Prinses Juliana te Rotterdam. Prins Bernhard bezoekt de kunstijsbaan
De Landverrader
Pangeran Adipatl Ario Mangkoe Negoro VII, hoofd van het Mangkoe-
negorosche huis te Soerakarta is Woensdag met zijn echtgenoote en
dochter te den Haag aangekomen ter bijwoning van het huwelijk van
H. K. H. Prinses Juliana met Prins Bernhard
H. K. H. Prinses Juliana heeft Woensdag in het Sparta-stadion te Rotterdam
den jaarlijkschen voetbalwedstrijd Sparta Feyenoord ten bate van den bloed
transfusiedienst van het Ned. Roode Kruis bijgewoond. De vorstelijke bezoekster
begeeft zich naar de tribune
De voorbereidingen voor het vorstelijk huwelijk te den Haag. Aan den ingang
van het stadhuis worden opmetingen verricht in verband met de aan te brengen
versieringen
Op Buitenveldert te Amsterdam had Woensdag de begrafenis plaats Het Amsterdamsch Gerechtshof hield Woensdag op kasteel Nijenrode
van Frank Luns, de bekende tiguur in ,ooneelkringen t t
Z. D. H. Prins Bernhard als toeschouwer bij den ijshockeywedstrijd
welke Woensdagavond op de kunstijsbaan te Amsterdam werd gespeeld
tusschen de Blue Six en een Berlijnsch team
proeft de hoogte van de doellat in
het Arsenal stadion te Londen, vóór
den wedstrijd Engeland - Hongarije
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
16)
O, tante, ik ben zoo blij, fluisterde
Gladys, het zal zoo heerlijk zijn daarbuiten
en het zal zoo goed voor u zijn. viert vast
nog uw honderdsten verjaardag en dan geef
ik een groote jachtpartij ter uwer eere.
Nog allerlei plannen werden gemaakt,
maar steeds keerde het gesprek terug op de
geschiedenis van den vader van Gladys en
op de kansen om zijn zaak herzien te krij
gen.
De belde vrouwen hadden niet bemerkt,
dat het al donker was geworden. Eerst toen
de bel overging, zagen zij het.
Gladys veronderstelde aanstonds, dat het
Mary Brown zou zijn, die kwam vragen,
waar ze den heelen middag toch gezeten had
en vroeg tante open te gaan doen.
Lachend voldeed deze aan haar verzoek.
iZoo, Mary, hoe gaat het er mee? vroeg
ze vriendelijk.
Dag, mevrouw, het schijnt dat Gladys
nog niet thuis is, wel? Ik ben bang, dat
haar een ongeluk is overkomen, ze is den
heelen middag niet op kantoor geweest en
schijnt onaangenaamheden met haar chef
te hebben gehad.
Zoo, dat is jammer. Tante Clare kon
haar lachen nauwelijks bedwingen.
Kom in ieder geval maar even binnen.
Mary. Ik heb wel bezoek van een gravin,
maar het is een eenvoudig mensch. geluk
kig.
Misschien stoor ik? vroeg het meisje,
iflat al aanstalten maakte om weg te gaan.
r— Volstrekt niet kind, ik ben er zelger van,
dat ze je graag zien zal.
i— Ja, maar ik kom om Gladys.
-O, die komt wel.
Mary Brown vertrouwde haar ooren niet.
Ze kende de tante van Gladys niet anders,
dan vol bezorgdheid en altijd een beetje on
rustig en nu sprak er bepaald zorgeloosheid
uit haar stem.
Dat komt zeker van het gravinnenbe-
zoek, dacht ze een beetje smalend. Maar
toch hing ze haar hoed en mantel aan den
kapstok en ging nieuwsgierig de kamer bin
nen, waar inmiddels het licht was opge
draaid.
Gladys stond aan de tafel, stralend van
geluk.
Mary zag aanstonds, dat er iets bijzonders
aan de hand was, maar begreep er natuur
lijk niets van.
Dag, Mary, lachte Gladys en stak haar
hand uit,
Daag. Je hebt het aanzoek van Blash-
mere toch niet aangenomen?
r— Nee hoor. Ik heb wat veel beters ge
vonden, iets wat de chef-binnenland me
niet geven kan.
En wat is dat dan wel?
-Ja, raad maar eens, hoor.
Ik begrijp er niets van. Ik dacht hier
een gravin in de kamer te vinden
En die is er ook, viel Gladys haar in
de rede.
Zeker onder de tafel, spotte Mary.
Nee, je moet netjes raden.
Toe Gladys, vertel me alsjeblieft waar
je het over hebt, want ik kan er heusch niet
meer uit wijs worden.
Ik ben de gravin
Als je me wat wijs wil maken, moet
je vroeger opstaan, hoor
Alweer een. die me niet gelooven wil.
zuchtte Gladys en toen Mary haar maar
met open mond bleef aankijken, vertelde ze
haar het gebeurde bij notaris Branton.
In tegenstelling met tante Clare was Mary
opgewonden van" blijdschap. Ze deelde echt
hartelijk en zonder een greintje van jalouzie
in het geluk, dat haar boezemvriendin ten
deel was gevallen. En toen ze de foto had
gezien, riep ze vol geestdrift: Maar nu kom
ik tweemaal in het jaar bij je logeeren hoor.
Wacht tot morgen, dan kom ik op kan
toor en dan zul jij en de rest wat anders be
leven, antwoordde Gladys, die al een plan
bij zich zelf had gemaakt.
Mary vroeg, toen tante even de kamer uit
was, naar het verloop van het onderhoud
met Blashmere, maar Gladys vertelde het
haar liever als ze een tijdje samen alleen
waren, want ze had al bij zich zelf besloten,
om het oude goede mensen geen nieuwe zor
gen te berokkenen en haar van het geheele
geval onkundig te laten.
Het drietal bleef nog heel laat zitten na
praten over al de mogelijkheden, die de toe
komst brengen kon.
Toen Mary eindelijk met de laatste auto
bus huiswaarts was gekeerd, zochten tante
Clare en Gladys hun legerstede op. Maar
aan geen van beiden gelukte het gemakkelijk
ln slaap te komen. Tante Clare was zeker
niet minder gelukkig dan Gladys. Wat haar
bijzonder had getroffen was de vaste wil van
het meisje om haar vader van alle schuld
vrij te pleiten. Ze overdacht nog eens de
groote liefde, die haar zwager aan haar zus
ter en aan zijn dochtertje steeds had be
wezen en ze wierp de gedachte verre van
zich af. dat zulk een man tot een dergelijke
misdaad in staat zou zijn. Ook kwam haar
wederom in de herinnering de laatste woor
den. die George Boroughbridge zijn vrouw
stervend, had toegefluisterd en die waar
schijnlijk de oplossing van het raadselach
tige drama hadden bevat. Tante Clare sliep
tenslotte in met de stellige verwachting dat
alles nog eens terecht zou komen.
En Gladys? Die dacht aan de zorgen, die
ze zich den avond tevoren had gemaakt, aan
het aanzoek van Blashmere. aan de vrien
delijkheid en het correcte optreden van no
taris Branton. aan het groote vermogen, dat
ze had geërfd, aan het kasteel, dat ze ging
bewonen, maar nog het meeste aan de
triomf, die ze morgen op de redactie van de
„Londen News" zou gaan oogsten.
Glimlachtend viel ze in een slaap, zonder
droomen.
Tante Clare werd den volgenden dag op
den gewonen tijd wakker. Dat was om
streeks half zeven. Oudergewoonte wilde ze
ook Gladys gaan wekken, maar ze bedacht
zich en besloot haar nichtje eens flink te
laten uitslapen.
En wat nog nooit was voorgekomen, dit
maal ontbeet ze voor het eerst alleen.
En Gladys sliep een gat in den dag.
Toen ze eindelijk ontwaakte bemerkte ze
tot haar verwondering en schrik, dat het al
lang dag was geworden.
Ik zal te laat komen, dacht ze. Zou
tante zich ook hebben verslapen? Maar op
eens schoot haar te binnen, wat haar giste
ren overkomen was. Ze moest lachen om
zichzelf en denken aan den raad van den
notaris, zich zoo spoedig mogelijk in haar
nieuwen toestand in te leven.
Dat zal me geen tweeden keer gebeu
ren, vermaande ze zich, dat ik wakker wordt
zonder te weten, dat ik gravin Borough
bridge ben.
Ze bleef nog wat na liggen soezen, tot ein
delijk tante Clare aan haar kamerdeur
klopte.
Ja, ik ben wakker tante, hoe laat is het
wel?
Half elf, gravinnetje. Wilt u de thee
op bed hebben?
Nee, dank u. ik ben zoo klaar, en wer
kelijk verscheen Gladys binnen weinige mi
nuten in de woonkamer.
Wat een weelde zoo te kunnen uitslapen
lachte ze en kuste haar tante opgewekt goe
den morgen.
Dat doe je later op je kasteel zeker
iederen dag? plaagde tante.
Ik denk er niet aan. Het moet veel te
heerlijk zijn om vroeg in den morgen daar
door de omringende parken en velden te
wandelen, de zon te zien opgaan en de vo
gels te hooren ontwaken.
Nu, je bent heel wat van plan, hoor.
Nadat ze vlug wat had ontbeten, nam
Gladys afscheid en met een „tot straks" ver
liet ze de woning om zich te begeven naar
de bureaux van de .London News".
Op dit uur van den dag had Gladys Lon
den eigenlijk nooit kunnen aanschouwen,
omdat dan haar kantoortijd reeds lang was
begonnen en thans dacht ze een oogenblik
aan Mary, die nu in het benauwde lokaal
zeker vol spanning haar komst zou afwach
ten.
Of Blashmere haar ontslag reeds bij de
directie zou hebben aangevraagd? Ze ver
moedde van niet. Misschien wilde hij nog
maals een kansje wagen. De gedachte hier
aan kwam haar nu zoo belachelijk voor, dat
ze tot verbazing van enkele voorbijgangers
hardop begon te lachen.
Op haar gemak drentelde ze langs de win
kels, onderwijl bij zich zelf alvast overleg
gend, wat ze moest gaan koopen om als
gravin een behoorlijk entree te kunnen ma
ken op Boroughbridge.
Het was opnieuw een heerlijke dag en
Gladys voelde zich het gelukkigste men-
schenkind van heel Londen, ja van heel de
wereld. Bij de „London News" gekomen liep
ze de hall door, zonder acht te geven op de
verbaasde blikken van den portier en steeg
bedaard de trappen op naar de tweede ver
dieping. Ze doorliep eenige gangen en kwam
zoo voor de deur van de redactie binnenland,
waarachter ze Blashmere in al zijn be
krompen trots wist te zitten. Ze schikte haar
hoedje nog eens en trad toen met een luid
.goeden morgen, dames en heeren" de zaal
binnen.
Niemand antwoordde; er viel een dood-
sche stilte over zooveel brutaliteit. Alleen
Mary Brown groette luid: Dag Gladys, wat
haar een woedenden blik van Blashmere
kostte.
(Wordt vervolgd).
