H.D.*
J
VERTELLING
£enl/eouwscUtijft..
DAG 20 OCTOBER 1936
HAAILE M'S DAGBLAD
VOOR DEN-
-POLITIE RECH T E R-
Een driftige wandelaar
We hebben gelezen, hoe de wandelsport
Weer in eere hersteld is. maar bij het toene-
mend rij verkeer is het gevaar voor den wan
delaar groot geworden en men zal er daarom
aan moeten gaan denken bij het maken van
verkeersvoorschriften den wandelsportlief
hebber als verkeersobject in te schakelen door
hem ook van lichtjes te voorzien. Nieuw
dit eigenlijk niet. want vertelt Frits Reuter
ons niet reeds van Onkel Brasig, die een lan
taarn in zijn hoed plaatste, destijds tot groote
schrik van zijn medeburgers? In navolging
hiervan had een groep wandelaars, die in den
donkeren nacht op den Heerenweg aan een
afstandsmarsch bezig was, een licht ontsto
ken, maar dat licht was eerder tot hun on
heil dan tot hun bescherming aangebracht,
omdat het een wit licht was, dat de achterste
man droeg en het had een rood licht moeten
zijn, want nu kon een autobestuurder denken,
dat op de verkeerde weghelft een fiets na
derde en zou hij zoodoende op den groep in
rijden.
Een Leidsch student, die met zijn meisje
in een auto den groep achterop reed, werd
door het licht, dat bovendien heen en weer
gezwaaid werd, eenigszins van de wijs ge
bracht en naderbij gekomen, achtte hij het
noodig den lichtvoerder aan te spreken, hem
er op wijzende, dat zijns inziens de groep meer
rechts van den weg moest gaan.
Hierover ontstond verschil van meening,
waarbij het had kunnen blijven, doch de stu
dent ging als verkeersregelaar optreden en
de wandelaars met zijn auto wat naar rechts
dringen. Dat zette kwaad bloed en de man met
de lantaarn sprong op de treeplank, den
autobestuurder sommeerende om te stoppen.
Deze deed dit niet, maar gaf gas, waarop de
man op de treeplank zijn zaklantaarn in het
rijtuig wierp, rakelings langs de juffrouw en
tegen de lip van den student, die letsel be
kwam. De getroffene keerde en haalde politie
en die bekeurde den wandelaar, zoodat hij voor
het gooien moest terecht staan. Hij gaf het
gooien toe. maar meende, dat dit geen mis
handeling kon zijn, omdat het op een afstand
gebeurde, waarmee de politierechter het niet
eens was en den ander duidelijk maakte, dat.
als hij, de rechter, den voorzittershamer naar
verdachte's hoofd zou gooien, dit toch mishan
deling kon zijn. voor welk betoog de ver
dachte zwichtte.
De officier van Justitie was van meening.
dat de student de verkeersregeling aan de
politie moest overlaten, maar de verdachte
had toch niet mogen gooien, waarmee de
politierechter het eens was, terwijl deze er
nog eens op wees, dat de verdachte met zijn
licht onheil had kunnen stichten: als ieder
op eigen houtje verkeerslichten gaat voeren,
loopt de boe! in 't honderd.
Het was eenigszins begrijpelijk, dat de lan
taarndrager zich had driftig gemaakt, maar
voor de gekwetste lip moet hij f 15 boete be
talen, de officier had f 20 geëischt
Nog al een driftig mensch.
Als we zeggen dat „Oome Klaas" een Am
sterdammer was, zal dat niemand verwon
deren, want ieder, die in een Amsterdamsche
volksbuurt een zekere populariteit geniet,
is oom of tante.
„Oome Klaas" dan was populair, getuige
het feit. dat hij als kampeerder op het Zand-
voortsche strand de leiding had van een
kampeerdersfeest en dit sluit vanzelf uit.
dat Oome Klaas in een stemming was om te
vechten.
Toch was er een, die met hem den strijd
wilde aanbinden en dat was een Zandvoor-
ter. die een soort gemeentelijke functie had
gekregen om op het strand eenig toezicht te
houden, wat hij zoo'n onderscheiding vond,
dat hij meende, dat alle strandbewoners ra
zend jaloersch op hem waren. Die jaloezie
zou er toe geleid hebben heel duidelijk was
het verhaal niet beschuldigingen aan het
adres van den functionnaris uit te spreken
over geknoei met bonnen of zoo iets. maar
wat Oom Klaas daarmee te maken had. is
niet opgehelderd, want ook nu kon de man.
op wien men zoo jaloersch heette te zijn,
niet zeggen, dat Oome Klaas kwaad gespro
ken had. Maar hij wou nu eenmaal haring
of kuit over die praatjes hebben en hij sprak
er Oome Klaas over aan. waarschijnlijk als
hoofdman over de kampeerders. ,.Ga mee
naar de consumptietent" zei Oome Klaas,
niet om de zaak af te drinken, maar in die
tent troonde iemand, wiens vrouw een zuster
was van de vrouw van den functionaris en
bij dien zwager in de tent scheen de sleutel
tot het geheim te liggen.
Zoo kwamen ze in de tent en daar werden
ze niet wijzer, maar de functionaris wond
zich daar verschrikkelijk op en scheen geen
andere oplossing te vinden dan Oome Klaas
te lijf te gaan, ja zelfs werd een zakmes te
voorschijn gehaald. Oome Klaas, die als ge
zegd. niet in vecht- maar in feeststemming
was. retireerde door een glazen deur en nu
vielen er scherven, want de driftige Zand-
voorter had een stoel opgenomen en die
ging door de ruiten.
Dat was het misdrijf, waarvoor hij moest
terecht staan en waarvoor de Officier f 12
hnptp pfQPhfp
De politierechter sprak hem echter vrij.
overwegende dat de Zandvoorter het niet op
de deur maar op Oome Klaas had gemunt
en bij het gezwaai met den stoel onopzet
telijk scherven waren gemaakt.
We kunnen er bijvoegen, dat Oome Klaas
en de Zandvoorter elkaar al weer lang de
verzoenende hand hebben gereikt- Rest de
gebroken ruit maar dat is van later zorg.
want de heele consumptietent is afgebroken;
't volgend jaar zullen de zwagers voor een
nieuwe ruit zorgen.
ZWANENBERG'S
VLEESCH-
GROENTE-
CONSERVEN
(Adv. Ingez. Med.)
VERGADERING VAN DE NAT. SOC. NED.
ARBEIDERSPARTIJ.
De Nationaal-Socialistische Nederl. Arbei
derspartij heeft gisteravond in de tuinzaal
van het Gem, Concertgebouw een openbare
vergadering gehouden, waar het woord werd
gevoerd door de heeren Is. Leenes en De
Polder.
De vergadering was zeer matig bezocht.
De belangstelling voor den gulden is op het
oogenblik zeer groot, zoo ving de heer Leenes
zijn rede aan. Onder het hakenkruis zal de
gulden niet liberaal, noch marxistisch of
katholiek, maar „volksch" of wat hetzelfde is.
nationaal-socialistisch zijn. Spr. bestreed de
liberale opvatting van het geld als ruilgoed.
Gouddekking achtte hij in het geheel niet
noodig om een goed ruilverkeer te kunnen
onderhouden.
Ook de marxistische en de katholieke
geldpolitiek veroordeelde spr. scherp. Deze
leidde tot belastingdruk en vergrooting van
de schuldenlast.
Na de inzetting van de deflationistische
periode, bij het loslaten van den gouden
standaard door Engeland, is ook in ons land
de rechtvaardigheid met voeten getreden. Re-
'ng en volksvertegenwoordiging dragen
-an de schuld, aldus Is. Leenes.
De valuta van alle landen moest op de
zelfde basis worden vastgesteld. Zoo moest
iedere munteenheid (gulden, dollar, pond
mar. enz.) bijv. 1 gram fijn goud waard zijn
Dan zou het „gesjacher" met het geld uit
zijn.
Het nationaal-sociaüsme zal allen arbeid
en daardoor welvaart geven, aldus besloot
spr. zijn rede.
Over het onderwerp .Democratie en natio
naal-sociaüsme" sprak de heer De Polder.
Veel wordt op het oogenblik gesproken over
de democratie. Comités worden er gevormd
om die democratie te verdedigen, aldus spr.
Zoo is er de beweging voor Eenheid door
Democratie, waaraan menschen van ver
schillende politieke richting medewerken.
Het moet wel heel treurig met de democratie
_;esteld zijn. als dit noodig is, zoo zeide de
heer De Polder.
Spr. bestreed de medhing, dat de democra
tie de vrijheid waarborgt. Ook'is het z.i. niet
juist, dat in onze democratie de .volkswil re
geert. Er bestaat dan ook geen ware demo-
Geen politiek op de straat.
Op de Kennemerbrug liepen er een paar
mannen met „Volk en Vaderland" te venten
en een timmerman, die passeerde, was het
daarmee niet eens, ofschoon hij, zooals hij
beweerde, niet aan politiek deed.
Hij zei. dat de colporteurs hem, toen hij
passeerde, triomfantelijk hadden toege
voegd: „Mussert wint!" waarop hij zou ge
roepen hebbe.i en volgens den agent, die
verbaal had opgemaakt, zoo duidelijk, dat
men het op 200 meter afstand kon hooren:
fascisme is moord, weg met de fascistische
moordenaars!"
„Er is een woord vergeten", zei de timmer
man. die niet aan politiek doet. „want ik heb
gezegd: .fweg met de Spaansche fascistische
moordenaars", maar de agent verklaarde,
dat het woord ..spaansche" niet was gezegd
en de politierechter wees er op, dat de tim
merman bij vroeger verhoor er niet over ge
sproken had. zoodat het verweer een listig
heid scheen, omdat de Spaansche fascisten
geen Nederlandsche volksgroep zijn en als er
over Spanjaarden was gepsroken. zou dit
buiten onze strafwet kunnen vallen.
Het Spaansch werd niet geaccepteerd en
de Officier, die van politiek geharrewar oo
straat niets moet hebber elschte f 10 boete
De timmerman, die werkloos is. vond dit te
veel. maar de politierechter deed er slechts
f 2 af.
cratie in den letterlijken zin des woords. De
democratie noemde spr. „een bedekte dicta
tuur van het Jodendom". Alleen .het natio-
naal-socialisme werkt voor de belangen van
het volk
ZWERFTOCHTEN DOOR DE CAMARGUE.
Maandagavond hield de afd. Haarlem en
omstreken van de Nederlandsche Natuur
historische Vereeniging haar eersten lezing
avond van dit seizoen. De voorzitter, de heer
A. G. van Schaick heette de aanwezigen en
wel in het bizonder den spreker van dezen
avond hartelijk welkom. Nadat hij in het kort
het overlijden van den heer Herman van
Thiel had gememoreerd, gaf hij het woord
aan den heer Jan P. Strijbos uit Heemstede,
die aan de hand van fraaie lantaarnplaatjes
vertelde over zijn „Zwerftochten door de
Camargue".
Verschillende jaren achtereen bezocht spr.
deze streek, die als delta-gebied vah de Rhöne
op een buitengewoon groote vogelrijkdom kan
bogen.
Een gedeelte van dit gebied is thans na
tuurmonument. doch het aantal bewakers
is veel te klein, terwijl het beheer veel te
wenschen overlaat en de bevolking weinig
medewerking verleent. Het begrip vogelbe
scherming is den Zuiderling totaal vreemd
Iedereen loopt er met een geweer rond en
alles wat leeft en beweegt, wordt neergescho
ten.
Het landschapsbeeld wordt er beheerscht
door de moerassen, afgewisseld met een vege
tatie van tamarinden, haagbeuken en peppels.
In die boomen. die voor een deel in het water
groeien, broeden de zilverreigers en kwakken,
terwijl op de eilandjes in de étangs en ma
rais. flamingo's, steltkluten en bevers wonen.
Na de pauze werd een aantal smalfilms
vertoont, waaruit tot onze verrassing bleek
dat Strijbos naast een goed fotograaf, ook
een uitmuntend cineast is. Vooral als we in
aanmerking nemen dat dit' zijn eerste cinema
tografische producten zijn. Als we de groei-
stuipjes over bet hoofd zien, gelooven we
zeker dat Strijbos op dit gebied nog fraaie
resultaten zal "bereiken. In de vertoonde films
maar ook in de recente film, die spr. voor
enkele weken op de Kurische Nehrung op
nam, waren vele passages, die daarop wezen.
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Potverteren.
Juffrouw Haremaker had het initiatief ge
nomen tot het vormen van het bridge-klaver-
blad en onwillekeurig had ze daardoor wat
meer in de melk te brokkelen gekregen dan de
anderen en toeri ze nogal bazig beweerde, dat
de winst toch maar dadelijk verdween in je
huishouding en dat ze beter een potje kon
den maken, waarvan ze een dagje uit konden
gaan. hadden de anderen niets op dat voor
stel aan te merken. Eigenlijk vond juffrouw
de Groot het voorstel niet zoo leuk, want ze
had gedacht, dat zij, met haar goede spel. er
wel een slaatje uit kon slaan en om precies
dezelfde reden vonden juffrouw van Haspel
en juffrouw de Lange het ook niet zoo aardig,
maar daar men zooiets niet kon zeggen, werd
het voorstel met algemeene stemmen en al-
gemeene „hè ja. dat is leuk"s aangenomen.
Juffrouw Haremaker had door de radio den
bridgecursus beluisterd en sindsdien hunkerde
haar hart nog slechts naar één ding een
bridgemiddag. Dus plaatste zij een adverten
tie, waarin ze een paar knappe burgerdames
uit den middenstand verzocht zich tot haar
te wenden, onder letter dan altijd natuurlijk.
Een beetje verlegen had zij 'aan het loket om
haar brieven gevraagd, zoo'n juffrouw zou
toch niet denken, dat ze een advertentie van
dat rare soort had geplaatst, met geheimh.
verz. en verz.? En als terloops vertelde ze even,
dat haar man overdag niet uit de zaak kon. en
dat ze daarom zelf maar even kwam aan
wippen.
Enfin, ze waren dan aan het bridgen ge
slagen, nadat twee candldaten waren afge
wezen. als zijnde niet van denzelfden stand,
waar je niet voorzichtig genoeg mee kimt zijn.
Over het bridgen zelf zal ik U niet veel ver
tellen. hij die bridget en zelf ook eens begin
neling was. zal zich kunnen voorstellen, hoe
het was en hoe hoog de ruzie vaak liep; zij
die niet bridgen, halen glimlachend hun
schouders op over de drukte, die de menschen
maken over zoo'n paar dooie kaarten. U hebt
allemaal groot gelijk, het debat is gesloten en
het verhaal gaat verder, want inmiddels heb
ben de vier dames hun bridgepot boordevol
gebridget en ze gaan het er een dagje van
nemen. Naar Amsterdam nogal liefst, wat
geen kleinigheid is.
Zonder incidenten kwamen ze in Amster
dam aan, waar juffrouw de Lange een gil
slaakte, omdat ze haar taschje in den trein
had laten liggen, maar juffrouw Haremaker
zei vroolijk en wat hebt U dan onder Uw
arm?" waarna juffrouw de Lange verlicht
zuchtte, een lang en ingewikkeld verhaal be
gon hoe ze er toe gekomen was, te denken,
dat haar taschje enfin ze liepen eindelijk
buiten in een nogal miezerig regentje en keken
vragend naar juffrouw Haremaker. die de lei
ding had.
„Zoo" zei deze. „nu gaan we eerst naar een
cafetaria. Moet U hooren zeg, het zusje van
onze Lien. U weet wel. die in den winkel
helpt, nou die is onderlaatst naar Amsterdam
geweest hè. en toen is ze ook in zoo'n cafetaria
geweest en weet U wat ze zei? Ze zei „ik was
in een cafeteriea"! We hebben zoo gelachen!"
.Zulke menschen komen ook nergens" vond
juffrouw van Haspel, „weten ze veel." Juffrouw
de Groot ergerde zich. Dat mensch ook met
haar rare uitdrukkingen, als ze zich maar niet
in een of andere gelegenheid zooiets liet ont
vallen. Wie zei dat nu „weten ze veel"? In de
cafetaria zorgde ze ervoor dat ze naast juf
frouw Haremaker kwam te zitten, dat was
een net mensch. Juffrouw de Lange kon er
ook wel mee door. maar dat was zoo'n haai,
had je haar laatst moeten hooren, toen ze
per ongeluk afpaste op een verkeerd bod.
't Kostte hun ieder een dubbeltje aan de
downs en gedachtig daaraan nam juffrouw
de Groot extra veel van de slagroom; op zoo'n
dag moest je je deel van de pot er uit eten.
Na het kopje koffie gingen ze winkels kijken
en hun kritiek op de nieuwe creaties was niet
malsch. Vooral de hoedjes met de lange pen-
veeren wekten hun verontwaardiging op en
naar de avondtoiletten met al dat bloot van
achteren wilden ze niet eens kijken.
.Zooiets is misschien goed voor Parijs" vond
juffrouw de Groot, die haar querulante dag
had ..maar ik vind. dat ze die dingen hier
geeneens moesten étaleeren, de menschen er
geren zich eraan."
„Ja. wij wèl" zei juffrouw van Haspel
„maar je hebt menschen genoeg, die het
graag zien."
„In mijn kringen niet." zei juffrouw de
Groot vinnig, maar juffrouw van Haspel
werd niet kwaad. .Dat zegt ook geen mensch.
Ik bedoel hier in zoo'n stad. Wat krijgt een
mensch nou ook te zien bij ons in dat gat?"
„Een gat? Het is een stad, die zich gerust
mag laten zien, het
„Weet ik wel. Maakt U zich toch niet zoo
druk. We zijn toch zeker voor ons plezier uit?
Zeg juffrouw Haremaker, gaan we nog niet
haast eens wat eten? Ik dacht ook net, dat we
nu maar eens naar Heek moesten gaan. Laat
eens kijken, welken kant moeten we dan ook
weer op?"
Na heel wat heen en weer gepraat en ge-
delibereer was de lunch eindelijk besteld en
behagelijk kauwend, snoepend van het pikan
te slaatje, begonnen ze plezier in hun uitje te
krijgen en proestend van het lachen zaten ze
de voor hen zoo vreemde omgeving te criti-
seeren. Ze gisten naar den aard van de dran
ken en spijzen, die rondgebracht werden en
ze maakten nu al vast plannen voor wat ze
dien middag zouden bestellen, na het bezoek
aan het Rijksmuseum, waai- ze geen van allen
ooit waren geweest.
Toen loofden ze eikaars toilet, al wisten
ze best dat juffrouw de Groot alleen maar den
hals van die oude jurk wat had uitgediept
en er een kraagje omheen had gelegd, dat
juffrouw van Haspel het wel koud zou hebben
in haar dunne zijden zomermnatel, de eenige
nette, die ze had, dat juffrouw Haremaker
toch niet zulke ballonmouwen moest dragen
bij haar figuur en dat juffrouw de Lange er
groezelig uitzag in dat vale beige.
Maar zelfs aan het toiletvraagstuk komt
een einde en wat was logischer dan dat in
deze van etensgeuren vervulde ruimte de be
langstelling uitging naar wat ze 's avonds
zouden eten?
„Ik vind alles best", zei juffrouw van Has
pel, „maar ik hou heelemaal niet van visch.''
,Ik neem biefstuk met doperwtjes" zei juf
frouw de Lange. „Dan weet je wat je krijgt"
en toen juffrouw Haremaker overwoog of ze
croquetjes zou nemen, raadde ze dat haastig
af. „Doet U dat toch niet juffrouw. U weet
nooit wat erin zit."
„Juffrouw de Lange kan het weten, die ziet
wat haar man er in doet." grapte juffrouw
de Groot scherp en juffrouw de Lange beet
zich op haar tong. Had ze zich maar stil ge
houden. wat kon het haar schelen wat die
VOOR DEN-
-KANTONRECHTER
LOTERIJ OF GELUKSSPEL?
Het geviel dat Hillegom een kwikverlichting
kreeg, een verheugend feit. dat voor de ge
meente reden was. een winkelweek te organi-
seeren. Natuurlijk werd aan deze feestelijk
heden van alle zijden medegedaan en ook een
coöperatieve winkelvereeniging bleef niet
achter en stelde het publiek in de gelegenheid,
in haar etalages een raad-, neen pardon, een
telwedstrijd te houden. Bij dag- en kwiklicht
waren in de etalages letters van karton te
zien. die met punaises overdekt waren. Het
ging er nu maar om. precies te tellen (of te
raden) hoeveel punaises er op al die letters
te samen waren aangebracht. Nu had de ge
meentepolitie van Hillegom deze aantrekke
lijkheid van de kwiklicht-winkelweek-feest
etalage opgemerkt en overwogen, of dit niet
een overtreding van de loterij wet was. Maar
gezien het feit, dat er geen enkele punaise
geheel door een andere bedekt was, achtte zij
het in beginsel niet onmogelijk, dat men de
punaises kon tellen, of althans op ..den uit
slag van den wedstrijd overwegend invloed
kon hebben", gelijk dat officieel heet en be-
teekent, dat het toeval er niet al te veel aan
doen kon.
De rijkspolitie was echter onkundig van deze
beslissing van de gemeentepolitie en maakte,
na ruggespraak met het parket, proces verbaal
op. De ambtenaar van het openbaar ministerie,
die hedenmorgen deze kwestie behandelde,
sprak als zijn meening uit, dat hier wel de ge
lijk een overtreding van de loterij wet is be
gaan. Het is verklaarbaar, dat de gemeente
politie het anders beoordeelde, en dit heeft
dan ook ten gevolge gehad, dat de rijkspolitie
overging tot het opmaken van proces verbaal,
terwijl de gemeentepolitie de zaak geoorloofd
achtte. Beide wisten van elkaar niets af. zoo
dat hier van gebrek aan samenwerking geen
sprake is.
Wat deze „telwedstrijd" betreft, hierin hangt
alles af. van het oordeel van den Hoogen Raad
Vroeger had men daarover een geheele lijst
arresten, maar die zijn allemaal teniet gedaan
door het zoogenaamde tweede prikplanken-
arrest. Hoewel de zgn. prikplanken weten
schappelijk zijn op te lossen, ging de Hooge
Raad ervan uit, dat het groote publiek er niet
aan denkt, de ingewikkelde berekeningen te
maken en eenvoudigweg op de gis prikt. Daar
door werden de prikplanken een verboden
loterij.
„Het staat," aldus de ambtenaar „met deze
punaises niet anders. Misschien is er wel een
of ander te vinden, die deze punaises kan tel
len, ik zeif was al dol voor ik op de helft was.
maar de meesten gissen er maar naar Vast
staat echter, dat de verdachten (het waren de
voorzitter en secretaris van de vereeniging)
te goeder trouw zijn. Daarom requireer ik dan
ook een boete van f 6 of 1 dag.
De verdachten voerden aan, dat er verschil
lende middelen zijn, om de punaises te tellen.
Allereerst kan men de letters fotografeeren.
In de tweede plaats kan men zich bedienen
van een verrekijker.
Doch de kantonrechter meende, dat niet
iedereen over een fototoestel beschikt. Het
vonnis luidde f 3 of 2 dagen, met vernietiging
van de letters.
SPEELTUINVEREENIGING ..HET WESTER
KWARTIER".
De Speeltuinvereeniging „Het Westerkwar
tier" is weer haar winterwerk begonnen; er
zijn. clubs voor timmeren, houtzagen, raffia,
breien^ stofversieren en mondorgelclubs.
De trekking voor de loterij is eenige maan
den uitgesteld en zal nu eind December wor
den gehouden.
anderen aten. Sufferd, die ze ook was, wie
weet verkochten ze nu minder van die cro-
quetten, die anders nogal eens gevraagd wer
den op avondjes.
„Croquetjes lust ik," teemde juffrouw van
Haspel weer, „als het maar geen visch is. want
van visch houd ik heelemaal niet".
„Ik heb anders eens visch gegeten", zei
juffrouw de Lange „die was zalig! Dat was
toen we in Parijs waren, op m'n huwelijksreis.
Zalig hoor!"
„Daar noemt U ook nogal even wat op! Op
Uw huwelijksreis! Mensch dan vind je immers
alles zalig. Ik weet wel, toen i k op m'n huwe
lijksreis was
Juffrouw van Haspel en juffrouw de Lange
keken elkaar aan. Daar zaten ze weer op hun
stokpaardje hoor, nu kregen ze het eerste
halfuur niets anders dan die eeuwige zelfde
verhalen over de twee huwelijksreizen, één
naar Parijs, de ander langs den Rijn. Ze kon
den den Drachenfels wel droomen, met zijn
tandradbaantje en de ezeltjes en van de
Moulin Rouge wisten ze de bijzonderheden
ook al uit den treure door de steeds weer op
duikende verhalen. En het ergste was dat ze
er niets tegenover konden stellen. Toen zij
trouwden, was dat reizen naar het buitenland
nog zoo geen mode, je kon toen ook nog niet
met een autobus voor een schijntje de halve
wereld bekijken. En toen ze eenmaal getrouwd
waren was er geen sprake meer van reisjes, je
kon de zaak toch maar niet een week slui
ten! De menschen zouden raar staan kijken.
Het had al heel wat voeten in aarde als moeder
er een dagje uitbrak, zooals vandaag.
Met z'n tweeën zaten ze op de loer. in span
ning wachtend op het eerste hiaat, waar ze
zouden kunnen invallen en voorstellen om nu
maar eens op te stappen, want als ze nog wat
van het museum wilden zien. dan werd het
tijd.
Zoo'n museum is anders ook een ding dat
tegenvalt. Heelemaal vol schilderijen en alle
maal zoowat hetzelfde. Als ze er nu nog eens
wat variatie in hadden gebracht! Maar nee
hoor, een zaal vol schepen, een zaal vol bos-
;chen. een zaal vol menschen uit de oudheid
met van die plooikragen en rare hoeden. En
dan weer een zaal met enge voorstellingen,
allemaal uit den Bijbel. Wat kon een mensch
er voor plezier in hebben om van die griezels
te schilderen, een heelehoop kinderen, alle
maal doodgestoken en dan een moeder die
haar kind nog probeert te redden, maar zoo'n
gemeene kerel pakt het af en hakt er met zoo'n
groot mes op los Je kunt'zien, dat het gaat ge
beuren. al heeft de moeder het nog vast. Ze
wisten het alle vier zeker, dat ze er van zou
den droomen. 't Is toch zonde, zoo'n lief kind.
De ontleedkundige les vonden ze vies en de
nachtwacht wekte minderwaardigheidscom
plexen, want ze wisten dat ze hier moesten
fluisteren, dat er van hun verwacht werd. dat
ze het mooi vonden en ze vonden er in hun
hart niets aan. Een man in het geel, wie
draagt er nu geel. en dan nog zoo'n paar an
deren. die je haast niet kon zien. Nou enfin,
't zou dan wel mooi zijn. maar ze zagen toch
maar liever wat vrooliikers, een mooi vaasje
bloemen of een vergezicht.
Doodmoe slenterden ze terug, bevangen dooi
de museumsfeer en ze waren blij als ze even
op zoo'n raar canapeetje konden rusten. Ze
waren terecht gekomen voor den schutters
maaltijd en juffrouw van Haspel veerde op
•*"- ^aar lusteloosheid mét een agressief .,'t Is
Schijn en werkelijkheid.
Het is een laten namiddag in het najaar.
Een warme gouden herfstzon zet de win
kelstraat in gloed.
De étalages lijken mooier, de menschen
lijken belangwekkender en alles üjkl neuri-
ger en prettiger.
Wij staan voor een modewinkel en kijken.
Zwarte mantels met zwart bontzwarte
hoeden met lila linten.... zwarte japonnen
eigenlijk net rouw.... Gelukkig toch
ook nog een paar andere kleuren.
Terwijl wij zoo peinzend staan te kijken
wordt onze aandacht plots afgeleid door een
troepje jonge vrouwen, meisje nog bijna, die
druk pratend achter ons zijn blijven stilstaan.
Wij wenden ons om en onwillekeurig vaart
•lx een schrik door ons heen: zeven meisjes
allemaal precies hetzelfdezeven maal
één en hetzelfde gezicht!
Een ongeloovige verbazing doet ons wat
nauwkeuriger toezien: het is geen gezichts
bedrogzeven min of meer okergele ge
zichtjes met zeven paar oranje roode lippen;
het is werkelijk ietwat benauwend!
Wij kijken naar de kleeren. Neen, de klee-
ren zijn a^emaal verschillend, maar die
eendere gezichten zijn net als een rijtje éta
lagepoppenWacht eens! Er gaat ons een
licht op! dat zal het zijn: er is natuurlijk
een moderevue geweest en dit zijn de manne
quins, allemaal precies eender opgemaakt
door een en denzelfden kapper; met hetzelfde
starre leege glimlachje en dezelfde stereo
tiepe gewoontegebaartjes hebben zij getoond
en mantels en hoedjes en blouses
Die kleeren waren de hoofdzaak. Zoo lang
die op z'n best tot hun recht kwamen, deed
de persoonlijkheid van de tijdelijke draag
sters er al heel weinig toe.
Met een alle innerlijkheid vervagende en
vervlakkende uniformiteit schenen deze kin
deren als gipsafgietsels te zijn vervormd
naar een soort standaard-model.
Hetzelfde zien wij in het dagelijksch leven
om ons heen.
De vrouwen die slaafs de mode volgen zon
der rekening te houden met de eigen per
soonlijkheid (en de eigen uiterlijke tekort
komingen!) zijn legio.
Er zijn er, die steeds gereed'ten bereid zijn
iets nieuws toe te juichen, nagenoeg allen
kritischen zin schijnen te verliezen zoolang
het maar gaat om iets dat werkelijk (of
denkbeeldig) nieuw is. De vrouw die durf ge
noeg bezit om (afgezien van alle andere mo
tleven) een overjarige japon die haar uit
stekend staat te prefeeren boven een hyper
moderne creatie die haar niet staat, die een
geeft blijk van genoeg moreel overwicht om
er een eigen persoonlijkheid op na te durven
houden.
Wij leven in een tijd van leuzen, die maar
al te vaak niet gerugsteund worden door een
persoonlijke overtuiging. Dat is schoone
schijn, die niet op werkelijkheid gegrondvest
is.
Hoevelen zijn heden ten dage niet sléchts
een poovere nabootsing van een of ander tot
standaardmodel gebombardeerd ideaal?
Zij hebben niets gemeen met de vurige
strijders voor een ideaal. Schijn en werkelijk
heid.
Zij die moed genoeg bezitten om zichzelf
te durven zijn zullen zooveel of zoo weinig
van het standaardmodel aan hun persoon
lijheid toevoegen als er noodig is om van die
persoonlijkheid iets zeer eigen te maken.
Met een Van anderen geleende persoonlijk
heid zullen zij' nooit en te nimmer iets be
reiken.
En dit geldt niet alleen voor uiterlijken
tooi maar evenzeer, ja in nog meerdere mate
voor onze innerlijke overtuiging. Er zijn lie
den, behept met kudde-instinct en er zijn er
die een ideaal najagen.
Het nastreven van een ideaal heeft ten
allen tijde een veredelenden invloed gehad,
maar wij moeten nimmer uit het oog ver
liezen dat dit nastreven moet geschieden
binnen het kader van onze eigen persoon
lijkheid, opdat wij niet worden tot een onbe
zielde nabootsing, waarvan nooit en te nim
mer een blijvende invloed kan uitgaan.
AMY GROSKAM—TEN HAVE.
Centrale Tandheelkundige
Kliniek.
KENAUPARK 26 A TELEFOON 12644
KUNSTTANDEN EN GEBITTEN
ZIEKENFONDSTARIEF.
SPREEKUREN9—11 en 1—2, Dinsdags
avonds 6.30—3.30.
(Adv. Ingez. Med.)
,.DE HEEMSTEEDSCHE KUNSTKRING."
Het seizoen van den Heemsteedschen Kunst
kring zal Maandagavond 26 October geopend
worden met een recital van de bekende Fran-
sche pianiste Janine Weill.
Deze Parijsche kunstenares, die jaarlijks
optreedt in verschillende groote steden in
en ook buiten Europa eveneens bekend
door haar herhaald optreden voor de verschil
lende Europeesche radiozenders is een van
de weinige pianisten, die behalve het geven
van concerten ook lezingen houdt over Fran-
sche muziek, toegelicht op de piano.
De cyclus van drie avonden, welke zij in het
najaar van 1934 te Amsterdam en te 's-Gra-
venhage heeft gegeven, waarin zij alle piano-
werken van Debussy voordroeg, zal menigeen
zich goed kunnen herinneren en heeft haar
naam als „Debussy-vertolkster" voor goed in
Holland gevestigd.
In afwijking van de traditioneele Debussy-
avonden, bevat het programma dit keer ook
werken van andere componisten en wel:
1. Sonate op. 81 (Les Adieux) van L. v. Beet
hoven. 2. Prélude, Choral et Fugue van César
Franck; 3. Een groep pianowerken van Claude
Debussy; 4. Gaspard de la nuit van Maurice
Ravel.
Dit laatste werk, dat tot dusverre nog maar
zelden hier te lande in zijn geheel is uitge
voerd is geïnspireerd op drie gedichten van
Aloysius Bertrand. waarvan de deelen heeten:
a. Ondine. b Le Gibet, c Scarbo.
Om iedereen in de gelegenheid te stellen,
dit concert van Janine Weill bij te wonen,
heeft het bestuur besloten ook aan niet
leden toegang te verschaffen.
CONCERT FRANCIS ALPIIEN.
Onder de auspiciën van den Concertdirectie
Dr. G. de Koos N.V.. zal onze landgenoot
Francsi Alphen een liederenavond geven te
toch gek hè? Maar van visch houd ik heele- Haarlem in de kleine zaal van hel Gem Co<-
maal niet. certgebouw op Maandag 26 October a.s., om
8 uur. De bekende pianist Theo van der Pas
HELEN. Izal zijn medewerking verleenen.
