GELD EN LIEFDE
FEUILLETON
Roman van HUGO BETTAUER,
(Nadruk verboden.)
11)
Een ijskoude rilling liep Fred langs den
Aig. Het woord „vrees" kende hij niet en
tot een bokspartij met drie of vier tegenstan
ders zou hij steeds bereid zijn geweest; maar
hij herinnerde zich allerlei geschiedenissen
van bloedwraak maffia en dergelijke grieze
lige dingen.
Neen, zóóveel was Prinzipessa Elena hem
ten slotte niet waard, ei zouden ook elders
nog wel knappe meisjes voor Garrick te
vinden zijn.
Met een beleefd briefje tot; afscheid, zond
Fred den volgenden dag de dames een
bouquet prachtige rozen, om daarna, door
Gaston vergezeld naar Weenen te vertrekken.
Over deze stad had hij reeds veel gehoord.
Hij wist, dat zij aan den rand van de poesta
'lag, dat haar mannelijke bewoners ambte
naren waren, die veel operettes componeer-
denen en dat de meisjes onafgebroken aan
den oever van den blauwen Donau walser
dansten.
Gaston, die Weenen oppervlakkig kende
bestelde voor zijn meester in ..Bristol" de
zoogenaamde „vorstelijke vertrekken" en voor
zichzelf zeer bescheiden, slechts tv"- -or
met een badkamer.
Franzi Lehner.
Franzi Lehner hield de zoo juist afge
maakte pop voor zich uit, bekeek haar on
derzoekend. lachte toen vroolijk daar hei
scheen, alsof het bonte gedrocht haar
toornig aankeek en zei:
„Zoo, jij heet, omdat je zulke zwarte oogen
hebt, Sara; je krijgt vandaag nog een
broertje van me en dan ben ik klaar".
Maar vóór de poppennaaister aanstalten
maakte uit de bonte lappen weer een pop
samen te stellen, sprong zij op, liep naar
het raam van het kleine vertrekje en wierp
een blik, over de daken en binnenplaatsen
heen, naar den blauwen hemel. Veel zag ze
er niet van. Tusschen twee -schoorsteenen
door, juist een vierkanten meter. Maar ook
dat stukje was blauw, scheen zelfs te lachen
en deed bij haar de gedachte opkomen aan
zon, bloemen, groene weiden en vroolijke
menschen. Franzi zuchtte diep en wierp on
willekeurig een blik in den kleinen, half
verweerden spiegel, die boven het wasch-
tafeitje hing. Peinzend en ernstig bekeek ze
het jonge gezichtje, dat haar aanzag. En ze
zei tegen zichzelf:
„Rolf heeft gelijk, hij moet gelijk hebben
want hij is immers schilder en heeft ver
stand van zulke dingen. Jawel ik ben een
knap meisje. Mijn oogen zijn blauw als
korenbloemen, mijn huid is rose, m'n haar
glanst als mat goud en vooral vandaag nu ik
het met kamillenthee heb gewasschen; m'n
mond is klein, maar niet te klein, m'n lippen
zijn veel rooder dan die van de dames, die
dure lippenstiften gebruiken en m'n figuur
- Rolf zegt altijd, dat hij nog nooit een zoo
volmaakt figuur heeft gezien en dat ik als
model het hoogste honorarium zou kunnen
verdienen. Maar ik verhuur me niet als model
liever naai ik m'n poppen, die zijn dood en
kunnen mij niet zoo begeerig aankijken ais
de mannen dat doen. Maar ik zou wel
graag veel geld willen verdienen. Het is
vreeselijk als je altijd bang moet zijn, dat je
den volgenden dag niets meer te eten hebt
en op den eersten van de maand de huur
niet kunt betalen.
Franzi vouwde haar armen achter haar
goudblonde kopje, leunde tegen de venster
bank en tuurde weer naar het stukje blauw
boven de daken. En zooals het zoo dikwijls
in droomerige ooaenblikken gaat, rolde als
een film haar jonge leven aan haar voorbij
gingen haar gedachten terug naar haar aller
eerste kinderjaren en weer voort naar den
huidigen dag.
Zij zag zich zelf weer als heel klein meisje
met het twee jaar oudere zusje spelen, ter
wijl moeder achter de naaimachine zat. nu
en dan den kinderen een zoen gaf en goedig
lachend zei:
„Braaf zoo kinderen, spelen jullie maar, je
bent maar eens jong en wie weet. wat de dag
van morgen weer brengt".
Plotseling knarste het slot van de voordeur
men hoorde zware stappen het welbekende
fluitsignalen in drie tonen en reeds was moe
der opgesprongen om vader te omhelzen,
terwijl de kinderen zich juichend van zijn
koffer meester maakten. En aan het kussen
en lachen kwam geen eind en de borstelige
snor van vader kriebelde zoo prettig op haar
jonge wangen en er werd verteld, geschen
ken werden uitgepakt, haastig werd het eten
voor den hongerigen vader klaar gemaakt
en warm geluk doorstroomde de nette, ge
zellige woning.
Vader was reiziger voor een groote firma
geweest; minstens drie weken in de maand
was hij op reis maar de overblijvende week
werd dan ook in alle heerlijkheid doorge
bracht. Want vader was steeds goed gehu
meurd, vertelde altijd leuke verhalen, waarbij
de kinderen af en toe op zijn verlangen, hun
ooren dicht moesten houden en hij bracht
altijd veel geld mee en mooie stoffen, speel
goed. lekkernijen en goede wijn.
Franzi kromp ineen, een koude rilling liep
haar over den rug en zij wist ook, zonder in
den spiegel te kijken, dat al het bloed uit
haar wangen geweken was.
Negen jaar oud was ze geweest, toen vader
in de hem te nauw geworden onderofficiers
uniform afscheid van hem nam. Moeder viel
schreiend van de eene bezwijming Jn de an
dere. Alma. het oudere zusje snikte zielsbe
droefd, zij echter keek slechts met groote.
verschrikte oogen haar vader in het goede,
lieve gezicht. En zijn laatste woorden kende
ze uit het hoofd:
„Als er een rechtvaardige God in den hemel
is, zal hij ons alle vier weer gelukkig her
eenigen. Lotte, wees sterk, al was het alleen
maar ter wille van de kinderen. En jullie
meisjes, weest lief, blijft steeds bij je moeder,
dan kan je niets slechts overkomen".
Weken verliepen. Op straat werden extra
bladen verspreid, waarin van geweldige over
winningen er. zegetochten melding werd ge
maakt. Wanneer men de gedoode en gevan
gen genomen vijanden bij elkaar telde, dan
moesten er bij hen in 't geheel geen soldaten
meer over zijn. Briefkaarten per 'veldpost
kwamen van vader, maar men wisf nooit
waar hij was en veel stond er ook niet op.
Wel heette het steeds: „Gnci geve, dat alles
nog in orde komt; ik verlang toch zoo naar
jullie allen".
Franzi begroef haar fijne, slanke vingers
in haar wangen bij de herinnering aan dien
namiddag tegen Kerstmis.
Ze zaten met hun drieën rondom de kachel,
moeder staarde wezenloos voor zich uit. Alma
en zij wilden met de poppen spelen, maar
konden niet, omdat zij zich te bedrukt en te
angstig gevoelden.
Plotseling werd er gebeld. Niet zoo kalm
en gezellig klinkend als anders, maar wild en
heftig. Terwijl Alma naar voren liep om open
te doen werd moeders gezicht doodsbleek
Gillend riep ze: „Vader leeft niet meer!" En
op datzelfde oogenblik bracht Alma reeds
een kaart binnen, waarop te lezen stond:
Anton Lehner is in het Noord-Oosten der
monarchie, op het zoogenaamde veld van
eer, den heldendood gestorven.
Van dat oogenblik af werd alles
grauw en donker in het leven van Lotte
Lehner en haar dochtertjes. De gezellige wo
ning moest tegen een kamer met keuken in
Ottakring worden verwisseld. Papa's diaman
ten ring en gouden horloge werden verkocht
de armoede deed haar intrede.
En Lehner's weduwe begon, hoewel haar
oogen door het voortdurende schreien ont
stoken waxen, voor eea groote firma poppeg
te maken uit zijde en fluweel., poppen voor de
kinderen der vrij van dienst gestelden, oorloga
leveranciers en hoog geplaatste officieren.
Alma hielp haar daarbij, Franzi haalde het
materiaal en leverde de gemaakte poppen af
en zoo gingen de drie vrouwen door het leven:
recht en slecht.
Ondanks bitteren nood, duurte, honger,
nijpend gebrek aan brood en brandstoffen,
vonden de kinderen hun opgewektheid spoe
dig terug. Vooral Alma, die zich als brunette
tot een zeldzame schoonheid ontwikkelde. Ja,
het leek zelfs, of na de revolutie het geluk
weer zijn intrede zou doen. Want de nu bijna
zeventienjarige Alma bracht op een avond
bijna juchend de boodschap mee naar huls,
dat ze bij een vriendin een jongeman, een
bankbeambte, die aan de beurs enorm veel
geld verdiende, had leeren kennen en lief
hebben. Adolf zou dol op haar zijn en had
beloofd haar te zullen trouwen, zoodra hij een
woning gevonden had. Hij zou haar moeder
dezer dagen bezoeken, om haar dan officieel
om de hand van haar dochter te vragen.
Maar nog vóór het zoover kwam, werd
Alma als slachtoffer van den t.b.c-bacil naar
een sanatorium overgebracht, waar zij reeds
eenige maanden later overleed.
De reeds zoo zwaar getroffen moeder had
dezen nieuwen slag niet kunnen dragen.
Korten tijd later was haar arme hart be
zweken en Franzi keerde van de begrafenis,
als wees alleen in de kleine woning terug.
Haar voogd, een verre bloedverwant van haar
overleden vader, die in zijn eigen leven ge
noeg zorgen had, ried haar aan de woning
te behouden en ook verder door het naaien
van poppen in haar levensonderhoud voor
zien. Dat deed Franzi dan ook en nu waren
er bijna drie jaar verloopen. Het blonde kind
was een stralende schoonheid geworden en
was poppennaaister gebleven, leefde alleen
en verlaten, niet als in een groote stad, maar
als op een onbewoond eiland en als Rolf er
niet geweest was. zou ze zeker hebben ver
leerd met menschen te spreken.
-- - jWorttt yegy.oig4)j»
Ramsay Macdonald tijdens
zijn rede op de Engelsche
Labour Conferentie te
Westminster
Mef het sloopen van de
spoorbaan Haarlem-
Hoofddorp heeft men
thans een begin gemaakt.
De achtersteven van de .Nieuw Amsterdam welke bij Wilton-Feyenoord te Schiedam werd gebouwd,
is Maandag door middel_ van een bok naar Rotterdam gesleept, om aan de romp van de .Nieuw
Amsterdam bij de Rotterdamsche Droogdok Mij. gemonteerd te worden
Namens de bemanning van den kruiser
.De Ruyter" is Maandagmiddag bij het
graf van admiraal De Ruyter in d®
Nieuwe Kerk op den Dam te Amster
dam door den commandant, kapt ter
zee A. C. van de Sande Lacoste, een
krans gelegd
Sir Cecil Hurst, de president van het Permanente Hof van Internationale Justitie te den Haag, heeft Maandag de nieuwe rechters
A. Hammerskjold (x) en Manley O. Hudson (xx)als zoodanig geïnstalleerd. Tijdens de rede van Sir Cecil Hurst
De door zijn geringe breedte en het drukke verkeer beruchte Amstelveensche weg te Am
sterdam wordt verbreed De sloot aan weerszijden van den weg wordt gedempt, waardoor
voor een behoorlijken verkeersweg en een trottoir de noodige ruimte ontstaat
H. M. S. .Caledonia", vroeger het bekende Engelsche mailschip .Majestic", dat
In April als huisvesting te Rosyth zal dienen voor 1500 jongens en 500 leerlingen
der Britsche marine, wordt te Southampton opgekalefaterd
De start voor de Parijs Saigon Parijs luchtrace. Arnoux wachtend op het sein
van vertrek
