
opruimingen. De firma had een goedkoope
aanbieding van maatkleeding aangekondigd.
In het vonnis werd verklaard dat er in deze
zaak geen sprake was van bijzondere omstan
digheden ten aanzien van de winkelnering,
welke in het betreffende artikel van de wet
worden genoemd, terwijl het bestellen van
maatkleeding werd opgevat als het aannemen
van arbeid. Van het vrijsprekend vonnis ging
het O. M. in appèl. De officier van justitie was
het echter met het vonnis eens en vroeg vrij
spraak, terwijl de raadsman van de firma prof.
mr. C. P. M. Romme zich hierbij aansloot.
De rechtbank bevestigd^ het vrijsprekend
vonnis van den kantonrechter.
JACOB VAN LENNEP.
De Haarlemsche Tooneelvereeniging „Ja
cob van Lennep" zal Dinsdag 16 Juni in de
bovenzalen van het café restaurant Brink-
mann. Groote Markt, een feestelijke jaarver
gadering houden voor haar leden met hun
dames. Na het jaarverslag van secretaris en
penningmeester zal om half tien een gezel
lig samenzijn volgen met verschillende at
tracties, afgewisseld met dansen.
De vereeniging, die 28 jaar bestaat, en in
binnen- en buitenland zestig prijzen behaal
de een prestatie, die in de dilettanten-too-
neelwereld niet veel navolging vindt zal
dit feit in een gezellige bijeenkomst herden
ken. Het komend seizoen zal Jacob van Len
nep eenige nieuwe moderne stukken in stu
die nemen, terwijl men het plan heeft aan
twee tooneelwedstrïjden deel te nemen.
BADHUIZEN „WITTE KRUIS", HAARLEM.
Het aantal genomen baden in de afgeloopen
maand Mei was:
Baden
Badhuis: Man. Vr. Schoolb. werkl. Tot.
Koudenhorn 1257 529 157 1943
Leidscheplein 1654 841 567 234 3296
Schotersingel 2088 912 885 187 4072
Hofdijkplein 1891 751 1002 367 4011
van Egmondstr. 2174 1222 979 494 4869
MICROSCOOPAVOND VAN „DE NATUUR".
De Ver. tot bevordering der aquarium- en
terrariumkunde „De Natuur" houdt Woens-
wag 17 Juni te 8.15 uur in hotel „Hof van
Holland" op de Groote Markt een miscros-
eoopavond. Er zullen doode en levende praepa-
raten op het doek geprojecteerd worden. De
leiding berust bij den heer G. F. M. Schutte.
VERVOERCIJFERS N.Z.H.
De vervoercijfers der N. Z. H. over de
maand Mei zijn: totaal f 244.828; In Mei 1935
was de opbrengst f 289,971.
DIACONIEHUIS.
Gistermiddag had in het diaconiehuis een
uitvoering van het kinderkoor (afd. Wes
terkoor) plaats onder directie van den heer
Biele. De 15 nummers, die gezongen werden,
werden met aandacht gevolgd.
HET DIACONESSENHUIS IN 1935.
Aan het 47ste jaarverslag van het Diaco-
nessenhuis alhier over 1935, ontleenen wij
het volgende.
In het najaar kwam de vergrooting en uit
breiding van de Zusterzaal gereed. Oo'k de ka
mers voor maatschappelijke zorg voor zieken
werden onder handen genomen.
Op 31 December 1935 bedroeg het aantal
werkende zusters 158.
In de poliklinieken werden 665 kleine ope
raties verricht en werd 16149 maal hulp ver
leend.
In de operatiezaal vonden 1138 operaties
plaats. Hoogtezon behandeling had 1808 maal
plaats en diathermiebehandeling 3056 maal.
In de Röntgenafdeeling werden 1152 onder
zoekingen verricht en werden 852 therapeuti
sche bestralingen gegeven, benevens 167 be
handelingen met ultrakorte golf.
In 1935 werden 2408 patiënten behandeld.
Het aantal betaalde verpleegdagen (zonder
de in het. Huis geboren kinderen te rekenen)
bedroeg 57988.
Aangeschaft werden een modern diathermie
toestel voor kortegolfdiathermie en een ap
paraat voor ultrakortegolftherapie.
Hoewel de bezetting van het ziekenhuis in
1935grooter was dan in 1934, sluit de resulta
ten-rekening van Ziekenhuis en Wijken met
een grooter nadeelig saldo van f 12.910,03,
Voor een niet onbelangrijk deel is dit het ge
volg van veel onderhoud van oude gebouwen,
dat jarenlang was uitgesteld geworden.
Teneinde de ouderdoms- en invaiiditeits-
voorziening van de zusters en het personeel
meer veiligheid te geven, kwam in het afge
loopen jaar een nieuwe stichting tot stand,
waarin de diverse polissen en andere activa
tot dekking van die verplichtingen werden
ondergebracht.
